W 2024 r. odeszli od nas:
20 lutego 2024 roku w wieku 68 lat odszedł dr inż. Jacek Leyko, nauczyciel akademicki, wieloletni pracownik Katedry Pojazdów i Podstaw Budowy Maszyn, Przyjaciel Politechniki Łódzkiej. Swoje prace badawcze realizował w zakresie Silników Spalinowych. Był nie tylko naukowcem i świetnym pedagogiem, ale również przyjacielem i Dobrym Człowiekiem. Zawsze pomocny, służący radą i dobrym słowem. Jego donośny głos na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
W 2023 r. odeszli od nas:
14 grudnia 2023 roku w wieku 71 lat odszedł prof. Władysław Kryłłowicz, nauczyciel akademicki, wieloletni pracownik Instytutu Maszyn Przepływowych, były kierownik Zakładu Turbin i Sprężarek, Przyjaciel Politechniki Łódzkiej. Profesor był wybitnym naukowcem i pedagogiem. Autorytetem i wychowawcą wielu pokoleń kadry akademickiej i studentów. Uhonorowany m.in. Brązowym Krzyżem Zasług, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Honorową Odznaką SIMP oraz Złotym Medalem za Długoletnią Służbę. Zawsze pogodny, uśmiechnięty i pełen życia.
W wieku 78 lat, 8 czerwca 2023 r. odszedł prof. Henryk Sabiniak, były Dyrektor Instytutu Inżynierii Środowiska i Instalacji Budowlanych, wcześniej kierownik Katedry Techniki Ogrzewczej i Wentylacyjnej na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska.
Naukowo zajmował się konstrukcjami, technologią i eksploatacją przekładni zębatych ze szczególnym ukierunkowaniem na zazębienia hipoidalne. Badał właściwości tworzyw sztucznych stosowanych w instalacjach i ich współpracą z innymi materiałami. W jego zainteresowania naukowych były też optymalizacja energetyczna i głośności pracy wentylatorów; wymiana i straty ciepła; odnawialne źródła energii.
Pozostanie w naszej pamięci.
W wieku 70 lat, 28 maja 2023 r. odeszła prof. Izabella Krucińska, dziekan Wydziału Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów PŁ w latach 2002-2008, wieloletnia dyrektor Instytut Materiałoznawstwa Tekstyliów i Kompozytów Polimerowych. Była odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Honorową Odznaką Miasta Łodzi za działalność na rzecz rozwoju łódzkiego przemysłu włókienniczego. Miłośniczka zwierząt.
Pozostanie w naszej pamięci.
Wzorowy dydaktyk, uwielbiany przez studentów, inspirujący naukowiec, nieoceniony organizator.
Przewodniczący Wydziałowej Kosmisji ds. promocji. Członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Oddział w Łodzi
Jako wieloletni pracownik PŁ zawsze z uśmiechem i oddaniem angażował się w sprawy na rzecz uczelni.
Naukowo zajmował się obszarami: e-commerce, innowacje marketingowe, reklama internetowa.
Pozostanie w naszej pamięci jako serdeczny Przyjaciel, a przede wszystkim jako Dobry Człowiek.
Prof. Jerzy Sęk był w latach 2016-2019 prodziekanem ds. kształcenia Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska PŁ, kierownikiem Studium Doktoranckiego oraz wielokrotnym przewodniczącym Wydziałowej Komisji Rekrutacyjnej.
Należał do wąskiego grona założycieli Polskiego Towarzystwa Reologii Technicznej, pełniąc przez wiele lat funkcję sekretarza zarządu tego ogólnopolskiego towarzystwa naukowego.
Odszedł życzliwy ludziom Człowiek, nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń studentów i doktorantów naszego wydziału. Jego osobowość i serdeczność wobec innych czyniły z Niego osobę wyjątkowo lubianą i szanowaną. Będzie Go nam wszystkim bardzo brakowało.
W 2022 r. odeszli od nas:
18 stycznia zmarł prof. dr hab. inż. Edward Kącki, doktor honoris causa Politechniki Łódzkiej, wybitny informatyk i cybernetyk, pionier informatyki w Polsce.
6 lutego 2022 r. zmarł w wieku 81 lat emerytowany profesor Politechniki Łódzkiej, dr hab. inż. Paweł Wandelt – wieloletni pracownik Instytutu Papiernictwa i Poligrafii.
Prof. Paweł Wandelt był człowiekiem nietuzinkowym – życzliwym i zaangażowanym, pracownikiem naukowym o szerokiej wiedzy i otwartych horyzontach, uznanym w przemyśle fachowcem oraz nauczycielem wielu pokoleń studentów.
