Patrycja Pałągiewicz i Marta Wróbel, studentki III roku architektury Politechniki Łódzkiej zdobyły pierwszą nagrodę w Międzynarodowym Studenckim Konkursie Urbanistyczno-Architektonicznym La ville à la limite de la métropole - Miasto na granicy metropolii. Zwycięski projekt powstał pod kierunkiem dr. inż. arch. Włodzimierza Witkowskiego. O międzynarodowym sukcesie i proponowanych rozwiązaniach opowiadają autorzy.
Jakie założenia miał Państwa projekt?
Patrycja Pałągiewicz: Polegał on na aranżacji dwóch placów i stworzeniu sieci powiązań w historycznym centrum miasta Bochnia. To przestrzeń o dużym potencjale, lecz bardzo zaniedbana i słabo zdefiniowana, więc należało nadać jej nowe funkcje. Przed przystąpieniem do realizacji, zapoznałyśmy się ze sugestiami mieszkańców. Uwzględniając je, zaproponowałyśmy na placu Ruskim fontannę i mediatekę, stworzyłyśmy scenę plenerową, mogącą pełnić też rolę kina letniego oraz plac zabaw dla dzieci, otoczony wysoką zielenią.
Marta Wróbel: Nie chciałyśmy, aby była to odrealniona wizja, ale coś, co miałoby kiedyś możliwość powstania. Dlatego postawiłyśmy na czytelne w przestrzeni, nowoczesne rozwiązania wielofunkcyjne, takie jak na przykład detal w postaci działającej okresowo fontanny, która po wyłączeniu daje niezabudowany plac do organizacji różnorodnych wydarzeń.
Jakie rozwiązania zaproponowane przez Państwa spotkały się z uznaniem jury?
PP: Doceniono uzupełnianie tkanki miejskiej, zamiast radykalnych modyfikacji przestrzeni. Pozytywnie oceniono koncepcję wykorzystania nachylenia terenu dla ukrycia parkingu, powiązanie obu nieodległych placów przy pomocy ujednoliconej posadzki. Ponadto udało się zachować wszystkie dotychczasowe funkcje, czyli handel i parkowanie, do których dodano nowe, np. biura, rekreację, kulturę. Stworzona została przestrzeń, która ma charakter multifunkcjonalny i miastotwórczy.
Włodzimierz Witkowski: Jury doceniło również czytelne nawiązania do górniczego dziedzictwa kulturowego i tradycji Bochni.
Na czym polegał udział w konkursie? Jak wyglądały przygotowania do niego?
WW: Studenci szkół partnerskich Sieci REA przygotowują pod okiem prowadzących w swoich macierzystych uczelniach projekty architektoniczno-urbanistyczne na zadany temat. Najpierw uważnie czyta się regulamin i konfrontuje wymagania organizatorów ze specyfiką zadanej lokalizacji. Zbiera się informacje o terenie, w tym dokumentację fotograficzną, materiały kartograficzne, dane historyczne, ekonomiczne, społeczne, itp. Następnie przeprowadza się analizy dotyczące wielu zagadnień, np.: funkcji terenu i budynków, zarówno dominujących na miejscu, jak i oczekiwanych przez organizatora. Wykonuje się przekroje przez teren, czasem (jak np. w wypadku tegorocznego konkursu) wręcz wirtualny model 3D fragmentu miasta, służący zarówno do sprawdzania roboczych rozwiązań, jak i dający pełny, ale syntetyczny obraz miejsca. Potem następuje etap projektowania metodą wymyślania i rysowania odręcznego i przy użyciu odpowiedniego oprogramowania pozwalającego odwzorować rzeczywistość na różnych poziomach dokładności. Buduje się modele 3D i płaskie schematy. Rysuje się rzuty budynków, przekroje, elewacje. Wykonywane są realistyczne wizualizacje.
PP: Przygotowania były dwuetapowe. Nigdy wcześniej nie uczestniczyłyśmy w konkursie. Wsparciem okazały się starsze koleżanki, uczestniczki ostatniej edycji oraz nasz prowadzący, dr inż. arch. Włodzimierz Witkowski, który od lat bierze udział w Spotkaniach Sieci REA i szczególnie w początkowej fazie, wskazał nam drogę. Dał nam również cenne wskazówki, np. jak, w sposób zdecydowany, ale nie powodujący destrukcji, uporządkować i połączyć niespójne do tej pory pod każdym względem fragmenty miasta. Polecił pracować globalnie, dopracowując szczegóły dopiero na końcu. Intensywne prace nad projektem trwały półtora miesiąca.
MW: Niezwykle ważne okazały się analizy przedprojektowe oraz rozmowa z mieszkańcami za pośrednictwem mediów społecznościowych.
Tegoroczne Spotkania REA są wyjątkowe pod względem liczby zdobytych nagród. Jak ważne są te sukcesy?
MW: Dla mnie nagroda była indywidualnym potwierdzeniem, że mogę być bardzo dobra w tym, co studiuję i czym się interesuję. Pokazała mi też, jak ważna jest współpraca z drugą osobą.
PP: Utwierdziły nas w przekonaniu, że dobrze wybrałyśmy zawód. Miło jest czuć się wyróżnionym. Konieczność zaufania partnerce i znalezienia rozwiązania, które zadowoli obie strony, okazała się bardzo wzbogacająca. Mam nadzieję, że za tymi sukcesami pojawią się oferty pracy. Zdobyłam cenne umiejętności i doświadczenie, którymi chętnie się podzielę. Najważniejsze jednak, że mam w dorobku projekt, z którego jestem dumna.
WW: Dla uczelni sukcesy jej studentów są potwierdzeniem, że dobrze przygotowuje ich do zawodu. Dają też ogromną satysfakcję i dumę, są doskonałą promocją szkoły i kierunku.
Warto być naukowcem, ponieważ...
MW: Warto odkrywać, nie tylko nowe rzeczy w znaczeniu wiedzy i umiejętności, ale także własnej osoby, swoje możliwości i słabości. Ich pokonywanie to coś dużo ważniejszego niż kilka definicji z encyklopedii.
PP: Człowiek spełniony to człowiek ciekawy świata. Czasami ważniejsze jest zadanie pytania niż otrzymanie na nie odpowiedzi. Nie wyobrażam sobie zakończyć mojej edukacji po studiach.
WW: To ciągłe odkrywanie nowych światów, to łączenie pasji z życiem zawodowym i przywilej – robienia zawodowo tego, co się kocha. To nigdy nie staje się nudne. To wiara, że nasza praca może być społecznie użyteczna i przyczyniać się do tego, że świat staje się choć odrobinę lepszy.