Księga Pamięci Osób Zasłużonych dla PŁ

Image

Profesor zw. dr hab. h.c. Osman Achmatowicz
Współtwórca, Prorektor i Drugi Rektor Politechniki Łódzkiej
(1899-1988)

Osman Achmatowicz urodził się w rodzinie ziemiańskiej, 16 marca 1899 r. w Bergaliszkach na ziemi wileńskiej. Wykształcony w Korpusie Paziów w Petersburgu (1916), studia akademickie ukończył na wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1925). Dr chemii (1928, USB), Ph.D. (1930 Uniwersytet Oksfordzki). Po krótkotrwałej docenturze w USB zostaje profesorem nadzwyczajnym Chemii Farmaceutycznej i Toksykologicznej w Uniwersytecie Warszawskim (1934-1939). W okresie okupacji zajmował się tajnym nauczaniem uniwersyteckim w Warszawie i Częstochowie. Po wyzwoleniu, w 1945 r. przybywa do Łodzi i jako prorektor PŁ wspólnie z pierwszym Rektorem Uczelni prof. B. Stefanowskim współtworzy fundamenty organizacyjne i materialne Politechniki Łódzkiej. Jego zasługą jest oddanie do użytku Gmachu Wydziału Chemicznego po 2 latach prac budowlanych oraz zdobycie bezcennych zbiorów do Biblioteki Chemicznej. W 1948 r. po wyjeździe prof. B. Stefanowskiego do Warszawy, przejmuje ster Uczelni i jako jej drugi Rektor (1948-1952) z ogromnym zaangażowaniem i poświęceniem kontynuuje dzieło rozbudowy Politechniki. Jest inicjatorem i organizatorem budowy Gmachu Wydziału Włókienniczego. Z Jego inicjatywy powstał Wydział Chemii Spożywczej. Jako wybitny uczony, pedagog i organizator zostaje w 1953 r. powołany na stanowisko Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego i przenosi się do Warszawy. Obowiązki te pełni do 1960 r., będąc jednocześnie profesorem chemii organicznej Uniwersytetu Warszawskiego (1953-1969). W 1964 r. powołany zostaje do służby zagranicznej na stanowisko Dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Londynie (1964-1969).

Prof. Osman Achmatowicz był wybitnym chemikiem organikiem o międzynarodowym uznaniu. Poszerzył i pogłębił wiedzę o fitochemii flory polskiej, wniósł wkład w rozwój metod syntezy organicznej i w poznanie mechanizmów reakcji. Był organizatorem i pierwszym kierownikiem Katedry Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej (1954-1953), kuźni wielu polskich chemików organików, a także kierownikiem Zakładu Syntezy Organicznej PAN (1953-1956). Jako twórca szkoły naukowej odegrał doniosłą rolę w ukształtowaniu i rozwoju chemii organicznej w Polsce i rozbudził zamiłowanie do pracy naukowej wśród kilku pokoleń swoich uczniów. Z Jego inicjatywy powstały znaczące ośrodki badawcze w Łodzi i w kraju. Był członkiem wielu organizacji naukowych, w tym Polskiej Akademii Umiejętności (1945), Polskiej Akademii Nauk (1952), Polskiego Towarzystwa Chemicznego (wiceprezes 1937-1939), The Chemical Society (Londyn), American Chemical Society.

Laureat nagrody państwowej I stopnia za osiągnięcia naukowe (1964). Politechnika Łódzka nadała Mu godność i tytuł Doktora Honoris Causa (1960).

Profesor Osman Achmatowicz zmarł 4 grudnia 1988 r. w Warszawie w 90 roku życia.
 

Image

Mgr Michał Albert
(1905-1986)

Mgr Michał Albert urodził się dnia 25 września 1905 r. w m. Dubaniewice (ZSRR).

W okresie od 1.08.1950 r. do 31.01.1971 r. był Dyrektorem Administracyjnym Politechniki Łódzkiej.

Na wyróżnienie zasługuje Jego życzliwy stosunek do pracowników. Godnie reprezentował  Uczelnię na wszelkich uroczystościach i konferencjach. Poświęcił dużo czasu w pracach organizacyjnych administracji. Należał do tych ludzi, którym głęboko na sercu leżą sprawy prawidłowego funkcjonowania Politechniki.

Wysoko ceniony przez Kierownictwo Uczelni. Był wyróżniony licznymi nagrodami i odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenie Polski.

Mgr Michał Albert zmarł dnia 5 sierpnia 1986 r.
 

Image

Dr Jerzy Aulich
(1891-1982)

Dr Jerzy Aulich urodził się dnia 1 listopada 1891 r. w m. Lackie Wielkie (ZSRR).

W Politechnice Łódzkiej pracował w okresie od 15 kwietnia 1950 r. do 31 sierpnia 1966 r. na stanowisku kierownika Działu Toku Studiów.
Położył szczególne zasługi w organizację Działu oraz szkolenie pracowników Dziekanatów. Przygotowywał organizacyjnie wszystkie uroczystości uczelniane i dokumenty z tym związane. Prowadził systematycznie od początku powstania Uczelni kronikę studiów zamieszczonych w Składzie Osobowym pracowników i dyplomantów Politechniki Łódzkiej.

Wyróżniał się pełnym zaangażowaniem i oddaniem sprawom Uczelni. Wśród pracowników cieszył się szacunkiem i uznaniem.
Kierownictwo Uczelni wysoko ceniło wkład pracy dr. Jerzego Aulicha.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
 

Image

Profesor Bolesław Bachman
(1911-2002)

Profesor B. Bachman urodził się 14 kwietnia 1911 roku w Drohobyczu. Studia wyższe ukończył w 1936 roku na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej i w tymże roku podjął pracę asystenta w Katedrze Technologii Rolnej tej Uczelni. Po przejściach wojennych (służba w Szkole Podchorążych Artylerii, kampania wrześniowa, obóz jeniecki w łagrze NKWD), trafił do Łodzi. Pracował w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim jako dyrektor Oddziału Łódzko-Kieleckiego Zrzeszenia Gorzelni Rolniczych, a  w roku 1947 podjął pracę w Zakładzie Technologii Fermentacji WSW w Łodzi. Po rozwiązaniu tej Uczelni przeszedł do nowo tworzącego się Wydziału Chemii Spożywczej w Politechnice Łódzkiej, którego był jednym ze współorganizatorów. W 1952 roku objął funkcję kierownika Zakładu Technologii Spirytusu i Drożdży, którym kierował do przejścia na emeryturę w 1981 roku. W 1954 roku otrzymał nominację na zastępcę profesora, w 1955 roku uzyskał tytuł docenta, zaś w 1966 roku profesora nadzwyczajnego. Kierowany przez Profesora, unikatowy w skali kraju Zakład, stał się ważnym ośrodkiem naukowym i dydaktycznym w zakresie chemii i technologii spirytusu i drożdży. Pod kierunkiem Profesora specjalizację ukończyło około 500 absolwentów – magistrów i inżynierów. Wypromował 11 prac doktorskich, był autorem i współautorem kilkudziesięciu publikacji, trzech podręczników i jednego skryptu.

Profesor pełnił dwukrotnie funkcję Dziekana i jednokrotnie Prodziekana Wydziału Chemii Spożywczej, był wieloletnim kuratorem Klubu AZS w PŁ oraz Prezesem Zarządu Środowiskowego AZS w Łodzi. Ponadto brał czynny udział w pracach różnych instytucji naukowych. Był członkiem Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, członkiem Rad Naukowych wielu instytucji, członkiem Rady Programowej miesięcznika „Przemysł Fermentacyjny i Owocowo-Warzywny” i innych.

W organizacji NOT był członkiem założycielem Łódzkiego Oddziału SITSpoż., a za swą działalność w Zarządzie Wojewódzkim i Głównym został wyróżniony wpisem do Księgi Zasłużonych Techników. Był założycielem Łódzkiego Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich, wśród których jest wielu pracowników PŁ.

Za swą różnorodną i bogatą działalność Profesor był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany m.in.: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi; Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej; Medalem za Udział w Wojnie Obronnej w 1939 r., Medalem 40-lecia Polski Ludowej. Otrzymał także: Srebrną i Złotą Odznakę NOT; Honorową Odznakę m. Łodzi; Honorową Odznakę Akademickiego Związku Sportowego, odznakę Polskiego Związku Szermierczego, odznakę Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej, odznakę Zasłużonego dla Przemysłu Spożywczego, odznakę Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, odznakę Zasłużonego Działacza Kultury.

Profesor Bolesław Bachman zmarł 4 sierpnia 2002 roku do końca współpracując i utrzymując kontakt z Uczelnią.
 

Image

Dr hab. inż. Wojciech Barański, prof. PŁ
(1940-2011)

Dr hab. inż. Wojciech Stanisław Barański, prof. PŁ urodził się 18 sierpnia 1940 roku w Przanowicach (woj. łódzkie). W 1963 roku ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej uzyskując dyplom magistra inżyniera. Następnie podjął pracę naukowo-dydaktyczną na tym samym Wydziale. Stopień doktora uzyskał w 1967 roku, broniąc na Wydziale Budownictwa Lądowego PŁ pracę nt. „Powierzchniowe ośrodki włókniste i ich zastosowanie”. W 1975 roku, po obronie rozprawy nt. „Oddziaływania w ośrodku ciągłym”, otrzymał stopień doktora habilitowanego, nadany przez Radę Naukową Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk.

Prawie całą swoją działalność zawodową Profesor prowadził na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska (wcześniej Wydział Budownictwa Lądowego oraz Wydział Budownictwa i Architektury) Politechniki Łódzkiej. Na Wydziale pełnił funkcję dziekana przez dwie kadencje, prodziekana do spraw studenckich oraz prodziekana do spraw nauki. W 1981 roku, po strajku studenckim, Profesor W. S. Barański został wybrany na stanowisko prorektora do spraw studenckich w Politechnice Łódzkiej. W latach 1986-1989 pracował na uczelni Federal University of Technology w Minnie (Nigeria), pełniąc tam między innymi funkcję dziekana wydziału, a następnie w latach 1989-1994 – w przedsiębiorstwie budowlanym Nabilco Ltd, Lagos, kierując budowami w kilku miastach tego kraju.

Dyscypliną, w ramach której Profesor W. S. Barański prowadził badania naukowe, jest mechanika ciała stałego. W swoich pracach Profesor zawsze dbał o ścisłe formułowanie pojęć i zasad mechaniki i stosował nowoczesne narzędzia matematyki takie jak analiza funkcjonalna i teoria miary. Profesor opublikował szereg prac dotyczących fundamentalnych zasad mechaniki racjonalnej, reprezentacji ładunków i oddziaływań ciał z punktu widzenia teorii miary, uogólnień zasad wariacyjnych mechaniki w przypadku nieciągłości pól przemieszczenia i naprężenia. Tematyka, którą zajmował się w ostatnim okresie dotyczyła mechaniki materiałów kompozytowych. Wyniki swoich badań Profesor przedstawił w takich czasopismach jak: Bulletin de l'Academie Polonaise des Sciences (Serie des Sciences Techniques), Archives of Mechanics, Mathematical Models & Methods in Applied Mechanics.

Pracując w Katedrze Mechaniki Materiałów, wcześniej – Mechaniki Teoretycznej, Profesor Barański prowadził zajęcia dydaktyczne w ramach wielu przedmiotów takich jak: mechanika ogólna, wytrzymałość materiałów, teoria sprężystości i plastyczności, teoria drgań, podstawy informatyki. W ramach Studium Doktoranckiego prowadził wykłady i ćwiczenia z przedmiotów: modelowanie konstytutywne i podstawy mechaniki nieliniowej. Wykłady Profesora charakteryzowały się zwięzłością, przejrzystością i precyzją. Profesor Barański wypromował czterech doktorów. Profesor Barański cenił głęboką, profesjonalną wiedzę i taką postawę starał się zaszczepić swoim wychowankom.

Praca zawodowa była dla Profesora Barańskiego wielką pasją. Poświęcał jej prawie cały swój czas, nie oszczędzając sił. Zawsze był przyjaźnie usposobiony do studentów i współpracowników. Wykonując szereg odpowiedzialnych funkcji na Uczelni, zawsze kierował się w swoich działaniach zasadami krystalicznej uczciwości i sprawiedliwości. Cieszył się głębokim zaufaniem zarówno studentów jak i współpracowników.
Profesor W. S. Barański był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Złotym za Długoletnią Służbę.

Profesor W. S. Barański zmarł w 2011 roku.
 

Image

Z-ca profesora mgr inż. Eugeniusz Berger
(1882-1952)

Prof. mgr inż. Eugeniusz Berger urodził się dnia 28.12.1882 r. w Warszawie. Szkołę średnia ukończył w Warszawie w 1900 r. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym w Politechnice Warszawskiej i ukończył je w 1905 r.

Pracę zawodową rozpoczął w sierpniu 1907 r. w Warszawie w fabryce ekstraktu kawowego. W marcu 1910 r. rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Fizycznej w Politechnice Warszawskiej na stanowisku asystenta i kontynuował ją do 1917 r. W związku z ewakuacją Politechniki Warszawskiej w 1915 r. do Moskwy został oddelegowany do Komitetu Chemicznego przy Głównym Urzędzie Artyleryjskim w Piotrogradzie. Pod koniec 1916 r. z ramienia Komitetu Chemicznego rozpoczął pracę w fabryce chemicznej firmy Paweł Bekkel pod Moskwą na stanowisku z-cy dyrektora. Po rewolucji październikowej wyjechał do Uniwersytetu w Niżnym Nowgorodzie i pracował tam jako asystent prof. Boguckiego.

Po powrocie do kraju we wrześniu 1918 r. rozpoczął współpracę z powstającym wówczas Ministerstwem Spaw Wojskowych. Od września 1921 r. do listopada 1927 r. był szefem Wydziału Chemicznego Gazowego Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W okresie 1932-1939 prowadził wykłady zlecone na Sekcji Wojskowej Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. Tematyka wykładów obejmowała zagadnienia roli przemysłu chemicznego w obronie państwa. W okresie okupacji współpracował z Zakładem Badania Wody i Budowy Aparatów inż. Władysława Neugebauera w Warszawie.

W lutym 1945 r. rozpoczął pracę jako wykładowca w Akademii Górniczej w Krakowie. Na wniosek Rady Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej w 1946 r. oraz Senat PŁ Ministerstwo Oświaty wyraziło zgodę na powierzenie inż. Eugeniuszowi Bergerowi pełnienie obowiązków zastępcy profesora w Katedrze Technologii Chemicznej Nieorganicznej Politechniki Łódzkiej z dniem 1 września 1946 r. W okresie swojej pracy w Politechnice prof. E. Berger prowadził wykłady z Technologii Chemicznej Nieorganicznej dla studentów Wydziału Chemicznego oraz z Otrzymywania Odczynników Chemicznie Czystych i Analizy dla studentów Wydziału Włókienniczego.

Prof. E. Berger był członkiem wielu stowarzyszeń m. in. od 1907 r. członkiem Stowarzyszenia Techników w Warszawie, od r. 1919 Polskiego Towarzystwa Chemicznego, członkiem Zarządu Towarzystwa Wojskowo-Technicznego. W okresie 1922-1939 był także członkiem Rady Administracyjnej Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach.

Prof. E. Berger był ogólnie znany jako wszechstronnie wykształcony chemik. Jego odczyty i wykłady cieszyły się zawsze zasłużonym powodzeniem.

Prof. mgr inż. Eugeniusz Berger zmarł dnia 27 marca 1952 r.
 

Image

Wanda Birżyszko
(1889-1969)

Wanda Birżyszko urodziła się dnia 1 kwietnia 1889 roku na Litwie.

W okresie od 1 lipca 1945 roku do 30 czerwca 1959 roku była Kwestorem Politechniki Łódzkiej. Wraz z pierwszym Rektorem prof. Bohdanem Stefanowskim tworzyła Politechnikę Łódzką, kierując sprawami finansowymi. Wyróżniała się niezwykłą starannością i uczciwością, dając przykład wzorowej pracy z zespołem pracowników Kwestury.

Nie licząc się z czasem, trudnościami czyniła wszystko z pełnym poświeceniem, aby Uczelnia mogła normalnie funkcjonować, w szczególności w pierwszym okresie budowy Politechniki. Bogate doświadczenie zdobyte w Politechnice Warszawskiej, gdzie przed wojną i w czasie okupacji kierowała Kwesturą – owocowało w Politechnice Łódzkiej.

Wśród pracowników cieszyła się autorytetem i sympatią.

Do końca życia interesowała się wszystkimi sprawami Uczelni.

Wanda Birżyszko była wyróżniona wieloma nagrodami oraz odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wanda Birżyszko zmarła dnia 30 października 1969 roku.
 

Image

Profesor zw. dr hab. Henryk Błasiński
(1915-1995)

Dnia 21 sierpnia 1995 roku zmarł w Łodzi prof. dr. hab. inż. Henryk Błasiński, aktywny do ostatnich chwil swojego życia uczony, wychowawca młodzieży i społecznik.

Urodził się 7 grudnia 1915 roku w Oględowie na ziemi kieleckiej. Studia chemiczne rozpoczął w 1937 roku w Politechnice Warszawskiej, a ukończył w 1947 roku w Politechnice Łódzkiej. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w 1946 roku będąc jeszcze studentem. W Uczelni tej uzyskał wszystkie stopnie i tytuły naukowe. W 1959 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych, a w 1961 roku doktora habilitowanego w zakresie inżynierii chemicznej. Tytuł profesora nadzwyczajnego został Mu nadany w 1963 roku, a profesora zwyczajnego w 1975 roku.
W 1956 roku prof. H. Błasiński został powołany na stanowisko kierownika nowo powstałej Katedry Aparatury Przemysłu Chemicznego na Wydziale Chemicznym PŁ, organizując od podstaw, w trudnych warunkach lokalowych, pracę najpierw kilku, a później kilkunastoosobowego zespołu naukowo-dydaktycznego. Mocno związany w tym okresie z Wydziałem Chemicznym PŁ pełnił w latach 1962-1969 funkcję prodziekana tego wydziału, najpierw ds. studenckich, potem ds. naukowych, a w latach 1967-1968 był dziekanem tego wydziału.

Katedrą Aparatury Chemicznego prof. H. Błasiński kierował do 1970 roku, kiedy to w wyniku zmian w strukturze organizacyjnej Politechniki Łódzkiej powstał Instytut Inżynierii Chemicznej, w którym Profesor przez wiele lat, aż do chwili przejścia na emeryturę był zastępcą dyrektora. Należy podkreślić olbrzymi wkład pracy prof. H. Błasińskiego przy tworzeniu, jak również w pierwszym okresie działalności Instytutu Inżynierii Chemicznej, funkcjonującego od powołania na prawach wydziału. W latach 1970-1975 prof. H. Błasiński pełnił w nim funkcję dziekana.
Działalność naukowa prof. H. Błasińskiego uwieńczona została 11 książkami i skryptami, 136 artykułami naukowymi w czasopismach krajowych i zagranicznych, 18 patentami oraz licznymi opracowaniami technicznymi i wdrożeniami w przemyśle. Był promotorem 19 przewodów doktorskich, trzech Jego uczniów wykonało prace habilitacyjne, a dwóch z nich otrzymało tytuły profesorów. Posiadając wielki autorytet naukowy i moralny wielokrotnie był recenzentem prac doktorskich, habilitacyjnych oraz opiniodawcą przy nadawaniu tytułów naukowych.

W latach 1961-1963 prof. H. Błasiński był członkiem Rady Naukowej przy Instytucie Przemysłu Fermentacyjnego w Warszawie, od 1967 roku należał do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W latach 1969-1971 był członkiem Sekcji Inżynierii Chemicznej Komitetu Hyrdro- i Termodynamiki PAN, a od 1972 roku do 1992 roku członkiem Komitetu Inżynierii Chemicznej PAN. W 1981 roku prof. H. Błasiński został uhonorowany nagrodą m. Łodzi za całokształt działalności naukowej.

Szeroka działalność społeczna prof. H. Błasińskiego i Jego aktywność widoczna była tak w Politechnice Łódzkiej, jak i poza Uczelnią, i miastem. Przez wiele lat Był członkiem Senatu PŁ pełniąc odpowiedzialne funkcje Przewodniczącego Senackiej Komisji Mieszkaniowej, Rektorskiej Komisji Nagród Ministra i m. Łodzi oraz Senackiej Komisji Rozwoju Kadry Naukowej.

Za swoją pełną zaangażowania pracę prof. H. Błasiński był wielokrotnie wyróżniany odznaczeniami państwowymi: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej, Honorową Odznaką m. Łodzi.

Profesor Henryk Błasiński był człowiekiem wielkiego serca rozumiejącym innych ludzi i nigdy nie odmawiający pomocy i poparcia tym, którzy tego potrzebowali. Cieszył się szacunkiem i sympatią w całym środowisku naukowym inżynierii chemicznej w Polsce.

Image

Docent dr inż. Roman Błocki
(1917-1995)

Doc. dr inż. Roman Błocki urodził się w 1917 roku w Żurawnie w powiecie Żydaczowskim. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1941 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, nostryfikowany w 1945 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Krakowie. W latach 1945-1970 pracował w Wytwórni Silników Wysokoprężnych w Andrychowie, pełniąc między innymi funkcje głównego konstruktora i głównego inżyniera. W 1966 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej.
Pracę w Filii Politechniki Łódzkiej w Bielsku Białej podjął w 1969 roku w Instytucie Technologiczno-Samochodowym, gdzie otrzymał w 1972 roku stanowisko docenta. Po przejściu do Instytutu Mechaniczno-Konstrukcyjnego przez wiele lat kierował Zespołem Podstaw Konstrukcji Maszyn i był wysoko cenionym nauczycielem akademickim. Jego praca naukowa była związana z budową i eksploatacją silników spalinowych. W tym zakresie jako wybitny specjalista był rzeczoznawcą Ministerstwa Komunikacji i PZM. Był tez członkiem Rady Naukowej Instytutu Lotnictwa w Warszawie.
Wydał wiele publikacji naukowych oraz uzyskał szereg patentów. Odznaczony został Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Doc. dr inż. Roman Błocki zmarł w 1995 roku.
 

Image

Prof. dr Bolesław Bochwic
(1907-1995)

Prof. dr Bolesław Bochwic urodził się dnia 4 stycznia 1907 roku w Kobryniu (dawne województwo poleskie). W roku 1925 ukończył Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1926 roku wstąpił na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1928-1933 pracował na stanowisku asystenta w Katedrze Chemii Organicznej Uniwersytetu Wileńskiego, kierowanej przez prof. Kazimierza Sławińskiego. W roku 1932 ukończył pracę magisterską z dziedziny chemii terpenów i uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie chemii.

W latach 1932-1933 pracował naukowo pod kierunkiem prof. dr. Osmana Achmatowicza w dziedzinie alkaloidów strychniny i brucyny. W 1933 roku udał się do Paryża, gdzie rozpoczął pracę doktorską w Katedrze Chemii Organicznej na Uniwersytecie Sorbony pod kierunkiem prof. Ramart-Lucas. W 1936 toku po złożeniu egzaminu doktorskiego i obronie pracy z dziedziny zastosowania spektroskopii w nadfiolecie do badania struktury amidów uzyskał państwowy doktorat (Doctorat es Sciences Physiques), nostryfikowany przez Uniwersytet Warszawski w 1939 roku.

W 1936 roku po powrocie do Polski objął stanowisko asystenta w Katedrze Farmakologii Eksperymentalnej Uniwersytetu Warszawskiego. W Katedrze tej zorganizował pracownię fitochemiczną i podjął badania w dziedzinie alkaloidów.

Wybuch wojny w 1939 roku zastał prof. B. Bochwica w Wilnie.

Po repatriacji, w lipcu 1945 roku zgłosił się do nowo powstałej Politechniki w Łodzi, gdzie został zaangażowany na stanowisko starszego asystenta, a w następnym roku na stanowisko adiunkta w Katedrze Chemii Organicznej kierowanej przez prof. Osmana Achmatowicza.
W pierwszych latach pracy, w trudnych warunkach powojennych, poświęcił się organizacji laboratoriów i Zakładu Mikroanalizy, a następnie, równolegle z zajęciami dydaktycznymi, pracy naukowej w dziedzinie chemii organicznych związków fosforu.

W latach 1948-1950 w charakterze kontraktowego wykładowcy i kierownika Zakładu Chemii Ogólnej i Technicznej Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi prowadził wykłady i ćwiczenia z chemii organicznej.

W 1951 roku został powołany w Katedrze Chemii Ogólnej Politechniki Łódzkiej na zastępcę profesora, w 1953 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego. W tymże roku po przeniesieniu prof. Osmana Achmatowicza do Warszawy zostaje powołany na kierownika Katedry Chemii Organicznej PŁ, którą kierował do 1970 roku.

W latach 1956-1958 był Dziekanem Wydziału Chemicznego PŁ.

Prof. B. Bochwic prowadził wraz ze swoim zespołem badawczym prace z dziedziny chemii związków fosforoorganicznych, chemii związków alicyklicznych i chemii terpenów.

Był czynnym członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego.

Przez ponad 20 lat wykładał chemię organiczną dla studentów Wydziału Chemicznego corocznie uzupełniając swój wykład o najnowsze osiągnięcia naukowe z tej dziedziny. Był wielkim propagatorem nowych kierunków w chemii organicznej.

Pozostał w pamięci jako człowiek niezłomnych zasad, wielkiej kultury i szlachetności.

Zmarł w dniu 18 grudnia 1995 roku w Warszawie.
 

Image

Profesora Bolesław Bolanowski
(1932-2019)

Prof. dr hab. inż. Bolesław Bolanowski urodził się w 1932 roku w Rzęśnie Polskiej koło Lwowa. Od 1946 roku mieszkał w Łodzi, gdzie ukończył Liceum Elektryczne, a następnie podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej uzyskując w 1958 roku dyplom ze specjalności aparaty elektryczne. Jeszcze jako student, od września 1955 roku zaczął pracować w charakterze młodszego asystenta w Zakładzie Przyrządów Rozdzielczych, który do 1957 roku był częścią Katedry Elektroenergetyki.

Pracę doktorską obronił w roku 1964, habilitacyjną w roku 1967, a tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1977 roku.

Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w roku 1955. Na stanowisko profesora zwyczajnego został powołany w 1991 roku i pracował na tym stanowisku w Katedrze Aparatów Elektrycznych do 2002 roku.

Główne kierunki działalności dydaktycznej prof. B. Bolanowskiego to: budowa i eksploatacja aparatów elektrycznych, łączników elektroenergetycznych, aparatury trakcyjnej, łączeniowych elementów automatyki. Był opiekunem około 100 prac dyplomowych magisterskich oraz inżynierskich. Jego zainteresowania naukowe i techniczne związane były z teorią elektrycznego łuku łączeniowego oraz budową układów gaszeniowych aparatów niskiego napięcia. Z tego zakresu jest autorem około 130 publikacji i około 115 ważniejszych opracowań i ekspertyz dla przemysłu. Wypromował 6 doktorów.

W latach 1955-1970 był współtwórcą, budowniczym i organizatorem pierwszych w kraju laboratoriów badawczych: zwarciowni generatorowych prądu przemiennego i stałego oraz trwałości łączeniowej. Pełnił szereg obowiązków organizacyjnych, między innymi był kierownikiem zespołu naukowo-problemowego Zespołu Łączników Zestykowych (1971-1981) i Zakładu Aparatów Elektrycznych (1982-1984) oraz dyrektorem Instytutu Aparatów Elektrycznych (1985-1986), których powołania był inicjatorem. W latach 1973-1983 był także zastępcą dyrektora Instytutu Transformatorów, Maszyn i Aparatów Elektrycznych. W latach 1981-1987 był dziekanem Wydziału Elektrycznego, a w latach 1990-1996 prorektorem ds. nauki i rozwoju uczelni. Dla dopełnienia obrazu osobowości prof. Bolesława Bolanowskiego należy przypomnieć Jego działalność stowarzyszeniową i społeczną. Był bardzo zaangażowany w działalność Stowarzyszenia Elektryków Polskich pełniąc w latach 1965-1980 szereg funkcji w kole SEP PŁ, Oddziale Łódzkim oraz Zarządzie Głównym. W latach 1978-1985 był komandorem Akademickiego Klubu Żeglarskiego w Łodzi. Nadto w latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej Łodzi. Był jednym z członków założycieli Łódzkiego Oddziału Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz jego pierwszym Prezesem. Był także członkiem kilku innych organizacji oraz instytucji naukowych.

Wielostronna działalność Profesora Bolesława Bolanowskiego była doceniana i wielokrotnie wyróżniana licznymi odznaczeniami państwowymi i stowarzyszeniowymi, wśród których znajdują się: Złoty Krzyż Zasługi (1976), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977), Złota Odznaka Honorowa SEP (1978), Honorowa Odznaka Miasta Łodzi (1989) oraz Złota Odznaka AZS (1982).

Profesor Bolesław Bolanowski zmarł 7 stycznia 2019 roku.
 

Image

Mgr inż. Czesław Borecki
(1922-1976)

Mgr inż. Czesław Borecki urodził się 5 września 1922 r. w Piątku k. Łęczycy.

Po ukończeniu w 1935 r. szkoły powszechnej kontynuował naukę w Gimnazjum im. Staszica w Zgierzu, którą przerwała wojna. W 1945 r. uzupełnił brakujące klasy szkoły średniej, otrzymując 21.02.1947 r. świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia.
Studia wyższe odbył na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej uzyskując w 1952 r. stopień inżyniera chemika oraz magistra nauk technicznych.

W 1950 r. będąc jeszcze na studiach rozpoczął pracę zawodową w Zakładzie Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej na stanowisku z-cy asystenta, którą kontynuował po zakończeniu studiów, awansując na stanowisko asystenta i starszego asystenta.

W latach 1960-62 mgr inż. Cz. Borecki pracował w Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi na stanowisku kierownika Wydziału Obróbki Taśmy, pogłębiając swą wiedzę teoretyczną w praktyce i rozwijając zdolności organizacyjne.

W 1962 r. powrócił na Politechnikę Łódzką, gdzie został zatrudniony w Katedrze Chemii Radiacyjnej. Kierownictwo Katedry doceniając Jego wiedzę, doświadczenie i predyspozycje organizacyjne powierzyło szereg zadań związanych z uruchomieniem działalności naukowo-dydaktycznej Katedry, a widząc Jego zaangażowanie w sprawy PŁ, powierzyło nadzór nad całością spraw dotyczących budowy nowego budynku dla Chemii Radiacyjnej.

01.10.1066 r. mgr inż. Cz. Borecki został powołany przez JM Rektora PŁ na stanowisko kierownika komórki ds. filmu Naukowego i Dydaktycznego, a w 1969 r. objął kierownictwo Międzywydziałowego Zakładu Nowych Technik Nauczania. Organizując nową jednostkę czuwał nad doborem kadry do pracowni fotograficznej i filmowej, które utworzył w pierwszej kolejności oraz dążył do stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników. Zapewnił i wyposażył obie pracownie w nowoczesny sprzęt i urządzenia fotograficzno-filmowe.

W 1974 r. decyzją Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki mgr inż. Cz. Borecki powołany został do Zespołu Roboczego ds. Wdrażania Nowoczesnej Technologii Kształcenia w Wyższych Szkołach Technicznych, zadaniem którego było wdrażanie najnowszych metod i technik audiowizualnych w procesie dydaktycznym oraz koordynacja tych działań przy ścisłej współpracy ze wszystkimi uczelniami technicznymi w kraju.
W czasie pracy zawodowej w Uczelni inicjował wiele działań przyczyniając się osobiście do adaptacji wielu sal i audytoriów, wyposażając je w najnowsze środki audiowizualne, czego przykładem było zorganizowanie i wyposażenie laboratorium do nauki języków obcych w PŁ.
Jego praca zawodowa i działalność naukowo-dydaktyczna oraz osobiste zaangażowanie w sprawy Politechniki Łódzkiej spotkały się z pełnym uznaniem, czego wyrazem było przyznanie nagrody resortowej oraz szeregu nagród i listów gratulacyjnych od kolejnych Rektorów PŁ.
Śmierć w dniu 7 lipca 1976 r. w pełni sił twórczych przerwała mgr. inż. Czesławowi Boreckiemu realizację dalszych planów i zamierzeń.

Czesław Borecki na początku 1940 r. wysiedlony był wraz z rodzicami z Piątku (Rzesza) do Bielaw (Generalna Gubernia). Zatrudniony w Urzędzie Gminnym jako pomocnik starszej urzędniczki, wypisywał dowody osobiste. Korzystając ze swoich możliwości preparował „kenkarty” dla osób związanych z działalnością „podziemia”. W dniu 2 marca 1944 oboje zostali aresztowani za kontakty z ruchem oporu. Urzędniczkę natychmiast rozstrzelano, a Czesław, podejrzany o współudział, został umieszczony w obozie przejściowym na Pawiaku. Dnia 24 maja 1944 r. przewieziony przez policję bezpieczeństwa Warszawy do obozu koncentracyjnego w Stutthofie i zarejestrowany został jako więzień polityczny o numerze 36069. 25 stycznia 1945 r. podczas inwazji wojsk radzieckich obóz ewakuowano. W pobliżu Pucka Czesław Borecki zdołał zbiec. Czesław Borecki uciekł wraz ze współwięźniem Stefanem Grudzińskim (1924-2002) późniejszym profesorem Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Łodzi. Pobyt w obozie koncentracyjnym pozostawił trwały ślad na jego zdrowiu, co niewątpliwie przyczyniło się do odejścia w wieku 53 lat.
 