Przez całe swoje życie zawodowe był związany z Politechniką Łódzką.
Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1966 r. na Wydziale Chemicznym PŁ. W tym samym roku rozpoczął pracę w tamtejszej Katedrze Technologii Celulozy i Papieru. Po utworzeniu w 1970 r. międzywydziałowego Instytutu Papiernictwa i Maszyn Papierniczych został pracownikiem, a później także kierownikiem Katedry Technologii Włóknistych Mas Papierniczych. Pełnił również funkcję zastępcy dyrektora Instytutu ds. naukowych.
Zawodowo zajmował się szeroko pojętą technologią wytwarzania celulozowych mas włóknistych. Był autorem jedynego polskiego podręcznika z tej dziedziny. Monografia ta służyła rzeszom uczniów szkół średnich o profilu celulozowo-papierniczym, studentom, a także pracownikom krajowego przemysłu celulozowo-papierniczego.
Profesor Wandelt był osobą bardzo otwartą na świat i współpracę międzynarodową. W trakcie swej pracy w PŁ nawiązał liczne kontakty z renomowanymi placówkami zagranicznymi – z USA, Kanady, Finlandii, Niemiec, Francji, Czech czy Słowacji. Ponad dwa lata przepracował w University McGill w Montrealu. Jako praktyk, współpracował z największymi polskimi zakładami celulozowo-papierniczymi.
Był autorem ponad 100 publikacji naukowych i licznych felietonów tematycznie związanych z nauką, kształceniem, historią papiernictwa czy wydarzeniami ze świata papierniczego. Jego felietony często wywoływały duże emocje wśród czytelników, ponieważ miał ściśle sprecyzowane poglądy i do wielu spraw podchodził w sposób zdecydowany i bezkompromisowy. Posiadał przy tym dar tzw. lekkiego pióra, co sprawiało, że każdy Jego tekst był barwny i interesujący.
Prof. Paweł Wandelt był także wieloletnim członkiem Stowarzyszenia Papierników Polskich, a przez ponad 20 lat (do ostatnich swych dni) Redaktorem Naczelnym „Przeglądu Papierniczego”. Jego pasja i zaangażowanie spowodowały, że czasopismo to szybko zyskało nową szatę graficzną i przez długi okres było nawet indeksowane przez renomowane bazy danych, w tym bazę SCOPUS.
Pomimo tak dużego zaangażowania zawodowego, Prof. Paweł Wandelt potrafił znaleźć czas na rozwijanie swoich zainteresowań pozazawodowych. Uprawiał narciarstwo zjazdowe. Uwielbiał zwiedzać i poznawać świat. Nie był jednak typowym turystą, ale raczej typem podróżnika. Oprócz niemal całej Europy, Kanady i Stanów Zjednoczonych udało mu się zwiedzić znaczną część Ameryki Południowej, Afrykę i wiele państw Azji. W trakcie swych wypraw zdobył m.in. Mont Blanc, a kończąc 70 lat, przeszedł trasę przez Kilimandżaro do Parku Narodowego Serengeti. Zachwycały go rafy koralowe Morza Czerwonego. Potrafił znaleźć równowagę między obowiązkami zawodowymi i zainteresowaniami, żył według własnych zasad. Był współtwórcą już ponad 75-letniej historii papiernictwa w Politechnice Łódzkiej i na zawsze pozostanie w pamięci swoich kolegów i współpracowników.
Konrad Olejnik
W kwietniu zmarł prof. Michał Tadeusiewicz, profesor senior Politechniki Łódzkiej, prodziekan Wydziału Elektrotechniki i Elektroniki, twórca szkoły naukowej teorii obwodów, wybitny specjalista w dziedzinie systemów nieliniowych, wieloletni kierownik Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej.
Prof. Tadeusiewicz urodził się w 1941 r. w Łodzi. Tytuł magistra inżyniera uzyskał w 1964 r. na Wydziale Elektrycznym. W 1971 r. otrzymał stopień doktora, a w 1978 r. stopień doktora habilitowanego. W 1989 r. nadano mu tytuł naukowy profesora, a w 1993 r. tytuł profesora zwyczajnego.
W swojej działalności naukowej skupiał się na teorii nieliniowych obwodów elektrycznych. Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN oraz członkiem (Senior Member) The Institute of Electrical and Electronics Engineers (USA).
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Narodowej, Honorową Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej, wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne.
1 kwietnia zmarł prof. Edward Jezierski, wybitny specjalista z zakresu dynamiki i sterowania robotów.
