Zmarł Profesor Czesław Strumiłło (1930-2018)

W niedzielę, 30 września, odszedł od nas były rektor Politechniki Łódzkiej, członek rzeczywisty PAN, twórca Polskiej Szkoły Naukowej Suszarnictwa, wybitny naukowiec w zakresie inżynierii chemicznej i procesowej, wychowawca wielu pokoleń młodzieży -  Profesor Czesław Strumiłło.

Msza Żałobna odbędzie się 5 października (piątek) o godz. 11.00 w Kościele pw. Najświętszego Zbawiciela przy Al. Włókniarzy 187 w Łodzi (parking przy kościele od strony ul. Towarowej). Urna z prochami zostanie złożona o godz. 13.30 na Cmentarzu Rzymskokatolickim pw. św. Antoniego przy ul. Solec 11 (Mania).

Prof. dr hab. inż. Czesław Strumiłło był twórcą czołowego w kraju i znanego na świecie Ośrodka Naukowego Suszarnictwa, doktorem honoris causa trzech uczelni: Politechniki Łódzkiej, Strathclyde University (Wielka Brytania) i West Hungarian University (Węgry) oraz honorowym profesorem Tianjin University (Chiny). Był dziekanem Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska, prorektorem i rektorem Politechniki Łódzkiej, wiceprzewodniczącym Komitetu Badań Naukowych.

Prof. Czesław Strumiłło urodził się 17 lutego 1930 r. w Wilnie. W 1952 r. ukończył studia w Politechnice Łódzkiej. W roku 1951, jeszcze jako student, przyjął propozycję profesora Mieczysława Serwińskiego objęcia funkcji zastępcy asystenta w Katedrze Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Politechnice Łódzkiej.

W Politechnice Łódzkiej przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej do rektora włącznie. W 1961 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, w 1966 r. doktora habilitowanego, w 1974 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1981 — profesorem zwyczajnym. W 1989 r. został wybrany na członka korespondenta, a w 2002 r. na członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk.

Specjalnością naukową Profesora była inżynieria chemiczna i procesowa: przede wszystkim suszarnictwo. Podczas pracy w PŁ wypromował 15 doktorów, z których pięciu uzyskało stopień doktora habilitowanego, a sześciu tytuł profesora.

Dorobek naukowy Profesora Strumiłło obejmuje łącznie ponad 250 publikacji (głównie w czasopismach o zasięgu  międzynarodowym i w materiałach konferencyjnych), rozdziałów w książkach oraz monografii, licznie cytowanych przez innych badaczy. Jest m. in. autorem wielu monografii z dziedziny suszenia.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Profesor rozwinął szerokie kontakty badawcze z zagranicznymi ośrodkami naukowymi, co miało znaczący wpływ na dzisiejszą międzynarodową pozycję Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska PŁ. Współpracował z wieloma ośrodkami zagranicznymi, odbył liczne stypendia: British Council na Uniwersytecie Birmingham w Wielkiej Brytanii (1962–63), a później w latach 1981–82 stypendia Royal Society na Uniwersytecie Salford i w Electricity Council Research Center.

Na specjalne zaproszenie, Profesor Strumillo pracował naukowo w latach 1994–95 jako honorary visiting professor w Overseas Education Development Department, Salford University. Jako visiting professor organizował w latach 1966-68 badania naukowe na Uniwersytecie Centralnym w Las Villas na Kubie. Kierował grantami badawczymi w ramach współpracy z ośrodkami naukowymi w USA oraz w krajach europejskich. Był członkiem naukowych rad redakcyjnych czasopism krajowych i zagranicznych.

Będąc kierownikiem ale też mentorem, Profesor zawsze starał się otwierać drogę do awansów naukowych młodym członkom swego zespołu, wysyłając ich na staże naukowe do dobrych ośrodków badawczych w świecie. Jako bliski współpracownik prof. Mieczysława Serwińskiego, położył znaczące zasługi dla rozwoju kierunku inżynieria chemiczna w PŁ, w utworzeniu i rozwoju Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W latach 1984–87 był prorektorem do spraw nauki, a w latach 1987-90 rektorem Politechniki Łódzkiej. Przewodniczył polskim misjom naukowym w Japonii (1992), Korei Pdn. (1995) i RFN (1996). Pełnił różne funkcje w wielu radach naukowych, komisjach i innych gremiach  krajowych i  międzynarodowych.

Przez wiele lat był zamiłowanym, czynnym sportowcem-koszykarzem drużyny łódzkiego AZS-u a w latach 1979-1981 jego prezesem.

Za swoją działalność dydaktyczną, naukową i organizacyjną otrzymał wiele odznaczeń państwowych i honorowych: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski; Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski; Medal Komisji Edukacji Narodowej.