Image

Docent dr inż. Jerzy Borowicz
(1915-1997)

Docent dr inż. Jerzy Borowicz urodził się 16 września 1915 roku w Łodzi. Dyplom magistra inżyniera otrzymał w 1946 roku po studiach w Politechnice Łódzkiej na Wydziale Mechanicznym. W tym samym roku podjął pracę w Politechnice Łódzkiej w Katedrze Części Maszyn oraz w Centralnym Biurze Przemysłu maszyn Włókienniczych. Specjalizował się w badaniach i konstrukcji nowoczesnych maszyn włókienniczych, głównie zgrzeblarek oraz wdrażaniu ich do produkcji. Z Centralnym Biurem Maszyn Włókienniczych był związany niemal do końca swej działalności zawodowej, jako niezwykle ceniony konstruktor, który opracował konstrukcje całej rodziny zgrzeblarek do bawełny i włókien chemicznych wraz z oprzyrządowaniem. Wykonał 23 ekspertyzy i orzeczenia techniczne.
W 1969 roku otrzymał nominację na docenta.
Zajmował również poważne stanowiska administracyjne w szkolnictwie wyższym. Był kierownikiem Zakładu Maszyn Włókienniczych, zastępcą dyrektora Instytutu Maszyn i Urządzeń Włókienniczych, kierownikiem Studium Podyplomowego.
    Napisał skrypt „Zbiór zadań z części maszyn” (1958) oraz 14 artykułów głównie w „Przeglądzie Włókienniczym”. Posiada w swym dorobku 4 patenty oraz 17 norm państwowych.
    Otrzymał liczne dyplomy uznania za pracę społeczną i zawodową w dziedzinie postępu technicznego i działalności organizacyjnej i dydaktycznej w tym nagrodę Ministra Przemysłu Ciężkiego za osiągnięcia w dziedzinie nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych. Posiada Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
    Docent dr inż. Jerzy Borowicz zmarł 18 września 1997 roku.
 

Image

Prof. zw. dr Atanazy Boryniec
(1901-1963)

Prof. zw. dr Atanazy Boryniec urodził się dnia 2.12.1901 r. w Jasieniu. Szkołę podstawową ukończył w 1910 r., a potem uczęszczał do Gimnazjum w Kałuszu, Dolinie i Lwowie, gdzie w 1922 r. złożył egzamin dojrzałości.

W 1925 r. wstąpił na Uniwersytet Jagielloński. Po ukończeniu studiów w 1929 r. objął stanowisko asystenta przy Katedrze Chemii Lekarskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego u prof. L. Marchlewskiego. Pod jego kierownictwem w latach 1929-1930 wykonał pracę doktorską pt. „Badania nad absorbcją światła poza fiołkowego przez niektóre substancje organiczne”. Stopień doktora filozofii w zakresie chemii uzyskał w dniu 24.05.1933 r. Jego praca doktorska została opublikowana w 2 częściach w Biuletynie Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1929-1931. W tym czasie, z uwagi na dynamiczny rozwój przemysłu jedwabiu sztucznego i konieczność prowadzenia intensywnych badań nad podnoszeniem jakości i wzbogaceniem asortymentu włókien, z prośbą o współpracę zwróciła się do prof. Marchlewskiego Tomaszowska Fabryka Sztucznego Jedwabiu. W czerwcu 1931 r. prof. A. Boryniec przeniósł się na stałe do Tomaszowa Mazowieckiego i podjął pracę w Laboratorium Badawczym Fabryki. Po uwolnieniu Tomaszowa Mazowieckiego spod okupacji pracował nadal w Fabryce.

W lutym 1949 r. został prof. A. Boryniec powołany do zorganizowania Katedry i Zakładu Włókien Sztucznych w Politechnice Łódzkiej, pierwszej w Polsce placówki naukowej tego typu, a w lipcu tegoż roku został kierownikiem zorganizowanej przez siebie Katedry i Zakładu. Jeszcze do 1951 r. był doradcą naukowo-technicznym Tomaszowskich Zakładów Włókien Sztucznych.

W styczniu 1951 r. prof. A. Boryniec przedstawił pracę habilitacyjną, która została zatwierdzona i w tym też roku uzyskał stopień docenta.
W 1952 r. prof. A. Boryniec wspólnie z mgr. inż.. J. Liwowskim i mgr. S. Ostrouchem uzyskali nagrodę Państwową III stopnia za zastąpienie bawełny wiskozą w kordach samochodowych. Opony z udziałem tych kordów były trwalsze i tańsze. W 1960 r. za opracowanie przędzarki lewarowej otrzymał prof. A. Boryniec, jako trzeci po prof. W Bratkowskim i prof. A Dorabialskiej, nagrodę naukową m. Łodzi.

W 1954 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym a w 1960 r. profesorem zwyczajnym. Od 1954 r. do 1962 r. pełnił nieprzerwanie przez 4 kadencje funkcję dziekana Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej.

Prof. A. Boryniec był również wybitnym działaczem – w ostatnich latach swego życia wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk Chemicznych PAN, przewodniczącym Zespołu Problemowego PAN – Chemia i Technologia Polimerów, członkiem Rady Naukowo-Technicznej Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, wiceprzewodniczącym Rady Naukowo-Ekonomicznej Miejskiej Komisji Planowania Gospodarczego Rady Narodowej m. Łodzi, przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Włókien Sztucznych i Syntetycznych w Łodzi i członkiem Rady Naukowej Instytutu Celulozowo-Papierniczego w Łodzi. Był jednym z założycieli, obok prof. J. Groszkowskiego, Stowarzyszenia Wynalazców Polskich (1957).

Za pracę naukową, działalność dydaktyczną i społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem X-lecia PRL.

Prof. dr zw. Atanazy Boryniec zmarł dnia 18 czerwca 1963 r.
 

Image

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski
(1882-1966)

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski urodził się w Gębicach k/Poznania. Uczęszczał do Gimnazjum w Śremie. Politechnikę w Brunszwiku ukończył w 1905 r. i uzyskał tytuł inżyniera dyplomowanego. Po ukończeniu studiów pracował przez 6 lat w Niemczech, najpierw w przędzalni lnu oraz fabrykach budowy maszyn włókienniczych, a potem od 1909 r. w Biurze Projektów w Berlinie i jednocześnie był redaktorem czasopisma „Textil-und Färbereizeitung”.

W 1911 r. prof. W. Bratkowski został powołany w charakterze profesora nadzwyczajnego włókiennictwa na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Tu rozwinął szeroką działalność dydaktyczną, która spotkała się z uznaniem, czego dowodem było nadanie Mu już w 1914 r. tytułu profesora zwyczajnego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. zrezygnował ze stanowiska profesora w Politechnice Lwowskiej i z entuzjazmem przystąpił do tworzenia polskiego przemysłu lniarskiego. W połowie 1919 r. wyjechał na rok za granicę w celu przestudiowania zagadnień i problemów przemysłu lniarskiego w Holandii, Belgii, Francji, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Po powrocie do kraju w 1920 r. opublikował broszurę z zakresu lniarstwa w Polsce i zorganizował w Poznaniu Towarzystwo „Płótno”.

W latach 1921-1931 prof. W. Bratkowski zajmował się przede wszystkim działalnością organizacyjno-techniczną i pracował nad tworzeniem przemysłu lniarskiego w Polsce. W tym okresie buduje roszarnię, przędzalnię i tkalnię w Stęszewie pod Poznaniem, roszarnię w Gostyniu, trzepalnię lnu w Bezdanach pod Wilnem i mała trzepalnię lnu we Frampolu Lubelskim.

W 1921 r. objął nowo utworzoną Katedrę Włókiennictwa przy Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Oprócz działalności dydaktycznej Profesor prowadzi działalność badawczą i publicystyczną.

Po wojnie Politechnikę Łódzką organizował prof. B. Stefanowski. Prof. W. Bratkowski obejmuje wówczas kierownictwo Katedry Włókiennictwa na Wydziale Mechanicznym, a w latach 1947-1948 został powołany dzięki staraniom Profesora Wydział Włókienniczy. Prof. W. Bratkowski objął kierownictwo Katedry Przędzalnictwa Włókien Łykowych.

Przez kilkadziesiąt lat Profesor pracował aktywnie w piśmiennictwie technicznym, nie tylko jako autor szeregu artykułów lecz także jako redaktor kolejnych 3 tytułów włókienniczych. Był redaktorem „Textil-und Färbereizeitung”, redaktorem „Technika Włókienniczego”, który po wojnie został wznowiony i którego kontynuacją jest obecnie „Przegląd Włókienniczy”.

Wiele czasu Profesor poświęcił pracy społecznej w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Włókienniczego, którego był I Prezesem, piastując tę godność przez kilka lat. Następnie przez kilka dalszych lat był przewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej.
Za swoją działalność naukowo-badawczą, dydaktyczną i społeczną Profesor otrzymał w 1955 r. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1957 r. Order Sztandaru Pracy II klasy.

Prof. zw. dr inż. Władysław Bratkowski zmarł 15 marca 1966 r.
 

Image

Profesor Lech Brzeski
(1936-2006)

Profesor Lech Brzeski urodził się 7 sierpnia 1936 roku w Łodzi. Studiował na Politechnice Łódzkiej i w roku 1961 uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera. Doktoryzował się na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej w roku 1971. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w roku 1992 na Politechnice Łódzkiej za pracę pt. „Łożyskowanie gazowe o wysokiej sztywności”.

Profesorem Politechniki Łódzkiej został w roku 1994. Uzyskał Srebrny Krzyż Zasługi i Nagrodę Zespołową II stopnia Ministerstwa NSzWT za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych. Był laureatem dyplomu zespołowego Prezesa Rady Ministrów za wyniki w pracy naukowo-badawczej i wielokrotnie otrzymywał nagrodę Rektora Politechniki Łódzkiej.

Jest autorem lub współautorem około 40 prac opublikowanych, ale Jego zasadniczą pasją były wynalazki. Zatwierdzonych zgłoszeń patentowych, w których głównym autorem jest prof. Lech Brzeski jest 15. Do najważniejszych należy wiertarka dentystyczna łożyskowana gazowo Milfam 214H, która była produkowana przez Fabrykę Narzędzi Chirurgicznych w Milanówku. Jest to wiertarka całkowicie konkurencyjna w stosunku do wiertarek produkowanych przez znane firmy na świecie.

Drugim bardzo ważnym rozwiązaniem technicznym, z którym jest związana praca habilitacyjna prof. L. Brzeskiego jest łożysko gazowe o bardzo wysokiej sztywności. Sztywność ta jest zapewniona przez układ pneumatyczny, towarzyszący temu łożysku. Dotyczy to zarówno łożyska osiowego jak promieniowego. W jednej z zagranicznych recenzji rozwiązanie to nazwane zostało genialnym. Łożysko może osiągnąć sztywność bliską nieskończoności. Wrzeciennik szlifierki, w którym zastosowano omawiane łożysko powietrzne był prezentowany na wystawie w Düsseldorfie.

Trzecim ważnym rozwiązaniem prof. L. Brzeskiego jest zaworowy silnik tłokowy z zewnętrznym nagrzewem. Jest on odmienny od znanego silnika Sterlinga. Jego główną zaletą jest to, że można w nim używać powietrza jako czynnika roboczego i brak w nim jest regeneratora ciepła. Silnik ten został już częściowo sprawdzany eksperymentalnie i otrzymano pozytywne wyniki opublikowane w angielskim czasopiśmie „Power and Energy” w 2001 roku. Paliwa naturalne to znaczy ropa i gaz ulegną wkrótce wyczerpaniu i wtedy silniki takie jak opisane powyżej będą potrzebne.

Wymienione wynalazki, których głównym autorem jest prof. L. Brzeski przyczyniły się do tego, że Wydział Mechaniczny Politechniki Łódzkiej stał się ośrodkiem znanym na świecie. 

Profesor Lech Brzeski zmarł 24 października 2006 roku.
 

Image

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz
(1890-1969)

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz urodził się dnia 9 maja 1890 r. w Warszawie. Warszawską Szkołę Realną ukończył w 1909 r. a studia w Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym w 1920 r.

Pracę rozpoczął w 1921 r. na Politechnice Warszawskiej jako asystent u prof. Chrzczonowicza. Następnie przez dwa lata był asystentem u prof. Straszewicza. W latach 1923-29 jest asystentem, a następnie adiunktem w Katedrze Obróbki Metali. W tym czasie opracowuje pracę „Nomogramy obrabiarek” opublikowaną w piśmie „Mechanik” 1925 r. oraz drukuje pracę „Układ naprężeń przy skrawaniu” w Przeglądzie Technicznym 1929 r.
W 1920 r. prof. dr inż. Jan Buchholtz rozpoczął pracę w Sochaczewskiej Fabryce Prochu jako konstruktor urządzeń mechanicznych. Po dwóch latach przenosi się do Fabryki Maszyn „Orthwein i Krasiński” w Warszawie. Stąd zostaje skierowany na praktykę do Francji.

Od 1927 r. jest kierownikiem pracowni wytrzymałościowej i mechanicznej „Centralnego Laboratorium Państwowych Wytwórni Uzbrojenia” w Warszawie. Kieruje tu pracami badawczymi, a szczególnie zajmuje się teorią płynięcia kreszera. Z dziedziny tej ogłasza pracę. Praca ta pt. „Teoria płynięcia kreszera” została przedstawiona prof. M. T. Huberowi jako materiał do doktoratu autora i miała być uzupełniona częścią eksperymentalną. Część ta, tuż przed jej ukończeniem została przerwana wybuchem drugiej wojny światowej.

Podczas okupacji prof. J. Buchholtz jest radcą technicznym Urzędu Patentowego w Warszawie.

Od 1 lipca 1945 r. zostaje kierownikiem Katedry Mechaniki Politechniki Łódzkiej przy Wydziale Elektrycznym w charakterze zastępcy profesora. Prowadzi wykłady i ćwiczenia z mechaniki na Wydziałach: Mechanicznym i Elektrycznym oraz wykłady z hydromechaniki na Wydziale Mechanicznym.

W dniu 18 maja 1946 r. obronił pracę doktorską pt. „Teoria płynięcia kreszera”. Jest to pierwszy doktorat obroniony na nowo powołanej do życia Politechnice Łódzkiej.

Prof. dr inż. Jan Buchholtz objął obowiązki profesora nadzwyczajnego na Wydziale Elektrycznym PŁ z dniem 1 lutego 1946 r.
Praca Profesora poza Politechniką miała również charakter wielostronny, od konstrukcyjnej do naukowo-badawczej włącznie.
Prof. J. Buchholtz opracował dla studentów podręczniki w formie skryptów z mechaniki i hydromechaniki. Chętnie pomagał innym swoim dużym doświadczeniem dydaktycznym, wiedzą teoretyczną i praktyczną.

Za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej był wyróżniany wielokrotnie nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz Rektora Politechniki Łódzkiej. W roku 1957 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi za długoletnią owocna pracę dydaktyczną i naukową. Był również wyróżniony Honorową Odznaką m. Łodzi.

Był profesorem wymagającym ugruntowanej, rzetelnej wiedzy, cieszył się dużym autorytetem i sympatią wśród pracowników, i studentów. Z jego osobą związanych było szereg zabawnych opowiadań i anegdot przekazywanych dotąd w środowisku akademickim PŁ.

Prof. nadzw. dr inż. Jan Buchholtz zmarł w marcu 1969 r. choć żyje nadal jako symbol człowieka – profesora o wybitnych cechach charakteru i umysłu.
 

Image

Profesor zwyczajny Jerzy Bukowski
(1902-1982)

Profesor zwyczajny Jerzy Bukowski urodził się dnia 23 listopada 1902 r. w Bugaju pow. Pińczów. W 1921 r. ukończył Gimnazjum im. Śniadeckiego w Kielcach. W latach 1921-1928 studiował na Oddziale Lotniczym Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1930 r. Na początku roku akademickiego 1925/1926 prof. J. Bukowski jeszcze jako student został asystentem w Katedrze Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej. W 1933 r. wyszła Jego pierwsza, do dziś aktualna książka, pt. „Technika laboratoryjna pomiarów aerodynamicznych”.

Prof. J. Bukowski był już wtedy nie tylko uznanym autorytetem naukowym, ale również wspaniałym praktykiem konstrukcyjnym w przemyśle lotniczym. Od 1931 r. zajmował się projektowaniem śmigieł lotniczych w Fabryce Śmigieł „W. Szomański S-ka” na stanowisku konstruktora i kierownika technicznego.

W okresie okupacji prowadził tajne nauczanie na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Do Łodzi na prośbę prof. B Stefanowskiego przyjechał na początku 1946 r. Objął stanowisko zastępcy profesora Katedry Budowy Płatowców, jednocześnie prowadził wykłady z „Budowy Płatowców” i „Mechaniki Lotu” (1946/47 - 1948/49). Był jednym z tych, którzy swą obecnością w Łodzi umożliwili szybką organizację studiów na Wydziale Mechanicznym w szerokim zakresie specjalności. Jego zasługą jest, że wielu studentów, którym wojna przerwała studia, mogło je zakończyć bez zwłoki w Politechnice Łódzkiej w zakresie swojej „lotniczej” specjalności. Dzielił swój cenny czas między dwie Uczelnie. Równocześnie bowiem związany był z Politechniką Warszawską, w której kierował Katedrą Hydro-Aerodynamiki na Wydziale Lotniczym jako profesor nadzwyczajny. W 1959 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1952/53 i 1959/60 - 1964/65 piastował urząd Rektora Politechniki Warszawskiej.

Prof. J. Bukowski odegrał doniosła rolę przy rozwiązywaniu spraw, jakie miały miejsce w środowisku akademickim w październiku 1957 r. i marcu 1968 r. w Warszawie.

Bogata i różnorodna działalność naukowa oddaje swoje odbicie w czasopismach, stanowi wyraz wielostronnych i zawsze pełnych inicjatyw zainteresowań.

Za zasługi położone na polu nauki i techniki oraz twórczą pracę dydaktyczną otrzymał prof. J. Bukowski liczne ordery i odznaczenia: Order Sztandaru Pracy I kl. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą oraz Medal XX-lecia i XXV-lecia Światowej Rady Pokoju, i wiele innych.

Prof. zwyczajny Jerzy Bukowski zmarł w Warszawie 1 czerwca 1982 r.
 

Image

Prof. zwyczajny dr inż. Leon Burnat
(1893-1973)

Prof. zw. dr inż. Leon Burnat urodził się w 1893 r. w Krakowie. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał z wyróżnieniem w 1914 r. w Politechnice Lwowskiej.

Z przemysłem obrabiarkowym związał się w 1928 r. podejmując pracę w Fabryce Obrabiarek Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki w Pruszkowie jako kierownik biura konstrukcyjnego.

Po wyzwoleniu w 1945 r. kontynuuje pracę w Pruszkowie jako szef produkcji, a w 1945 r. rozpoczyna pracę w Politechnice Łódzkiej, mając poza sobą 25 lat doświadczeń zawodowych.

Na Uczelni obejmuje jako profesor nadzwyczajny Katedrę Obróbki Metali I, a następnie po reorganizacji Katedrę Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem i funkcję kierownika Katedry sprawuje do przejścia na emeryturę w 1963 r.

W międzyczasie w 1949 r. zostaje mianowany profesorem zwyczajnym, a w latach 1952-1953 pełni funkcję Prodziekana Wydziału Mechanicznego.
Prof. dr inż. L. Burnat był wychowawcą wielu konstruktorów i technologów obrabiarkowców, wypromował sześciu dr. n.t. z których dwóch jest obecnie profesorami.

Plonem Jego pracy naukowej i dydaktycznej było wydanie trzech monografii – podręczników akademickich z zakresu konstrukcji szlifierek i obróbki ściernej, a także 6. tomowego skryptu z obrabiarek i skryptu z teorii skrawania. Był autorem kilkudziesięciu artykułów w czasopismach naukowych.
Prof. dr inż. Leon Burnat prowadził jako pierwszy w kraju badania kalorymetryczne skrawania pozwalające wniknąć w istotę procesu skrawania. Prowadził pionierskie prace z zakresu teorii skrawaniem m.in. badania wpływu wielkości ziarna austenitu na obróbkę skrawaniem. Utrzymywał szerokie kontakty z zagranicą, gdzie był uznanym autorytetem.

Image

Magister inżynier Wiktor Chitruk
(1902-1974)

Mgr inż. Wiktor Chitruk urodził się w 1902 roku.

Był założycielem działu Obróbki Cieplnej w byłej Katedrze Metaloznawstwa, w której pracował od 1948 roku. Położył duże zasługi na polu działalności dydaktycznej, wychowawczej i organizacyjnej.

Był wybitnym pedagogiem lubianym przez studentów i współpracowników. Wykształcił wielu specjalistów z dziedziny obróbki cieplnej metali.
Mgr inż. Wiktor Chitruk zorganizował w Politechnice Łódzkiej Dział Wydawnictw Naukowych i Dydaktycznych. Od 1957 r. był redaktorem naczelnym Redakcji Wydawnictw Naukowych. Był również delegatem Senatu Uczelni do spraw Wydawnictw.

Z dniem 1.10.1972 roku przeszedł na emeryturę.

Mgr inż. Wiktor Chitruk zmarł dnia 17.03.1974 roku.
 

Image

Prof. nadzw. dr Stanisław Chrzczonowicz 
(1911-1967)

Prof. nadzw. dr Stanisław Chrzczonowicz urodził się w Dźwińsku na Łotwie dnia 23 stycznia 1911 roku. Studia chemiczne ukończył na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w 1935 roku. W 1937 roku podjął pracę w Zakładach Chemicznych „Boruta” w Zgierzu, a następnie w 1939 roku w Instytucie Chemicznym Uzbrojenia w Warszawie. Brał udział w kampanii wrześniowej.

Po wyzwoleniu związał się na trwałe z nowo powołaną Politechnika Łódzką. Był aktywnym współorganizatorem Uczelni. Początkowo pracował w Katedrze Chemii Organicznej Wydziału Chemicznego, jednocześnie przygotowując organizacyjne podstawy dla powołania Katedry Technologii Organicznej.

Dzięki wkładowi organizacyjnemu prof. St. Chrzczonowicza w nowo utworzonej w 1948 roku Katedrze zostały szybko stworzone warunki do prowadzenia zajęć dydaktycznych. Był on inicjatorem kierunku specjalności dydaktycznej i naukowej Katedry w dziedzinie chemii i technologii polimerów, a zwłaszcza tworzyw sztucznych. Ponad 300 dyplomów w tej specjalności zostało wydanych na Wydziale w latach 1951-1968.
Prof. Chrzczonowicz zainicjował badania naukowe chemii poliamidów i silikonów. Był odkrywcą metody polimeryzacji kaprolaktamu w rozpuszczalnikach wobec katalizatorów zasadowych i twórcą koncepcji mechanizmu tego procesu. Z tego zakresu uzyskał stopień doktora nauk technicznych w 1955 roku. W 1958 roku otrzymał nominację na docenta, a w 1962 roku Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora nadzwyczajnego.

W tym samym roku objął stanowisko kierownika Katedry Technologii Organicznej i Zakładu Technologii Tworzyw Sztucznych.
W 1958 roku prof. St. Chrzczonowicz został prodziekanem, a w 1960 roku dziekanem Wydziału Chemicznego, którą to funkcję piastował do chwili śmierci w 1967 roku.

Zyskał sobie ogromny autorytet jako znakomity kierownik organizacyjno-administracyjny, twórca nowych Zakładów i laboratoriów dydaktycznych, wspaniały pedagog – wychowawca młodzieży i kadry naukowej, promotor wielu doktorów i opiekun szeregu przewodów habilitacyjnych, wybitny uczony.

Prof. St. Chrzczonowicz był niestrudzonym propagatorem czynnej współpracy nauki z przemysłem, czego wyrazem był Jego udział w wielu Radach Naukowych instytutów przemysłowych.

W ostatnich latach życia potrafił doprowadzić do realizacji idei powołania placówki naukowej przeznczonej do badań podstawowych w dziedzinie chemii polimerów siłami zespołów mieszanych Szkolnictwa Wyższego i Polskiej Akademii Nauk.

Prof. St. Chrzczonowicz został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Honorową Odznaką m. Łodzi.

Prof. nadzw. dr Stanisław Chrzczonowicz zmarł w sile wieku i w pełni sił twórczych dnia 30.10.1967 roku.
 

Image

Prof. nadzw. Marian Roch Chwalibóg
(1902-1984)

Prof. nadzw. Marian Roch Chwalibóg urodził się dnia 16 sierpnia 1902 roku. Świadectwo dojrzałości gimnazjum im. J Śniadeckiego w Kielcach otrzymał w 1922 roku, a następnie wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1931 roku. W latach 1930-1938 M. Chwalibóg pracował jako samodzielny konstruktor w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie oraz przez pewien czas w Zakładach Fiata w Turynie. W tym okresie wykonał szereg pac również o charakterze teoretyczny, które zostały wykorzystane w wielu założeniach konstrukcyjnych. Zdolności inż. M. Chwaliboga i Jego osiągnięcia zwróciły uwagę ówczesnego profesora Politechniki Warszawskiej Wacława Moszyńskiego, który zaproponował Mu współpracę w kierowanej przez siebie Katedrze Części Maszyn. Ta współpraca zapoczątkowana w 1938 roku nie ustała podczas wojny w ramach Państwowej Szkoły Technicznej oraz tajnego nauczania i trwała aż do śmierci prof. W. Moszyńskiego w 1947 roku.

W pierwszym okresie po wojnie prof. M. Chwalibóg wykładał w Lublinie, wkrótce jednak przybył do Łodzi, w której żył i pracował do końca życia – ponad 37 lat. Tutaj działalność konstruktorska, naukowa i organizacyjna prof. M. Chwaliboga wiąże się ściśle z rozwojem przemysłu maszyn włókienniczych.

W 1946 roku został powołany na stanowisko dyrektora technicznego powstającego wówczas Centralnego Biura Technicznego Przemysłu Maszyn Włókienniczych. Prof. M. Chwalibóg stał się jednym z twórców nowoczesnego ośrodka konstrukcyjno-badawczego budowy maszyn włókienniczych w Polsce. Równocześnie kontynuował pracę dydaktyczno-naukową w Politechnice Łódzkiej. W latach 1947-1956 był kierownikiem Katedry Podstaw Konstrukcji Mechanicznych na Wydziale Elektrycznym. Od 1955 roku przez dalsze 15 lat był związany z Wydziałem Mechanicznym PŁ, na którym kierował Katedrą Części Maszyn Włókienniczych aż do przejścia na emeryturę. Przez wiele lat był opiekunem Katedry Tkactwa.

W latach 1954-1960 w sześciu kolejnych kadencjach prof. M. Chwalibóg był prodziekanem Wydziału Włókienniczego.

Prof. M. Chwalibóg posiadał bogaty dorobek naukowy, w tym wiele opracowań o charakterze monograficznym w zakresie maszyn i mechanizmów włókienniczych. Na szczególną uwagę zasługują: unikalny 2-tomowy podręcznik akademicki „Kinetyka Mechanizmów Włókienniczych” oraz 2-częściowe dzieło „Elementy Maszyn Włókienniczych” powstałe z inicjatywy prof. M. Chwaliboga, pod Jego redakcją i przy Jego znacznym współautorstwie. Profesor stał się twórcą łódzkiej szkoły niezawodności maszyn, skupiającej pracowników Politechniki Łódzkiej, pracowników ośrodków badawczych i zakładów przemysłu lekkiego, jak również zakładów przemysłu włókienniczego.

Jego wysoki autorytet w zakresie nauki i praktyki sprawił, że powierzano Mu przewodnictwo wielu rad i komitetów. Prof. M. Chwalibóg był między innymi przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Włókiennictwa oraz przewodniczącym Głównej Komisji Naukowej Stowarzyszenia Włókienników Polskich.

Za całokształt działalności naukowej, dydaktycznej i społecznej został wyróżniony licznymi odznaczeniami m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką m. Łodzi, Złotą i Srebrną Honorową Odznaką NOT, Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Włókienników Polskich.

Prof. nadzw. Marian Chwalibóg zmarł dnia 3 maja 1984 roku.
 

Image

Docent dr Mieczysław Czyżewski
(1920-1996)

Docent dr Mieczysław Czyżewski urodził się w 1920 roku w Krykałach na Wileńszczyźnie. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1952 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Pracę w Katedrze Dźwignic PŁ rozpoczął w 1950 roku. Stopień doktora nauk technicznych nadała Mu w 1964 roku Rada Wydziału Mechanicznego PŁ. W latach 1952-1961 równolegle z pracą w Politechnice był zatrudniony w biurach projektowych jako konstruktor, a w okresie 1962-1980 jako konsultant. Aktywnie współpracował z Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym Dźwignic i Urządzeń Transportowych w Bytomiu. W toku swojej działalności w Uczelni i w przemyśle stał się specjalistą w zakresie konstrukcji maszyn dźwigowych ze szczególnym uwzględnieniem ustrojów nośnych i ich dynamiki.

Doc. dr M. Czyżewski należał do pracowników naukowo-dydaktycznych legitymujących się wieloletnią twórczą pracą zawodową na stanowisku konstruktora maszyn. W latach 60. skonstruował kilka wielkich zespołów maszynowych mechanizujących transport w krajowych i zagranicznych zakładach przemysłu papierniczego i włókien sztucznych. Doc. dr M. Czyżewski posiada bogaty dorobek w zakresie prac naukowo-badawczych wykonanych w Katedrze Dźwignic. Było tych prac 16. Poza tym wykonał 6 ekspertyz oraz 4 prace projektowo konstrukcyjne. Umożliwiło to realizację wielu prac naukowo-badawczych z dziedziny dynamiki maszyn na zlecenie przemysłu oraz w ramach Centralnych Programów Badawczych. Bardzo dużo wysiłku włożył w budowę laboratorium badawczego ciężkich maszyn. Umożliwiło to realizację badawczych prac eksperymentalnych, prac doktorskich pracowników Zakładu oraz jest wykorzystywane w procesie dydaktycznym.

Doc. dr M. Czyżewski publikował w Archiwum Budowy Maszyn, Przeglądzie Mechanicznym oraz Zeszytach Naukowych PŁ. Kilka artykułów opublikował w materiałach z różnych sesji i sympozjów naukowych. W 1971 roku został powołany na stanowisko docenta. Był promotorem 5 rozpraw doktorskich. W latach 1973-1976 i 1983-1991 pełnił funkcje: z-cy dyrektora Instytutu Konstrukcji Maszyn i kierownika Zakładu Maszyn Roboczych. Brał aktywny udział w wielu komisjach wydziałowych, a w szczególności jako wieloletni przewodniczący Komisji Programowej Wydziału Mechanicznego.

Był wyróżniony Nagrodą MSW III stopnia oraz wieloma nagrodami Rektora PŁ. Posiada szereg odznaczeń: Krzyż Kawalerski OOP, Odznakę Zasłużony dla PŁ, Honorową Odznakę m. Łodzi, Srebrną Odznakę SIMP oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej.

W 1991 roku przeszedł na emeryturę, ale nadal aktywnie współpracował z Zakładem.

Docent dr Mieczysław Czyżewski zmarł w 1996 roku.
 

Image

Docent mgr inż. Czesław Dąbrowski
(1896-1983)

Docent mgr inż. Czesław Dąbrowski urodził się dnia 15 lipca 1896 roku w Łodzi.
W roku 1914 ukończył Gimnazjum im. M. Kopernika w Łodzi. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej odbywał w latach 1915-1922.

Po ukończeniu studiów podjął dnia 1.12.1922 roku pracę zawodową w Elektrowni Łódzkiej, w której pracował nieprzerwanie do 1953 roku. Pracę rozpoczął w dziale instalacyjnym, odbywając równocześnie praktykę we wszystkich działach technicznych. Od 1927 roku przeszedł do pracy w wydziale budowy utworzonym wówczas dla prowadzenia zamierzonej na dużą skalę rozbudowę Elektrowni, zostając wkrótce zastępcą kierownika. Na początku 1937 roku zostaje powołany na stanowisko kierownika wydziału ruchu.

W wyniku realizacji zamierzeń inwestycyjnych i modernizacyjnych, którymi kierował doc. Cz. Dąbrowski Elektrownia Łódzka stała się drugą pod względem wielkości elektrownią w Polsce przedwrześniowej.

W marcu 1941 roku doc. Cz. Dąbrowski został usunięty przez dyrekcję niemiecką ze swego stanowiska i przeniesiony na podrzędne stanowisko.

W 1945 roku został powołany na zastępcę dyrektora Elektrowni Łódzkiej. W styczniu 1951 roku zostaje powołany na kierownika biura studiów do opracowania planów rozbudowy elektrowni i przystosowania jej do celów ciepłownictwa.

Z Politechniką Łódzką związany był od października 1945 roku prowadząc wykłady z Elektrowni, Gospodarki energetycznej i Urządzeń energetycznych. W 1950 roku przeszedł na stałe do pracy w Uczelni.

Zajmował kolejno stanowiska adiunkta, z-cy profesora oraz docenta.

Był założycielem i pierwszym kierownikiem Katedry Elektrowni Cieplnych, kierując uprzednio Zakładem o tej samej nazwie, działającym w ramach Katedry Elektroenergetyki.

Zajęcia w postaci wykładów zleconych prowadził jeszcze przez 10 lat po przejściu na emeryturę w 1976 roku.

W Politechnice Łódzkiej pełnił także szereg odpowiedzialnych funkcji m.in. prodziekana (1951-1953) i dziekana (1953-1956) Wydziału Elektrycznego.

Wybitny energetyk, aktywny działacz SEP, wychowawca wielu pokoleń inżynierów elektroenergetyków, twórca podstaw specjalizacji naukowej i dydaktycznej „Elektrownie cieplne” w Politechnice Łódzkiej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi.

Zmarł 21 lutego 1983 roku.
 

Image

Docent Andrzej Dems
(1938-1988)

Działalność zawodowa doc. dr. hab. Andrzeja Demsa była związana z Politechniką Łódzką, w której studiował na Wydziale Chemicznym, a po ukończeniu studiów, od stycznia 1962 r. rozpoczął pracę jako asystent naukowo-techniczny w ówczesnej Katedrze Chemii Fizycznej Polimerów na Wydziale Włókienniczym.

W 1966 r. po odbyciu studiów doktoranckich rozpoczął pracę jako asystent, a następnie starszy asystent. Tytuł doktora nauk chemicznych uzyskał za pracę pt. „Badania nad metodami otrzymywania poliwęglanów”.
W roku 1968 został mianowany adiunktem i rozpoczął wykłady z chemii i chemii fizycznej polimerów na Wydziale Włókienniczym w Katedrze Chemii Fizycznej Polimerów, a po reorganizacji Uczelni w Instytucie Włókien Sztucznych. Treść wykładów stale unowocześniał i wzbogacał o najnowsze osiągnięcia wiedzy.