10 maja zmarł prof. Andrzej Jerzy Pomykalski, emerytowany profesor nauk ekonomicznych, były Kierownik Katedry Marketingu i Innowacji Wydziału Organizacji i Zarządzania PŁ.
13 sierpnia zmarł prof. Tadeusz Bartczak, chemik, specjalista w zakresie rentgenograficznej analizy strukturalnej i krystalochemii, prodziekan Wydziału Chemicznego PŁ w latach 1990-1993.
Prof. Tadeusz Bartczak urodził się w 1935 r. w Warszawie. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1957 r. na Wydziale Chemicznym. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w 1955 r. w Katedrze Chemii Nieorganicznej u profesora Edwarda Józefowicza. Doktorat uzyskał w 1965 r. W roku akademickim 1969/70 pracował w Uniwersytecie Oxfordzkim u profesor Dorothy Crowfoot Hodgkin - laureatki nagrody Nobla. Immatrykulowany w tymże roku jako „Member of Oxford University”, członek Linacre College. Uczeń profesora Zdzisława Gałdeckiego i profesor Dorothy Hodgkin. W latach 1982-1984 pracował na uniwersytetach Notre Dame i Northwestem w USA. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1986 r., tytuł profesora w 1997 r., a stanowisko profesora zwyczajnego w 2001 r.
W swoim dorobku posiada 80 publikacji naukowych opublikowanych w międzynarodowych, czasopismach chemicznych. Wypromował trzech doktorów. W latach 1990-1993 był prodziekanem, a w latach 1993-1999 kierownikiem studium doktoranckiego Wydziału Chemicznego.
Pełnił także funkcję Przewodniczącego Sekcji Krystalochemii Towarzystwa Chemicznego w kadencji 1997-2000, przewodniczącego Komisji Krystalografii III Wydziału Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.
Prof. Beniamin Włoszczowski urodził się w 1936 r. w Łodzi.
W 1960 r. ukończył studia na Uniwersytecie w Leningradzie uzyskując dyplom magistra ekonomii. Na Uniwersytecie Łódzkim podjął pracę w 1961 r. w Katedrze Ekonomii Politycznej. Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskał w 1967 r. Od 1969 r. pracował w Ośrodku Ekonomiki Nonnowania Pracy i Organizacji Przemysłu Lekkiego „Ekomo” w Łodzi, kierując Pracownią Rozwoju Przemysłu. W 1974 r. został mianowany docentem. Od 1976 r. kierował Oddziałem Zamiejscowym Zakładu Badania Cen w Łodzi, a następnie Oddziałem Zamiejscowym Instytutu Finansów w Łodzi. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1992 r.
Pracę na Politechnice Łódzkiej podjął w 1992 r. W 2000 r. został powołany na stanowisko profesora PŁ.
Prof. Beniamin Włoszczowski specjalizował się w zagadnieniach cenowych i zarządzania finansami.
Jest autorem przeszło 90 publikacji. Był m.in. kierownikiem Zakładu Zarządzania Finansami.
Prof. Kazimierz Kopias urodził się w 1938 r. w Chechle koło Pabianic.
Studiował na Wydziale Włókienniczym, otrzymując w 1962 r. dyplom magistra inżyniera.
Po dwuletniej pracy w zakładach przemysłowych rozpoczął w 1964 r. studia doktoranckie na Wydziale Włókienniczym. W 1969 r. uzyskał stopień doktora, a stopień doktora habilitowanego otrzymał w 1979 r. Tytuł profesora nadano mu w 1992 r.
Pracę w Politechnice Łódzkiej na Wydziale Włókienniczym rozpoczął w 1968 r.
Od 2000 r. pracował na stanowisku profesora zwyczajnego, pełniąc funkcję kierownika Katedry Technologii i Budowy Wyrobów Dziewiarskich.
W latach 1990-1996 był dziekanem Wydziału Włókienniczego.
Jego działalność naukowa obejmowała problematykę mechanicznej inżynierii włókienniczej, a w niej analizę procesu dziania na osnowarkach i badanie współzależności między strukturą dzianiny a jej własnościami.
Do ważniejszych osiągnięć prof. Kopiasa należy opracowanie zmierzające do minimalizacji sił w nitkach osnowy oraz nowe technologie na maszynach budowanych wg własnych oryginalnych rozwiązań konstrukcyjnych.
Jest autorem 9 patentów dotyczących nowych koncepcji maszyn dziewiarskich oraz krosien. Napisał 2 monografie, w tym jedną jako współautor, opublikował 46 artykułów naukowych.
Sprawował wiele funkcji m.in. należał do Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz Zespołu ds. oceny projektów przy KBN.
