Historia Politechniki Łódzkiej: najważniejsze wydarzenia Uczelni w formie osi czasu oraz w wersji opisowej, wraz z niezbędnymi informacjami historycznymi.



Powstanie Politechniki nierozerwalnie łączy się z historią przemysłowej Łodzi, która dzięki niezwykle szybkiemu rozwojowi przemysłu włókienniczego osiągnęła w drugiej połowie XIX wieku rangę drugiego pod względem liczby ludności miasta w Polsce. Ta sytuacja wymagała wysokokwalifikowanych pracowników, absolwentów wyższych szkół technicznych. Rozpoczęła się długa batalia o utworzenie uczelni technicznej w Łodzi.

Image
Zdjęcie archiwalne: Gmach Wydziału Mechanicznego PŁ, l. 40.  XX w.

Pierwsze działania podjęto po upadku powstania styczniowego. Powstał projekt powołania w Łodzi Instytutu Politechnicznego. Sprawę prowadził dyrektor główny Komisji Rządowej Oświecenia Publicznego – Teodor Witte. Zajęcia miały się rozpocząć od 1865 r. Na rzecz przyszłej uczelni przekazano tereny, rozstrzygnięto konkurs na budowę gmachu, wynajęto tymczasowe pomieszczenia, pozyskano kadrę profesorską. Zaawansowane były prace związane z wyposażeniem Instytutu w urządzenia, aparaturę i literaturę. Powstał projekt Ustawy Instytutu, której ostateczna wersja 13 lipca 1866 r. została przesłana do zatwierdzenia cesarzowi Aleksandrowi II. Niestety, car nie zgodził się na utworzenie Instytutu Politechnicznego.

W końcu lat siedemdziesiątych XIX wieku ponowiono próby związane z powołaniem uczelni technicznej w Łodzi. Rada Miejska 31 stycznia 1876 r. wysłała list do gubernatora piotrkowskiego o wstawiennictwo w tej sprawie. Łódzcy przemysłowcy i kupcy zobowiązali się dać zabezpieczenie pożyczki w banku oraz oddali place pod budowę Instytutu. Niestety i te starania okazały się bezskuteczne.

Po odzyskaniu niepodległości, w 1921 r. wpłynął do Sejmu wniosek o utworzenie Politechniki Łódzkiej. Władze kraju okazały się niełaskawe dla Łodzi, idea powstania uczelni technicznej upadła kolejny raz.

Image
Zdjęcie archiwalne w sepii. Pierwsza immatrykulacja na PŁ, r. 1945

Zrealizowała się ona dopiero po II wojnie światowej. Po kilku miesiącach starań władz Łodzi, w Ministerstwie Oświaty zdecydowano, że potrzeba zorganizowania w Łodzi Politechniki nie wymaga szerszego uzasadnienia. 8 maja 1945 r. przyjechał do Łodzi profesor z Politechniki Warszawskiej - Bohdan Stefanowski. Już następnego dnia, wraz z najbliższymi współpracownikami, rozpoczął intensywną pracę nad stworzeniem uczelni.

Władze miejskie przyznały tymczasowe lokale dydaktyczne oraz pomieszczenia dla pracowników. Początkiem własnej bazy dydaktycznej stały się obiekty dawnej fabryki Rosenblatta położone w sąsiedztwie śródmiejskiej dzielnicy Łodzi.

Dekret powołujący Politechnikę Łódzką został podpisany 24 maja 1945 r. Na początku ustanowiono wydziały: Mechaniczny, Elektryczny, Chemiczny oraz Oddział Włókienniczy. Na pierwszy rok studiów przyjęto 525 studentów, na wyższych latach naukę kontynuowało 458 studentów. W uczelni były 33 katedry, w których pracowało 33 profesorów, 15 adiunktów i 53 asystentów.

Politechnika rozwijała się bardzo dynamicznie. Szybko adaptowano budynki po fabryce Rosenblatta, sytuacja lokalowa uczelni poprawiała się w każdym roku. W miarę upływu czasu rosła liczba studentów, przybywało kadry akademickiej, a zadania uczelni znacznie się zwiększały.