W roku akademickim 1973/74 odbył staż naukowy w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie Strathclyde w Glasgow. W 1974 r. pomyślnie zakończył przewód habilitacyjny na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego nauk

W 1977 r. dr hab. A. Dems został powołany na stanowisko docenta. Rozpoczął też wtedy wykłady o charakterze monograficznym z wybranych zagadnień chemii fizycznej polimerów.

Działalność dydaktyczno-wychowawcza doc. A. Demsa spotykała się zawsze z wysoką oceną, czego wyrazem było odznaczenie Złotym Krzyżem Zasługi oraz szeregiem nagród JM Rektora PŁ za działalność dydaktyczną.

Docent A. Dems był również świetnym i powszechnie cenionym organizatorem nauki. W latach 1981-84 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Włókienniczego PŁ. Od 1978 r. był zastępcą dyrektora  Instytutu Włókien Sztucznych oraz członkiem licznych komisji Rady Wydziału.

Śmierć doc. dr. hab. Andrzeja Demsa stanowi bolesną i niepowetowaną stratę dla Instytutu, Wydziału i Uczelni. Odszedł, pełen do ostatnich dni energii, twórczej i pomysłów, których nie zdołał już zrealizować.

Zmarł nagle w dniu 28 grudnia 1988 roku.
 

Profesor 

Image

(1897-1958)

Profesor Eugeniusz Dmochowski syn Aleksandra nauczyciela fizyki i Anny z d. Pol urodził się dnia 4 października 1897 roku w Warszawie.
W 1914 roku ukończył Społeczną Średnią Szkołę Handlową w Kownie, po czym wstąpił na Wydział Budowy Okrętów na Politechnice w Petersburgu. Studiował do 1921 roku.

W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Po uzyskaniu absolutorium w 1924 roku pracował jako nauczyciel fizyki, chemii i matematyki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Staroświęcianach, następnie w Państwowej Szkole w Wilnie i w Nowej Wilejce. Pracując zawodowo jednocześnie kontynuował studia na Uniwersytecie Stefana Batorego, aby uzyskać stopień magistra fizyki. W 1936 roku uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie fizyki za pracę pt. Widmo emisyjne dwutlenku węgla pobudzanego wyładowaniem bezelektrodowym o wysokiej częstotliwości.

Podczas okupacji niemieckiej był nauczycielem w Tajnym Szkolnictwie Polskim w Wilnie i sezonowo pracował jako robotnik na torfowiskach. W 1944 roku po wejściu do Wilna wojsk radzieckich był nauczycielem fizyki w III Żeńskim Polskim Gimnazjum oraz w Centralnej Pracowni Przyrodniczej w Wilnie.

W marcu 1945 roku w ramach repatriacji przybył do Łodzi, gdzie został zaangażowany jako starszy asystent w Politechnice Łódzkiej. W latach 1945-1948 pracował jako nauczyciel fizyki w PWSP w Łodzi.

W styczniu 1946 roku awansował na stanowisko adiunkta w Politechnice Łódzkiej.

Bardzo owocnie współpracował z profesorem A. Sołtanem nad stworzeniem bazy laboratoryjnej, demonstracji do wykładów, które szybko umożliwiły normalne nauczanie fizyki w PŁ.

Ponadto bardzo wiele czasu poświęcał na rozwiązanie zagadnień związanych z budową generatora Van de Graffa na 1MV, rury rentgenowskiej i układu próżniowego umożliwiających rozpoczęcie badań nad oddziaływaniem promieniowania X z jądrami atomów.

W 1953 roku został mianowany kontraktowym samodzielnym pracownikiem naukowym i kierownikiem Katedry Fizyki Technicznej Wydziału Elektrycznego PŁ.

Wykazywał dużą sprężystość w kierowaniu Katedrą. W związku ze wzrostem liczby studentów w PŁ doprowadził do znacznego zwiększenia stanowisk w laboratorium fizycznym. Angażował się bardzo w działalność związaną z dydaktyką oraz wychowaniem młodzieży akademickiej.
W 1955 roku mianowano Go zastępcą profesora. W 1956 roku za osiągnięcia w zakresie organizacji katedry i laboratorium dla potrzeb dydaktyki otrzymał nagrodę Ministra.

Wykładał fizykę na Wydziałach: Mechanicznym, Elektrycznym, Włókienniczym i Chemii Spożywczej.

W 1957 roku przystał na propozycję Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie objęcia stanowiska Zastępcy Szefa Katedry Fizyki.

Zmarł nagle w dniu 17 czerwca 1958 roku w Warszawie.
 

Image

Profesor Jan Dobrzycki
(1917-2002)

Dyplom Uniwersytetu Poznańskiego uzyskał w 1945 roku. W latach 1938-1954 pracował w przemyśle cukrowniczym, następnie do 1987 roku w Katedrze Cukrownictwa PŁ. Doktoryzował się w 1961 r., habilitował w 1967, tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 r. Z najważniejszych prac należy wymienić obszerne badania różnych etapów procesu oczyszczania soków cukrowniczych. W 1962 r. wydał monografię na ten temat, której tłumaczenie ukazało się również w ZSRR. Drugą dziedziną zainteresowania Profesora była szeroko pojęta diagnostyka technologiczna w cukrownictwie, mianowicie nowatorskie metody analityczne, automatyczna kontrola procesów oraz samoczynna ich regulacja. I ten dorobek został uwieńczony wydaniem 3 monografii. Opublikował 62 prace naukowe, 92 różne artykuły techniczne i popularyzatorskie, jest autorem i współautorem 14 patentów. Był promotorem 5 prac doktorskich oraz był honorowym członkiem Rady Naukowej Commission Internationale Technique de Sucrerie i członkiem Komitetu Wykonawczego International Commission for Uniform Methods of Sugar Analysis. Podsumowaniem Jego dorobku naukowego i dydaktycznego są wydane w 1984 r. „Chemiczne podstawy technologii cukru”. Bogata i różnorodna działalność naukowa, techniczna i społeczna Profesora została wyróżniona wieloma odznaczeniami, do najważniejszych należy Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta.

Profesor Jan Dobrzycki przez 17 lat pełnił funkcję kierownika Zakładu Cukrownictwa w Instytucie Chemicznej Technologii Żywności PŁ. Dzięki Jego wysokiej pozycji w cukrownictwie krajowym i zagranicznym Zakład Cukrownictwa otrzymywał nieodpłatnie liczne czasopisma zagraniczne (np. L’Industria Saccarifera Italiana otrzymuje do dnia dzisiejszego), monografie, materiały konferencyjne itp. Dzięki osobistym kontaktom Profesora Dobrzyckiego wielu pracowników i studentów Zakładu Cukrownictwa wyjechało na staże zagraniczne. Wszystkie te działania promowały Politechnikę Łódzką, zarówno w kraju jak i za granicą.
 

Image

Profesor Alicja Dorabialska
(1897-1975)

Prof. dr hab. Alicja Dorabialska urodziła się dnia 14 października 1897 r. w Sosnowcu. Świadectwo dojrzałości otrzymała w 1914 r. w Warszawie. W latach 1915-1918 studiowała na Wydziale Fizyko-Matematycznym Wyższych Kursów Żeńskich w Moskwie. Po powrocie do kraju w 1918 r. do roku 1932 pełniła funkcję asystentki Zakładu Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej.

W roku 1932 uzyskała dyplom doktora filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1927 habilitowała się na Politechnice Warszawskiej. W roku 1934 została powołana na Katedrę Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej w charakterze profesora nadzwyczajnego. Okres wojenny spędziła w Warszawie jako profesor chemii fizycznej i nieorganicznej tajnych kompletów Politechniki Warszawskiej. W całym okresie powojennym w latach 1945-1968 kierowała Katedrą Chemii Fizycznej Politechniki Łódzkiej. W latach 1945-1951 pełniła funkcję Dziekana Wydziału Chemicznego.

Działalność naukową prof. A. Dorabialska rozpoczęła w roku 1921 pod kierunkiem prof. W. Świętosławskiego. Pierwsza Jej większa praca badawcza, na podstawie której uzyskała stopień doktora filozofii, poświęcona była termochemii oksymów. Miała ona udowodnić słuszność koncepcji prof. Świętosławskiego dotyczącej stereoizometrii tych związków. W 1925 r. prof. A. Dorabialska przebywała na stażu naukowym w Paryżu, gdzie prowadziła prace badawcze w Instytucie Radowym pod kierunkiem Marii Skłodowskiej-Curie. Pobyt w Paryżu zdecydował w znacznej mierze o dalszym kierunku Jej działalności naukowej. Datujące się z tego okresu prace dotyczą efektów cieplnych towarzyszących przemianom promieniotwórczym. Dla oznaczenia tych efektów skonstruowała specjalny mikrokalorymetr, pozwalający mierzyć dokładnie nawet bardzo niewielkie ciepło wydzielane przez słabe substancje radioaktywne. Za pomocą tego mikrokalorymetru prof. A. Dorabialska stwierdziła następnie, że połączenia niektórych pierwiastków stale wydzielają niewielkie ilości energii.

Prof. A. Dorabialska stosowała metodę mikrokalorymetryczną do badania innych zjawisk, jak korozja metali, przemiana allotropowa selenu i in.
Równocześnie z prowadzeniem prac badawczych prof. A. Dorabialska rozwijała ożywioną działalność pedagogiczną, z początku jako asystent i docent w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej, od 1934 r. w Katedrze Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej, potem zaś – podczas okupacji – na tajnych kompletach uniwersyteckich w Warszawie, wreszcie na Politechnice Łódzkiej. Dorobek naukowy obejmuje 128 publikacji – głównie z dziedziny kalorymetrii, radiochemii i chemiluminescencji – w tym 5 opracowań książkowych.

Prof. dr hab. Alicja Dorabialska zmarła w 1975 r.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Roman Dowgird
(1902-1985)

Prof. dr Dowgird urodził się 6 lutego 1902 roku w Grodnie i tam rozpoczął naukę. Po wybuchu I wojny światowej został ewakuowany do Mozyra, a następnie do Kaługi, gdzie w 1917 roku ukończył VII klasę gimnazjum. Po powrocie do kraju pracował w latach 1917-1921 w starostwie w Grodnie w charakterze urzędnika. W 1922 roku zdał eksternistyczny egzamin dojrzałości w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Tutaj w 1930 roku uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów.

Po ukończeniu w 1931 roku Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie rozpoczął pracę zawodową jako projektant i kierownik nadzoru budowy obiektów obronnych Wileńskiego Okręgu Wojskowego (hangary, garaże, koszary, podziemne magazyny benzyny, drogi wewnętrzne i pola wzlotów).

W okresie II wojny światowej, zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, bierze udział w kampanii wrześniowej, a następnie dostaje się do niewoli niemieckiej i przebywa w obozach jenieckich Oflag II B i Oflag II D.

Bezpośrednio po wyzwoleniu prof. R. Dowgird kontynuuje pracę zawodową. Wtedy właśnie powstawały ważne projekty prof. R. Dowgirda, koncepcyjne i wdrożeniowe w zakresie konstrukcji prefabrykowanych i ceramicznych. Na szczególną uwagę zasługuje strop DMS, który prof. Dowgird ofiarował w 1948 roku Ministerstwu Odbudowy bez opłat licencyjnych. Strop ten przez dziesięciolecia był stosowany w milionach metrów kwadratowych w budynkach na terenie całego kraju. Innym rozwiązaniem masowo stosowanym w halach przemysłowych była konstrukcja stropu staloceramicznego DS - Żerań, za którą prof. R. Dowgird otrzymał w 1951 roku indywidualną Nagrodę Państwową.

Owocną działalność techniczną, wynalazczą i projektową prof. R. Dowgird łączył z twórczą działalnością naukowa i dydaktyczną, którą zapoczątkowały tajne kursy politechniczne prowadzone w latach 1940-1945 w oflagu. W latach 1945-1948 pracował w Politechnice Warszawskiej jako asystent prof. W Żenczykowskiego. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1954 roku za książkę pt. „Konstrukcje staloceramiczne i prefabrykowane”. W latach 1954-1960 był wykładowcą w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie. Książka „Prefabrykacja w budownictwie przemysłowym” stanowiła podstawę nadanego prof. R. Dowgirdowi w Politechnice Warszawskiej w 1961 roku stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Od 1961 roku do czasu przejścia na emeryturę w 1972 roku pracował w Politechnice Łódzkiej, gdzie oddał duże zasługi jako organizator i kierownik Katedry Budownictwa Przemysłowego i Prefabrykacji w całym okresie jej istnienia i jako prodziekan do spraw nauki Wydziału Budownictwa Lądowego w latach 1963-1965. W roku 1968 Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych.
Bogaty dorobek publikacyjny prof. R. Dowgirda zawiera 6 pozycji książkowych oraz ponad 50 rozpraw, artykułów i komunikatów naukowych.

Prof. dr hab. inż. Roman Dowgird zmarł 25 stycznia 1985 roku.
 

Image

Prof. dr inż. Jerzy Bohdan Dowkontt
(1906-1978)

Prof. dr inż. Jerzy Bohdan Dowkontt urodził się w dniu 26 czerwca 1906 roku w Warszawie. Tamże ukończył gimnazjum im. Kulwiecia w 1925 roku. Następnie studiował matematykę na Uniwersytecie w Rzymie w ciągu 2 lat. Po czym powrócił do Warszawy i kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1935 roku. Bezpośrednio po tym podjął pracę jako konstruktor w Państwowych Zakładach Inżynierii. Równolegle z pracą w przemyśle był zatrudniony w Katedrze Termodynamiki Politechniki Warszawskiej na stanowisku asystenta. W 1939 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych.

Po wybuchu wojny był wykładowcą w Szkole Technicznej w Wilnie. W 1941 roku powrócił do Warszawy i podjął pracę w fabryce „Perkun” jako konstruktor silników. Był współtwórcą prototypu silnika wysokoprężnego, z którego wywodzi się rodzina przenośnych silników przemysłowych S60-S64, produkowanych w Kraju po wojnie.

W 1945 roku obejmuje Katedrę Silników Samochodowych i Lotniczych w Politechnice Łódzkiej. W 1946 roku uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego. Pełnił wiele funkcji dydaktycznych, organizacyjnych i społecznych.

Obok pracy w Uczelni rozwinął w Łodzi intensywną działalność naukową i organizacyjną na rzecz przemysłu. Był współtwórcą Zakładów Włókien Sztucznych w Gorzowie i Jeleniej Górze. Był także kierownikiem Centralnego Biura Technicznego Przemysłu Maszyn Włókienniczych, kierownikiem i przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Techniki Cieplnej oraz członkiem Komisji do organizacji instytutów naukowo-badawczych.

W 1953 roku prof. J. Dowkontt został powołany na stanowisko kierownika Katedry Silników Pojazdów Mechanicznych na Politechnice Warszawskiej. W 1964 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego.

W Warszawie uczestniczył w działalności Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Współpracował z przemysłem mi.in. z Fabryką Samochodów Osobowych. Uczestniczył w wielu konferencjach naukowych.

Profesor J. Dowkontt prowadził (w Łodzi i Warszawie) wykłady i projektowanie z silników samochodowych, silników lotniczych i sprężarek oraz wykłady z termodynamiki, dynamik gazów i silników przepływowych. Pod jego kierownictwem ponad 1000 studentów uzyskało dyplomy inżyniera i magistra inżyniera. Był także promotorem 19 doktorów nauk technicznych. Jest autorem wielu artykułów ogłoszonych w czasopismach naukowo-technicznych oraz skryptów i książek m.in. „Teoria Maszyn Cieplnych” i „Teoria Silników Cieplnych”, a także pracy naukowej pt. „Termomechanika”.

Za swą wielką i owocną działalność został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień.

Prof. Jerzy Bohdan Dowkontt był człowiekiem ogromnej wiedzy o bardzo szerokich i wielostronnych zainteresowaniach. Równocześnie był bardzo skromny i przyjacielski dla wszystkich. Był znakomitym wykładowcą i wychowawcą wielu pokoleń studentów oraz opiekunem i doradcą młodych pracowników nauki.

Prof. dr inż. Jerzy Bohdan Dowkontt zmarł 5 stycznia 1978 roku.
 

Image

Docent Antoni Wacław Drobnik (1927-2008)

Antoni Wacław Drobnik urodził się w 1927roku w Inowrocławiu. Studiował fizykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego i w 1952 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów I-go stopnia. W latach 1953-1955 na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Poznańskiego studiował także fizykę, gdzie w 1955 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów II-go stopnia i tytuł magistra fizyki. Za wykonaną wzorowo i nowocześnie opracowaną pracę magisterską został wyróżniony nagrodą Polskiego Towarzystwa Fizycznego (Oddział Poznański). W 1969 r. po przedłożeniu Radzie Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego pracy pod tytułem „Badania zmian pojemności kondensatora z cieczą pod wpływem wiązki światła lasera rubinowego” uzyskał stopień naukowy doktora nauk fizycznych.

Pracę zawodową zgodnie z „nakazem pracy” rozpoczął we wrześniu 1952 roku w XXV Liceum im. Stefana Żeromskiego w Łodzi, gdzie uczył fizyki aż do końca roku szkolnego 1961/1962. W 1955 roku, podjął pracę w Katedrze Fizyki Technicznej (przy Wydziale Elektrycznym) Politechniki Łódzkiej w Łodzi, początkowo jako pracownik kontraktowy, a później etatowy nauczyciel akademicki. W Katedrze Fizyki Technicznej pracował w latach 1955-1970, a w latach 1970-1992 w Instytucie Fizyki PŁ. W latach 1955-1958 prowadził badania „wpływu ultradźwięków i drgań słyszalnych na ciała stałe i ciecze”. W tym czasie zorganizował także laboratorium do badań, do którego zbudował nadajniki i odbiorniki ultradźwięków i drgań słyszalnych. W końcu 1958 roku nowy kierownik Katedry Fizyki Technicznej profesor doktor inżynier Stefan Nowicki zaproponował A. Drobnikowi, aby włączył się do „badań zjawiska rozpraszania elektronów na atomach gazów” i wziął udział w budowie aparatury do tego celu – liniowego akceleratora elektronów, układu zasilającego i układów pomiarowych. W połowie 1961 roku prof. S. Nowicki zrezygnował z pracy w Politechnice Łódzkiej i powrócił do Instytutu Badań Jądrowych w Świerku koło Warszawy. Prace naukowe w Katedrze Fizyki Technicznej z dziedziny fizyki atomu i jądra atomowego zostały przerwane. Po dokonaniu oceny sytuacji, jaka zaistniała w Katedrze w końcu 1961 r. i po dyskusji z profesorem Stanisławem Dzierzbickim, Dziekanem Wydziału Elektrycznego oraz po uzyskaniu od Niego zgody, Antoni Drobnik decyduje się na czteroletni staż naukowy (doktorancki) pod kierownictwem prof. Arkadiusza Piekary w Katedrze Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza i w Instytucie Fizyki Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu.

Po powołaniu w 1962 r. przez profesora Arkadiusza Piekarę „Pierwszego Zespołu Laserowego” w Poznaniu (Franciszek Kaczmarek – kierownik, członkowie: Andrzej Graja, Teresa Ramisz (obecnie Teresa Wróżowa) i Antoni Drobnik) rozpoczęto budowę laserów i innej aparatury pomiarowej do badań w dziedzinie optyki nieliniowej. Po roku pracy „Zespół Laserowy” uruchomił lasery gazowe (o pracy ciągłej) i rubinowe ( impulsowe) za co w grudniu 1963 roku Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki wyróżnił Go Nagrodą  I-go stopnia.

W połowie 1966 r. Antoni Drobnik powrócił do Łodzi, gdzie w Katedrze Fizyki Technicznej szybko zorganizował „Laboratorium Laserowe”. Prowadził wtedy badania zjawisk nieliniowych w optyce, m.in. badania zjawiska fotoakustycznego, które zostało uznane jako podstawowe w „Laserowej Optoakustycznej Spektroskopii”, dziedzinie ważnej w badaniach fizyczno-chemicznych i biologicznych.

W 1970 roku z inicjatywy dyrektora profesora Jana Karniewicza w Instytucie Fizyki PŁ utworzono zespoły naukowe, a wśród nich Zespół Elektroniki Kwantowej i Optyki Nieliniowej (EKON), którego problematyka naukowa obejmowała i nadal obejmuje "badania skutków oddziaływań wzajemnych wiązek światła laserów i materii w różnych stanach skupienia".

W ciągu ponad 30. lat Antoni Drobnik i jego uczniowie prowadzili m.in. badania zjawisk samoogniskowania, samokanalizacji wiązek światła laserów, badania zjawiska rozpraszania światła w ciałach stałych, cieczach i w atmosferycznym aerozolu, a także badania zjawiska wytwarzania drugiej harmonicznej światła i wiele innych nazywanych zjawiskami nieliniowymi. Wiązki światła laserów wykorzystywano między innymi do oceny jakości materiałów i elementów optycznych, do  modyfikacji struktur warstw przypowierzchniowych ciał stałych, do oceny gładkości ich powierzchni i innych.

Wyniki z eksperymentów związanych z oddziaływaniem wiązek światła laserów na tkankę żywą (zwierząt doświadczalnych) pozwoliły na opracowanie wielu metod leczenia bardzo różnych chorób i schorzeń metodami optyki koherentnej, czyli z pomocą światła laserów. Po ponad dwudziestu latach pracy i badań nad zastosowaniem laserów w medycynie, udało się nareszcie (przy poparciu Pani profesor dr hab. Cecylii Malinowskiej-Adamskiej i aktywnych działaniach JM Rektora Politechniki Łódzkiej profesora dr hab. inż. Jana Krysińskiego) zorganizować i utworzyć „Centrum Diagnostyki i Terapii Laserowej”.

Docent Antoni Drobnik ma w dorobku ponad 220 prac opublikowanych w czasopismach naukowych o zasięgu międzynarodowym. Jest współautorem książki (Z zagadnień chirurgii klinicznej – 1973) i skryptu (School of Lasers and their Applications – 1984). Był promotorem czterech doktorantów z fizyki i współpromotorem następnych czterech.

Był znanym w kraju i za granicą specjalistą fizykiem, a w szczególności specjalistą z elektroniki kwantowej i optyki nieliniowej jak i również z fizyki i techniki obejmującej akustykę i ultraakustykę.

Docent Antoni Drobnik w latach 1973-1986 pełnił funkcję Zastępcy dyrektora ds. dydaktycznych i naukowych, a w kolejnych latach 1986-1992 był Dyrektorem Instytutu Fizyki na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej. Natomiast w latach 1987-1990 pełnił obowiązki Dziekana Wydziału Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej. W tym czasie był również członkiem Senatu Politechniki Łódzkiej. Działał również wielu różnych Komisjach Rektorskich i jako ekspert z zakresu fizyki technicznej w Komisji Ministerstwa Edukacji narodowej.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Honorową Odznaką Miasta Łodzi, Medalem 35-lecia Politechniki Łódzkiej oraz Honorową Odznaką za zasługi dla Politechniki Łódzkiej. Za działalność naukową był dwukrotnie wyróżniony nagrodami przez Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, i raz za pracę dydaktyczno-wychowawczą.

Docent Antoni Drobnik zmarł 27 października 2008 r. w wieku 81 lat.
 

Image

Profesor nadzw. Wiktor Duniewicz
(1902-1954)

Prof. nadzw. Wiktor Duniewicz urodził się 21 maja 1902 roku w Baranówce na Podolu. Gimnazjum ukończył w Warszawie w 1921 roku i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Dyplom uzyskał na Sekcji Ogólno-Konstrukcyjnej w roku 1932 pracując już od kilku lat jako asystent w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Zakładzie Maszynoznawstwa. Wkrótce po ukończeniu studiów objął stanowisko starszego asystenta w Katedrze Silników Wodnych i Pomp w Politechnice Warszawskiej u prof. A. Zwierzchowskiego. Tamże w czasie wojny po przekształceniu Politechniki w Państwową Wyższą Szkołę Techniczną kontynuował prace w tejże Katedrze u prof. M. Broszko. Równolegle pracował w fabryce pomp podwodnych Sirius (Friedel i Wodzyński) na Pradze jako konstruktor, później jako kierownik techniczny. W pierwszym tygodniu powstania został wywieziony na prace przymusowe do Niemiec.

Latem 1945 roku został powołany na stanowisko zastępcy profesora w Politechnice Łódzkiej, gdzie zorganizował Katedrę Pomp i Silników Wodnych i kierował nią. Po odejściu w 1946 roku prof. Moszyńskiego podjął dodatkowo obowiązki tymczasowego kierowania również Katedrą Części Maszyn i prowadzenia wykładów i zajęć w ramach tego przedmiotu.

W sierpniu 1948 roku zawarł związek małżeński z Heleną Witowską zamieszkałą w Warszawie. W dniu 16 sierpnia 1949 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym przez Prezydenta RP. W następnych latach obok wykładów z Turbin i Pomp Wodnych oraz prac przejściowych i dyplomowych prowadził m.in. wykłady z Konstrukcji Maszyn Rolniczych i na Wydziale Elektrycznym z Wentylatorów i Silników Wietrznych.

W działalności w przemyśle i dla przemysłu wykazał zamiłowanie do prac badawczo-teoretycznych z jednoczesną umiejętnością samodzielnego, udatnego rozwiązywania zagadnień konstrukcyjnych. Oprócz kilku zrealizowanych konstrukcji pomp przemysłowych skonstruował m.in. specjalne wentylatory i urządzenia dla potrzeb rolniczych do czyszczenia i suszenia ziarna, i opublikował kilkanaście artykułów o wynikach badań. Konstruował także pompy do badań laboratoryjnych, maszynę do badań wytrzymałościowych z napędem hydraulicznym i oryginalną turbinką wodną do czyszczenia rur kotłowych.

Znalezione w Jego aktach osobowych w PŁ „ściśle poufne” opinie czynników politycznych z początku lat pięćdziesiątych, m.in. I sekretarza POP PZPR ujawniają motywy i kulisy narastających, skierowanych przeciwko niemu złośliwości i innych dokuczliwych działań.

Prof. nadzw. Wiktor Duniewicz miał pogodny i żywy charakter, wykłady i zajęcia ze studentami potrafił ubarwić anegdotami i żartami. Był ceniony i lubiany zarówno przez kolegów, jak i przez studentów, którym szczodrze służył – szczególnie przy pracach przejściowych i dyplomowych – swym bogatym doświadczeniem, umiejętnościami i wiedzą.

Profesor nadzw. Wiktor Duniewicz zmarł tragicznie 23 listopada 1954 roku.
 

Image

Prof. zwycz. inż. Stanisław Dzierzbicki
(1919-1988)

Prof. zwyczajny inż. Stanisław Dzierzbicki, jeden ze współzałożycieli Politechnik Łódzkiej, twórca łódzkiej szkoły naukowej aparatów elektrycznych urodził się dnia 11 kwietnia 1910 roku w Kaliszu. Studia wyższe ukończył na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej uzyskując w 1935 roku dyplom inżyniera elektryka. Tam też w 1934 roku, jeszcze przed dyplomem, rozpoczął swą bogatą działalność naukową jako asystent. W 1937 roku, już jako adiunkt, pociągnęła Go twórcza praktyka przemysłowa i w charakterze konstruktora podjął pracę w Fabryce Aparatów Elektrycznych K. Szpotańskiego w Warszawie, gdzie stał się autorem i współautorem wielu rozwiązań technicznych. W 1945 roku decyzją Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego został skierowany do Łodzi w celu uruchomienia fabryki łączników niskonapięciowych (obecnie ZAE EMA-ELESTER).

W kwietniu 1945 roku rozpoczął również pracę jako starszy asystent, później adiunkt w tworzącej się Politechnice Łódzkiej na Wydziale Elektrycznym, gdzie w 1954 roku został zastępcą profesora, w 1964 roku profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 roku profesorem zwyczajnym.

Jego talent naukowy i organizacyjny zaowocował wyodrębnieniem się w 1949 roku z początkowo jednolitej Katedry Elektroenergetyki szybko rozwijającego się Zakładu Przyrządów Rozdzielczych, który w 1957 roku przekształcił się w Katedrę Aparatów Elektrycznych. Kierujący tymi jednostkami prof. Stanisław Dzierzbicki w 1970 roku objął stanowisko dyrektora tworzącego się Instytutu Transformatorów, Maszyn i Aparatów Elektrycznych, którą to funkcję piastował przez 4 lata, składając ją w 1974 roku na ręce młodszych kolegów. Jako profesor, od 1980 roku emerytowany, prawie do końca swoich dni brał czynny udział w życiu naukowym Zakładu Aparatów Elektrycznych. W latach 1962-1966 był dziekanem Wydziału Elektrycznego, a w latach 1961-1968 seniorem budowy nowego gmachu Wydziału Elektrycznego.

Prof. Stanisław Dzierzbicki prowadził bogatą działalność stowarzyszeniową.

W latach 1964-1974 był przewodniczącym Centralnego Kolegium Przemysłu Elektrotechnicznego SEP, w latach 1974-1981 przewodniczącym Wydziału Nauk Technicznych ŁTN, brał udział w pracach innych organizacji (CIGRE, PKNiM, KNiT, NOT).

Na Jego dorobek naukowy z dziedziny Aparatów Elektrycznych, zawsze ściśle związany z praktyką przemysłową, składa się 9 książek i skryptów i ponad 90 publikacji. Wypromował 8 doktorów nauk technicznych, w Jego zespole opracowano 4 habilitacje.

Był organizatorem wielu konferencji krajowych i międzynarodowych.

Jego bogata działalność naukowa i organizatorska była wielokrotnie wyróżniona, m.in. Orderem Sztandaru Pacy II klasy, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL, Honorową Odznaką m. Łodzi, licznymi medalami, odznaczeniami i nagrodami resortowymi, uczelnianymi i stowarzyszeniowymi.

Prof. Stanisław Dzierzbicki, nauczyciel i wychowawca, człowiek, którego talent, energia, praca i autorytet osobisty był wzorem dla wielu pokoleń inżynierów elektryków zmarł po ciężkiej chorobie dnia 28 września 1988 roku. Odszedł ale żyje Jego dzieło.
 

Władysława Farbotko
(1898-1990)

Władysława Farbotko urodziła się 24 października 1898 roku w Mińsku na Białorusi, dokąd byli internowani przez władze carskie Jej Rodzice, Józef Albert i Stefania Pawłowicz. Tam też ukończyła gimnazjum państwowe uzyskując w 1915 roku świadectwo maturalne. W tym też roku podjęła studia muzyczne w ówczesnym Petersburgu lecz przerwała je I wojna światowa. W 1915 roku wyszła za mąż za Józefa Farbotko.
Po wybuchu rewolucji w Rosji wraz z mężem przedostała się do Polski i zamieszkała w Świeciu n. Wisłą, a następnie w Grodnie. Od 1921 roku przebywała w Wilnie, gdzie mąż studiował, a następnie doktoryzował się i pracował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie.

W 1945 roku po wywiezieniu męża przez NKWD do obozu pracy wyjechała wraz z synem do Łodzi. Tu podjęła pracę jako pracownik administracyjny w Centrali Państwowego Urzędu Repatriacyjnego, a następnie w Akademii Medycznej.

Na Politechnice Łódzkiej pracowała jako kierowniczka dziekanatu Wydziału Włókienniczego od 2 lutego 1952 roku do chwili przejścia na emeryturę, tj. do 31 sierpnia 1967 roku. Pracy tej była całkowicie oddana, wkładając w nią nie tylko wiele wysiłku ale przede wszystkim serca. Dzięki temu potrafiła wytworzyć w dziekanacie atmosferę w której dziekani i wszyscy pracownicy naukowi znajdowali wszechstronna pomoc administracyjną, a studenci Wydziału Włókienniczego życzliwą radę i serdeczną opiekę. Zdarzało się nawet, że studenci znajdowali jedyne gościnne lokum w Jej mieszkaniu zanim uzyskali miejsce w Domu Studenckim.

Znalazło to odbicie nie tylko w wielokrotnie uzyskanych przez Nią nagrodach JM Rektora PŁ ale i w sukcesach w Ogólnopolskich Konkursach Uprzejmości Dziekanatów organizowanych w latach 1965-1967 przez redakcję tygodnika „Politechnik”. Najmilszym jednak dla Niej wyrazem uznania była zawsze serdeczna pamięć absolwentów Wydziału, często sprzed wielu lat, czego dowodem były m.in. wielokrotne zaproszenia jako gościa honorowego na zjazdy wychowanków Wydziału, a także pozdrowienia i życzenia nadsyłane przez długie lata od rozsianych po całym kraju absolwentów Wydziału, a także absolwentów obcokrajowców z dalekiej Korei, Maroka, Albanii, Bułgarii, Izraela czy Wietnamu.
W okresie pracy na PŁ Władysława Farbotko brała czynny udział w pracy ZNP pełniąc różne funkcje społeczne, a po przejściu na emeryturę działała przez wiele lat w Sekcji Emerytów PŁ m.in. jako jej sekretarz. Po przejściu na emeryturę, aż do 90 roku życia pracowała na pół etatu w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym.

Za swa działalność zawodową odznaczona była Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Odznaką Tysiąclecia (1967), Złotą Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego (1980), Medalem 40-lecia PŁ i wieloma dyplomami.

Władysława Farbotko zmarła w Łodzi 30 kwietnia 1990 roku. W naszej pamięci pozostanie jako niezwykle skromny człowiek, całkowicie oddany pracy na Uczelni i młodzieży.
 

Image

Docent dr inż. Edward Filipiak
(1934-1989)

Docent dr inż. Edward Filipiak urodził się w 1934 roku. W 1954 roku ukończył Technikum Mechaniczne w Zduńskiej Woli. Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1959 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Pracę zawodową rozpoczął w 1958 roku w Politechnice Łódzkiej początkowo w charakterze młodszego asystenta i następnie asystenta w Katedrze Techniki Cieplnej. Od chwili zatrudnienia na stanowisku wykładowcy w 1969 roku prowadził wykłady na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych.