Był także członkiem rad naukowych: COBR Przemysłu Dziewiarskiego, COBR Przemysłu Budowy Maszyn Włókienniczych „Wifamatex”, Uniwersytetu Technicznego w Libercu, Instytutu Technik i Technologii Dziewiarskich.
Poza Politechniką Łódzką pracował jako główny specjalista w Centralnym Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego (1972-1974) oraz na stanowisku profesora w Instytucie Technicznych Wyrobów Włókienniczych „Moratex” (1991-1996).
Za swoją pracę został m.in. wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
W 2021 r. odeszli od nas:
9 stycznia 2021 r. zmarła prof. Czakis-Sulikowska, polska chemiczka, specjalizująca się w chemii koordynacyjnej i nieorganicznej.
Prof. Czakis-Sulikowska urodziła się w 1929 r. w Podświlu. W 1951 r. ukończyła studia magisterskie na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Stopień doktora uzyskała w 1960 r. na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, habilitację uzyskała w 1967 r. w PŁ, a tytuł profesora otrzymała w 1976 r.
Od 1949 r. do 1960 r. pracowała jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od 1961 r. na Politechnice Łódzkiej. W latach 1991–1993 była konsultantem w Centralnym Instytucie Ochrony Pracy w Warszawie.
Specjalizowała się w zakresie chemii nieorganicznej i chemii koordynacyjnej. Przedmiotem jej badań były m.in. synteza i właściwości fizykochemiczne nowych kompleksów pierwiastków ziem rzadkich.
Autorka lub współautorka 160 publikacji oraz 4 skryptów akademickich. Wypromowała 10 doktorów.
Była odznaczona m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
5 lipca 2021 r. zmarł prof. Jopkiewicz, wybitny naukowiec, prodziekan ds. dydaktycznych na Wydziale Mechanicznym PŁ, prorektor ds. studenckich, kierownik Zakładu Odlewnictwa Instytutu Materiałoznawstwa i Technik Bezwiórowych, prezes Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Odlewników Polskich, a także wiceprezes i honorowy członek Stowarzyszenia Wychowanków Politechniki Łódzkiej.
Prof. Jopkiewicz urodził się w 1937 r. w Warszawie. Dyplom magistra inżyniera uzyskał na Wydziale Mechanicznym PŁ, w 1960 r. Już w trakcie wykonywania dyplomu został zatrudniony w Katedrze Technologii Metali PŁ. Był doradcą naukowym w trakcie budowy odlewni w Koluszkach i Fabryki Urządzeń Odlewniczych w Skierniewicach.
Od 1990 r. przez dwie kadencje pełnił funkcję prodziekana Wydziału Mechanicznego, a od 1996 r. przez jedną kadencję funkcję prorektora ds. studenckich PŁ. Jako prorektor oraz członek Prezydium Konferencji Prorektorów Wyższych Uczelni Technicznych aktywnie wdrażał punktowy system kształcenia oraz podstawy systemu jakości.
Specjalizował się w zagadnieniach związanych z projektowaniem i eksploatacją urządzeń odlewniczych, przede wszystkim urządzeń cieplnych.
Współautor 2 książek, 2 skryptów oraz 80 publikacji naukowych, a także wielu opracowań dla przemysłu odlewniczego.
Został odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
5 grudnia 2021 r. zmarł prof. Rzymski, profesor nadzwyczajny PŁ.
Urodził się w 1944 r. we Włostach Olszance (woj. podolskie). W 1966 r. ukończył studia na Wydziale Chemicznym. Od tego roku związał się z Politechniką Łódzką, gdzie pracował najpierw w Katedrze Technologii Kauczuku i Gumy, a po reorganizacji w Instytucie Polimerów.
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1975 r. na Wydziale Chemicznym PŁ, a w 1989 r. otrzymał doktora habilitowanego w Uniwersytecie Technicznym Karl-Marx-Stadt (Chemnitz). Profesorem nadzwyczajnym został w 1994 r.
Wśród jego zainteresowań z zakresu chemii mieściły się m.in.: fizykochemia i technologia polimerów, w tym elastomerów; właściwości, struktury i topologie sieci przestrzennych, konwencjonalnych i niekonwencjonalnych metod sieciowania elastomerów, a także wykorzystywanie elastomerów jako materiałów konstrukcyjnych.
Był autorem lub współautorem 161 publikacji, ponad 94 referatów i komunikatów konferencyjnych, 15 patentów i zgłoszeń patentowych oraz ponad 120 opracowań dla przemysłu. Wypromował 2 doktorów.
Był członkiem Rady Programowej czasopisma „Elastomery” oraz Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Polimery”.
Od 2004 r. był przewodniczącym Komitetu Technicznego ds. Gumy i Wyrobów Gumowych PKN.
11 stycznia 2021 r. zmarł prof. Masajtis, nauczyciel akademicki i pracownik naukowy, specjalista w dziedzinie tkactwa i architektury tekstyliów, dziekan Wydziału Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów Politechniki Łódzkiej.
Prof. Masajtis urodził się w 1945 r. w Wilnie. Studia magisterskie na Wydziale Włókienniczym ukończył w 1969 r. W 1976 r. otrzymał stopień doktora, a w 1986 r. stopień doktora habilitowanego. W 2001 r. nadano mu tytuł naukowy profesora.
Pracę na Wydziale Włókienniczym PŁ rozpoczął w 1974 r. w Zakładzie Tkactwa Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna. Od 1993 r. kierował Zakładem Architektury Tekstyliów, w latach 1996–1999 był prodziekanem ds. studenckich. W latach 1992–1997 utworzył nową specjalność architektura tekstyliów. Przyczynił się również do wprowadzenia od 2003 r. nowego kierunku studiów – wzornictwa.
W działalności naukowej skupiał się na zagadnieniach z zakresu technologii tkackich, metod optymalizacji ich zastosowań, modelowania struktur i asortymentu tekstyliów, cyfrowego przetwarzania ich obrazów; następnie zajął się również architekturą tekstyliów.
Autor 2 monografii, w tym jednej zagranicznej, a także autor lub współautor 70 publikacji. Wypromował jednego doktora.
Był członkiem i wiceprzewodniczącym Rady Naukowej, dyrektorem ds. naukowych COBR Przemysłu Bawełnianego w Łodzi i czynnie uczestniczył w jego przekształceniu w Instytut Architektury Tekstyliów.
Członek ŁTN, SWP, przedstawiciel Wydziału w międzynarodowej organizacji AUTEX, redaktor naczelny światowego czasopisma włókienniczego Autex Research Journal.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami.
6 sierpnia 2021 r. zmarł prof. Ambroziak, profesor nadzwyczajny.
Urodził się w 1947 r. w Łodzi. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1971 r. po ukończeniu studiów na Wydziale Chemii Spożywczej. W tym samym roku rozpoczął pracę w Cukrowni Chełmża, w latach 1973–1975 pracował w Instytucie Przemysłu Cukrowniczego w Warszawie, od 1975 r. do 1982 r. w Instytucie Biochemii Technicznej PŁ, a od 1982 r. do 1988 r. w Zakładzie Amin Biogennych PAN w Łodzi.
W latach 1988–1991 był zatrudniony jako post-doctoral associate w Center of Alcohol Studies Uniwersytetu Rutgersa w USA. Od 1991 r. był zatrudniony w PŁ jako adiunkt w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.
Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskał w 1985 r. w Akademii Medycznej w Łodzi, a w 1994 r. został doktorem habilitowanym w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN w Warszawie.
Autor i współautor ponad 130 artykułów, doniesień i komunikatów naukowych.
W centrum jego zainteresowań naukowych znajdowała się m.in. biologiczna rola amin biogennych w organizmach żywych, a także zagadnienia związane z technologią procesów fermentacji alkoholowej, żywnością funkcjonalną, jej suplementacją i obecnością w niej substancji aktywnych biologicznie, przede wszystkim organicznych form selenu i amin biogennych.
W 2020 r. odeszli od nas:
8 listopada 2020 r. zmarła prof. Jadwiga Wilska-Jeszka, prodziekan Wydziału Chemii Spożywczej PŁ w latach 1981–1984, zastępca Dyrektora Instytutu Biochemii Technicznej PŁ w latach 1976–1992. Od 1956 r. do 2000 r. pracowała w Instytucie Biochemii Technicznej na Wydziale Chemii Spożywczej i Biotechnologii PŁ.
Prof. Jadwiga Wilska-Jeszka urodziła się w 1924 r. w Rogowie. W 1950 r. ukończyła Wydział Chemiczny PŁ. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1962 r., a dra hab. w 1972 r. na Wydziale Chemii Spożywczej PŁ. W 1986 r. nadano jej tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 r. profesora zwyczajnego.
Autorka 85 publikacji i 2 patentów oraz współautorka jednego skryptu oraz czterech książek z zakresu chemii spożywczej (dwie wydane w języku angielskim). Wypromowała 5 doktorów.
W latach 1979–1996 była przewodniczącą Sekcji Chemii Żywności przy Polskim Towarzystwie Chemicznym, w latach 1986–1994 członkiem Working Party on Food Chemistry of the Federation of European Chemical Societies (FECS), w latach 1995–2000 była prezesem Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności, od 1995 do 2004 zaś członkiem rady naukowej czasopisma „European Food Science and Technology”.