Dokonał modernizacji i przebudowy laboratorium termodynamiki wraz z uruchomieniem kompleksowego zestawu ćwiczeń związanych z kotłem parowym. Zorganizował laboratorium badań paliw i analizy wody.

W 1975 roku obronił pracę doktorską, która została wyróżniona przez Radę Wydziału i nagrodzona przez Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Po powołaniu Go na docenta kontraktowego prowadził zajęcia z techniki cieplnej w Instytucie Techniki Cieplnej i Chłodnictwa, a ostatnio w Instytucie Chemicznej Technologii Żywności.

Doc. dr inż. Edward Filipiak pozostawił trwały ślad swojej aktywnej działalności dydaktycznej i naukowej w formach publikacji naukowych, książek i skryptów z których studenci nadal będą się uczyć.

Doc. dr Edward Filipiak pełnił stanowisko Dyrektora Administracyjnego Politechniki Łódzkiej dwukrotnie, w okresie od 1 października 1975 roku do 31 sierpnia 1978 roku i od 16 września 1985 roku do 22 grudnia 1989 roku, tj. do końca życia. W ciągu tych 7 lat pracy bardzo zasłużył się naszej Uczelni. Dzięki Jego staraniom władze miasta Łodzi w 1976 roku przydzieliły Politechnice willę przy ul. Tkackiej 39a, którą przeznaczono na hotel dla gości zagranicznych. Pomagał przy modernizacji Ośrodka Wypoczynkowego w Wiartlu k/Piszu, jak również przy adaptacji pałacyków w Konopnicy na Dom Pracy Twórczej. Jego usilne starania doprowadziły do zakupu dwóch domów wczasowych „Zenit” i „Polesie” w Jastrzębiej Górze. W 1987 roku dyr. Filipiak był inicjatorem zakupu nie wykończonego obiektu w Szklarskiej Porębie. Po przeprowadzonej modernizacji i wykonaniu robót wykończeniowych powstał piękny obiekt wczasowy. Pełniąc jednocześnie funkcje społeczne we władzach miasta doc. E. Filipiak ciągle zabiegał o zwiększenie puli mieszkaniowej dla naszej Uczelni i to z pozytywnym skutkiem. Jako Dyrektor doc. Filipiak był wymagający, a jednocześnie troszczył się o sprawy podległych sobie pracowników. Godnie i zdecydowanie reprezentował piony: administracyjny i techniczny PŁ.

Bardzo długo zachowamy Go w pamięci jako szlachetnego, życzliwego ludziom Człowieka i wspaniałego Pracownika oddanego Politechnice Łódzkiej.

Edward Filipiak zmarł w dniu 22 grudnia 1989 roku
 

Image

Z-ca prof. mgr inż. Janusz Gajl
(1916-1998)

Janusz Gajl urodził się 5 stycznia 1916 roku w Jekaterynburgu. W 1946 roku uzyskał dyplom na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Od 1 września 1945 roku został zatrudniony w Zakładzie Techniki Cieplnej Politechniki Łódzkiej. W tym okresie pracował również jako konstruktor w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Maszyn w Warszawie. Wówczas zaczął pracować również na Politechnice Warszawskiej w Zakładzie Techniki Cieplnej. Od kwietnia 1953 roku powrócił do Katedry Techniki Cieplnej (później Instytutu Techniki Cieplnej i Chłodnictwa) na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Prowadził w tym okresie wiele zajęć dydaktycznych, a także pełnił różne funkcje. W latach 1970-1973 był zastępcą Dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Chłodnictwa oraz kierownikiem Studium Podyplomowego w zakresie chłodnictwa w latach 1976-1980. Od września 1981 roku przeszedł na emeryturę.

Janusz Gajl był współautorem podręczników dydaktycznych i autorem wielu ekspertyz, opracowań i publikacji dotyczących sprężarek tłokowych, wirnikowych, chłodniczych itp. Opracował szereg konstrukcji w zakresie silników samochodowych, motocykli itp.

Podczas okupacji niemieckiej brał udział w szeregu akcjach Armii Krajowej pod pseudonimem Filip, walczył także w Powstaniu Warszawskim, gdzie podczas akcji został ranny. W 1944 i 1989 roku został odznaczony Krzyżem Walecznych, w 1948 Medalem Wojskowym. Otrzymał liczne nagrody Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, a także Złoty Krzyż Zasługi w 1973 oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1981 roku.

Zmarł 26 września 1998 roku.
 

Image

Profesor Edward Galas
(1928-2003)

Profesor dr hab. inż. Edward Galas urodził się 2 stycznia 1928 roku w Lubieni, dawne woj. Kieleckie.

W 1950 roku ukończył studia inżynierskie na Wydziale Chemii Spożywczej PŁ. Studia te kontynuował uzyskując w 1955 roku tytuł magistra.
W 1960 roku w Moskiewskim Instytucie Technologicznym Przemysłu Spożywczego obronił pracę doktorską nt. „Synteza aminokwasów i kwasu szczawiooctowego w kiełkującym i dojrzewającym ziarnie” uzyskując stopień kandydata (doktora) nauk biologicznych. Promotorem pracy był wybitny biochemik i enzymolog profesor Wacław Kretowicz.

W 1966 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego. Pracę habilitacyjną częściowo wykonał w Instytucie Biochemii AN im. Bacha w Moskwie.
W tym samym roku został kierownikiem Katedry Biochemii Technicznej – pierwszej w kraju takiej katedry w uczelniach technicznych. Jej nazwa zapowiadała tematykę badawczą placówki, stawiającej sobie za cel harmonijne połączenie badań podstawowych z zakresu biochemii, głównie enzymologii z pracami zmierzającymi do ich praktycznego wykorzystania w przemyśle, medycynie czy rolnictwie.

W 1970 roku ówczesny docent Galas doprowadził do połączenia Katedry Biochemii Technicznej z Katedrą Technologii Odżywek i Koncentratów witaminowych. Powstał Instytut Biochemii Technicznej, którego został dyrektorem. Funkcję tę pełnił aż do przejścia na emeryturę w roku 1998.

W 1975 roku dr hab. Galas zostaje profesorem nadzwyczajnym, a w 1986 roku profesorem zwyczajnym. Dorobek naukowy Profesora obejmuje 128 oryginalnych publikacji, 350 komunikatów i referatów prezentowanych na krajowych i zagranicznych konferencjach naukowych oraz 38 patentów.

W swych badaniach Profesor Galas udowodnił m.in., że auksotroficzne bakterie mlekowe Lactobacillus plantarum i Pediococcus cerevisiae, obecnie damnosus, są zdolne do syntezy de novo grup aminowych aminokwasów w reakcjach reduktywnej aminacji ketokwasów katalizowanych przez swoiste dehydrogenazy nikotynoamidoadeninowe. Wyniki tych prac były wielokrotnie cytowane w piśmiennictwie światowym. Tematyka prac zespołu kierowanego przez prof. Galasa dotyczyła głównie opracowania metod wytwarzania i izolacji oraz badania właściwości molekularnych i użytkowych enzymów o znaczeniu przemysłowym (alfa-amylaz, proteinaz, celulaz, lipaz, esteraz, dekstranaz, glukanaz, enzymów litycznych, enzymów kryla, oksydoreduktaz i innych). W 1979 roku zespół kierowany przez prof. E. Galasa dokonał wdrożenia, w Zakładach Pektowin w Jaśle, pierwszej w Polsce technologii otrzymywania enzymu alfa-amylazy bakteryjnej. Osiągnięcie to zostało wyróżnione Nagrodą Ministra I stopnia. Enzym ten jest produkowany do dnia dzisiejszego.

Profesor Galas pracował w Politechnice Łódzkiej 49 lat. W ciągu tych lat prowadził na rodzimej uczelni wykłady z biochemii. Prowadził też wykłady z biotechnologii na Politechnice Wrocławskiej przyczyniając się do rozwoju biotechnologii na tej uczelni, jak również, wygłaszał wiele wykładów popularyzujących biotechnologię w Polsce. Wypromował 23 doktorów. Czworo z nich uzyskało pod Jego opieką stopień doktora habilitowanego. Do ostatnich dni prowadził wykłady zlecone oraz czynnie uczestniczył w pracach Rady Wydziału. Profesor Galas w latach 1970-1972 pełnił funkcję dziekana Wydziału Chemii Spożywczej. W latach 1972-1975 był prorektorem, a w latach1975-1981 rektorem Politechniki Łódzkiej.

Profesor był przewodniczącym Polskiej Grupy Roboczej Europejskiej Federacji Biotechnologii oraz członkiem następujących gremiów: Komitetu Biotechnologii PAN, Komitetu Biochemii i Biofizyki PAN, Łódzkiego Oddziału PAN do spraw biotechnologii, Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Spożywczego i Skupu, Rady Naukowo-Technicznej przy Przewodniczącym Komisji Planowania, Rady Naukowej Centrum Mikrobiologii i Wirusologii PAN. W latach 1985-1990 był koordynatorem Centralnego Programu Badań Podstawowych 04.11 „Doskonalenie procesów biotechnologicznych”.

Profesor Galas jest doktorem honoris causa University of Strathclyde w Glasgow (1978) i doktorem honoris causa Politechniki Łódzkiej (1999).
Został odznaczony: Krzyżem Oficerski OOP – 1998, Orderem Sztandaru Pracy II klasy – 1985, Krzyżem Kawalerskim OOP – 1974, Medale Edukacji Narodowej – 1977, Medalem XXV-lecia PAN – 1976, Złotą Odznaką Honorową NOT – 1979. Otrzymał Nagrodę Naukową m. Łodzi – 1979 oraz wiele innych nagród.

Profesor Edward Galas zmarł 5 stycznia 2003 roku.
 

Image

Doc. dr hab. Jerzy Gluza
(1924-1985)

Doc. dr hab. n.t. Jerzy Gluza zasłużony pedagog i wychowawca młodzieży urodził się 15 czerwca 1924 roku w Ryczywole. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym PŁ w 1950 roku uzyskując tytuł magistra inżyniera mechanika. W 1962 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1970 roku stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych.

Już w okresie studiów, od 1 października 1948 roku rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej w Katedrze Mechaniki Ogólnej jako młodszy asystent, a następnie od października 1949 roku w Katedrze Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej na Wydziale Włókienniczym PŁ. Z Wydziałem tym był związany przez ponad 35 lat. Przeszedł kolejne szczeble kariery naukowej, aż do docenta włącznie, na które to stanowisko został powołany w czerwcu 1968 roku.

Doc. dr hab. Jerzy Gluza pełnił w Politechnice Łódzkiej szereg odpowiedzialnych funkcji. W latach 1966-1970 był kierownikiem Katedry Mechaniki Teoretycznej. W kolejnych dwóch kadencjach w latach 1971-1975 był prodziekanem Wydziału Włókienniczego. W latach 1974-1976 był dyrektorem Instytutu Maszyn i Urządzeń Włókienniczych. Od momentu reorganizacji struktury Uczelni był kierownikiem Zespołu Mechaniki Technicznej, a następnie, aż do ostatnich chwil swego życia kierownikiem Zakładu Mechaniki Technicznej.

Działalność naukowa doc. dr hab. Jerzego Gluzy związana była z mechaniką, metodami numerycznymi oraz zastosowaniem tych dziedzin nauki w zagadnieniach technicznych. Był wybitnym specjalistą w tej problematyce, autorem wielu publikacji naukowych oraz prac naukowo-badawczych wykonanych dla jednostek gospodarczych. Należy podkreślić Jego wkład w rozwój naukowy pracowników Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej. Był wybitnym dydaktykiem, współautorem wielu książek i skryptów dla studentów szkół wyższych. Wniósł ogromny wkład w kształcenie przyszłych inżynierów włókienników.

Doc. dr hab. Jerzy Gluza był wielokrotnym laureatem nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za działalność naukową oraz dydaktyczną i wychowawczą. Za pracę zawodową i społeczną został uhonorowany wieloma odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznaką ‘Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej”.

Doc. dr hab. Jerzy Gluza zmarł dnia 19 września 1985 roku.
 

Image

Halina Zofia Gogolewska
(1904-1990)

Halina Zofia Gogolewska z domu Fiszer urodziła się w Łodzi 21 stycznia 1904 roku. Świadectwo dojrzałości uzyskała w prywatnym Gimnazjum Ogólnokształcącym R. Sobolewskiej-Konopczyńskiej w Łodzi w 1923 roku. W 1929 r. wyszła za mąż, a jednocześnie podjęła pracę zawodową jako urzędniczka. W okresie okupacji straciła rodzinę, a sama została wywieziona do Niemiec na przymusowe roboty rolne.

W 1945 roku Halina Gogolewska powróciła do Łodzi. Pracowała jako pracownik administracyjny w budownictwie. Na Politechnice Łódzkiej podjęła pracę od 8 września 1952 roku i kierowała dziekanatem Wydziału Chemicznego nieprzerwanie przez okres 16 lat, tj. do 31 lipca 1968 roku, gdy przeszła na zasłużona emeryturę.

Była niezwykle solidnym pracownikiem Politechniki, z natury zresztą ogromnie obowiązkowa i dokładna, ale przede wszystkim zapisała się w pamięci kilkunastu pokoleń inżynierów-chemików jako człowiek oddany bez reszty młodzieży, dla której zawsze miała czas, życzliwą radę i wiele, wiele serca. I właśnie od jednego rocznika absolwentów Wydziału otrzymała niezwykle oryginalną pamiątkę – piękna szkatułkę zawierająca symboliczne serce, których ilość odpowiadała liczbie absolwentów tego rocznika.

Dzięki Niej dziekanat Wydziału Chemicznego przestał być wyłącznie biurem, a stał się miejscem do którego studenci, zwłaszcza pierwszych lat zawsze chętnie przychodzili dzieląc się z Nią swoimi radościami i kłopotami. Tygodnik „Politechnik” w latach1965-1967 organizował Ogólnopolskie Konkursy Uprzejmości Dziekanatów, kierowany przez Nią dziekanat niezmiennie był najwyżej oceniany na Politechnice Łódzkiej, a Ona sama zdobywała nagrody ówczesnego Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego w postaci wycieczek zagranicznych. Jednak prawdziwej radości dostarczały Jej zawsze pomyślnie zdawane egzaminy i obronione prace dyplomowa podopiecznych. Wysoko ceniła sobie także serdeczną pamięć absolwentów Wydziału.

Za swą działalność zawodową otrzymała wiele nagród JM Rektora PŁ, dyplomów i innych wyróżnień. W 1985 roku wyróżniona została Medalem 40-lecia Politechniki Łódzkiej.

Halina Gogolewska zmarła w Łodzi 13 września 1990 roku i spoczęła na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej. W pamięci dziekanów i innych pracowników naukowych Wydziału pozostała na zawsze jako znakomity, niezwykle kompetentny pracownik, świetny organizator, a jednocześnie jako człowiek ogromnie skromny i życzliwy.
 

Image

Profesor Józef Góra
(1934-2002)

Urodzony 1 lutego 1934 roku w Węgleszynie k/Kielc. Jeszcze jako student  Wydziału Chemii Spożywczej w 1962 roku zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Technologii Fermentacji. W 1962 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera i kontynuował pracę naukową jako asystent w Zakładzie Ziół i Aromatów.

W latach 1962-1964 na stażu w Moskiewskich Instytutach: Chemiczno-Technologicznym im. D. Mendelejewa i Wszechzwiązkowym Instytucie Syntetycznych i Naturalnych Związków Zapachowych prowadził badania, które przedstawił w formie rozprawy doktorskiej obronionej w 1965 roku. W 1969 roku mianowany został na stanowisko docenta. Od 1976 roku nieustannie pełnił obowiązki dyrektora Instytutu Podstaw Chemii Żywności. W 1988 roku otrzymał nominację profesorską. Do końca życia kierował Zespołem Chemii Bioorganicznej.

Zainteresowania naukowe Profesora koncentrowały się na: chemii i technologii związków zapachowych oraz fitochemii obejmującej wszechstronne wykorzystanie związków biologicznie aktywnych pochodzenia roślinnego, w tym olejków eterycznych.

Pod Jego kierunkiem wykonano wiele oryginalnych prac w zakresie syntez nowych związków zapachowych, w których po raz pierwszy w kraju zastosowano techniki elektrochemii, fotochemii i biotechnologii. Kierował także poszukiwaniami nowych surowców zielarskich, ich analizą i próbami zastosowania ekstraktów roślinnych i olejków eterycznych w perfumerii i kosmetyce, a także m.in. do konserwowania produktów spożywczych, eliminowania szkodników, w aromaterapii i aromachologii. Efekty badań zawarte są w unikalnej monografii, ponad 200 publikacjach, ok. 100 patentach i niezliczonych doniesieniach wygłaszanych na konferencjach naukowych krajowych i zagranicznych. Wiele z prac wykonywanych pod Jego kierownictwem znalazło zastosowanie w procesach przemysłowych.

Przez kilka kadencji (1972-1975 i 1987-1993) kierował jako dziekan Wydziałem Chemii Spożywczej, dwukrotnie (1971-1972 i 1984-1987) pełnił funkcję prodziekana. Był czynny w wielu Senackich Komisjach mi.in. pełnił funkcję Przewodniczącego Senackiej Komisji Nauki. W latach 70. XX w. był seniorem budowy nowego budynku Chemii Spożywczej.

Miał wielki dar przekazywania swojej rozległej wiedzy w wykładach akademickich, zawsze ciekawych i błyskotliwych, i w formie popularyzatorskich publikacji i prelekcji.

Jako niekwestionowany autorytet w dziedzinie substancji zapachowych był członkiem licznych Rad Naukowych, Programowych i Kolegiów Redakcyjnych czasopism naukowych takich jak: Komitetu Nauki przy PAN, KBN, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Technologów Żywności, Aromaterapeutycznego.

Laureat licznych nagród i kawaler wielu odznaczeń m.in. Krzyża Oficerskiego OOP, Medalu Komisji Edukacji Narodowej i wielu innych.

Zmarł nagle 28 lutego 2002 roku w trakcie pełnienia obowiązków, w pełni sił twórczych.
 

Image

Doc. dr hab. Wacław Gosztowt
(1921-1972)

Docent dr hab. Wacław Gosztowt urodził się 28 września 1921 roku w Łodzi, gdzie ukończył szkołę średnią. W czerwcu 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w 1949 roku uzyskując dyplom magistra inżyniera elektryka. W czasie studiów działał w Bratniej Pomocy Studentów PŁ pełniąc m.in. funkcję wiceprzewodniczącego.

W latach 1950-1957 był zatrudniony w Centralnym Zarządzie Przemysł Gumowego na stanowiskach: st. inż. energetyka i głównego energetyka jako jeden z nielicznych wówczas inżynierów elektryków w przemyśle gumowym.

Równolegle z pracą zawodową zajmował się pracą dydaktyczną w PŁ, początkowo w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej, a później w Katedrze Elektrotechniki, w której w 1957 roku rozpoczął stała pracę na stanowisku adiunkta. W 1962 roku uzyskał stopień doktora, a w 1968 roku stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. W końcu tegoż roku został powołany na stanowisko docenta w Katedrze Elektroenergetyko PŁ. Od września 1970 roku pełnił funkcję z-cy dyrektora Instytutu Elektroenergetyki PŁ oraz kierował Zespołem Elektrotechniki Przemysłowej w tym Instytucie.

Był autorem przeszło 20 publikacji i 2 skryptów. W 1971 roku WNT wydały książkę doc. W. Gosztowta pt. „Gospodarka elektroenergetyczna w przemyśle”, wysoko ocenianą przez specjalistów z tej dziedziny i nagrodzoną przez Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Doc. W. Gosztowt był także współautorem „Poradnika inżyniera elektryka” wydanego w 1959 roku i w 1968 roku.

Doc. W. Gosztowt poświęcał wiele energii pracy społecznej. W latach 1962-1964 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Oddz. Łódzkiego SEP. Od 1964 roku był członkiem Zarządu Głównego, a od 1969 roku członkiem Prezydium Zarządu Głównego SEP. Był organizatorem i pierwszym przewodniczącym Komisji ds. Młodzieży i Studentów przy ZG SEP. Przewodniczył także Centralnej Komisji Szkolnictwa Elektrotechnicznego SEP.

W latach 1960-1966 sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Rady Zakładowej ZNP PŁ oraz był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej tej Rady. Był czynnym członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz Polskiego Komitetu Gospodarki Energetycznej NOT. Był członkiem Krajowego Komitetu Studiów „Kondensatory”, Międzynarodowej Konferencji Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE) i grupy roboczej „Jakość i niezawodność energii elektrycznej” przy Sekcji Elektrotechniki Teoretycznej PAN.

Docent W. Gosztowt położył ogromne zasługi na polu działalności naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej PŁ.

Był współorganizatorem i długoletnim opiekunem specjalności „Elektrotechnika przemysłowa”. Był inicjatorem i realizatorem nowych dziedzin współpracy Instytutu z przemysłem, zwłaszcza w dziedzinie gospodarki elektroenergetycznej, oświetlenia elektrycznego oraz niezawodności przemysłowych układów elektroenergetycznych. Ukierunkował szereg prac z tych dziedzin i stworzył grunt dla pracy młodych kolegów.
Nagła śmierć w dniu 27 sierpnia 1972 roku przerwała jakże owocną i pożyteczną działalność.
 

Image

Z-ca profesora mgr inż. Józef Grosman
(1908-1982)

Z-ca profesora mgr inż. Józef Grosman urodził się 4 marca 1908 roku w Łodzi.

Mgr inż. mechanik, włókiennik, zastępca profesora. Ukończył Państwową Szkołę Włókienniczą w Łodzi w 1927 roku, studiował na sekcji włókienniczo-energetycznej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Ukończył studia w 1946 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Pracę zawodową rozpoczął w 1927 roku jako monter maszyn oddziału przygotowawczego tkalni w firmie Müller i Seidel w Łodzi. Potem pracował na stanowisku kierownika Zakładu Maszyn i Urządzeń w Głównym Instytucie Włókiennictwa. W latach 1949-1950 był kierownikiem Oddziału Tkalni w Biurze Projektowania Zakładów Włókienniczych.

Od 1947 roku pracował równolegle jako adiunkt na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, od 1948 roku wykładał podstawy tkactwa.

W 1950 roku został kontraktowym zastępcą profesora i objął kierownictwo Katedry i Zakładu Tkactwa Politechniki Łódzkiej.

Prof. J. Grosman nadał pierwszą formę wykładom i zajęciom laboratoryjnym z zakresu technologii i budowy tkanin. Zainicjował działalność badawczą z zakresu tkactwa. Prace koncentrował na konstrukcji krosna okrągłego i wyrobów tkanych dla przemysłu elektrotechnicznego.
Z Politechniki Łódzkiej odszedł w 1955 roku, ale już od 1953 roku pracował w Politechnice Częstochowskiej, gdzie utworzył Katedrę Tkactwa. W latach 1954-1956 pełnił funkcję dziekana Wydziału Włókienniczego Politechniki Częstochowskiej. Specjalizację w zakresie tkactwa ukończyło pod Jego kierunkiem w Politechnice Częstochowskiej 168 studentów, w tym 73 magistrów inżynierów. W tym też okresie zainspirował i zrealizował szereg prac badawczych i projektowych dla przemysłu, m.in. technologię szklanych tkanin izolacyjnych, technologię siatek z drutu niklowego i wolframowego, technologię tkanin wełniano-szklanych na ubrania ochronne żaroodporne. Był prekursorem badań użytkowych wyrobów włókienniczych, zainicjował badania energetyczne krosna, wraz z zespołem opracował rekonstrukcję krosna brezentowego KT-3.

Współpracował z wielu instytucjami naukowymi, był rzeczoznawcą technicznym, ekspertem w zakresie technologii i konstrukcji maszyn tkackich. Uczestniczył i przewodniczył pracom wielu komisji, wygłaszał referaty fachowe, wykładał na kursach nowych technologii organizowanych przez SWP.

Był autorem lub współautorem podręczników i skryptów dla słuchaczy szkół wyższych i średnich, m.in. Budowy tkanin (1961), Oddziału przygotowawczego tkalni (1957), Tkactwa cz. II (1962), Technologii Tkactwa (1965).

W 1961 roku po likwidacji Wydziału Włókienniczego w Politechnice Częstochowskiej przeszedł do pracy w szkolnictwie średnim. W 1973 roku przeszedł na emeryturę, ale pracował nadal do 1978 roku.

Prof. Józef Grosman zmarł dnia 5 kwietnia 1982 roku.
 

Image

Profesor Władysław Gundlach
(1921-2007)

Prof. dr inż. Władysław Rudolf Gundlach urodził się 31 stycznia 1921 roku w Łodzi. Po maturze, wskutek zdarzeń wojennych znalazł się w Szwajcarii, gdzie podjął studia w Politechnice Związkowej w Zurychu. W sierpniu 1945 roku uzyskał dyplom inżyniera mechanika i klika lat pracował w szwajcarskim przemyśle turbinowym. Z tego okresu pochodzą Jego pierwsze prace naukowe i pierwsze publikacje, w tym wydany w Zurychu w 1947 roku podręcznik „Einführung in die technische Thermodynamik”. W styczniu 1950 roku powrócił do kraju podejmując pracę w Katedrze Turbin Parowych i Maszynoznawstwa Politechniki Łódzkiej oraz w Instytucie Techniki Cieplnej  w Łodzi.

Doktoryzował się we wrześniu 1950 roku w Politechnice Łódzkiej, a w 1954 roku, w wieku 33 lat, uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1955 roku objął kierownictwo Katedry Cieplnych Maszyn Przepływowych Politechniki Łódzkiej. W roku 1967 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a w roku 1970 – stanowisko dyrektora utworzonego wtedy Instytutu Maszyn Przepływowych PŁ, które piastował do czasu przejścia na emeryturę, co nastąpiło z dniem 30 września 1991 roku. Sprawował także funkcje Prodziekana i Dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej.

Był inicjatorem i współautorem opracowań konstrukcyjnych pierwszych zbudowanych w Polsce silników turbospalinowych, sprężarek, dmuchaw, wentylatorów i aparatury pomiarowej produkowanej w Katedrze i eksportowanej. Był prekursorem międzynarodowego układu jednostek miar SI w Polsce. Wniósł wielki wkład w rozwój pneumatycznych technologii włókienniczych oraz metrologii technicznej. Jego dorobek publikacyjny obejmuje: 9 książek i podręczników, 15 skryptów i rozdziałów w książkach, 130 artykułów w czasopismach. Wypromował 23 doktorów, recenzował ponad 100 wniosków na profesora oraz sporządził ponad 120 recenzji prac habilitacyjnych oraz doktorskich.

Po przejściu na emeryturę kontynuował swą pracę naukową kierując projektami badawczymi, a poprzez wykłady i seminaria przekazywał młodzieży swą ogromną wiedzę i doświadczenie. W ciągu ostatnich lat swojego życia wydał kolejne dwie książki.

Za swe zasługi i osiągnięcia został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Edukacji Narodowej. Był laureatem wielu nagród państwowych, resortowych i naukowych oraz Nagrody Miasta Łodzi. Za wybitne zasługi dla uczelni został wyróżniony tytułem doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Profesor Władysław Gundlach był człowiekiem wielkiego umysłu, który swe wizje naukowe i inżynierskie potrafił przekształcać w czyn dzięki niezwykłym zdolnościom organizacyjnym i zapałowi, który przekazywał współpracownikom. Był też Człowiekiem wielkiego serca, którego cechowała życzliwość, kultura, skromność.

Zmarł w dniu 27.10.2007 roku w Łodzi po ciężkiej chorobie.
 

Image

Prof. zw. inż. Zygmunt Hasterman
(1906-1986)

Prof. zw. inż. Zygmunt Hasterman urodził się dnia 26 lipca 1906 roku w Hermanowie w woj. Warszawskim. Karierę zawodową rozpoczął od pracy w fabryce maszyn elektrycznych „Polskie Towarzystwo Elektryczne” w Katowicach. W latach wojny pracował jako sztygar w kopalni „Walter”.

Po wojnie od 1948 roku objął kierownictwo Zakładu Wysokich Napięć naszej Uczelni, gdzie w 1976 roku przeszedł na emeryturę.
W swej bogatej karierze zawodowej Profesor miał wiele osiągnięć z których najważniejsze to udział w odbudowie sieci energetycznych południowej Opolszczyzny i Okręgu Śląskiego po zniszczeniach wojennych, znaczący wkład w utworzenie warszawskiej i łódzkiej szkoły naukowej z dziedziny techniki wysokich napięć, znaczący wkład w koncepcję konstrukcji i technologii wykonania nowoczesnych transformatorów na napięcia 400 kV produkowanych w Fabryce Transformatorów i Aparatury Trakcyjnej „Elta” w Łodzi.

Prof. Z. Hasterman był autorem szeregu publikacji, w tym najważniejsze to monografie: „Przebiegi udarowe w transformatorach”, WNT 1965; „Transformatory”, WNT 1975 i 1987.

Profesor był promotorem 7 rozpraw doktorskich i recenzentem 32 prac doktorskich i 4 habilitacyjnych.

Był wieloletnim przewodniczącym Komisji Normalizacyjnej Transformatorów przy PKN, Grupy Roboczej Transformatorów przy Komisji RWPG oraz członkiem Rady Naukowej Instytutu Energetyki i Komitetu Elektrotechniki PAN.

Profesor był wielokrotnym laureatem nagród państwowych, nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz nagród Przemysłu Maszynowego.

Był odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi, w tym również Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Na Politechnice Łódzkiej pozostawił po sobie znaczący ośrodek naukowy z dziedziny Techniki Wysokich Napięć.

Prof. zw. Zygmunt Hasterman zmarł dnia 8 lipca 1986 roku w Warszawie.
 

Image

Doc. dr Karol Hausman
(1930-1982)

Docent dr Karol Hausman, wybitny konstruktor i zasłużony pedagog, były wieloletni prodziekan Wydziału Mechanicznego, były prorektor PŁ ds. Kształcenia i Wychowania.

Urodził się dnia 9 stycznia 1930 roku w Mławie. W 1956 roku ukończył studia na Wydziale Mechanicznym PŁ. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczął w 1956 roku przechodząc kolejne stopnie od asystenta do samodzielnego pracownika naukowego. Zgodnie z kierunkiem swoich zainteresowań przez cały czas pracy związany był z problematyka maszyn przepływowych, począwszy od asystenta w Katedrze Cieplnych Maszyn Przepływowych do docenta w Instytucie Maszyn Przepływowych.

Na początku lat sześćdziesiątych kierując zespołem konstrukcyjnym opracował konstrukcją pierwszej polskiej sprężarki przepływowej dla górnictwa znanej jako typ 6D68. Ta pionierska praca wymagała nie tylko skonstruowania maszyny na najwyższym podówczas europejskim poziomie, ale ponadto znalezienia odpowiednich wykonawców, przekonania ich, że potrafią taką maszynę zrealizować oraz nauczenia się i nauczenia ich wykonawstwa trudnych elementów tej maszyny. W pracy tej uwidocznił się talent organizatorski doc. dr K. Hausmana, doskonałe opanowanie tematu oraz wytrwałość w realizacji tak trudnego zadania. W wyniku tych grup prac uruchomiona została w 1963 roku pierwsza z serii sprężarek, produkowanych nadal w Zakładach WIROMET w Mikołowie, dla górnictwa. Dzięki pracom doc. K. Hausmana rozwinięto w Zakładach im. Szadkowskiego w Krakowie produkcję dmuchaw eksportowanych w wielu dziesiątkach egzemplarzy.
Należy również wspomnieć o dużych osiągnięciach w dziedzinie konstrukcji ssaw dla wielkich maszyn papierniczych jako jednego z najtrudniejszych rodzajów sprężarek przepływowych, budowanych przez nieliczne wytwórnie w świecie. Pierwowzorem była zaprojektowana przez doc. K. Hausmana i wykonana w Hucie Stalowa Wola ssawa dla Zakładów Celulozowo-Papierniczych w Krapkowicach. Praca ta nagrodzona została pierwszą Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Swą twórczą działalność techniczną opierał w znacznej mierze na wynikach własnych prac badawczych.

Był autorem kilkunastu opublikowanych prac, współautorem poradników technicznych.

Za swoją pracę i zasługi w dziedzinie wychowawczej i na polu naukowym odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Odznaką Honorową m. Łodzi oraz odznaką Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej.

Był lubianym i szanowanym przez studentów nauczycielem, szczerze i głęboko zaangażowanym w pracy wychowawczej i społecznej.

Doc. dr Karol Hausman zmarł 28 września 1982 roku.
 

Image

Starszy wykładowca mgr inż. Włodzimierz Horwatt
(1907-1977)

Mgr inż. Włodzimierz Horwatt urodził się dnia 6 maja 1907 roku w Sosnowcu. Gimnazjum „Szkoła Mazowiecka” w Warszawie ukończył w 1928 roku. W okresie 1928-1935 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, specjalizując się w budowie samochodów na sekcji ogólnokonstrukcyjnej Przed ukończeniem studiów podjął pracę w Politechnice Warszawskiej w Katedrze Kotłów Parowych, którą kontynuował aż do wybuchu wojny. W okresie 1935-1939 pracował w charakterze konstruktora Biura Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii w Warszawie. W czasie okupacji pracował na stanowiskach kierowniczych w „społem” (Kraków, Warszawa i Kielce), a po zakończeniu wojny w Łodzi jako szef Głównego Działu Transportowego organizował zakłady naprawy samochodów w kraju. Od maja 1946 roku w Jeleniej Górze był dyrektorem naczelnym Oddziału CBT Maszyn Włókienniczych w Łodzi, a następnie Dolnośląskiej Fabryki Włókien Sztucznych. Zorganizował doświadczalną produkcję włókien sztucznych „Steelon” przeniesioną potem do Gorzowa Wielkopolskiego. W 1948 roku wrócił do Łodzi na stanowisko dyrektora Biura Projektów Przemysłu Włókienniczego.