W działalności naukowo-badawczej skupiała się na chemii żywności, zwłaszcza na barwnikach roślinnych, związkach polifenolowych oraz witaminach z uwzględnieniem aktywności antyoksydacyjnej tych związków.
18 listopada 2022 r. zmarł prof. Janusz Turowski, wybitny naukowiec, specjalista w zakresie elektrodynamiki technicznej, maszyn elektrycznych i mechatroniki, prorektora Politechniki Łódzkiej ds. Współpracy z zagranicą, jeden z twórców Centrum Kształcenia Międzynarodowego (IFE) PŁ.
Prof. Turowski urodził się 30 października 1927 r. w Kowlu (obecnie Ukraina). W latach 1940–1946 przebywał na Syberii, na którą został deportowany przez władze ZSRR. W 1958 r. obronił pracę doktorską na PŁ, a w 1963 roku otrzymał tytuł naukowy docenta doktora habilitowanego. W 1971 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Politechniki Łódzkiej, a w 1978 roku tytuł profesora zwyczajnego nauk technicznych.
Pracował również na stanowisku profesora w Politechnice Lubelskiej (1974–1976), AGH (1980–1981), Uniwersytetu w Pawii (1986), gdzie otrzymał tytuł doktor honoris causa, i NATO Advanced Study Institute w Turcji (1994).
Twórca polskiej i światowej Szkoły „Elektrodynamiki Technicznej”. Był autorem ponad 310 prac wydanych nie tylko w Polsce, ale i za granicą – m.in. w USA, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Japonii, Indiach, Australii i Włoszech.
Prorektor Politechniki Łódzkiej, prodziekan Wydziału Elektrycznego PŁ, wieloletni dyrektor Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów Politechniki Łódzkiej,
Był członkiem rzeczywistym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych, honorowym członkiem i wiceprzewodniczącym Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii, prezesem, a następnie honorowym prezesem Polskiego Stowarzyszenia UNESCO-UNISPAR, prezesem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz członkiem Ukraińskiej Akademii Inżynieryjnej.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a także Srebrnym Medalem Volty.
4 listopada 2020 r. zmarł prof. Ślusarski, wieloletni pracownik Instytutu Technologii Polimerów i Barwników Politechniki Łódzkiej, wybitny specjalista w zakresie technologii i inżynierii materiałów elastomerowych.
Prof. Ślusarski urodził się 29 września 1931 r. w Konstantynowie Łódzkim. W 1955 r. obronił pracę magisterską na Wydziale Chemicznym PŁ. W 1963 r. uzyskał stopień doktora, w 1987 r. doktora habilitowanego, już trzy lata później profesora nadzwyczajnego, a w 1995 r. tytuł profesora zwyczajnego.
W latach 1989–2001 zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Polimerów PŁ. Piastował także funkcję profesora konsultanta w Instytucie Technologii Polimerów i Barwników PŁ oraz profesora w Instytucie Włókiennictwa.
Autor 12 monografii oraz 212 artykułów w czasopismach, 22 patentów i 5 wdrożeń. Wypromował 12 doktorów.
Należał do Komitetu Nauki o Materiałach PAN – od 1987 roku był przewodniczącym sekcji, a następnie Przewodniczącym Zespołu Materiały Polimerowe. W latach 1994–2004 był członkiem European Access Network (member of the Executive Committee). Od 1994 roku był częścią Akademii Inżynierskiej w Polsce, w latach 1996–2003 Komitetu Chemii Analitycznej PAN (od 1999 roku przewodniczący Komisji Analizy Polimerów), natomiast w latach 1995–2000 Komitetu Badań Naukowych. Należał również do American Chemical Society, Rady Nauki MNiSzW, Rad Redakcyjnych czasopism: „Elastomery” (przewodniczący/honorowy przewodniczący Rady Naukowej), „Composites-Theory and Practice”, „Polimery”.
Został odznaczony m.in. Nagrodą Głównego Inspektora Pracy, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polskiego, Medal Internationa Biographical Centre Cambidge „Top 100 Engineers 2001”, Medal American Biographical Centre “Man of the Year 2011”.
18 listopada zmarł prof. Artemiusz Czkwianianc, wieloletni pracownik Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Łódzkiej, kierownik Katedry Budownictwa Betonowego w latach 1996–2010. Wybitny specjalista w dziedzinie konstrukcji betonowych, ekspert technologii masywów betonowych i metod ich monitorowania.
Pracę doktorską obronił w 1970 r., profesorem zwyczajnym został w 2006 r. W latach 1980–1986 pełnił funkcję dyrektora ds. nauki w Instytucie Inżynierii Budowlanej PŁ.
Od 1963 r. był członkiem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), w którym pełnił funkcje sekretarza oraz przewodniczącego Koła Zakładowego przy Politechnice Łódzkiej, jak również przewodniczącego Komisji Nauki Oddziału Łódzkiego PZITB.
Autor lub współautor ponad 150 opinii technicznych oraz ekspertyz z zakresu budownictwa ogólnego, konstrukcji żelbetowych i sprzężonych. Współtwórca dwóch patentów. Był również konsultantem i weryfikatorem wielu projektów konstrukcyjnych, m.in. projektu Filharmonii Łódzkiej.
W 1996 r. otrzymał nagrodę PZITB im. Wacława Żenczykowskiego za osiągnięcia naukowe w dziedzinie budownictwa.
W 2019 r. odeszli od nas:
Był prodziekanem Wydziału Mechanicznego, a także zastępcą dyrektora oraz dyrektorem Instytutu Mechaniki Stosowanej. Jego zainteresowania naukowe skupiały się na zagadnieniach stateczności konstrukcji i drgań mechanicznych. Kierował Zespołem Teorii Mechanizmów i Maszyn.
13 grudnia 2019 r. zmarł prof. Wajand, wybitny polski inżynier, który w 1951 r. ukończył studia mechaniczne na Politechnice Łódzkiej. W 1959 r. uzyskał stopień doktora, a w 1964 r. doktora habilitowanego także na PŁ. W 1972 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych, w 1977 roku zaś tytuł profesora zwyczajnego.
Prof. Wajand był współtwórcą wyższego szkolnictwa technicznego w Bielsku-Białej oraz twórcą specjalności silnikowo-samochodowych – pracował w Katedrze Silników Spalinowych i Pojazdów na Wydziale Budowy Maszyn i Informatyki Akademii Technicznej i Humanistycznej w Bielsku-Białej.
Kierował również Katedrą Informatycznych Systemów Projektowych na Wydziale Informatyki i Zarządzania w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Bielsku-Białej oraz jako pierwszy – od 1969 do 1972 r. – Katedrą Cieplnych Maszyn Tłokowych na Wydziale Budowy Maszyn Filii PŁ w Bielsku-Białej. Następnie od 1973 r. był dyrektorem Instytutu Technologiczno-Samochodowego. W latach 1987–1993 pełnił funkcję dziekana Wydziału Budowy Maszyn Filii PŁ. Od 1992 r. do przejścia na emeryturę w 2000 r. był kierownikiem Katedry Cieplnych Maszyn Tłokowych Wydziału Budowy Maszyn PŁ.
Prof. Wajand był autorem 12 monografii oraz około 150 artykułów w czasopismach naukowych i materiałach konferencyjnych, dwóch patentów i jednego wzoru użytkowego z dziedziny silników i pomiarów silników oraz około 100 prac dla przemysłu. Wypromował 24 doktorów. Był recenzentem 25 prac habilitacyjnych oraz około 45 prac doktorskich.
Był członkiem Komisji Motoryzacyjnej PAN w Krakowie, Society of Automotive Engineers (USA) oraz Federation Internationale des Experts en Automobiles w Paryżu (w latach 1991–95 był prezydentem tej Federacji, a następnie honorowym prezydentem). Członek Komitetu Budowy Maszyn, Komitetu Termodynamiki i Spalania, Komitetu Transportu oraz Komitetu ds. Eksploatacji Majątku PAN oraz honorowy członek Polskiego Towarzystwa Naukowego Silników Spalinowych.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Współpracował z PZF „Polfa” w Pabianicach, Instytutem Przemysłu Organicznego w Warszawie oraz z Zakładami Chemicznymi „Azot” w Jaworznie. W badaniach naukowych koncentrował się na organicznej chemii fosforu i zastosowaniu katalizy przeniesienia międzyfazowego w syntezie.
Przez 27 lat kierował Wydziałem Chemicznym – od 1975 r. do przejścia na emeryturę. Otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej oraz Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego. Był twórcą wiodącego w kraju i za granicą kierunku badawczego: adsorpcji i katalizy.
Był współtwórcą łódzkiej szkoły chemii fosforu oraz specjalistą z zakresu stereochemii. Członek Rad Naukowych Instytutu Chemii Organicznej PAN w Warszawie i Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi. Aktywnie działał także w Polskim Towarzystwie Chemicznym.