W okresie 1949-1950 pracował w Instytucie Techniki cieplnej w Łodzi, w latach 1950-1952 w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego, a następnie od 1952 roku w Biurze Projektów Leśnictwa. W 1959 roku pracował jako główny konstruktor w Wytwórni Urządzeń Komunalnych w Łodzi. Duża różnorodność i ciężar gatunkowy prac konstrukcyjnych i organizacyjnych prowadzonych przez mgr inż. W Horwatta świadczyła o Jego wybitnych zdolnościach konstrukcyjnych, które obok bogatego doświadczenia charakteryzowała rzetelność prac, realizm techniczny i umiejętność samodzielnego rozwiązywania problemów trudnych i nowych. Działalność twórczą w sposób doskonały potrafił łączyć z pracą dydaktyczną. Po wojnie w roku akademickim 1945/.1946 jako st. asystent podjął pracę w Katedrze Budowy Samochodów PŁ, a następnie po kilkuletniej przerwie na stanowisku adiunkta Katedry Części Maszyn Wydziału Mechanicznego. Kolejne krótkotrwałe przerwy w kontaktach z Uczelnią nie zerwały więzi uczuciowej z tym środowiskiem. Prowadził wykłady zlecone z wielu przedmiotów. Od października 1955 roku był zastępcą profesora przy Katedrze Części Maszyn na Wydziale Włókienniczym, a w 1956 roku objął na Wydziale Elektrycznym stanowisko kierownika Katedry Podstaw Konstrukcji Mechanicznych. Od 1960 roku poświęcił się wyłącznie pracy w Politechnice Łódzkiej. W 1970 roku powołany został na stanowisko starszego wykładowcy w Instytucie Techniki Cieplnej i Chłodnictwa PŁ. Był autorem książek, skryptów, artykułów i publikowanych opracowań z dziedziny budowy maszyn i podstaw konstrukcji mechanicznych.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem 10-lecia Polski Ludowej oraz wielokrotnie nagrodą JM Rektora PŁ.

Zmarł dnia 8 kwietnia 1977 roku pozostając w naszej pamięci przede wszystkim jako wybitny, wszechstronny konstruktor o bogatym i uznanym dorobku naukowo-technicznym.
 

Image

Dr inż. Helena Illukowicz
(1915-1995)

W dniu 16 lipca 1995 roku zmarła dr inż. Helena Illukowicz wieloletni, zasłużony nauczyciel akademicki w Instytucie Chemii Ogólnej Politechniki Łódzkiej.

Helena Illukowicz z domu Pohoska urodziła się 31 sierpnia 1915 roku we Władywostoku. Wraz z rodzicami wróciła do Polski w 1920 roku i zamieszkała w Warszawie, gdzie w 1934 roku ukończyła II Gimnazjum Miejskie i rozpoczęła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Podczas okupacji w 1943 roku ukończyła specjalny kurs dla studentów Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie, a 20 marca 1946 roku zdała egzamin dyplomowy na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej i otrzymała dyplom inżyniera chemika naszej Uczelni z nr 1. datowany 5 IV 1946. Pracę zawodową podjęła w 1937 roku jako asystentka, a później nauczycielka w pracowni Chemii Analitycznej Jakościowej i Ilościowej w Liceum Przemysłowo-Technologicznym Towarzystwa Szkół Pracy w Warszawie, które podczas okupacji nosiło nazwę Liceum Chemicznego. W szkole tej pracowała do chwili wybuchu powstania. Jednocześnie w latach 1943-1944 pracowała jako asystentka Chemii Analitycznej na tajnych kompletach Politechniki Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego. Po wyzwoleniu osiedliła się w Łodzi i 1 kwietnia 1945 roku podjęła pracę jako nauczycielka w VIII i XIX Gimnazjum i Liceum.

Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczęła 1 września 1945 roku w Zakładzie Ogólnej na Wydziale Chemicznym pod kierunkiem z-cy prof. dr B. Wilkoszewskiego. W latach 1945-1948 była młodszą asystentką, a w latach 1948-1955 starszą asystentką (od 1952 roku pracowała w Katedrze Chemii Nieorganicznej pod kierunkiem prof. dra E. Józefowicza), w latach 1956-1962 adiunktem, a od 1962 roku do chwili przejścia na emeryturę w 1975 roku była starszym wykładowcą.

Dr H. Illukowicz była jedną z pierwszych asystentek prof. E. Józefowicza i organizowała od podstaw pracownię analizy jakościowej, z której ćwiczenia odbywały się początkowo w trudnych warunkach lokalowych w Zakładach Przemysłu Włókien Sztucznych na Widzewie, zanim zostały przeniesione do Pawilonu Chemii PŁ. Dr H. Illukowicz była wyjątkowo zaangażowana w pracy dydaktycznej. Zwracała uwagę na poziom prowadzonych zajęć i nauczanie studentów (przez których była bardzo ceniona i lubiana). Na podkreślenie zasługuje również praca organizacyjna dr Heleny Illukowicz. Pracę badawczą wykonywała z zakresu kinetyki chemicznej.

Za swe osiągnięcia w pracy dydaktycznej i naukowej była odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. W 1963 roku wyróżniona była nagrodą II stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego. Otrzymała również wiele nagród JM Rektora i dyrektora Instytutu Chemii Ogólnej PŁ.
 

Image

Profesor dr hab. Michał Jabłoński (1920-2008)

Prof. M. Jabłoński urodził się 1 grudnia 1920 r. w Lublinie w rodzinie inteligenckiej. Ukończył IV Humanistyczne Gimnazjum i Liceum im. A. Mickiewicza w Warszawie. W 1938 r. został powołany do Szkoły Podchorążych Łączności w Zegrzu, którą ukończył jako prymus. Rozpoczął studia w Warszawie podczas okupacji, które ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w 1947 r.

Jeszcze w trakcie studiów był młodszym asystentem w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, a w roku akademickim 1946/47 został zatrudniony w Katedrze Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, przekształconej z biegiem lat w Instytut, w którym pracował aż do emerytury. W latach 1948-51 podjął dodatkowo pracę w Fabryce Transformatorów M.3 w Łodzi jako konstruktor i szef działu remontów. Jako wybitny uczeń profesora dr h.c. inż. Eugeniusza Jezierskiego, został Jego bliskim współpracownikiem, a później kontynuatorem myśli swego Mistrza. Doktorat uzyskał w 1954 r. Współpracując z przemysłem, zorganizował grupę laboratoryjno-badawczą, a kiedy w Łodzi powstawała nowa fabryka Transformatorów „Elta ” z pasją uczestniczył w jej projektowaniu i budowie.

Był stypendystą Uniwersytetu Cornell, a następnie stażystą w Fabryce Transformatorów Westinghouse’a w Sharon w USA (1959-60). W 1963 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, w 1968 r. - tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1977 r. – zwyczajnego. W tym czasie energicznie rozwijał badania w dziedzinie przekształtników, kierując pracami doktorskimi. Wypromował 11 doktorów nauk technicznych. W latach 1969-77 pełnił funkcję pełnomocnika Rektora PŁ ds. współpracy z Uniwersytetem w Strathclyde w Szkocji. W latach (1977-78) wykładał w Uniwersytecie Technicznym Moratuwa w Colombo, wykonywał ekspertyzy dla przemysłu i zainicjował budowę fabryki transformatorów rozdzielczych na Cejlonie.

W roku akademickim 1983/84 wykładał na Uniwersytecie w Al- Mansurze w Egipcie, a w następnych latach nawiązał współpracę z uczelniami francuskimi w Lionie, Lille i w Béthune. Wielostronna działalność naukowa i dydaktyczna przyniosła Mu po latach Nagrodę Miasta Łodzi (1990).
Z dorobku piśmienniczego liczącego przeszło 90 pozycji należy wymienić: książkę „Badanie transformatorów w przemyśle i eksploatacji”, WNT (1969) tłumaczoną na język węgierski, rozdział „Transformatory” w Podręczniku inżyniera elektryka, WNT (1994) oraz poważne publikacje w Przeglądzie Elektrotechnicznym na temat transformatorów, dławików i układów przekształtnikowych.

Profesor był wieloletnim członkiem Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk i członkiem Sekcji Maszyn Elektrycznych i Transformatorów tego Komitetu.

Praca dydaktyczna przynosiła zawsze prof. M. Jabłońskiemu satysfakcję, gdyż znajdowała uznanie młodzieży akademickiej. Pełnił, między innymi, funkcję Prodziekana Wydziału Elektrycznego do Spraw Studenckich (1961-65) i opiekuna uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego (1967-75).

Politechnika Łódzka uhonorowała Go godnością doktora honoris causa (2002), a godnością członka honorowego: Stowarzyszenie Elektryków Polskich (1999) i Polskie Towarzystwo Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1996).

Prof. M. Jabłoński był odznaczony: Krzyżem Walecznych (1939), Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Krzyżem Kawalerskim OOP (1966), Krzyżem Oficerskim OOP (1974), wieloma odznakami honorowymi i medalami pamiątkowymi.

Profesor zmarł w dniu 17 maja 2008 r. i został pochowany na cmentarzu katolickim na Dołach w Łodzi.
 

Image

Mgr Jan Jackiewicz
(1924-1987)

Mgr Jan Jackiewicz urodził się dnia 29 sierpnia 1924 roku we wsi Białoszew – okręg Równe.

W 1939 roku po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną rozpoczął naukę w szkole rosyjskiej i ukończył 2 klasy dziesięciolatki.
W 1944 roku wstąpił do Wojska Polskiego organizowanego na terytorium Związku Radzieckiego i po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej brał czynny udział w walce o wyzwolenie Polski.

W 1948 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1952 roku uzyskał stopień magistra prawa. Od 1948 roku rozpoczął pracę nauczycielską. Pracował w IV TPD w Łodzi, w X Państwowym Gimnazjum i Liceum, następnie w Państwowym Liceum Muzycznym – jednocześnie kończąc Okręgowy i Wyższy Kurs Nauczycielski.

Od 1953 roku pracował w Centrali Eksportowo-Importowej „Cetebe”, a od 1954 roku w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej i jednocześnie w Studium Języków Obcych PŁ, początkowo jako lektor języka rosyjskiego, następnie jako starszy wykładowca.

Od 1953 roku był członkiem PZPR, posiadał wydany przez Krajową Radę Narodową Dyplom Żołnierza Demokracji za walkę z najeźdźcą niemieckim o Wolność, Polskę i Lud oraz kartę kombatancką.

Mgr Jan Jackiewicz doskonale wywiązywał się z obowiązku rzetelnej i zaangażowanej pracy dydaktycznej i wychowawczej z młodzieżą akademicką.

Posiadał liczące się osiągnięcia w pracy naukowej – 20 publikacji naukowych i popularno-naukowych w czasopismach krajowych, 6 publikacji zagranicznych, 4 skrypty w tym 2 o zasięgu ogólnokrajowym.

Brał udział w międzynarodowych kongresach i konferencjach naukowych (Moskwa, Warna, Berlin, Warszawa) – kongresy wykładowców języka rosyjskiego, na które zakwalifikowano jego referaty naukowe. Między innymi wygłosił referat pt. „Aktualne problemy nauczania języka rosyjskiego studentów uczelni technicznych w systemie studiów wieczorowych i zaocznych”.

W 1980 roku został uhonorowany Nagrodą Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki – indywidualną III stopnia za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej, w 1973 roku Złotym Krzyżem Zasługi, otrzymywał także nagrody za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej od rektorów Politechniki Łódzkiej.

Pracował społecznie jako ławnik Sądu Wojewódzkiego, był członkiem Prezydium Wojewódzkiego Zarządu Polskiego Towarzystwa Rusycystycznego i przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej koła ZBOWiD w Andrespolu.

Mgr Jan Jackiewicz z pracy wywiązywał się z nadzwyczajną sumiennością i dokładnością, był uprzejmy, koleżeński, taktowny. Nieustanie pogłębiał swoje wiadomości i kwalifikacje. W pracy dydaktycznej osiągał dobre wyniki. Był ceniony przez kierownictwo, kolegów i studentów.

Mgr Jan Jackiewicz zmarł w 1987 roku.

Image

Prof. dr inż. Jadwiga Supińska-Jakubowska 

(1905-2001)

Profesor Jadwiga Supińska-Jakubowska, z d. Supińska urodziła się w Warszawie. W 1929 r. uzyskała dyplom magistra inżyniera na SGGW – Warszawa. Do 1939 r. pracowała w Instytucie Przemysłu Fermentacyjnego i Bakteriologii Rolnej w Warszawie. W okresie niemieckiej okupacji pracowała w PCK, działała w Armii Krajowej. W 1945 r. została starszym asystentem w SGGW w Warszawie. Od 1947 roku mieszkała w Łodzi i pracowała w Uniwersytecie Łódzkim.

W latach 1952-1975 zatrudniona w Politechnice Łódzkiej na wydziale Chemii Spożywczej. Zorganizowała i kierowała Katedrą Mikrobiologii Technicznej. A od 1970 r. kierowała Zespołem Naukowo-Dydaktycznym i specjalizacją Mikrobiologii Technicznej w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.

W roku 1975 prof. J. Jakubowska przeszła na emeryturę.

Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1951 r. w SGGW w Warszawie. W 1955 r. została mianowana profesorem nadzwyczajnym, a w1972 r. uzyskała tytuł profesora zwyczajnego nauk przyrodniczych.

W 1990 r. Politechnika Łódzka uhonorowała prof. J. Jakubowską tytułem doktora honoris causa.

Problematyka naukowo-badawcza prof. J. Jakubowskiej dotyczy fizjologii i metabolizmu drobnoustrojów przemysłowych, modelowania ich wzrostu, produkcyjności, a także przygotowania podstaw teoretycznych wielu bioprocesów przemysłowych. Między innymi w 1936 roku, wspólnie z prof. E. Pijanowskim, wykryła nowy szczep bakterii mlekowych o dużym znaczeniu przemysłowym. Wyodrębniła oryginalne odmiany drożdży przemysłowych rasy: „Gdańsk”, „Syrena”, „Ja-64”. Prowadziła 10-letni cykl badań nad biosyntezą kwasu itawinowego, wyniki badań stały się podstawą odpowiedniego procesu biotechnologicznego, a otrzymane mutanty szczepów produkcyjnych zostały zdeponowane w Amerykańskiej Kolekcji Szczepów w Peorii (Illinois). Prof. Jakubowska zorganizowała w PŁ Kolekcję Szczepów Przemysłowych zarejestrowaną od 1972 r. w skali międzynarodowej (ŁOCK 105). Prof. J. Jakubowska miała także poważny udział w kształtowaniu kadr naukowych i inżynierskich: wypromowała 20 dr n. t., w Jej Zespole 6 osób uzyskało stopień dr hab., 3 osoby uzyskały tytuły naukowe profesora. Opracowała ponad 90 recenzji na stopnie i tytuły naukowe, recenzowała podręczniki, artykuły naukowe. Absolwenci specjalizacji Mikrobiologii Technicznej (ponad 400) stanowią dotąd podstawowe kadry wielu jednostek naukowych i przemysłowych w kraju.

Prof. J. Jakubowska była członkiem, przewodniczącą licznych komitetów, rad naukowych i redakcyjnych, m.in. redaktor Z.N. „Chemia Spożywcza” – PŁ, przewodniczącą Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, członkiem Komitetu Mikrobiologii PAN, członkiem Międzynarodowej Komisji Drożdżowej (IYC), przewodniczyła Komisji Biotechnologii ŁTN.

Za działalność naukową, dydaktyczną, organizacyjną i społeczną Prof. J. Jakubowska uzyskała wiele odznaczeń, nagród i wyróżnień. Wśród 24 orderów, odznaczeń i nagród należy wymienić: Krzyż Walecznych, Krzyż Komandorski OOP, odznakę „Zasłużony Nauczyciel PRL”, Honorową Odznakę m. Łodzi, liczne odznaki zasłużonego Pracownika Przemysłu Spożywczego, Mleczarskiego, odznaczenia NOT. Była wielokrotnie nagradzana przez MNSzWiT, dwukrotnie uzyskała nagrodę Wydz. V PAN. W 1990 roku otrzymała nagrodę naukową Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W 1995 roku Wydz. V PAN nadał Jej medal im. M. Oczapowskiego za wybitny wkład badawczy w rozwój nauk rolniczych.
Prof. J. Jakubowska stworzyła i ukształtowała unikalną w kraju i szeroko znaną Szkołę Naukową Mikrobiologii Technicznej o oryginalnym profilu badawczym wiążącym się z wieloma biotechnologiami i obszarami przemysłu rolno-spożywczego.

Profesor Jadwiga Jakubowska zmarła 9 października 2001 r.
 

Image

Prof. zw. dr Witold Janowski
(1912-1972)

Prof. zw. dr Witold Janowski urodził się dnia 22 stycznia 1912 roku w Warszawie. Tam otrzymał wykształcenie średnie w Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego.

W 1935 roku ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego ze stopniem magistra filozofii w zakresie matematyki. Już w czasie studiów (w 1934 roku) podjął pracę w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Jednocześnie po rocznych studiach pedagogicznych na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego złożył państwowy egzamin nauczycielski i uczył matematyki w Gimnazjum im. Mikołaja Reja.

Po udziale w kampanii wrześniowej dostaje się do niewoli i przebywa w latach 1940-1945 w Oflagu II C w Woldenbergu. W niewoli prowadzi tajne zajęcia z matematyki wyższej dla nauczycieli.

W 1945 roku prof. Witold Janowski po krótkim pobycie w Łowiczu, gdzie uczył matematyki w gimnazjum przybywa do łodzi, która jest do końca życia miejscem Jego pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej. Ujawniający się wybitny talent organizatorski znacznie wpłynął na szybki rozwój pacy naukowej (zwłaszcza w zakresie funkcji analitycznych) w oby wyższych uczelniach łódzkich, w których pracował: w Politechnice Łódzkiej od 1947 roku, a po doktoryzowaniu się w Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1950 roku także w Uniwersytecie Łódzkim.

Tytuł docenta otrzymuje w 1955 roku, profesora nadzwyczajnego w 1957 roku, zaś profesora zwyczajnego w 1967 roku.

W okresie pracy w Politechnice Łódzkiej (1947-1962) pełnił funkcje kierownika Katedry Matematyki, a także jedną kadencję prodziekana i następnie dziekana Wydziału Chemicznego. W tym czasie pisze skrypty, a następnie podręczniki z matematyki przeznaczone dla studentów politechnik. Podręczniki te odznaczają się przejrzystą formą i doskonałym wyborem materiału przeznaczonego dla odpowiednich wydziałów.

W 1963 roku obejmuje stanowisko rektora w Uniwersytecie Łódzkim, co było przyczyną odejścia Profesora z Politechniki Łódzkiej.

Prof. zw. dr Witold Janowski zmarł dnia 14 grudnia 1972 roku.
 

Image

Janina Janyst
(1920-1983)

Pani Janina Janyst urodziła się dnia 28 marca 1920 roku w Łodzi. Naukę ukończyła w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim Heleny Miklaszewskiej w Łodzi.

Pracę rozpoczęła w 1941 roku w biurze Przedsiębiorstwa Transportowego i po zakończeniu wojny kontynuowała pracę w tym samym przedsiębiorstwie w sekretariacie Dyrekcji.

Z powodu nagłej zmiany warunków domowych w listopadzie 1945 roku p. J. Janyst musiała przerwać pracę.

W Politechnice Łódzkiej w Dziekanacie Wydziału Chemicznego została zatrudniona w dniu 1 kwietnia 1965 roku na stanowisku starszego referenta, a w roku 1968 powierzono Jej stanowisko kierownika dziekanatu Wydziału Chemicznego. Funkcję tę sprawowała aż do uzyskania wieku emerytalnego tj. do 1 kwietnia 1980 roku.

Pani Janina Janyst w okresie swej długoletniej działalności na stanowisku kierowniczym wykazywała dużą inicjatywę i ogromne zaangażowanie w pracy. Organizowała i prowadziła wyjątkowo starannie pracę administracyjną dziekanatu.

Wyróżniała się kulturą współpracy zarówno w stosunku do zwierzchników jak i koleżanek. Była osobą wyjątkowo sumienną, rzetelną i skrupulatną Odznaczała się nadzwyczajną pracowitością, nie szczędziła czasu, bardzo często pracowała w godzinach pozasłużbowych. Bardzo życzliwa i wyjątkowo uprzejma dla otoczenia.

Pani J. Janyst za swą pracę wielokrotnie była wyróżniona nagrodami JM Rektora Politechniki Łódzkiej.

Dziekanat Wydziału Chemicznego uzyskał dwukrotnie (w latach 1965/66 i 19666/67) I Nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego w Ogólnopolskim Konkursie Uprzejmości Dziekanatów organizowanym przez redakcję tygodnika Politechnik, w którym to konkursie udział p. J. Janyst był dominujący.

Pani Janina Janyst była aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego w grupie pracowników administracyjnych, działała jako członek Komisji Rewizyjnej.

Zmarła dnia 21 lipca 1983 roku będąc już na emeryturze.
 

Image

Inżynier Kazimierz Jarzębiński
(1901-1971)

Inżynier Kazimierz Jarzębiński urodził się w Tomaszowie Mazowieckim w 1901 roku, zmarł w Łodzi w 1971 roku. W rodzinnym mieście ukończył kolejno: szkołę powszechną, rosyjskie progimnazjum oraz gimnazjum realne, powstałe z przekształcenia w 1918 roku byłej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Tomaszowie Mazowieckim. Bezpośrednio po maturze w 1922 roku wstąpił na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, uzyskując w czerwcu 1929 roku dyplom inżyniera chemika. Na studiach specjalizował się pod kierunkiem profesorów Turskiego i Kączkowskiego w farbiarstwie i drukowaniu tkanin, odbywając równocześnie szereg praktyk wakacyjnych w przemyśle włókienniczym.

W latach 1929-1934 pracował we włókienniczych przedsiębiorstwach Scheiblera i Grohmana w Łodzi oraz Wydźgi i Weyera w Warszawie. Zwalniany w wyniku redukcji podjął z dniem 1 IX 1934 roku pracę dydaktyczną w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej w Łodzi. W tej pracy znalazł swe właściwe powołanie.

Z przerwą spowodowaną rozwiązaniem Szkoły przez niemieckiego okupanta, jak również wysiedleniem z Łodzi, pozostał wierny sprawom szkolnictwa do końca swojej działalności. W 1945 roku podnosił PSTP ze zniszczeń wojennych będąc jej pierwszym dyrektorem po wyzwoleniu przez 14 lat.

Stamtąd datują się jego silne związki z Politechniką Łódzką, Udostępniał organizującej się Uczelni pomieszczenia i pracownie Szkoły. W auli PSTP odbyła się dnia 25 października 1945 roku pierwsza inauguracja roku akademickiego w Politechnice Łódzkiej. W roku akademickim 1945/1946 laboratoria fizyczne i chemiczne Szkoły służyły równocześnie potrzebom studentów PŁ. Szczególnie ścisła współpraca wiązała K. Jarzębińskiego z Wydziałem Włókienniczym. Od 1 października 1945 roku do 30 września 1953 roku prowadził na Wydziale wykłady i ćwiczenia z Wykończalnictwa i Podstaw Farbiarstwa.

Był członkiem Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej na stopień inżyniera włókiennika, usytuowanej przy Wydziale Włókienniczym PŁ (1952-1958).

Inż. K. Jarzębiński był świetnym organizatorem, cechował Go instynkt społecznikowski – aktywnie pracował w NOT, Stowarzyszeniu Włókienników Polskich oraz Radzie Narodowej m. Łodzi.
 

Image

Mgr Maria Jasionowicz
(1902-1983)

Urodziła się dnia 14 lutego 1902 roku na Łotwie. Ojciec Jej Stanisław Zawadzki pochodził z Warszawy.

Po ukończeniu w 1922 roku Państwowej Szkoły Rosyjskiej rozpoczęła pracę w charakterze nauczycielki w Polskiej Szkole Powszechnej na Łotwie.

W zawodzie nauczycielskim pracowała od roku 1923/24 do 1940/41 włącznie – do okupacji niemieckiej na Łotwie.

W roku 1944/1945 – po wyzwoleniu Łotwy rozpoczęła studia w Pedagogicznym Instytucie Języków i Literatury w Rydze.

W 1946 roku otrzymała wraz z rodziną (mężem i córką) pozwolenie na powrót do kraju.

W roku 1947/48 rozpoczęła pracę w charakterze nauczycielki języka rosyjskiego w XI Państwowym Gimnazjum i Liceum w Łodzi, kontynuując studia na Uniwersytecie Łódzkim, które ukończyła w roku 1951 otrzymując stopień magistra filologii rosyjskiej.

Od roku 1950 rozpoczęła pracę w Studium Języków Obcych Politechniki Łódzkiej w charakterze lektora języka rosyjskiego.

Propozycja umieszczenia mgr M. Jasionowicz w Księdze Pamięci wynika z faktu, że była Ona współzałożycielką tworzącego się Studium Języków Obcych Politechniki Łódzkiej.

W 1953 roku pełniła funkcję Kierownika Studium.

Opracowała i wydała 3 skrypty dla studentów Wydziałów: Budownictwa i Chemii Ogólnej.

W czasie swej wieloletniej pracy dydaktycznej w Uczelni była wyjątkowo sumiennym pracownikiem. Odznaczała się dużą i rzetelną wiedzą w zakresie nauczanego przedmiotu. Była bardzo cenionym pracownikiem.

Zapisała się w pamięci kolegów jak i słuchaczy jako bardzo wymagający, jednocześnie życzliwy i wyrozumiały pedagog.

Mgr Maria Jasionowicz zmarła w 1983 roku.
 

Image

Profesor zwyczajny dr inż. Czesław Jaworski
(1905-1981)

Prof. dr inż. Czesław Jaworski urodził się 20 lipca 1905 roku w Warszawie.

Szkołę średnią ukończył w 1923 roku w Zamościu. Studia wyższe odbył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej uzyskując w 1933 roku stopień inżyniera elektryka.

Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1950 roku na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej.

Pracę zawodową rozpoczął prof. Cz. Jaworski w 1934 roku w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie pełniąc między innymi funkcję naczelnika Elektrowozowni Warszawa Zachodnia.

W latach okupacji pracował jako majster w warsztatach kolejowych. Po wyzwoleniu brał czynny udział w pracach nad elektryfikacją kolei w Polsce, głównie w Biurze Elektryfikacji Kolei w Warszawie.

Pracę naukowo-dydaktyczną prof. dr Cz. Jaworski rozpoczął w Politechnice Łódzkiej w 1947 roku i zajmował kolejno stanowiska asystenta, wykładowcy i zastępcy profesora.

W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Staraniem prof. Cz. Jaworskiego utworzona została Katedra Kolei Elektrycznych, której był pierwszym kierownikiem.

W latach 1955-1960 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej.

W 1973 roku Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora zwyczajnego.

Dorobek naukowy prof. Cz. Jaworskiego obejmuje 36 prac opublikowanych i 17 prac nieopublikowanych, w tym 3 monografie, z których najważniejszą pozycję stanowi książka pt. „Teoria trakcji elektrycznej”. Profesor był promotorem 3 rozpraw doktorskich. Cz. Jaworski był wybitnym specjalistą o dziedzinie teorii trakcji elektrycznej i jej ekonomiki. Śmiałe poglądy prof. Cz. Jaworskiego znalazły obecnie uznanie wielu fachowców i zostały potwierdzone twardymi wymogami życia.

Prof. Cz. Jaworski wyróżniony był odznaczeniami, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i wieloma odznaczeniami resortowymi.

Wyrazem uznania dla działalności naukowej w zakresie elektryfikacji kolei w Polsce jest tablica pamiątkowa umieszczona w 1988 roku na budynku dworca Warszawa-Śródmieście.

Prof. dr inż. Czesław Jaworski zmarł dnia 23 marca 1981 roku.
 

Image

Profesor Edward Jezierski
(1948-2022)

Prof. dr hab. inż. Edward Jezierski urodził się 8 października 1948 roku w Sieradzu, gdzie ukończył liceum ogólnokształcące im. Kazimierza Jagiellończyka. W roku 1972 ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej na kierunku elektrotechnika, specjalności automatyka i metrologia elektryczna. Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę na macierzystej uczelni w Instytucie Automatyki na stanowisku asystenta stażysty, następnie był asystentem, starszym asystentem, adiunktem, docentem, profesorem nadzwyczajnym i wreszcie profesorem zwyczajnym.

W roku 1977 obronił pracę doktorską z zakresu teorii sterowania. W roku 1987 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, zaś w roku 2007 otrzymał tytuł naukowy profesora.

Zainteresowania naukowe prof. Jezierskiego przez szereg lat koncentrowały się na zagadnieniach teorii sterowania, a zwłaszcza sterowania modalnego obiektów liniowych oraz sterowania optymalnego obiektów o skokowo zmiennym opisie. Przez ostatnie 30 lat życia zajmował się robotyką, początkowo w zakresie sterowania robotów przemysłowych wyposażonych w napędy elektryczne, później także koordynacji działania robota przy użyciu systemu wizyjnego oraz budowy i sterowana manipulatorów z napędami pneumatycznymi. Wypromował 7 doktorów.
Odbył staże zagraniczne w Universita Degli Studi di Roma „La Sapienza” (Włochy), University of Strathclyde oraz University of Portsmouth (Wielka Brytania). Był zatrudniony jako profesor wizytujący w Universitẻ d’Artois (Francja), prowadząc wykłady i seminaria z zakresu sterowania robotów.
Profesor Edward Jezierski pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej, a także poza nią. Był twórcą i wieloletnim kierownikiem Zakładu Sterowania Robotów (1991-2019), zastępcą dyrektora Instytutu Automatyki (1988-1995), prodziekanem ds. studenckich Wydziału Elektrotechniki i Elektroniki (1996-2002), a także prorektorem ds. kształcenia PŁ (2002-2008). Był członkiem Rady Programowej Centrum Kształcenia Międzynarodowego Politechniki Łódzkiej (od chwili utworzenia w roku 1992). Był przewodniczącym Rady ds. Jakości Kształcenia w Politechnice Łódzkiej oraz inicjatorem wielu innowacyjnych działań w zakresie organizacji kształcenia i rozwoju Uczelni.

Profesor Edward Jezierski był członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz współorganizatorem i członkiem Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych. Był przewodniczącym Konferencji Prorektorów ds. Kształcenia i Spraw Studenckich Polskich Uczelni Technicznych.

Od roku 1996 prof. Jezierski brał udział w europejskich projektach z zakresu jakości kształcenia na poziomie wyższym. Od roku 2003 pełnił funkcję eksperta European University Association ds. oceny zarządzania uczelniami i organizacji kształcenia. Brał udział w ocenach uniwersytetów w Czechach, Macedonii, Litwie, Słowacji, Hiszpanii i Rumunii.

Profesor Edward Jezierski był członkiem Wydziału V Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Był także członkiem jury konkursu o nagrodę Siemensa.

Za swoją działalność został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2020 roku został uhonorowany tytułem Profesora Seniora PŁ.

Profesor Edward Jezierski zmarł 1 kwietnia 2022 roku.
 

Image

Profesor zwyczajny Eugeniusz Jezierski
(1902-1990)

Profesor Eugeniusz Jezierski urodził się 16 kwietnia 1902 roku w Petersburgu. Dyplom inżyniera elektryka uzyskał na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej w 1929 roku.

W latach 1930-1935 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Poznaniu. W 1935 roku podejmuje pracę w Zakładach Elektromechanicznych „Rohn-Zieliński” w Żychlinie na stanowisku kierownika stacji prób, a później konstruktora. W 1945 roku zostaje powołany przez Komitet Robotniczy na stanowisko dyrektora fabryki.

Prof. E. Jezierski związany był z Politechniką Łódzką od początku jej istnienia tzn. od 1945 roku. Położył wybitne zasługi w tworzeniu tej Uczelni, a w szczególności w budowanie i rozwoju Wydziału Elektrycznego. Pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału w latach 1948-1953 oraz prorektora Uczelni w latach 1953-1955. Przez 26 lat kierował stworzoną przez siebie od podstaw Katedrą Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, której osiągnięcia są szeroko znane nie tylko w kraju, ale także za granicą.

Dziedziną zainteresowań naukowych, której poświęcił całe swe życie były transformatory energetyczne. W tej dziedzinie stworzył szkołę naukową jedyną w kraju i szeroko znaną za granicą. Wykształcił wielu pracowników naukowych, którzy obecnie zajmują stanowiska profesorów nie tylko w Politechnice Łódzkiej, ale także w wielu innych ośrodkach akademickich oraz instytutach naukowo-badawczych. Wielu Jego dawnych uczniów jest już dziś samodzielnymi pracownikami nauki i dostąpiło wielu zaszczytów zajmując wysokie stanowiska w przemyśle i energetyce.

Prof. E. Jezierski był autorem pierwszej w Polsce monografii „Transformatory” wydanej już w 1935 roku. W 1945 roku ukazuje się pierwsze powojenne wydanie książki „Transformatory. Podstawy teoretyczne”, która w kolejnych wydaniach powiększa się do dwutomowej monografii obejmującej zarówno podstawy teoretyczne, jak i zagadnienia konstrukcyjne. Monografia ta przetłumaczona na język czeski i rumuński jest dziełem na poziomie najpoważniejszych pozycji literatury światowej w dziedzinie transformatorów. Profesor jest autorem i współautorem 12 monografii książkowych i podręczników akademickich. Był organizatorem trzech międzynarodowych konferencji naukowych poświęconych problemom transformatorów.

Prof. E. Jezierski należał do grona tych nielicznych naukowców, którzy umieli łączyć swą wiedzę uczonego z potrzebami praktyki życia przemysłowego. Z Jego inicjatywy i pod Jego patronatem powstała w Łodzi nowoczesna fabryka transformatorów ELTA, największa tego typu fabryka w Polsce i jedna z większych w Europie. W Łodzi także powstał Oddział Instytutu Energetyki zajmujący się problematyką transformatorów. W ten sposób powstał silny ośrodek naukowy i przemysłowy, którego twórcą był prof. E. Jezierski. Był uczonym, którego dorobek naukowy, przemysłowy i osiągnięcia w dziedzinie kształcenia kadry naukowej spotkały się z powszechnym uznaniem.