Był pełnomocnikiem Rektora PŁ ds. wymiany pracowników i studentów PŁ z University of Strathelyde, a także wieloletnim prezesem Towarzystwa Polsko–Szkockiego w PŁ. Specjalizował się w mechanice i stateczności konstrukcji. Był zaangażowany w utworzenie Centrum Kształcenia Międzynarodowego PŁ – IFE.
Prof. dr inż. Wiesław Kaniewski urodził się 7 maja 1931 roku w Brześciu Kujawskim, zmarł 6 listopada 2019 roku.. W roku 1956 uzyskał dyplom magistra inżyniera na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. W roku 1952 rozpoczął pracę w Katedrze Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem PŁ, a od roku 1953 pracował w Katedrze Części Maszyn, która w 1968 roku przekształcona została w Katedrę Podstaw Konstrukcji Maszyn. Katedrą tą kierował w latach 1969-1970. Po reorganizacji Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w latach 1976-1983 funkcję dyrektora Instytutu Konstrukcji Maszyn. W latach 1969-1976 był kierownikiem Studium Doktoranckiego z zakresu podstaw konstrukcji maszyn.
Działalność naukowa Profesora obejmowała zagadnienia teorii smarowania oraz jej aplikacji w konstruowaniu i eksploatacji maszyn. Zajmował się komputerowym wspomaganiem projektowania elementów i zespołów maszyn. Z Jego inicjatywy powstał zespół naukowy prowadzący kompleksowe badania dotyczące termoelastohydrodynamicznej teorii smarowania. Był wybitnym specjalistą w zakresie konstrukcji maszyn, a zwłaszcza łożyskowań ślizgowych. Był autorem ponad osiemdziesięciu publikacji naukowych, kilkudziesięciu referatów, pięciu patentów. Wypromował 16 doktorów. Brał czynny udział w pracach licznych ogólnokrajowych komitetów naukowych. Był członkiem Komisji Normalizacyjnej DIN w zakresie łożyskowań ślizgowych.
Po przejściu na emeryturę w 2001 roku pracował w Politechnice Łódzkiej i pracował także na stanowisku profesora zwyczajnego w Politechnice Rzeszowskiej. W latach 2003-2005 był przewodniczącym Rektorskiej Komisji Historycznej Politechniki Łódzkiej. Uhonorowany został licznymi odznaczeniami między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Prof. dr hab. inż. Bolesław Bolanowski urodził się 23 lipca 1932 roku w Rzęśnie Polskiej koło Lwowa. Studia na Wydziale Elektrycznym ukończył w 1958 roku ze specjalnością aparaty elektryczne. Pracę w Politechnice Łódzkiej w Katedrze Aparatów Elektrycznych rozpoczął jako student w 1955 roku. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1964, a doktora habilitowanego w roku 1967. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1977 roku, a w roku 1991 profesora zwyczajnego. Głównym kierunkiem zainteresowań naukowych i badawczych prof. Bolanowskiego była teoria elektrycznego łuku łączeniowego, budowa i badania układów gaszeniowych łączników niskiego napięcia, budowa i eksploatacja aparatów, łączników elektroenergetycznych, aparatury trakcyjnej oraz łączeniowych elementów automatyki. W latach 1955-1970 był współtwórcą i organizatorem pierwszych w Polsce laboratoriów badawczych – zwarciowni generatorowych prądu przemiennego i stałego oraz trwałości łączeniowej.
Profesor Bolanowski był autorem około 130 publikacji i około 115 opracowań i ekspertyz dla przemysłu, współautorem 4 skryptów, podręcznika akademickiego oraz autorem lub współautorem 14 patentów. Był opiekunem około 100 prac dyplomowych magisterskich oraz inżynierskich. Wypromował 6 doktorów z zakresu teorii łuku łączeniowego i aparatów elektrycznych. Był współorganizatorem periodycznej Międzynarodowej Konferencji „Switching Arc Phenomena” organizowanej w latach 1970-2005.
Profesor Bolanowski był zastępcą dyrektora Instytutu Transformatorów, Maszyn i Aparatów Elektrycznych (1973-1983), kierownikiem Zakładu Aparatów Elektrycznych (1982-1984), dyrektorem Instytutu Aparatów Elektrycznych (1984-1986) i kierownik Zespołu Łączników Magnetowydmuchowych i Sterujących (1986-2002). W latach 1981-1987 pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego, a w latach 1990-1996 prorektora ds. nauki i rozwoju Politechniki Łódzkiej. W kadencji 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej Łodzi.
Za działalność naukowo-badawczą, dydaktyczną i organizacyjną został uhonorowany licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Honorową Odznaką Miasta Łodzi.
Profesor Bolesław Bolanowski zmarł 7 stycznia 2019 roku.