Był laureatem państwowej nagrody w dziedzinie nauki (1955), nagrody naukowej m. Łodzi (1963) i wyróżniony wieloma odznaczeniami państwowymi, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W roku 1983 Politechnika Łódzka nadała Mu najwyższą godność „doctor honoris causa”.

Prof. E. Jezierski był człowiekiem o bardzo wysokiej kulturze osobistej i wyjątkowej życzliwości. Wytwarzał w swoim otoczeniu klimat przyjacielskiego współżycia, tolerancji i wzajemnego szacunku.

Prof. Eugeniusz Jezierski zmarł 15 sierpnia 1990 roku, a Jego pogrzeb był wielką manifestacją z udziałem świata nauki, kolegów, współpracowników, wychowanków i uczniów.
 

Image

Prof. zw. dr hab. Edward Józefowicz
(1900-1975)

Prof. zw. dr hab. Edward Józefowicz urodził się dnia 19 czerwca 1900 roku w Żytomierzu. Szkołę średnią V Gimnazjum Klasyczne w Petersburgu ukończył w 1918 roku uzyskując wyróżnienie w postaci złotego medalu. Zaraz potem przyjechał do wyzwalającej się Polski, gdzie w 1925 roku ukończył studia chemiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Już od 1923 roku rozpoczął działalność badawczą i dydaktyczną w Politechnice Warszawskiej w Zakładzie Chemii Nieorganicznej, kierowanym przez twórcę polskiej szkoły kinetyki chemicznej prof. Jan Zawidzkiego. Stopień doktora chemii uzyskał w 1931 roku na Uniwersytecie Warszawskim, a po rocznym pobycie jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w laboratorium Nielsa Bjerruma w Kopenhadze habilitował się w 1933 roku na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej.

Od 1934 roku pracował już całkowicie pod kierunkiem światowej sławy fizykochemika prof. Wojciecha Świętosławskiego w Zakładzie Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej. Docentem chemii fizycznej w tym zakładzie był prof. E. Józefowicz do wybuchu wojny. W ciągu całego okresu okupacji prowadził zajęcia na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego, Wyższej Szkole Technicznej i Szkole Odlewniczej.
W lipcu 1945 roku przyjeżdża wraz z rodziną z Częstochowy, aby organizować Katedrę Chemii Nieorganicznej. Od 1 lipca 1945 roku do 30 września 1957 roku był profesorem nadzwyczajnym, a od 1 października 1957 roku profesorem zwyczajnym. Pomimo przejścia na emeryturę w 1970 roku prof. E. Józefowicz pozostał czynnym naukowo do ostatnich chwil życia, prowadząc i konsultując badania naukowe w powołanym w 1970 roku Instytucie Chemii Ogólnej PŁ. Do 1972 roku prowadził wykłady z podstawowego kursu chemii nieorganicznej.

Powstanie pod opieką Profesora kilku kierunków badawczych w jednej Katedrze tworzyło dobre podstawy do szczegółowego, wielostronnego zbadania wielu istotnych problemów naukowych.

We wspomnieniach o wybitnym uczonym nie można pominąć umiłowanej przez Niego pracy pedagogicznej. Wykłady Profesora cechowała niezwykła rzeczowość i umiejętności prostego przedstawiania zagadnień nawet najbardziej złożonych. Wynikało to z niezwykle głębokiej wiedzy, z doskonałej pamięci i logiki, jaka przewijała się zawsze w Jego postępowaniu. Podręcznik akademicki Profesora E. Józefowicza „Chemia nieorganiczna”, który ukazał się w trzech wydaniach, poprzedzony licznymi skryptami z tego przedmiotu, jest wspaniałym dokumentem wykładów. Doskonała znajomość kilku języków obcych pozwoliła Profesorowi na przetłumaczenie na język polski wielu wartościowych podręczników zagranicznych.

Prof. Edward Józefowicz był współtwórcą Wydziału Chemicznego PŁ, jednym z trzech jego filarów (obok prof. Alicji Dorabialskiej i prof. dr. Osmana Achmatowicza). Był prodziekanem Wydziału Chemicznego (1945-1947), a następnie kilkakrotnie dziekanem (1947-1948, 1951-1952, 1958-1960). Był organizatorem i kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej w ciągu 25-letniego okresu jej istnienia tj. od 1945 do 1970 roku. Katedra ta była największa na Wydziale Chemicznym.

Prof. E. Józefowicz był promotorem 19 rozpraw doktorskich i opiekunem 6 przewodów habilitacyjnych.

Oficjalnym uznaniem tej działalności dydaktyczno-wychowawczej było przyznanie w 1957 roku i 1969 roku nagrody I stopnia Ministerstwa Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Prof. E. Józefowicz został odznaczony w 1939 roku Złotym Krzyżem Zasługi, w 1957 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za wybitne osiągnięcia w działalności naukowej, dydaktycznej i wychowawczej została Mu przyznana w 1970 roku Nagroda Naukowa miasta Łodzi.

Postać i osobowość Profesora Edwarda Józefowicza, człowieka o kryształowym charakterze, niezwykłej prostocie i skromności pozostanie na zawsze w pamięci Jego wychowanków. Zapisał się On trwale w historii nauki polskiej jako wybitny chemik i pedagog.

Prof. zw. dr hab. Edward Józefowicz zmarł nagle w pełni sił twórczych dnia 19 stycznia 1975 roku.
 

Image

Prof. nadzw. mgr inż. Antoni Justat
(1898-1973)

Prof. nadzw. Antoni Justat urodził się dnia 13 czerwca 1898 roku w Warszawie. Ukończył Warszawskie VII Gimnazjum w Odessie. W 1918 roku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, które po przerwie związanej ze służbą wojskową ukończył w 1927 roku.
Tytuł naukowy docenta uzyskuje w 1954 roku, a tytuł profesora nadzwyczajnego w 1967 roku.

Pracę zawodową rozpoczął w 1926 roku jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej Politechniki Warszawskiej. W rok później podjął pracę w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1939 roku. Okres okupacji spędził w Warszawie.
Po wyzwoleniu w latach 1945-1952 był dyrektorem w Zjednoczeniu Nawozów Sztucznych w Gliwicach, a następnie dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. W latach 1951-1952 wykładał technologię związków azotowych w WSI w Gliwicach. Dnia 1.10. 1952 roku został powołany na stanowisko kierownika Katedry Technologii Nieorganicznej PŁ, pozostając na nim do chwili przejścia na emeryturę.

Działalność naukową podejmuje już w chwili zatrudnienia w PFZA w Chorzowie. Pracując w laboratorium badawczym opracowuje metodę otrzymywania sody i salmiaku, która zostaje wdrożona na skalę przemysłową w 1931 roku. Jako inżynier ruchu, w oddziale syntezy amoniaku dokonuje szeregu usprawnień i modyfikacji procesu z czego należy wyróżnić oryginalną metodę katalizy zawiesinowej (patent) i otrzymywanie argonu z gazów odlotowych syntezy. Łącznie opracował 25 tematów, z których większość objętych tajemnicą przemysłową pozostaje niepublikowana.

Jako kierownik Katedry Technologii Chemicznej Nieorganicznej PŁ rozwinął kierunek katalizy fluidalnej, wykorzystania odpadowego chlorku wapnia, zastosowania jonitów w technice oczyszczania wody i ścieków. Wypromował 3 doktorów, był opiekunem dalszych 3 doktorantów. W swoim dorobku naukowym oprócz kilkudziesięciu opracowań dla przemysłu prof. A. Justat posiadał 25 opublikowanych prac i referatów, 1 podręcznik akademicki oraz współautorstwo podręcznika akademickiego dla studentów.

Prof. A. Justat był twórcą nowoczesnego ujęcia wykładów z technologii chemicznej nieorganicznej, wzbogaconych o ćwiczenia technologiczne. Wykładał również technologię wody i ścieków oraz zagadnienia BiHP.

W latach 1953-1954 był prodziekanem Wydziału Chemicznego. Był współorganizatorem i kierownikiem studiów stacjonarno-zaocznych dla wszystkich Wydziałów PŁ, jak również współorganizatorem Filii PŁ w Płocku.

Prof. nadzw. A. Justat był odznaczony Krzyżem Walecznych (1922), Medalem Interalliae (1922) i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938).
Prof. nadzw. A. Justat był przykładem pracownika naukowego, który całe swoje doświadczenie przekazywał gospodarce narodowej. Był człowiekiem, który całą swoją energię i doświadczenie poświęcił rozwojowi Katedry Technologii Chemicznej Nieorganicznej, w nowoczesny sposób przekazywał swoją wiedzę studentom dwóch Wydziałów. Był pracownikiem Politechniki, dla której pracował z całym oddaniem i zaangażowaniem, wychowawcą i przyjacielem swoich współpracowników.

Prof. nadzw. mgr inż. Antoni Justat zmarł dnia 23 czerwca 1973 roku w Łodzi.
 

Image

Inż. Wacław Kalinowski (1920-1999)

Wacław Kalinowski urodził się 20 sierpnia 1920 roku w Kutnie. W roku 1946 rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej, gdzie wkrótce stał się organizatorem brygad remontowo-budowlanych. Aby podnieść swoje kwalifikacje rozpoczął studia w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej, którą ukończył w 1954 roku uzyskując tytuł Inżyniera Budownictwa Lądowego.

W czasie swojej wieloletniej pracy w Politechnice kierował remontami i przebudową wielu pomieszczeń dydaktycznych i naukowych.
Jako zastępca dyrektora PŁ do spraw technicznych miał poważny udział w rozwoju inwestycji budowlanych naszej Uczelni.

Inżynier Wacław Kalinowski był człowiekiem niezwykle sumiennym i pracowitym. Cieszył się wielkim uznaniem władz uczelni poczynając od pierwszego Rektora prof. B. Stefanowskiego. 

Po przejściu na emeryturę w roku 1984 przez siedem lat pracował na części etatu jako główny specjalista ds. rozwoju.

Inż. Wacław Kalinowski kierował budową Muzeum Politechniki Łódzkiej w jego pomieszczeniach w gmachu Wydziału Chemicznego, gdzie zgromadzono pierwsze pamiątki związane z historią Politechniki.

Przez wiele lat był członkiem Rektorskiej Komisji Historycznej.

Wacław Kalinowski był wyróżniony wieloma nagrodami i odznaczeniami.

Zmarł 17 listopada 1999 roku.
 

Image

Prof. dr inż. Wiesław Kaniewski (1931-2019)

Prof. dr inż. Wiesław Kaniewski urodził się 7 maja 1931 roku w Brześciu Kujawskim. W roku 1956 uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

W roku 1952 rozpoczął pracę w Katedrze Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem Politechniki Łódzkiej, a od roku 1953 pracował w Katedrze Części Maszyn, która w 1968 roku przekształcona została w Katedrę Podstaw Konstrukcji Maszyn. Katedra tą kierował w latach 1969-1970. Po reorganizacji Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a w latach 1976-1983 funkcję dyrektora Instytutu Konstrukcji Maszyn. W latach 1969-1976 był kierownikiem Studium Doktoranckiego z zakresu podstaw konstrukcji maszyn.

Działalność naukowa Profesora obejmowała zagadnienia teorii smarowania oraz jej aplikacji w konstruowaniu i eksploatacji maszyn. Zajmował się komputerowym wspomaganiem projektowania elementów i zespołów maszyn. Z jego inicjatywy powstał zespół naukowy prowadzący kompleksowe badania dotyczące termoelastohydrodynamicznej teorii smarowania. Był wybitnym specjalistą w zakresie konstrukcji maszyn, a zwłaszcza łożysk ślizgowych.

Był autorem ponad osiemdziesięciu publikacji naukowych, kilkudziesięciu referatów, pięciu patentów. Wypromował 16 doktorów. Brał czynny udział w pracach licznych ogólnokrajowych komitetów naukowych. Był członkiem Komisji Normalizacyjnej DIN w zakresie łożysk ślizgowych. Po przejściu na emeryturę w 2001 roku pracował w Politechnice Łódzkiej i pracował także na stanowisku profesora zwyczajnego w Politechnice Rzeszowskiej. W latach 2003-2005 był przewodniczącym Rektorskiej Komisji Historycznej Politechniki Łódzkiej. Uhonorowany został licznymi odznaczeniami, między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 6 listopada 2019 roku.
 

Image

Profesor Jan Karniewicz
(1928-2002)

Profesor Jan Karniewicz urodził się 19 czerwca 1928 r. w Prudach na Wileńszczyźnie. W 1939 r. ukończył szkołę powszechną w Nalibokach, a w 1943 progimnazjum w Iwanieńcu. W 1947 r. rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. W 1950 r. ukończył 3 letnie studia z zakresu matematyki i fizyki w PWSP i rozpoczął pracę jako nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Łodzi. Po studiach stopnia II w Uniwersytecie Łódzkim uzyskał w 1952 r. dyplom magistra filozofii w zakresie fizyki. W latach 1952 i 1953 pracował jako asystent w Katedrze Fizyki PWSP i w Zakładzie Fizyki Akademii Medycznej w Łodzi.

Od 1954 r. był związany z Politechniką Łódzką, gdzie w Katedrze Fizyki Technicznej pracował jako asystent, potem starszy asystent (1957) i wykładowca (1963). Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych na Wydziale Chemicznym PŁ zostaje starszym wykładowcą. W 1968 r. dr Jan Karniewicz zostaje powołany na stanowisko docenta etatowego w PŁ. Po utworzeniu w Politechnice Łódzkiej Międzywydziałowego Instytutu Fizyki w 1970 r. doc. dr Jan Karniewicz zostaje jego pierwszym dyrektorem. Na tym stanowisku pozostaje nieprzerwanie aż do 1983 r.

W 1976 r. z inicjatywy Władz Uczelni i Dyrektorów Instytutów Matematyki i Fizyki zostaje w Politechnice Łódzkiej utworzony Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej, którego pierwszym Dziekanem zostaje doc. dr Jan Karniewicz. Funkcję tę sprawuje aż do 1981 r.

Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego doc. dr J. Karniewicz uzyskał w 1988 r., a na stanowisko profesora zwyczajnego został mianowany w 1995 r.

Prof. dr Jan Karniewicz był znakomitym wykładowcą. Przez wiele lat prowadził wykłady z fizyki współczesnej dla studentów Wydziału Elektrycznego PŁ. Na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej prowadził wykłady monograficzne z fizyki kryształów stałych oraz seminarium dla dyplomantów kierunku Fizyka Techniczna. Z Jego inicjatywy i przy Jego współautorstwie powstały doskonałe skrypty: "Wstęp do ćwiczeń laboratoryjnych z fizyki" oraz "Podstawy fizyki laboratoryjnej". Obie te pozycje były wielokrotnie wznawiane.

W 1970 r. prof. dr J. Karniewicz zorganizował od podstaw, liczący w szczytowym okresie działalności 30 osób, Zespół Naukowy Fizyki Kryształów. W zespole tym, który z czasem uzyskał miano "Łódzkiej Szkoły Kryształów", opracowano technologię hodowli i wykonano odpowiednią aparaturę do wytwarzania wielu monokryształów: chloranów, fosforanów, jodanów i mrówczanów. Zbadano warunki wzrostu tych kryształów. Wytwarzane w Zespole monokryształy były następnie przedmiotem badań ich właściwości elektrooptycznych pod kątem zastosowań w technice laserowej.
Prof. dr J. Karniewicz miał duże osiągnięcia w zakresie kształcenia kadry naukowej. Był promotorem 18 prac doktorskich wykonanych i obronionych pod Jego kierunkiem. W kierowanym przez Niego Zespole Naukowym wykonano i pomyślnie zakończono 5 rozpraw habilitacyjnych.
Dorobek naukowy prof. dra J. Karniewicza obejmuje ponad 130 opracowań oryginalnych, z czego znaczna część została opublikowana w czasopismach zagranicznych.

Prof. dr J. Karniewicz był Członkiem Komitetów PAN: Komitetu Krystalografii (1974-1998), Komitetu Fizyki (1978-1981) i Komitetu Badań Kosmicznych (1984-1990).

Działalność prof. dra J. Karniewicza została uhonorowana: Nagrodą Miasta Łodzi (1998), 5. zespołowymi i indywidualnymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej oraz licznymi nagrodami JM Rektora PŁ. Prof. dr J. Karniewicz posiadał liczne odznaczenia, a wśród nich: Medal Komisji Edukacji Narodowej (1993), Medal 50-lecia Politechniki Łódzkiej, Krzyż Oficerski OOP (1998), Medal 25-lecia Wydziału FTIMS PŁ, Złotą Odznakę ZNP (1973) i Honorową Odznakę Miasta Łodzi (1970).

W Senacie PŁ prof. dr J. Karniewicz zasiadał od 1970 do 1986. Był członkiem Rady Wydziału Elektrycznego (1968-1984), Wydziału Inżynierii Chemicznej (1980-1984), a od 1976 - Wydziału FTIMS.

Po przejściu na emeryturę w 1998 r. nadal aktywnie uczestniczył w życiu Uczelni, Wydziału i Instytutu prowadząc seminarium dla dyplomantów, uczestnicząc w pracy naukowej Zespołu i działając w Komisji Historycznej PŁ.

Zmarł dnia 25 lipca 2002 r. w Łodzi. Pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu w Piasecznie.
 

Image

Prof. nadzw. mgr inż. Henryk Karpiński
(1873-1960)

Prof. nadzw. mgr inż. Henryk Karpiński urodził się dnia 30 czerwca 1873 roku w Warszawie.

Wykształcenie średnie uzyskał w gimnazjum klasycznym w Warszawie. Maturę otrzymał w Rydze w 1892 roku. W 1896 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Ryskiej uzyskując tytuł mgr. inż. chemii. 

W okresie studiów wyjeżdżał dwukrotnie na uniwersytety niemieckie w celu pogłębienia niektórych dziedzin nauki.

Bezpośrednio po ukończeniu studiów podjął pracę w przemyśle garbarskim obejmując stanowisko wicedyrektora największej garbarni w Polsce, firmy Temmler i Szwede.

W 1905 roku przechodzi do pracy w przemyśle włókienniczym przyjmując stanowisko dyrektora Przędzalni i Tkalni w Ozorkowie. Tutaj już ujawniły się Jego wybitne talenty organizacyjne i administracyjne, osiąga bowiem w okresie 1905-1911 wzrost produkcji o 70% przy równoczesnym polepszeniu warunków pracy robotników.

Od 1911 roku poświęcił się wyłącznie papiernictwu, był więc bliski 50-letniego jubileuszu w tej gałęzi przemysłu. W przemyśle papierniczym zajmuje stanowiska kierownicze. Jest dyrektorem Mirkowskiej Fabryki Papieru w Jeziornie w latach 1911-1915 i 1918-1920, po czym obejmuje kierownictwo największego wówczas w Polsce przedsiębiorstwa papierniczego – Tow. Akc. Pabianickiej Fabryki Papieru. Po reorganizacji przedsiębiorstwa, w 1931 roku przechodzi na stanowisko dyrektora Centropapieru, które zajmuje do 1939 roku.
W czasie wojny wrócił w 1944 roku do Mirkowa. Po wojnie, w latach 1945-1948 jako dyrektor Północnego Zjedn. Przemysłu Celulozowo-Papierniczego i doradca techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Papierniczego bierze udział w pracy nad odbudową zniszczonego przemysłu.

Działalność dydaktyczną rozpoczął prof. H. Karpiński już w 1923 roku podejmując się prowadzenia wykładów z technologii papieru w Politechnice Warszawskiej. W 1946 roku powierzono Mu wykłady z papiernictwa w nowo utworzonej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej sekcji maszyn i urządzeń celulozowo-papierniczych.

W 1947 roku powołano na tymże Wydziale Katedrę Papiernictwa. Jej organizatorem i kierownikiem był prof. H. Karpiński. Funkcję kierownika Katedry Papiernictwa pełnił do 31 maja 1957 roku, tj. do czasu jej połączenia z Katedrą Maszy Papierniczych, w wyniku czego powstała Katedra Papiernictwa i Maszyn Papierniczych kierowana przez prof. Józefa Łapińskiego.

Pracę naukowa i dydaktyczną kontynuował aż do ostatnich lat życia. Wychował i wykształcił dwa pokolenia papierników polskich.
Za prace społeczne, naukowe i dydaktyczne został nagrodzony w 1958 roku Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Największym jednak wyróżnieniem było powszechne uznanie w środowisku papierniczym.

Był to człowiek o wielkim doświadczeniu przemysłowym, talencie organizacyjnym, szerokich zainteresowaniach intelektualnych i głębokiej kulturze, a przy tym zamiłowany wychowawca młodzieży i doskonały wykładowca.

Prof. nadzw. mgr inż. Henryk Karpiński zmarł 19 lutego 1960 roku w Łodzi.
 

Image

Profesor Zbyszko Kazimierski
(1936-2015)

Prof. dr hab. inż. Zbyszko Kazimierski urodził się w 1936 roku. W roku 1957 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. W roku 1965 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1972 roku stopień doktora habilitowanego. Oba stopnie naukowe otrzymał na Wydziale Mechanicznym.

W roku 1980 nadano Mu tytuł naukowy profesora. W latach 1981-1987 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej. W Instytucie Maszyn Przepływowych Politechniki Łódzkiej sprawował funkcję zastępcy dyrektora ds. nauki w latach 1990-2004, a w latach 1992-2006 był kierownikiem Zakładu Mechaniki Płynów. Członek Komitetu Mechaniki PAN przez wiele kadencji.

Działalność naukowa Profesora dotyczyła numerycznych badań przepływów trójwymiarowych przez kanały maszyn przepływowych. Badał oscylacyjne przepływy gazu w rurach cienkich, a także zajmował się problematyką łożysk gazowych. Od roku 1994 aż do śmierci pracował nad oryginalnym rozwiązaniem silnika cieplnego z nagrzewem zewnętrznym. Profesor Zbyszko Kazimierski był autorem i współautorem licznych książek naukowych i ponad pięćdziesięciu artykułów naukowych. Zapraszano Go, by wygłaszał wykłady i referaty, przez uniwersytety, organizacje naukowe i techniczne w Belgii, Kanadzie, Japonii, Niemczech, Rosji, USA i w Wielkiej Brytanii.

W roku 2006 odszedł na emeryturę, ale działalność naukową prowadził do śmierci w grudniu 2015 roku.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Zdzisław Kembłowski (1932-2003)

Zdzisław Kembłowski urodził się 10 stycznia 1932 r. w Wieluniu. Studia inżynierskie ukończył w 1954 r. na Wydziale Chemicznym PŁ. W latach 1954-57 pracował w Biurze Projektów Przemysłu Syntezy Chemicznej „Prosynchem” w Gliwicach i równolegle studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. Studia magisterskie ze specjalnością inżynieria chemiczna ukończył w 1956 r. Rok później podjął pracę w Politechnice Łódzkiej. Stopnie naukowe doktora nauk technicznych i doktora habilitowanego uzyskał odpowiednio w 1963 r. i w 1969 r. Profesorem nadzwyczajnym został w 1975 r., zaś profesorem zwyczajnym w 1986 r.

Prof. Kembłowski był zawsze aktywny we współpracy międzynarodowej. W roku akademickim 1964-65 pracował w Uniwersytecie Walijskim w Swansea, zaś w latach 1984-85 w Uniwersytecie Strathclyde, gdzie w okresie 1986-91 przebywał jako tzw. Visiting Professor. W 1993 r. był na dwumiesięcznym stypendium DAAD w Uniwersytecie Technicznym w Akwizgranie.

Specjalnością naukową Profesora Kembłowskiego była reologia techniczna płynów. Dorobek naukowy Profesora obejmuje 80 oryginalnych artykułów naukowych, w tym 32 artykuły opublikowane w czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Profesor Kembłowski jest autorem monografii „Reometria płynów nienewtonowskich” (WNT Warszawa 1973), współautorem podręcznika akademickiego „Podstawy teoretyczne inżynierii chemicznej i procesowej” (WNT Warszawa 1985), jak również jednym z autorów zbiorowej monografii w języku angielskim „Transport Phenomena in Polymeric System”(Willey Eastern Ltd., New Delhi 1987). W roku 1991 ukazała się książka J. Ferguson, Z. Kembłoski „Applied Fluid Rheology” (Elsevier Applied Science, London), zaś w 1995 – jej polskie tłumaczeni „Reologia stosowana płynów” (Marcus sc., Łódź). Dorobek naukowy Profesora, szczególnie w zakresie reologii technicznej, pozwala mówić o stworzeniu przez Niego szkoły badawczej znanej w kraju i zagranicą.

Prof. Kembłowski wypromował 12 doktorów, z których dwóch to obecnie doktorzy habilitowani.

Ważnym wkładem Profesora w rozwój nauki była jego działalność organizatorska. W latach 1970-78 był zastępcą dyrektora Instytutu Inżynierii Chemicznej i pełnił obowiązki prodziekana ds. studenckich, zaś w latach 1987-92 był dyrektorem Instytutu, a następnie pierwszym dziekanem utworzonego w 1992 roku Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W latach1978-84 był prorektorem PŁ ds. rozwoju uczelni. Od 1992 r. do 2001 r. był kierownikiem Katedry Inżynierii Chemicznej.

Prof. Zdzisław Kembłowski był członkiem Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej Polskiej Akademii Nauk, przewodniczącym Sekcji Reologii Technicznej tego Komitetu, był także członkiem Podsekcji Przepływów Wielofazowych Komitetu Mechaniki PAN. Należał do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz przewodniczył Wydziałowi Nauk Technicznych tego Towarzystwa. Był członkiem Zespołu Nauk Technicznych Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Profesor był inicjatorem utworzenia Polskiego Towarzystwa Reologii Technicznej i jego prezesem. Był współorganizatorem i wieloletnim przewodniczącym Towarzystwa Polsko-Szkockiego oraz członkiem honorowym Brytyjskiego Towarzystwa Reologicznego.

Za aktywną pracę naukową, dydaktyczną i organizacyjną prof. Zdzisław Kembłowski został odznaczonym m.in. Krzyżem Komandorskim OOP.
Profesor Zdzisław Kembłowski zmarł 13 lutego 2003 r.
 

Image

Prof. nadzw. dr Stanisław Kiełbasiński
(1882-1955)

Prof. nadzw. dr Stanisław Kiełbasiński urodził się dnia 26 września 1882 roku w Tuszynie, studiował chemię w Berlinie i Wiedniu. W 1911 roku uzyskał stopień naukowy doktora filozofii, po obronieniu rozprawy na temat pochodnych oksyindolu i oksytionaftenu przed kolegium Uniwersytetu Wiedeńskiego.

Następne dwa lata pracował nad syntezą bis-fenylotiofenoindyga w laboratorium P. Friedländera w Darmstadt, prowadząc jednocześnie zajęcia dydaktyczne w tamtejszej Politechnice.

W latach 1913-1920 przebywał w Moskwie zajmując się syntezą kauczuku z alkoholu etylowego w laboratorium J.I. Ostromyslenskiego. Badania te przyniosły doniosłe osiągnięcia stwarzając podstawy do opracowania przemysłowych metod produkcji kauczuku syntetycznego w Związku Radzieckim (1932) i w Polsce (1938).Równolegle pracował nad udoskonaleniem syntezy leków arsenobenzenowych, uruchamiając ich produkcję w zakładach „Russko-Kraska” w Moskwie, a po powrocie do Polski w zakładach „Boruta” w Zgierzu i w fabryce „L. Spiess i Syn S.A.” w Warszawie. Opracowana przez Profesora oryginalna metoda otrzymywania „Neosalwarsanu” uzyskała ochronę patentową w wielu krajach świata, m.in. w Niemczech, co umożliwiło wytwarzanie tego leku w kraju podczas II wojny światowej.

W 1929 roku na zaproszenie rządu Chile Profesor przebywał w Santiago de Chile, gdzie zorganizował wytwórnię preparatów arsenobenzenowych.

Podczas okupacji niemieckiej był kierownikiem laboratorium w fabryce chemiczno-farmaceutycznej „A. Kowalski” w Warszawie.
Z dniem 1 lipca 1945 roku Senat Politechniki Łódzkiej powołał Profesora na Katedrę Technologii Kauczuków i Mas Plastycznych. W Politechnice Łódzkiej rozwinął Profesor Kiełbasiński ożywioną działalność naukową i dydaktyczną, poprzedzoną intensywną pracą organizacyjną. W ciągu niespełna 10 lat pod Jego kierownictwem zostało wykonanych ok. 100 prac dyplomowych, w tym 70 w Zakładzie Technologii  Kauczuków i Mas Plastycznych Politechniki Łódzkiej. Po zorganizowaniu i urządzeniu Zakładu Profesor nawiązał szeroką współpracę z przedsiębiorstwami przemysłowymi oraz instytucjami państwowymi podejmując prace badawczo-rozwojowe w zakresie syntezy monomerów i przetwórstwa kauczuków. Z najważniejszych można wymienić syntezę i polimeryzację metakrylanu metylu, wytwarzanie tkanin gumowanych odpornych na działanie chemiczne, otrzymywanie namiastek skóry wierzchniej, opracowanie i wprowadzenie do produkcji gumy podeszwowej mikroporowatej (Nagroda Państwowa III stopnia zespołowa 1953 rok).

Obok zajęć organizacyjnych i naukowych Profesor wiele wysiłku poświęcił sprawom dydaktyki ustalając program nieznanej przedtem w Polsce specjalności, pisząc skrypty, pełniąc obowiązki przewodniczącego licznych komisji wydziałowych.

Za osiągnięcia w dziedzinie współpracy naukowej z przemysłem chemicznym został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954).

Zmarł dnia 19 maja 1955 roku pozostawiając po sobie dwie tętniące życiem placówki naukowo-dydaktyczne, jedną w Politechnice Łódzkiej, a drugą w nowo powstałej Akademii Medycznej w Łodzi.
 

Image

Profesor zwyczajny Mieczysław Klimek
(1913-1995)

Prof. Mieczysław Klimek urodził się 28 października 1913 roku w Pabianicach. Tam ukończył Szkołę Rzemiosł w 1930 roku, a w 1933 roku Państwowe Gimnazjum im. J. Śniadeckiego. Studiował w Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1939 roku uzyskał dyplom inżyniera elektryka. W 1930 roku rozpoczął pracę w przemyśle włókienniczym i z przerwami kontynuował ją w czasie studiów.

W latach 1940-1941 był więźniem obozu koncentracyjnego. W latach 1941-1942 pracował w Fabryce Żarówek w Pabianicach (POLAM). Po wyzwoleniu w 1945 roku jako naczelny inżynier ruchu rozpoczął pracę w Zakładach „KRUSCHE i ENDER” w Pabianicach. Po nacjonalizacji był do 1947 roku kolejno dyrektorem technicznym i naczelnym w Państwowych Zakładach Przemysłu Bawełnianego w Pabianicach. Jednocześnie od 1946 roku był organizatorem i do 1949 roku dyrektorem głównym Instytutu Włókiennictwa. W 1947 roku brał udział jako ekspert w rokowaniach polsko-angielskich. Pracę naukową w Instytucie Włókiennictwa wiązał od 1946 roku z dydaktyczną na Wydziale Elektrycznym i Mechanicznym PŁ prowadząc wykłady z Napędu elektrycznego oraz Przewietrzania i wentylacji. Brał udział w tworzeniu Wydziału Włókienniczego PŁ i w 1947 roku powierzono Mu utworzenie Katedry Urządzeń Przemysłowych Zakładów Włókienniczych. Katedrą kierował od początku aż do wchłonięcia po reorganizacji do Instytutu Maszyn i Urządzeń Włókienniczych PŁ, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę 30 września 1984 roku.

Pracował kolejno jako zastępca profesora od 1.10.1947 roku, profesora nadzwyczajnego od 1956 roku, profesora zwyczajnego od 1963 roku. Po przejściu na emeryturę nie traci kontaktu z Uczelnią prowadząc wykłady i seminaria do 1986 roku. Kierując Katedrą pełnił inne funkcje i godności. Do 1956 roku był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. W całym okresie pracy był członkiem Rady Naukowej Instytutu Włókiennictwa. Był członkiem rzeczywistym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Od 1952 roku został powołany na stanowisko rektora Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Łodzi, a w 1953 roku rektora Politechniki Łódzkiej. Godność tę piastował przez trzy kadencje do 1962 roku, od 1956 roku przez dwie kadencje z wyboru. Przyczynił się do znacznego rozwoju Uczelni i Wydziału Włókienniczego. Między innymi dzięki Jego staraniom wybudowano Gmach Włókienniczy i uruchomiono pierwszą w Łodzi maszynę cyfrową. Katedra Urządzeń Przemysłowych Zakładów Włókienniczych prowadziła pod kierunkiem prof. M. Klimka prace w dziedzinie urządzeń elektrycznych i cieplnych w zastosowaniach włókienniczych, tworząc i rozbudowując zaplecze badawcze i dydaktyczne. W latach 1952-1958 Katedra dyplomowała studentów w Energetyce Włókienniczej, a od 1968 roku w Automatyzacji Procesów Włókienniczych. Łącznie prof. M. Klimek promował ponad 140 magistrów inżynierów włókienników w tych specjalnościach. Wielu z nich zajmuje obecnie znaczące miejsce w życiu gospodarczym kraju. W dorobku Profesora znajduje się szereg publikacji, prac i skryptów. Jednak Jego działalność badawczą determinowały zawsze zastosowania przemysłowe. Dlatego większość tych prac była przeznaczona do bezpośredniego wdrażania.

Badania naukowe prowadzone pod Jego kierunkiem zaowocowały wypromowaniem 6 doktorów n. tech. W czasie swojej pracy profesor M. Klimek był odznaczony: w 1960 roku Srebrnym Krzyżem Zasługi, w 1955 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1960 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor Mieczysław Klimek zmarł 4 lipca 1995 roku.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Waldemar Kobza
(1940-2004)

Prof. dr hab. inż. Waldemar Kobza urodził się 9 marca 1940 roku w Toruniu. Będąc dzieckiem, przeniósł się wraz z rodzicami do Łodzi, gdzie ukończył Technikum Budowlane w 1958 roku. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej, które ukończył w 1963 roku otrzymując dyplom magistra inżyniera. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę na Politechnice Łódzkiej jako asystent w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Włókienniczym (obecnie Inżynierii i Marketingu Tekstyliów). W 1968 roku zostaje adiunktem, zaś w roku 1976 awansuje na stanowisko docenta. Od 1999 roku do ostatnich chwil swojego życia pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego Politechniki Łódzkiej. Cały okres Jego pracy zawodowej był związany z Katedrą Mechaniki Technicznej. Odszedł nagle 23 marca 2004 roku po krótkiej, lecz ciężkiej chorobie, pozostawiając w głębokim smutku Żonę, Córkę, Brata i liczne grono przyjaciół.

Pracę doktorską poświęconą numerycznym metodom rozwiązania problemu dużych odkształceń anizotropowej nieliniowej membrany obronił prof. Kobza w 1967 roku. Poruszane w niej zagadnienia, jak również zastosowane metody obliczeniowe upoważniają do zaliczenia pracy doktorskiej jako jednej z pionierskich w rozwiniętej później i szeroko dzisiaj stosowanej do analizy pracy konstrukcji metodzie elementów skończonych. Przez następne osiem lat prof. Kobza rozwijał twórczo badania nad teorią i zastosowaniem tej metody, co zaowocowało stworzeniem jej wersji, która może być uznana za prekursora powstałej znacznie później metody elementów brzegowych. Wymiernym wyrazem tych badań była rozprawa habilitacyjna pt. „Teoria tworzenia elementów wielokątnych w problemie biharmonicznym”, na podstawie której w 1975 roku prof. Kobza uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Po habilitacji prof. Kobza powrócił do rozpoczętych wcześniej badań nad modelowaniem i analizą problemów istotnych dla włókiennictwa. Głównymi obszarami Jego badań stała się mechanika struktur dyskretnych takich jak tkaniny, dzianiny i siatki, mechanika materiałów kompozytowych, dynamika liniowych wyrobów włókienniczych oraz miękkich osłon kuloodpornych. Rezultaty swoich badań prof. Kobza przedstawiał w licznych publikacjach krajowych i zagranicznych oraz na konferencjach o zasięgu międzynarodowym. Swego rodzaju częściowym podsumowaniem prowadzonych prac stała się wydana w 2000 roku przez Komisję Włókiennictwa Oddziału Łódzkiego PAN monografia poświęcona modelowaniu zginania tekstylnych wyrobów kompozytowych. Prowadzone prace badawcze przyczyniły się również, w bardzo dużej mierze, do stworzenia na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów Politechniki Łódzkiej szkoły naukowej w zakresie mechaniki tekstyliów, której prof. Kobza był głównym twórcą. Na podstawie uzyskanego dorobku naukowego prof. Kobza uzyskał w 2002 roku tytuł profesora nauk technicznych w wyniku postępowania przeprowadzonego na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów.

Poza działalnością naukową, równie bogata była działalność dydaktyczna prof. Kobzy. Był On autorem lub współautorem skryptów dydaktycznych oraz dydaktycznych programów komputerowych dla studentów. Dużą cześć swojego życia zawodowego poświęcił prof. Kobza działalności organizacyjnej na rzecz społeczności akademickiej Politechniki Łódzkiej. Pełnił szereg funkcji na Wydziale Inżynierii i Marketingu Tekstyliów (dawniej Wydziale Włókienniczym), w tym Prodziekana w latach 1979-81 oraz 1990-96, oraz funkcję Dziekana Wydziału w latach 1996 -2001. Był również Zastępcą Dyrektora Instytutu Maszyn i Urządzeń Włókienniczych w latach 1988-90 i 1992-98 oraz Kierownikiem Zakładu Mechaniki Technicznej tego Instytutu. Prof. W. Kobza działał również aktywnie w Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, będąc Przewodniczącym Łódzkiego Oddziału Towarzystwa w latach 1980-84, a od roku 1986 do ostatnich chwil swojego życia był członkiem Komisji Rewizyjnej Łódzkiego Oddziału Towarzystwa.

W uznaniu Jego zasług został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983), Honorową Odznaką miasta Łodzi (1988), Zasłużonym dla Politechniki Łódzkiej (1994) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1996).

Nagła śmierć w marcu 2004 roku wyrwała prof. Kobzę z kręgu aktywnej działalności naukowej i dydaktycznej na naszym Wydziale. Zostawił wiele rozpoczętych prac naukowych, zostawił swoich doktorantów, którym zawsze służył radą i pomocą w rozwiązywaniu problemów naukowych. Zostawił również swoich studentów, których zawsze traktował z pełną życzliwością i wyrozumiałością. Zostawił wreszcie swoich przyjaciół i kolegów z Katedry Mechaniki Technicznej, dla których miał zawsze czas na dyskusje naukowe i nienaukowe, którym chętnie służył radą i pomocą. Będzie nam Go brakowało, lecz świadomość, że patrzy na nas z góry i dalej stara nam się pomagać będzie dla nas podporą na tym nie najłatwiejszym ze światów.
 

Image

Docent dr hab. Tadeusz Kołaciński
(1933-1984)

Doc. dr hab. Tadeusz Kołaciński urodził się dnia 15 października 1933 roku w Woli Chojnatej.

W 1952 roku ukończył z wyróżnieniem Technikum Włókiennicze w Łodzi. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej. Po ukończeniu studiów w 1957 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki w Katedrze Przędzalnictwa PŁ. Przeszedł kolejne szczeble kariery naukowej poczynając od asystenta aż do docenta. To ostatnie stanowisko objął od 1971 roku w Instytucie Mechanicznej Technologii Włókna.

Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1964 roku na podstawie pracy doktorskiej nt. „Rozkład włókien w przekroju poprzecznym przędzy dwuskładnikowej w funkcji niektórych parametrów technologicznych przędzy”.

W 1977 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk technicznych. Jego praca habilitacyjna dotyczyła badań procesu mieszania włókien w zgrzeblarce wałkowej.

Cała Jego działalność związana była z zagadnieniami przędzalnictwa. Wyniki wieloletnich badań przedstawił w monografii książkowej oraz w około 40 publikacjach naukowych zamieszczanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Był współautorem szeregu książek i skryptów dla studentów szkół wyższych oraz 20 prac naukowo-badawczych wykonanych dla zakładów przemysłu lekkiego. Za działalność naukowa był trzykrotnie uhonorowany nagrodami Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Doc. dr hab. Tadeusz Kołaciński był utalentowanym dydaktykiem powszechnie darzonym sympatią przez studentów i wybieranym przez nich w konkursach na „Najlepszego wykładowcę”.

W dniu 1 września 1981 roku został wybrany dziekanem Wydziału Włókienniczego PŁ. Był aktywnym wieloletnim działaczem Stowarzyszenia Włókienników Polskich, członkiem Zarządu Głównego SWP.

Od 1975 roku do 1979 roku pełnił funkcję przewodniczącego Głównej Komisji Szkoleniowej, a ostatnio był przewodniczącym Głównej Komisji Wydawniczej i przewodniczącym Rady Programowej Obszaru Tematycznego „Przemysł lekki”.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał szereg odznaczeń. Należą do nich: Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Honorowa Odznaka m. Łodzi, Złota Odznaka Zasłużonego dla Województwa Katowickiego, Złota Odznaka Stowarzyszenia Włókienników Polskich i Złota Odznaka Naczelnej Organizacji Technicznej.

Doc. dr hab. T. Kołaciński był nie tylko cenionym dydaktykiem, naukowcem i organizatorem, ale także prawym człowiekiem i kolegą, którego idee i pamięć o nim będą żyły wśród nas.

Zmarł dnia 10 stycznia 1984 roku.
 

Image

Profesor dr inż. Stanisław Kończykowski
(1891-1985)

Prof. dr inż. Stanisław Kończykowski urodził się 1 kwietnia 1891 roku w Warszawie. W 1909 roku ukończył prywatną szkołę średnią w Petersburgu i rozpoczął studia w Instytucie Elektrotechnicznym im. Aleksandra III. Poważna choroba płuc, a następnie wydarzenia burzliwego okresu I wojny światowej spowodowały, że jeszcze trzykrotnie podejmował studia, aby w 1922 roku ukończyć je w grupie 14 absolwentów Wydziału Elektrotechnicznego Politechniki Warszawskiej.

Pełna dojrzałość i cechy jakie uosabiał spowodowały, że Rada Wydziału Elektrotechnicznego Politechniki Warszawskiej powołała Go od 1 września 1922 roku na stanowisko starszego asystenta w Katedrze Urządzeń Elektrycznych. Jednocześnie kierownik tej Katedry prof. S. Odrowąż-Wysocki zaproponował Mu stanowisko kierownika technicznego spółki „Sieci Elektryczne” w ramach koncernu „Siła i światło”. Od 1924 roku był kierownikiem biura technicznego, a od 1934 roku dyrektorem technicznym tego koncernu.

Po śmierci prof. Odrowąża-Wysockiego w 1931 roku mgr inż. S. Kończykowski został powołany na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Urządzeń Elektrycznych Politechniki Warszawskiej. Katedrą kierował do 1933 roku, a następnie poświęcił się niemal wyłącznie pracy w koncernie „Siła i światło”. Jednocześnie cały czas prowadził wykłady z zakresu urządzeń elektrycznych w Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. Wykłady te prowadził również w latach II wojny światowej, gdy nauczanie było tajną kontynuacją działalności Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej.

Profesor S. Kończykowski doskonale łączył pracę naukowo-dydaktyczną z pracą inżynierską dla elektroenergetyki polskiej. Wykonał wiele projektów, m.in. elektrowni w Poznaniu, w Brześciu, w Lublinie i w Fabryce Papieru w Jeziornie. Prowadził studia, a następnie próby pracy równoległej w Jeziornie z elektrowniami w Pruszkowie i w Warszawie. Opracował także w 1939 roku koncepcję elektryfikacji okręgu krakowskiego, zaś w czasie okupacji – zapotrzebowania na urządzenia i materiały niezbędne do elektryfikacji Polski powojennej.

W lutym 1945 roku Profesor zgłosił się do pracy w Ministerstwie Przemysłu, po czym został skierowany przez władze państwa do organizowanej Politechniki Łódzkiej, gdzie został kierownikiem Katedry Elektroenergetyki. Był współtwórcą i pierwszym faktycznym (od września 1945 roku) dziekanem Wydziału Elektrycznego PŁ. Opracował unowocześniony program studiów, który stał się pierwszym, wzorcowym programem nauczania dla wydziałów elektrycznych innych politechnik. O 1946 roku był profesorem zwyczajnym. We wrześniu 1948 roku wrócił do Warszawy, gdzie objął kierownictwo Katedry Urządzeń Elektrycznych, przemianowanej na Jego wniosek na Katedrę Elektrowni i Elektrotechniki.

Profesor S. Kończykowski był autorem wielu prac naukowych i podręczników, z których najważniejsze to: „Linie napowietrzne”, „Zwarcia w układach elektroenergetycznych”, „Podstawy stabilności układów elektroenergetycznych”. Pracował aktywnie i długo jeszcze po przejściu w 1961 roku na emeryturę. Profesor S. Kończykowski był członkiem założycielem SEP w 1919 roku. Był również założycielem i pierwszym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Uczestniczył w pracach Komitetu Elektryfikacji Polski PAN i Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Rejestr prac, obowiązków i zajęć Profesora S. Kończykowskiego jest tak długi, jak długie i pracowite było Jego życie.

Dnia 15 stycznia 1985 roku odszedł na zawsze pierwszy Dziekan Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej, współtwórca elektroenergetyki polskiej, nestor elektryków polskich, Człowiek prawy, skromny i o wielkiej kulturze osobistej.
 

Image

Profesor Bolesław Konorski
(1892-1985)

Prof. zw. dr inż. Bolesław Konorski urodził się 14.04.1892 r. Studia wyższe ukończył w 1918 r. w Austrii, w Politechnice Wiedeńskiej.
Pracę w Politechnice Łódzkiej podjął w 1948 r. Wniósł wielki wkład w organizację procesu dydaktycznego w podstawowych dla elektryków dyscyplinach w nowo powstałej Politechnice Łódzkiej.

Był założycielem i następnie kierownikiem Katedry Podstaw Elektrotechniki. W latach 1948-1952 pełnił funkcję Prorektora, a w latach 1952-1953 funkcję Rektora Politechniki Łódzkiej.

Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w dniu 25.05.1951 r. W Politechnice Łódzkiej pracował do przejścia na emeryturę w 1962 r. Dorobek naukowy prof. dr B. Konorskiego obejmuje około 100 prac publikowanych w kraju i za granicą, w tym wiele monografii z teorii elektryki oraz tłumaczeń z języków obcych, którymi wniósł trwały wkład do elektrotechniki teoretycznej.

Prof. dr B. Konorski nie szczędził swego czasu organizacji nauki. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk, czynnym członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz współzałożycielem a następnie honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Był także w latach 1952-1957 członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej.
Za soją działalność naukową prof. B. Konorski otrzymał Nagrodę Państwową. Prof. dr B. Konorski położył wielkie zasługi w wykształcenie całego pokolenia elektryków polskich. Wydał 4-tomowe dzieło – podręcznik akademicki z Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechniki Teoretycznej, które jako pierwsze w tym zakresie w Polsce powojennej stanowiło nieocenioną pomoc dla rzesz kształconych w wyższych uczelniach elektryków. Prof. dr B. Konorski był autorem a następnie redaktorem wielu wydań znanego i cenionego wśród inżynierów „Kalendarza Elektrotechnicznego”.
Za szczególne osiągnięcia w dziedzinie wyróżniających się podręczników Prof. dr B. Konorski otrzymał w 1963 r. Nagrodę Ministra I stopnia.
Prof. dr B. Konorski wykształcił także znaczne grono pracowników naukowo-dydaktycznych, którzy obecnie w dziedzinach teoretycznych i stosowanych kontynuują prace swego Nauczyciela.

W uznaniu zasług prof. dr B. Konorski został odznaczony przez Radę Państwa Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor zw. dr inż. Bolesław Konorski zmarł w 1985 r.
 

Image

Prof. zw. mgr inż. Witold Korewa

(1899-1976)

Prof. zw. mgr inż. Witold Korewa urodził się w 1899 roku w Poniewieżyku pow. Kowieński. Po ukończonych w roku 1932 studiach na Politechnice Warszawskiej (Oddział Ogólno-Konstrukcyjny) pracuje na kierowniczych konstrukcyjnych stanowiskach w szeregu zakładach przemysłu metalowego, m.in. PZInż. – Warszawa, FWuzbr. – Warszawa, CBTMasz. Włók. – Łódź. Do większych, wykonanych w tym czasie prac konstruktorskich należą konstrukcje: maszyn do badań wytrzymałościowych pojazdów gąsiennicowych – lekkiego czołgu i ciągnika półgąsienicowego. Będąc kierownikiem Katedry Części Maszyn nadal rozwijał prace konstrukcyjne. Wg. koncepcji prof. W. Korewy powstało kilkanaście oryginalnych, zrealizowanych konstrukcji napędów mechanicznych, m. in. pseudoplanetarnej przekładni zębatej do turbin, przekładni zębato-ślimakowych. Wykonał również kilkanaście poważnych ekspertyz technicznych.

W Politechnice Łódzkiej zatrudniony był od 1945 roku na stanowisku starszego asystenta, początkowo w Katedrze Silników Spalinowych, a od 1946 roku w Katedrze Części Maszyn. Od 1947 roku przez 22 lata tj. do przejścia na emeryturę (1969) organizował i kierował Katedrą Części Maszyn.

W latach 60. prof. W. Korewa był inicjatorem przekształcenia tradycyjnego przedmiotu „Części Maszyn” w nowoczesny przedmiot i dyscyplinę naukową podstawy konstrukcji maszyn (PKM). Inicjatywa ta w pełni zaakceptowana przez krajowe ośrodki politechniczne przyczyniła się do ich trwałej integracji. Na trwałe, od 1963 roku do kalendarza krajowych spotkań naukowych wpisane są sympozja PKM. W początkowym okresie nowej dyscypliny zaistniały potrzeby intensywnego kształcenia kadr na poziomie doktorskim. W tym celu powołano w Politechnice Łódzkiej jedno z pierwszych w kraju – rok 1963, Studium doktoranckie z zakresu podstaw konstrukcji maszyn. Założycielem i kierownikiem Studium był prof. W. Korewa. Był on promotorem kilkunastu przewodów doktorskich, a opiniując liczne rozprawy habilitacyjne oraz oceniając dorobek naukowy kilkunasty samodzielnych pracowników naukowych przyczynił się do rozwoju w kraju kadry naukowej w zakresie podstaw konstrukcji maszyn.

Prof. W. Korewa był autorem i współautorem szeregu książek i skryptów akademickich, m.in. pierwszej monografii pt. „Podstawy Konstrukcji Maszyn” (1964 rok), a także kilkudziesięciu artykułów naukowych i referatów na krajowych i zagranicznych konferencjach. Był on prekursorem modeli fizycznych i matematycznych konstrukcji dla ich optymalizacji.

Bogata była również działalność organizatorska prof. W. Korewy. Był on, m.in. prodziekanem ds. nauki Wydziału Mechanicznego PŁ, redaktorem Zeszytów Naukowych – Mechanika PŁ, organizatorem SIMP w Łodzi.

Wszechstronna działalność naukowa, dydaktyczna, konstruktorska i organizacyjna powodowała, że prof. W. Korewa był honorowany licznymi odznaczeniami i nagrodami, m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Honorową Odznaką m. Łodzi, Odznaką Zasłużony dla PŁ. Laureat nagród: Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, miasta Łodzi, Rektora PŁ.

Prof. zw. inż. Witold Korewa zmarł 20 kwietnia 1976 roku.
 

Image

Profesor zwyczajny mgr inż. Zbigniew Kornberger
(1911-1975)

Dnia 13 maja 1975 roku zmarł profesor zwyczajny mgr inż. Zbigniew Kornberger, Dyrektor Instytutu Obrabiarek i Technologii Budowy Maszyn PŁ.

Prof. zw. mgr inż. Zbigniew Kornberger był absolwentem Politechniki Warszawskiej. Już w trakcie studiów rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną i od 1939 roku pracował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej.

Lata wojny spędził w Anglii, gdzie był zatrudniony w Wojskowym Instytucie Technicznym.

Od 1946 oku, po powrocie do kraju, rozpoczął pracę w naszej Uczelni. Odtąd życie i działalność Profesora związane są z Wydziałem Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Profesor Z. Kornberger zorganizował ówczesną Katedrę Technologii Budowy Maszyn, był jej wieloletnim Kierownikiem, a do chwili śmierci – Dyrektorem Instytutu Obrabiarek i Technologii Budowy Maszyn.

Wychował wiele pokoleń specjalistów z dziedziny obrabiarek i technologii budowy maszyn, napisał cztery podręczniki akademickie, wiele rozpraw i artykułów naukowych.

Działał społecznie w Stowarzyszeniu Mechaników Polskich – jako wybitny specjalista pełnił szereg funkcji w Zarządzie Głównym i Oddziale Łódzkim SIMP, współdziałał w założeniu Koła Naukowego tej organizacji na terenie Politechniki Łódzkiej.

Profesor brał czynny udział w życiu naszej Uczelni. Był przez wiele lat delegatem Rady Wydziału Mechanicznego do Senatu, w latach 1956-1959 pełnił funkcję Prorektora, działał w Komisji Dydaktyczno-Wychowawczej Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Działalność Jego była potwierdzona licznymi dowodami uznania i szacunku. Uzyskał szereg odznaczeń m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, oraz odznak honorowych: Złotą Odznakę Honorową NOT, Złotą Odznakę Honorową SIMP i inne.

Nieoczekiwana śmierć zabrała z Uczelni jednego z najbardziej zasłużonych organizatorów, wybitnego specjalistę z dziedziny przekładni zębatych oraz technologii obróbki i montażu, zasłużonego dla przemysłu, cenionego nauczyciela.
 

Image

Docent dr inż. Marian Koryciński
(1924-1970)

W dniu 14 lipca 1970 roku zmarł śmiercią tragiczną docent dr nauk technicznych Marian Koryciński, kierownik byłej Katedry Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem Wydziału Mechanicznego.

Docent dr nauk technicznych Marian Koryciński rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej w roku 1951, w ówczesnej Katedrze Obróbki Metali I. Równocześnie, przez okres 14 lat, pracował w Zakładach Mechanicznych im. J. Strzelczyka w Łodzi, pełniąc funkcję kierownika Laboratorium Doświadczalnego, a następnie głównego konstruktora.

W roku 1965 doc. Marian Koryciński został powołany na kierownika Katedry Obrabiarek i Obróbki Skrawaniem Wydziału Mechanicznego.

Docent dr n. t. Marian Koryciński był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Łódzkiego Oddziału Sekcji Obrabiarek i Narzędzi.

W zmarłym Uczelnia straciła wybitnego konstruktora i specjalistę szlifierek, zasłużonego pedagoga i wychowawcę młodzieży.
 

Image

Starszy wykładowca mgr inż. Tadeusz Kostrzewski
(1926-1984)

Dr inż. Tadeusz Kostrzewski urodził się dnia 12 października 1926 roku w Śniatach pow. Kościan w województwie poznańskim. Szkołę średnią jako eksternista ukończył w I Państwowym Liceum im. M. Kopernika w Łodzi w 1946 roku, a studia odbywał w Politechnice Łódzkiej na Wydziale Mechanicznym w latach 1946-1951. Wykazując duże zdolności do pracy naukowej został w końcowym okresie studiów przyjęty do pracy jako zastępca asystenta w Zakładzie Kotłów i Aparatów Parowych Politechniki Łódzkiej.

Od 1950 roku do swej przedwczesnej śmierci w 1984 roku całe życie zawodowe dr inż. Tadeusz Kostrzewski wiązał z pracą dydaktyczna w Politechnice Łódzkiej specjalizując się i prowadząc różne zajęcia dydaktyczne z dziedziny kotłów parowych i procesów spalinowych w paleniskach do paliw stałych. Stopniowo awansując zatrudniony był na stanowiskach asystenta, adiunkta i st. wykładowcy. W latach1955-1956 odbywał praktyki w Sosnowieckich Zakładach Budowy Kotłów, w Fabryce Palenisk Mechanicznych w Mikołowie i w Fabryce Kotłów w Raciborzu. W roku 1954 powierzone zostało dr. inż. T. Kostrzewskiemu prowadzenie wykładów z zakresu kotłów parowych na studiach wieczorowych.

W 1956 roku w związku z chorobą i późniejszą śmiercią prof. Jana Kozdęby przejął wszystkie obowiązki organizacyjne i dydaktyczne wynikające z obciążeń byłej Katedry Kotów i Aparatów Parowych.

Pod Jego kierunkiem wykonano kilkadziesiąt prac przejściowych i szereg prac dyplomowych.

W ramach kontaktów Uczelni z przemysłem wykonał wiele prac badawczych oraz ekspertyz i opracowań z dziedziny kotłów parowych, wymienników ciepła i gospodarki cieplnej, jak również kilka nietypowych konstrukcji. Pracują w Politechnice Łódzkiej dr inż. T. Kostrzewski w okresie 1952-1962 pracował dodatkowo w Przedsiębiorstwie Projektowania i Budowy Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego „Prozamet” w Łodzi na stanowisku konstruktora i kierownika zespołu. Delegowany przez przemysł odbył praktyki w Niemieckiej Republice Demokratycznej i Związku Radzieckim. W roku 1971 obronił pracę doktorską pt. „Wymiana ciepła przy wrzeniu pęcherzykowym i przejściowym w warunkach konwekcji swobodnej” i został wówczas awansowany na stanowisko starszego wykładowcy. Był współautorem książki pt. „Pomiary cieplne i energetyczne”, autorem kilku artykułów opublikowanych w Zeszytach Naukowych Politechniki Łódzkiej oraz czasopiśmie NOT „Gospodarka Paliwami i Energią”. Uczestniczył czynnie w sympozjach z zakresu termodynamiki.

W latach późniejszych prowadził szeroką działalność ekspertyzową w ramach SIMP.

Pomimo przeciążenia działalnością zawodową był czynny społecznie między innymi jako sekretarz Komisji Stypendialnej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką NOT, za swą działalność naukowo-dydaktyczną był wielokrotnie nagradzany nagrodą JM Rektora Politechniki Łódzkiej.

Zmarł w pełni sił twórczych 15 czerwca 1984 roku. Pozostał w naszej pamięci jako ceniony fachowiec i dobry Kolega.
 

Image

Doc. dr inż. Franciszek Kotarski
(1921-1997)

Docent dr inż. Franciszek Kotarski urodził się 10 stycznia 1921 roku w Młogoszynie. Studia ukończył w 1952 roku na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę w Katedrze Kolei Elektrycznych, w której to jednostce, nazwanej później Zakładem Trakcji Elektrycznej, pracował aż do przejścia na emeryturą. Doktorat ukończył w 1964 roku. W latach 1972-1976 kierował Zakładem Trakcji Elektrycznej, a w latach 1980-1986 Pracownią Automatyki Pojazdów Trakcyjnych Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie. W 1968 roku odbył staż w Moskiewskimi i Leningradzkim Instytucie Inżynierów Transportu Kolejowego.

Doc. dr inż. Franciszek Kotarski był współautorem 3 skryptów i rozdziału pod tytułem „Trakcja Elektryczna” w „Poradniku Inżyniera Elektryka” oraz 21 artykułów i opracowań naukowych. Wypromował 2 doktorantów. Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne wielokrotnie był nagradzany przez Rektora Politechniki Łódzkiej. Po przejściu w roku 1986 na emeryturę przez dwa lata pracował w Politechnice Łódzkiej na 1/2 etatu. Był aktywnym członkiem Sekcji Trakcji Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Za działalność na rzecz rozwoju trakcji elektrycznej otrzymał medale SEP imienia prof. Romana Podolskiego i prof. Czesława Jaworskiego. Był członkiem Rady Naukowo-Ekonomicznej przy Ministrze Komunikacji. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 30 września 1997 roku.
 

Image

Profesor Tadeusz Koter (1919-1995)

Profesor Tadeusz Koter urodził się w Dąbrowicy koło Lublina 1 grudnia 1919 r. w rodzinie zasłużonej dla polskiego sadownictwa i oświaty rolniczej.

Ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. St. Staszica w Lublinie uzyskując maturę w 1939 r. W tym samym roku wstąpił na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, ale studiów nie podjął wskutek wybuchu II wojny światowej. Dopiero w 1942 r. rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie, studiując jednocześnie na konspiracyjnym Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz Armii Krajowej doznając poważnych ran. Walczył z powstańcami w ataku na budynek PAST-y.

W 1945 r. przeniósł się do Łodzi i od października kontynuował studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w kwietniu 1948 r. Jeszcze jako student rozpoczął pracę w Katedrze Maszyn Elektrycznych PŁ. W dniu 1 listopada 1995 r. obchodził 50-lecie pracy w PŁ. Po uzyskaniu dyplomu pracował jako starszy asystent, a następnie adiunkt, zastępca profesora (1954-57) i docent (1957-69). Profesorem tytularnym został w 1969 r.

Profesor T. Koter był znakomitym wykładowcą przedmiotów wchodzących w zakres teorii i budowy maszyn elektrycznych i transformatorów oraz ich eksploatacji w systemie elektroenergetycznym. Wydał kilka podręczników akademickich i skryptów. W roku 1955 wraz z W. Pełczewskim opracował „Zbiór zadań z maszyn elektrycznych”, który 20 lat później ukazał się jako książka. Natomiast w 1959 r. napisał „Laboratorium maszyn elektrycznych I” przy współudziale M. Jabłońskiego i B. Narolskiego. Ogólna ilość publikacji przekracza kilkadziesiąt pozycji.

W badaniach naukowych zajmował się między innymi stanami nieustalonymi w maszynach elektrycznych, wpływem nowoczesnych blach elektrotechnicznych na parametry silników asynchronicznych, pracą transformatorów trójuzwojeniowych i maszyn synchronicznych w systemie elektroenergetycznym. Wypromował siedmiu doktorów nauk technicznych, kierując prężnym zespołem Maszyn Elektrycznych w ramach macierzystego Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów.

Szczególne miejsce w Jego życiu zajmowała działalność naukowo-techniczna. Należy wspomnieć udział w projektowaniu stacji prób i laboratoriów fabryki ELTA w Łodzi i w komputeryzacji biura konstrukcyjnego i technologicznego Zakładów EMIT w Żychlinie.
Wrodzone zdolności organizacyjne i solidność w wykonywaniu powierzonych zadań sprawiły, że prof. T. Koter był powoływany na odpowiedzialne urzędy akademickie. W latach 1965-1966 był prodziekanem, a w latach 1966-1969 dziekanem Wydziału Elektrycznego. Pełnił także funkcję kierownika studiów doktoranckich (1974-1981). Funkcję prorektora PŁ do Spraw Nauki sprawował dwukrotnie (1975-1978 oraz 1981-1984). Utrwalił się w pamięci jako Senior Budowy Wydziału Elektrycznego (1973-1977).

Prof. T. Koter był żywą historią Politechniki Łódzkiej. Pod Jego kierunkiem, jako przewodniczącego Rektorskiej Komisji Historycznej, powstała w 1995 r. Księga Jubileuszowa „Politechnika Łódzka 1945-1995”, dająca świadectwo 50-lecia działalności Uczelni.

Działalność prof. T. Kotera była wielokrotnie nagradzana. Otrzymał nagrodę miasta Łodzi (1987) oraz 7 nagród Ministra za osiągnięcia naukowe, techniczne i dydaktyczne. Otrzymał: Krzyż Komandorski i Kawalerski OOP, Warszawski Krzyż Powstańczy, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę Zasłużonego Nauczyciela PRL, Odznakę Zasłużonego dla PŁ, Srebrną i Złotą Honorową Odznakę Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Odznakę Honorową PŁ.

Profesor Tadeusz Koter zmarł po długiej chorobie w dniu 19 grudnia 1995 r. Kierował się w swoim życiu zasadami wiary i moralności chrześcijańskiej.
 

Image

Doc. dr hab. Antoni Kowalski
(1920-1977)

Doc. dr hab. Antoni Kowalski urodził się dnia 2 lipca 1920 roku w Bejcach pow. Pińczów. Świadectwo dojrzałości uzyskał w Gimnazjum im. Śniadeckiego w Kielcach w 1938 roku. W tym samym roku zdaje egzamin wstępny na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej i udaje się do Włodzimierza Wołyńskiego do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii, którą ukończył w czerwcu 1939 roku.

Kampanię wrześniową odbywa z II Dywizją Piechoty X Armii biorąc udział w obronie Modlina. W czasie okupacji działa czynnie w szeregach ZWZ, a następnie AK. W 1944 roku rozpoczyna studia na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego w Kielcach, a po wyzwoleniu kontynuuje studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Studia ukończył w 1948 roku.

Pracę zawodową rozpoczyna w 1947 roku w Zakładzie Technologii Chemicznej Środków Leczniczych Akademii Medycznej. W 1953 roku przechodzi do pracy w Katedrze Cukrownictwa Politechniki Łódzkiej. W ramach Politechniki w 1957 roku przechodzi do Zakładu Technologii Ziół i Aromatów, a następnie w styczniu 1966 roku zostaje delegowany do pracy w Instytucie Techniki Radiacyjnej. Równolegle pracuje do 1955 roku w Spółdzielni Chemików „Xenon”, której był współzałożycielem, doradcą technicznym oraz Prezesem Rady Nadzorczej, a następnie do 1960 roku jako doradca naukowo-techniczny w Spółdzielni Chemików „Argon”.

W pierwszym okresie pracy w Instytucie Techniki Radiacyjnej zajmuje się nadzorem budowy, montażem i rozruchem kobaltowej komory radiacyjnej, za którą to działalność otrzymał nagrodę Państwowej Rady do Spraw Wykorzystania Energii Jądrowej. Od 1970 roku, aż do śmierci kieruje Zespołem Radiacyjnej Syntezy Organicznej. Odbywa staż z zakresu budowy komór radiacyjnych w Wegenningen Holandia i zostaje ekspertem IAEA w tej dziedzinie.

Doc. dr hab. Antoni Kowalski jest autorem 22 publikacji naukowych oraz 15 patentów i 3 usprawnień oraz współautorem książki. Wygłaszał liczne referaty i odczyty na zjazdach naukowych. Był opiekunem dużej liczby prac magisterskich oraz prowadził szeroką współpracę z przemysłem. Opracował od skali laboratoryjnej do przemysłowej produkcję kwasu fosforowego, rodanku amonowego oraz kwasu monochlorooctowego.

Oprócz działalności zawodowej aktywnie działał społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz Stowarzyszeniu Wychowanków PŁ, a także był członkiem PTCh, NOT i PTBR.

W uznaniu zasług doc. dr hab. Antoni Kowalski został odznaczony Krzyżem Walecznych za kampanię wrześniową 1939 roku, Złotym Krzyżem Zasługi – 1975 rok, Honorową Odznaką Miasta Łodzi – 1977 rok oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie.

Doc. dr hab. Antoni Kowalski zmarł dnia 7 czerwca 1977 roku.
 

Image

Profesor Jerzy Kroh (1924-2016)

Prof. dr hab. inż. Jerzy Kroh urodził się 28 sierpnia 1924 roku w Warszawie. W czasie okupacji, na tajnych kompletach zdał maturę i w 1942 roku rozpoczął studia matematyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po upadku powstania warszawskiego, w styczniu 1945 roku znalazł się w Łodzi i już w październiku rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, gdzie w 1947 roku otrzymał tytuł magistra inżyniera chemika, zaś w 1950 roku tytuł magistra filozofii w zakresie fizyki na Uniwersytecie Łódzkim. W 1950 roku uzyskał stopień doktora na Politechnice Łódzkiej, w 1958 roku stopień doktora nauk (habilitację), w 1960 roku uzyskał na Uniwersytecie w Leeds w Anglii drugi doktorat w zakresie chemii radiacyjnej, w 1963 roku tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, zaś w 1968 profesora zwyczajnego.

Profesor Jerzy Kroh był wybitnym naukowcem współpracującym z badaczami z całego świata. Jego zainteresowania naukowe początkowo dotyczyły chemiluminescencji w fazie ciekłej, a później chemii radiacyjnej zamrożonych szkliw wodnych oraz problematyki reakcji jonowych w układach organicznych, a następnie rozszerzone zostały na problematykę mechanizmu i kinetyki procesów elektronowych w zamrożonych układach nieorganicznych i organicznych. Z nazwiskiem Jerzego Kroh wiążą się fundamentalne prace dotyczące pułapkowania i solwatacji elektronów, a także efektów tunelowych w chemii radiacyjnej. Jest autorem lub współautorem ponad 380 oryginalnych publikacji oraz kilku monografii związanych z chemią radiacyjną. Był inicjatorem trójstronnych spotkań naukowych Pavia-Glasgow-Łódź oraz serii znanych na całym świecie międzynarodowych konferencji naukowych PULS.

Profesor Kroh był znakomitym dydaktykiem. Prowadził wykłady, ćwiczenia rachunkowe i laboratoria z chemii fizycznej i chemii radiacyjnej. Był autorem i współautorem kilku podręczników w tych dziedzinach. Pod jego kierunkiem wykonano wiele prac dyplomowych oraz 33 prace doktorskie.

Profesor Jerzy Kroh był także wybitnym organizatorem. Po powrocie ze stażów naukowych w Anglii i Kanadzie zorganizował Katedrę Chemii Radiacyjnej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, przekształconą w 1970 roku w Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej, którego dyrektorem był do przejścia na emeryturę w 1994 roku. W latach 1962-1966 był dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej PŁ, a w latach 1981-1987 rektorem Politechniki Łódzkiej.

Pełnił również szereg ważnych funkcji w środowisku naukowym. Był współzałożycielem i pierwszym Prezesem Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych im. Marii Skłodowskiej-Curie, przewodniczącym Konferencji Rektorów Uczelni Łódzkich (1981-1984), członkiem Prezydium PAN (1990-1992), prezesem Klubu Akademickiego PAN w Łodzi (1987-2007), a w latach 1996-1998, już po przejściu na emeryturę, pełnił funkcję wiceprezydenta Łodzi ds. edukacji i nauki.

Profesor Jerzy Kroh był laureatem wielu nagród i odznaczeń, w tym Orderu Srebrnej i Złotej Gwiazdy, nadanym przez cesarza Japonii, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Medalu Komisji Edukacji Narodowej, Medalu Marii Skłodowskiej-Curie Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych i medalu im. Jędrzeja Śniadeckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow i Uniwersytetu w Leeds (Wielka Brytania), Uniwersytetu w Pawii (Włochy) i Politechniki Łódzkiej. Był członkiem rzeczywistym PAN, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych oraz członkiem honorowym Royal Society of Edinburgh.
Profesor Jerzy Kroh zmarł w Łodzi 15 lutego 2016 roku.
 

Image

Prof. dr Włodzimierz Krysicki (1905-2001)

Prof. dr Włodzimierz Krysicki urodził się 1 stycznia 1905 roku w Warszawie. Szkołę średnią (ośmioklasowe gimnazjum i liceum) pod wezwaniem św. Wojciecha, którego dyrektorem był zasłużony pedagog Wojciech Górski, ukończył w 1923 roku. W tymże roku rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończył je jako magister filozofii w zakresie matematyki przedstawiając pracę z algebry wyższej pt. „Teoria równań piątego stopnia”. Promotorem pracy był prof. Samuel Dickstein. W rok później uzyskał dyplom „Nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich” i rozpoczął pracę dydaktyczną w Szkołach Górskiego oraz na kursach Politechniki Warszawskiej. Jako ppor. rez. przebył kampanię wrześniową 1939, a w ciągu następnych pięciu lat pracował w tajnym nauczaniu Szkół W. Górskiego. Po wojnie w 1945 roku rozpoczął pracę w Politechnice Łódzkiej jako starszy asystent w Katedrze prof. Witolda Pogorzelskiego. Stopień doktora nauk technicznych uzyskała w 1950 roku na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej na podstawie pracy z rachunku prawdopodobieństwa pt. „Twierdzenie graniczne o wyrazach wyższego rzędu w zagadnieniach Bayesa”. 

W latach 1951-1955 dr W. Krysicki był zatrudniony w Politechnice Łódzkiej na stanowisku zastępcy profesora. W czerwcu 1955 roku został mianowany docentem w Katedrze Matematyki Politechniki Łódzkiej. W marcu 1962 roku został kierownikiem Katedry Matematyki na Wydziale Chemicznym PŁ kierując jednocześnie zespołem matematyków prowadzących wykłady i ćwiczenia na Wydziale Włókienniczym PŁ. W grudniu 1962 roku Rada Państwa przyznała docentowi dr. Włodzimierzowi Krysickiemu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1960-1963 pełnił na Wydziale Włókienniczym funkcję Prodziekana ds. Dydaktyki, zaś w latach 1963-1968 Prodziekana ds. Nauki. W latach 1968-1972 był kierownikiem kursów matematycznych prowadzonych przez Telewizję Polską. Przez 15 lat był recenzentem prac naukowych dla Zentralblatt für Mathematik und ihre Grenzgebiete. W 1970 roku profesor W. Krysicki przeszedł do pracy w nowo powołanym Instytucie Matematyki PŁ, gdzie w latach 1972-1975 przewodniczył Radzie Naukowej tego Instytutu.

W październiku 1973 roku Rada Państwa przyznała Mu tytuł profesora zwyczajnego. Był autorem bądź współautorem ponad 50 prac oraz czterech podręczników akademickich, z których największą poczytnością cieszy się „Analiza Matematyczna w zadaniach” (w 1999 r. ukazało się 26. wydanie, drugim autorem jest Lech Włodarski). Był promotorem 12 doktorów, z których kilku zostało profesorami wyższych uczelni (m.in. prof. dr Lesław Gajek).

Po przejściu na emeryturę w 1975 roku nadal pracował na części etatu w Instytucie Matematyki PŁ.

W roku 1995 został doktorem honoris causa Politechniki Łódzkiej.

Jego hobby była muzyka poważna oraz turystyka. Aktywny naukowo do ostatnich chwil swego życia.

Profesor Włodzimierz Krysicki zmarł w Łodzi 19 września 2001 roku.
 

Image

Magister Tadeusz Kunicki
(1927-1977)

Mgr Tadeusz Kunicki urodził się dnia 1 czerwca 1927 r. w Łękach k. Kutna.
Magister prawa, organizator produkcji włókienniczej, minister. Studia na Uniwersytecie Łódzkim ukończył w 1952 r. stopień magistra prawa uzyskał w 1959 r.
    Pracę zawodową rozpoczął w 1948 r. w Łódzkich Zakładach Przemysłu Odzieżowego. W latach 1950-1955 pracował w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. J. Marchlewskiego w Łodzi, w 1955 r. został dyrektorem Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. I Dywizji Kościuszkowskiej, w 1962 r. dyrektorem Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Obrońców Pokoju w Łodzi. W 1964 r. został dyrektorem Zjednoczenia Przemysłu Bawełnianego.
    W 1966 r. powołano mgr. T. Kunickiego na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Lekkiego a w 1963 r. został ministrem resortu. Kierował resortem przemysłu lekkiego w czasie działalności modernizacyjnej, odtwarzania starych zakładów i budowy nowych.
    Minister Tadeusz Kunicki przez wiele lat ściśle związany z Politechniką Łódzką, wielki Przyjaciel i Mecenas Wydziału Włókienniczego udzielał daleko idącej pomocy przekazując między innymi znaczne środki finansowe, maszyny, urządzenie, aparaturę badawczą i surowce.
    Mgr T. Kunicki od 1947 r. pełnił funkcję w ruchu młodzieżowym, w 1975 r. został zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Był protektorem łódzkich uczelni – Uniwersytetu i Politechniki, Honorowym Członkiem SWP.
    Mgr Tadeusz Kunicki zmarł dnia 1 sierpnia 1977 r.
 

Profesor Józef Mayer (1939-2016)

Prof. dr hab. inż. Józef Mayer urodził się 21 maja1939 roku w Łodzi.

Dyplom magistra inżyniera uzyskał w 1961 roku po ukończeniu studiów na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. W tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Fizycznej. Doktoryzował się w roku 1968, habilitował w roku 1978, zaś tytuł naukowy profesora uzyskał w 1988 roku. Odbył dwa roczne staże naukowe w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie w Manchester i na Uniwersytecie Strathclyde w Glasgow.
Badania prowadzone przez Profesora dotyczyły podstawowych problemów chemii radiacyjnej, takich jak: procesy przeniesienia i stabilizacji elektronów i kationów zachodzące w alkoholach i ich mieszaninach z węglowodorami, mechanizmu tworzenia cząsteczek wzbudzonych w napromienionych węglowodorach, stabilizacji i reakcji jonorodników domieszek w układach skondensowanych ze szczególnym uwzględnieniem matryc polimerowych. Zajmował się również wykorzystaniem technik radiacyjnych do oczyszczania ścieków włókienniczych. Jego dorobek naukowy obejmuje około 110 oryginalnych artykułów oraz redakcję i współautorstwo angielskojęzycznej monografii. Był również redaktorem czasopisma naukowego Journal of Radioanalytical and Nuclear Chemistry.

Profesor Mayer prowadził wykłady, ćwiczenia rachunkowe i laboratoryjne z zakresu chemii fizycznej, ze szczególnym uwzględnieniem chemii jądrowej i radiacyjnej. Był świetnym eksperymentatorem, projektował i własnoręcznie budował stanowiska do badań i ćwiczeń laboratoryjnych. Był współautorem 2 podręczników z zakresu chemii radiacyjnej i skryptu „Laboratorium chemii fizycznej”. Pod jego kierunkiem wykonano kilkanaście prac dyplomowych, wypromował 4 doktorów.

Obok działalności naukowej Profesor Mayer pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej. W latach 1980-1987 był zastępcą dyrektora, a w latach 1994-2007 dyrektorem Międzyresortowego Instytutu Techniki Radiacyjnej Politechniki Łódzkiej. W latach 1987-1990 był prodziekanem, a później w okresie 1990-1993 dziekanem Wydziału Chemicznego PŁ. W latach 1993-1996 pełnił obowiązki prorektora ds. studenckich, a w latach 1996-2002 był Rektorem Politechniki Łódzkiej.

Profesor działał aktywnie w wielu naukowych instytucjach. W latach 1989-1995 był prezesem Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych. W okresie 1984-1989 był członkiem działającego wówczas Komitetu Nauk Jądrowych i Radiacyjnych PAN, członkiem Rady ds. Atomistyki (1997-2004) oraz Podkomisji Chemii Jądrowej i Radiacyjnej tejże Rady. Był członkiem Rad Naukowych: Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej w Warszawie (1995-2007), Centrum Chemii Polimerów PAN w Zabrzu (1999-2002), Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi (2003-2007) oraz Oddziału PAN w Łodzi. 

Odznaczony został m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Honorowym Wojewody Łódzkiego, Medalem Marii Skłodowskiej-Curie Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych, Odznakami Zasłużony dla PŁ i ATH w Bielsku Białej oraz licznymi nagrodami Ministra Edukacji Narodowej za działalność naukowo-dydaktyczną i organizacyjną. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow (Wielka Brytania), Uniwersytetu Abertay Dundee (Wielka Brytania) i Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku Białej.

Profesor Józef Mayer odszedł na emeryturę w 2008 roku. Zmarł w Łodzi 19 listopada 2016 roku.
 

Image

Profesor dr Jan Michalski (1920-2016)

Jan Michalski urodził się 7 czerwca 1920 roku w Łodzi. Ukończył prywatne gimnazjum A. Zimowskiego i zdał egzamin konkursowy na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej. Zdążył ukończyć jedynie pierwszy rok studiów, gdy wybuchła wojna. Podczas okupacji kontynuował studia na tajnych kompletach. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, miał już ukończone studia chemiczne na Politechnice Warszawskiej. Po zakończeniu wojny w 1945 roku potwierdził swoje wykształcenie zdając egzamin dyplomowy na Uniwersytecie Jagiellońskim. W lipcu 1945 roku wraz z żoną Marią przeprowadził się do Łodzi. Podjął tu pracę w organizującej się Politechnice Łódzkiej. Jako asystent prof. Osmana Achmatowicza, pomagał w tworzeniu od podstaw Wydziału Chemicznego PŁ. Po dwóch latach asystentury, w roku 1947, wyjechał do Anglii na studia na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie pracował w laboratorium przyszłego laureata nagrody Nobla, Sir Alexandra R. Todda i po trzech latach obronił doktorat. Pobyt na stażu naukowym w znaczącym stopniu przyczynił się do rozwoju nauk chemicznych w łódzkim ośrodku naukowym. 

W 1953 roku (po wyjeździe prof. O. Achmatowicza do Warszawy) utworzył swój własny zespół naukowy w Katedrze Syntezy Organicznej na Politechnice Łódzkiej i prowadził badania podstawowe w dziedzinie chemii fosforu. Badania obejmowały poszukiwanie nowych struktur fosforoorganicznych, nowych reakcji oraz studia nad mechanizmami przemian połączeń fosforoorganicznych.

W roku 1963 został profesorem zwyczajnym PŁ, a w 1962 i 1969 odpowiednio członkiem korespondentem i członkiem rzeczywistym PAN. W latach 1965-1970 kierował Katedrą Syntezy Organicznej, która wkrótce przekształcona została w Instytut Chemii Organicznej Politechniki Łódzkiej. Pełnił obowiązki pierwszego dyrektora Instytutu Chemii Organicznej (1970-1972) i dziekana Wydziału Chemicznego PŁ (1966-1970) oraz sekretarza Wydziału III PAN. Był też organizatorem i wieloletnim przewodniczącym Oddziału PAN w Łodzi. W roku 1972 prof. Jan Michalski odszedł na bezterminowy urlop z Politechniki Łódzkiej, zostając dyrektorem Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN.
Prof. Michalski stworzył łódzką szkołę chemii fosforu. Był autorem ponad 400 oryginalnych prac naukowych i 37 patentów. Położył wielkie zasługi dla rozwoju kadry naukowej. Wypromował 29 doktorów, z których 16 uzyskało status samodzielnych pracowników nauki. Wielu z nich zostało profesorami, a dwóch członkami PAN. 

W 1977 roku został wybrany członkiem Biura Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC). W latach 1979-1981 był członkiem Komitetu Wykonawczego IUPAC. Był laureatem wielu nagród krajowych i zagranicznych za osiągnięcia naukowe. Są wśród nich: medal miasta Paryża za „Twórcze Badania w Dziedzinie Chemii Fosforu”, Międzynarodowa Nagroda im. A. E. Arbuzova, nagroda im. Humboldta. Był trzykrotnym laureatem Nagrody Państwowej oraz Nagrody Miasta Łodzi. Prof. Jan Michalski był długoletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, laureatem medalu im. J. Śniadeckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego oraz medalu im. M. Kopernika Polskiej Akademii Nauk. Jest doktorem honoris causa Politechniki Łódzkiej. Był także zagranicznym członkiem Francuskiej Akademii Nauk (Institut de Paris) i Berlińskiej Akademii Nauk. Posiadał tytuł Professorial Fellowship of Churchill College (Cambridge) oraz był członkiem The Royal Society of Chemistry. Został też odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Po przejściu na emeryturę w 1992 roku Profesor Michalski pozostał aktywny zawodowo i zawsze był związany emocjonalnie z Instytutem Chemii Organicznej PŁ. 

Profesor Jan Michalski zmarł 14 listopada 2016 roku, w wieku 96 lat.
 

Image

Profesor Ludwik Michalski
(1927-2005)

Prof. dr hab. inż. Ludwik Michalski urodził się 3 lutego 1927 r. w Grodnie. Studia ukończył na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w 1949 roku, uzyskując dyplom magistra inżyniera. Na tym samym Wydziale w roku 1961 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1967 stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1978 roku. Na stanowisko profesora zwyczajnego został powołany w roku 1991.

Profesor Ludwik Michalski pracę zawodową rozpoczął w 1950 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. Początkowo pracował jako asystent w Zakładzie Aparatów Elektrycznych, a następnie na tym samym stanowisku w zakładzie Grzejnictwa Elektrycznego przemienionego w roku 1954 w Katedrę. W następnych latach zajmował kolejno stanowiska: adiunkta i docenta.

W latach 1972-89 był zastępcą dyrektora Instytutu Elektroenergetyki na Wydziale Elektrycznym PŁ i od roku 1979 dodatkowo kierował Zespołem Elektrotermii w Instytucie. Od roku 1989 aż do przejścia na emeryturę był Kierownikiem Katedry Elektrotermii.

Profesor Ludwik Michalski w początkowym okresie pracy brał aktywny udział w tworzeniu Katedry Elektrotermii. Z jego inicjatywy i przy ogromnym wkładzie pracy powstało laboratorium pomiarów i regulacji temperatury, które wyznaczyło jeden z profili Katedry. Nawiązując szereg zagranicznych kontaktów naukowych w następnych latach działalności rozwinął w Katedrze Elektrotermii, we współpracy z prof. L. C. Beukenem z Instytutu Elektrotermii i Elektrotechniki w Maastricht w Holandii, prace nad modelowaniem analogowych zagadnień elektrotermicznych. Umożliwiło to organizację międzynarodowych konferencji naukowych i budowę w Katedrze uniwersalnego modelu analogowego. Prof. L. Michalski był prekursorem tych zagadnień w Polsce i stworzył bardzo liczący się ośrodek badawczy.

Prof. L. Michalski wypromował 9 doktorów oraz ponad 100 magistrów inżynierów i inżynierów. Był recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich i habilitacyjnych w kraju i za granicą. Prowadził wykłady i wspólne badania naukowe na uczelniach RFN, Francji, Wielkiej Brytanii i Kanady. Był współautorem 5 monografii krajowych i 2 wydanych za granicą. Monografia „Temperature Measurement” wydana przez J. Wiley&Sons miała dwa wydania i jest dziełem o charakterze podstawowym w skali światowej. Oprócz tego opublikował 110 prac naukowych w znacznej części za granicą lub na Konferencjach Międzynarodowych.

Profesor Michalski był członkiem Komitetów Studiów „Badania i Nauczanie” Międzynarodowej Unii Elektrotermii UIE w Paryżu oraz Komitetu „Pomiary Temperatury i Cieplne” IMEKO i IMACS. Był również aktywnym członkiem SEP oraz Sekcji Elektrotermii Komitetu Elektrotechniki PAN. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Pomiarów i Regulacji Temperatury SEP, jak również przewodniczącego lub członka prezydium Polskiego Komitetu Elektrotermii NOT. Organizował wiele międzynarodowych konferencji oraz przewodniczył sekcjom w wielu międzynarodowych kongresach, m.in.: w Belgii, Holandii, Francji, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii i Szwecji. Był członkiem Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Elektroniki w Warszawie oraz OBR Metrologii w Zielonej Górze.

Za działalność naukową i organizacyjną prof. L. Michalski otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, w tym 6 nagród Ministra SzWiN i MEN oraz wiele nagród JM Rektora PŁ. Odznaczony był: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Profesora Pożaryskiego, Srebrną Odznaką Honorową NOT, Złotą i Srebrną Odznaką Honorową SEP, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej.

Profesor Ludwik Michalski zmarł 17 listopada 2005 roku w Łodzi.
 

Image

Doc. dr inż. Piotr Moszczyński
(1934-2012)

Docent Piotr Moszczyński urodził się 28 czerwca 1934 roku w Janowie Lubelskim. Studiował na Wydziale Technologicznym Moskiewskiego Instytutu Przemysłu Spożywczego, gdzie w 1957 roku uzyskał dyplom mgra inż. chemika, a w 1962 roku stopień doktora nauk biologicznych. Początkowo, w latach 1957-1959, pracował w laboratorium badawczym Nadodrzańskich Zakładów Przemysłu Organicznego „Rokita” w Brzegu Dolnym, a od 1962 roku w Katedrze Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych Politechniki Łódzkiej, która w 1970 roku weszła w skład Instytutu Biochemii Technicznej.

Przedmiotem prac badawczych docenta Piotra Moszczyńskiego były zagadnienia dotyczące biotechnologii witamin i aminokwasów. Jest autorem i współautorem 33 prac oryginalnych, 50 doniesień i komunikatów na zjazdach międzynarodowych i krajowych, 3 patentów oraz podręcznika z zakresu biochemii witamin. W latach 1969-1970 był kierownikiem Zakładu Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych w Katedrze o tej samej nazwie, a w latach 1970-1991 zastępcą dyrektora Instytutu Biochemii Technicznej.

W latach 1971-1975 doc. dr inż. Piotr Moszczyński był prodziekanem ds. nauki, a następnie w okresie 1975-1981 oraz 1984-1987 dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. Był to okres bardzo intensywnego rozwoju i wytężonej pracy zarówno w Instytucie Biochemii Technicznej, jak i na Wydziale Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. W 1976 roku oddano do użytku nowy gmach Wydziału wraz z zapleczem dydaktycznym i halą technologiczną. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Wydziału, który w ten sposób uzyskał przestrzeń do rozwoju naukowego i dydaktycznego.

Doc. dr inż. Piotr Moszczyński wypromował 4 doktorów oraz ponad 100 magistrów inżynierów i inżynierów. Wyróżniony został wieloma odznaczeniami i nagrodami m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej.

Docent Piotr Moszczyński zmarł 12 marca 2012 roku.
 

Image

Dr inż. Zdzisław Józef Mrożewski
(1923-1998)

Dr inż. Zdzisław Józef Mrożewski urodził się 5 marca 1923 roku w Łodzi. W okresie II wojny światowej musiał przerwać naukę. W czasie wojny wstąpił jako ochotnik do wojska polskiego uzyskując odznaczenie: „Odznaka Grunwaldzka” oraz „Medal Zwycięstwa i Wolności”. Po zakończeniu służby wojskowej i uzupełnieniu wykształcenia rozpoczął studia na Politechnice Łódzkiej na Wydziale Włókienniczym, które rozpoczął w 1955 roku.

Już na ostatnich latach studiów rozpoczął pracę w Katedrze Dziewiarstwa jako zastępca asystenta. W tym czasie bierze czynny udział przy urządzaniu laboratorium w powstającej Katedrze Dziewiarstwa, głównie przy uruchamianiu maszyn sprowadzanych z przemysłu.
Od roku 1953 pracował jako asystent, a od 1956 jako starszy asystent w Katedrze Dziewiarstwa. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej rozpoczyna pracę na stanowisku adiunkta. Od tego czasu prowadził wykłady specjalistyczne na studiach dziennych i wieczorowych. W latach 1970-1982 pełnił funkcję kierownika dydaktycznego Zespołu Dziewiarstwa Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna.

Do chwili odejścia na emeryturę prowadził wykłady i ćwiczenia laboratoryjne z technologii dziewiarstwa. Wypromował ponad 130 absolwentów z zakresu specjalności dziewiarstwo.

Jego dorobek dydaktyczny obejmuje ponadto 5 skryptów z zakresu dziewiarstwa. Dorobek naukowy dr. inż. Z Mrożewskiego zawiera 35 prac naukowo-badawczych i projektowych oraz 30 artykułów naukowych.

Dr inż. Zdzisław Józef Mrożewski prowadził ponadto zajęcia dydaktyczne w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bielsku-Białej oraz był członkiem wielu zespołów rzeczoznawczych.

Za swą działalność odznaczony został wieloma odznaczeniami, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz 14 innymi medalami i odznakami.

Dr inż. Zdzisław Mrożewski zmarł 21marca 1998 roku.
 

Image

Profesor Helena Oberman
(1925-2017)

Prof. dr hab. Helena Oberman urodziła się w 25 czerwca 1925 roku w Wilnie. Studia ukończyła w 1951 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego w Łodzi. Jej droga naukowa była ściśle związana z Politechniką Łódzką, gdzie na Wydziale Chemii Spożywczej rozpoczęła pracę już w roku 1950, początkowo w Katedrze Mikrobiologii Technicznej, a od 1970 roku w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii. Na Wydziale Chemii Spożywczej uzyskała kolejne stopnie i tytuły naukowe: stopień doktora w 1962 roku, stopień doktora habilitowanego w 1968 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1977 roku, a tytuł profesora zwyczajnego w roku 1988. W latach 1973-1995 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.

Zainteresowania naukowe profesor Heleny Oberman obejmowały ulepszanie i stabilizację cech drobnoustrojów metodami genetycznymi, nowoczesne techniki w przechowaniu drobnoustrojów, identyfikację oraz zwalczanie zanieczyszczeń mikrobiologicznych żywności i materiałów technicznych. Kierowany przez profesor Oberman Instytut stał się jednym z czołowych krajowych ośrodków prowadzących badania nad otrzymaniem ulepszonych hybrydów i mutantów mikroorganizmów wykorzystywanych w procesach biotechnologicznych: drożdży przemysłowych oraz bakterii fermentacji mlekowej o korzystnych cechach produkcyjnych.

Była autorką lub współautorką 192 publikacji naukowych, 6 patentów (w tym 4 wdrożonych), 3 podręczników (w tym 2 anglojęzycznych), 2 skryptów oraz tłumaczką 1 podręcznika. Była promotorem 10 doktoratów. W latach 1974-1981 współpracowała z Zakładem Doświadczalnym KZF Polfa jako konsultant naukowy, a w latach 1988-1991 pracowała również w Centrum Mikrobiologii i Wirusologii PAN w Łodzi. Odbyła długoterminowe staże naukowe w Czechosłowackiej Akademii Nauk i na Uniwersytecie im. Karola w Pradze, Le Centre National de la Recherche Scientifique w Gif sur Yvette we Francji i University of Strathclyde w Glasgow w Szkocji. Pobyt w tym ostatnim ośrodku zaowocował długoletnią współpracą naukową University of Strathclyde i Instytutu Technologii Fermentacji i Mikrobiologii Politechniki Łódzkiej. Od 1980 roku była aktywnym członkiem krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych: Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, International Commission on Yeasts (ICY) powołanej w ramach International Association of Microbiological Societies (IAMS) oraz World Federation of Culture Collections (WFCC). Była wieloletnim członkiem Komitetu Badań Naukowych i trzech Rad Naukowych PAN oraz Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych.

Za działalność naukową profesor Helena Oberman została uhonorowana licznymi odznaczeniami i medalami, m. in.: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Odznaką Honorową miasta Łodzi, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej, Odznaką Zasłużony dla Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W 1997 roku otrzymała Medal im. Michała Oczapowskiego nadany przez Wydział V PAN za wybitny wkład w rozwój nauk rolniczych i leśnych. Otrzymała trzy nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, nagrodę Ministra Przemysłu i nagrodę zespołową Sekretarza Naukowego Wydziału V PAN. W 2002 roku Akademia Rolnicza we Wrocławiu nadała profesor Helenie Oberman godność doktora honoris causa. W 1995 roku przeszła na emeryturę, ale nadal aktywnie uczestniczyła w życiu naukowym Instytutu i Uczelni.

Zmarła 15 listopada 2017 roku w Łodzi.
 

Image

Profesor Andrzej Napieralski
(1950-2024)

Prof. dr hab. inż. Andrzej Napieralski urodził się 29 grudnia 1950 roku w Łodzi.

W roku 1973 ukończył studia magisterskie na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, na kierunku automatyka i robotyka. W tym samym roku podjął pracę na macierzystej uczelni w Instytucie Elektroniki na stanowisku asystenta, następnie zajmował stanowiska starszego asystenta, adiunkta, docenta, profesora nadzwyczajnego i wreszcie profesora zwyczajnego.

W roku 1977 obronił pracę doktorską na temat modelowania struktur półprzewodnikowych dla celów analizy numerycznej. W roku 1989 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych (Politechnika Warszawska – elektronika; Universite Toulouse-III-Paul-Sabatier – mikroelektronika), zaś w roku 1995 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Dorobek naukowy prof. Napieralskiego dotyczy wspomaganego komputerowo modelowania przyrządów półprzewodnikowych i układów scalonych, termicznych modeli zredukowanych oraz symulacji elektrotermicznych przyrządów półprzewodnikowych i układów scalonych, półprzewodnikowych przyrządów dużej mocy i układów Smart Power oraz analizy i przetwarzania obrazów. W ramach pracy dydaktycznej wypromował 57 doktorów i ponad 500 magistrów.

Był gorącym orędownikiem współpracy międzynarodowej: odbył staż zagraniczny przemysłowy i post doktorski w Brown Boveri & Cie (Szwajcaria), uczestniczył w programie Stypendium Rządu Francuskiego w LAAS–C.N.R.S. (Francja). Był zatrudniony w Institut des Telecommunications d’Oran w Algierii oraz w INSA w Tuluzie i LAAS–CNRS we Francji. Nawiązał i utrzymywał kontakty z licznymi ośrodkami naukowymi w Europie i na świecie.

Profesor Andrzej Napieralski pełnił wiele ważnych funkcji w Politechnice Łódzkiej, a także poza nią. W latach 1992-1996 był zastępcą dyrektora Instytutu Elektroniki, następnie założycielem i wieloletnim kierownikiem Katedry Mikroelektroniki i Technik Informatycznych (1996-2021), pełnił także funkcję Prorektora Politechniki Łódzkiej ds. promocji i współpracy z zagranicą (2002-2008). Kierował projektem „Centrum Technologii Informatycznych Politechniki Łódzkiej” – otwarcie Centrum nastąpiło w roku 2015. Był pomysłodawcą międzynarodowej konferencji naukowej MIXDES i przez blisko 30 lat przewodniczącym jej Komitetu Naukowego i Organizacyjnego. Promotor trzech doktoratów Honoris Causa.
Profesor Andrzej Napieralski był członkiem licznych stowarzyszeń i organizacji naukowych, w tym Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN (przez 7 kadencji), przewodniczącym Sekcji Mikroelektroniki KEiT PAN (2003-2019), wiceprzewodniczącym Polskiego Komitetu Narodowego do Spraw Współpracy z Międzynarodową Unią Nauk Radiowych (URSI), wiceprzewodniczącym IEEE EDS–SRC Region 8 przez dwie kadencje.
Kierował kilkudziesięcioma projektami krajowymi, a także brał udział w licznych projektach międzynarodowych, w tym w 7 projektach Programów Ramowych UE. Uzyskał kilkanaście patentów krajowych i międzynarodowych.

Profesor Andrzej Napieralski za swoją działalność otrzymał w 1995 roku Złoty Krzyż Zasługi, w 2000 Krzyż Kawalerski, a w 2010 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2017 roku postanowieniem Prezydenta RP otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. W 2002 został nagrodzony Medalem Komisji Edukacji Narodowej, zaś w 2003 Krzyżem Komandorskim Orderu Wynalazczości (Mérite d’Invention) Królestwa Belgii oraz Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów. W 2004 roku za osiągnięcia w dziedzinie wynalazczości otrzymał Złoty Medal World Intellectual Property Organization. W 2008 roku nadano mu tytuł doktora honoris causa Państwowego Uniwersytetu w Nowgorodzie, Rosja, a w 2020 roku tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Morskiego w Gdyni.

Profesor Andrzej Napieralski zmarł 29 września 2024 roku.
 

Image

Doc. dr inż. Karol Natkański (1928-1998)

Karol Natkański urodził się 13 stycznia 1928 roku w Łodzi. W roku 1949 ukończył naukę na Wydziale Włókienniczym w Państwowej Szkole Techniczno-Przemysłowej, specjalizując się w dziewiarstwie. Studia inżynierskie ukończył w roku 1954, a magisterskie w roku 1963 na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej, na specjalizacji dziewiarstwo. W roku 1967 uzyskuje stopień doktora filozofii na Uniwersytecie w Leeds (Wielka Brytania), nostryfikowany w roku 1968 na Politechnice Łódzkiej jako równorzędny stopniowi doktora nauk technicznych. Pracę zawodową rozpoczął w roku 1942 w przemyśle pończoszniczym. W roku 1949 rozpoczął pracę w Instytucie Włókiennictwa, gdzie w latach 1953-74 kieruje Zakładem Dziewiarstwa. W roku 1964 został powołany na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego, a w roku 1973 na stanowisko docenta naukowo-badawczego. W latach 1975-79 pełnił funkcję Dyrektora COBR Przemysłu Dziewiarskiego i Pończoszniczego. 

W roku 1979 rozpoczął pracę na stanowisku docenta na Wydz. Włók. PŁ. W latach 1983-86 i 1986-89 był Zastępcą Dyrektora Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna, a w latach 1984-87 i 1987-90 był Prodziekanem Wydziału Włókienniczego. W latach 1981-84 organizował podyplomowe kształcenia inżynierów włókienników i kierował działalnością Studium Podyplomowego na Wydziale Włókienniczym. W latach 1994-1996, jako Associate Professor, wykładał dziewiarstwo na Wydziale Włókienniczym Uniwersytetu w Gandawie (Belgia). Doc. K. Natkański brał aktywny udział w rozwoju przemysłu dziewiarskiego. Jego działania koncentrowały się głównie na rozwoju techniki dziewiarskiej w niekonwencjonalnych kierunkach jej wykorzystania, czego wyrazem było, m.in. powstanie takich zakładów przemysłowych, jak ZWO „Vera”, czy ZTK „Teofilów”. Doc. Natkański sprawował liczne funkcje poza Wydziałem; był członkiem Komitetu Naukowo-Technicznego Federacji NOT do spraw Kształcenia Kadr; wiceprzewodniczącym Komitetu Edukacji Zawodowej Przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Włókienników Polskich; przewodniczącym Komitetu do spraw Specjalizacji Zawodowej Inżynierów i Techników; członkiem ZNP.

W uznaniu zasług doc. K. Natkanski otrzymał liczne odznaczenia m.in. Krzyż Oficerski (1986) i Kawalerski (1974) Orderu Odrodzenia Polski, Złoty (1964) i Srebrny (1956) Krzyż Zasługi, Złotą odznakę Zasłużony Pracownik Przemysłu Lekkiego (1976), Honorową Odznakę Miasta Łodzi, Złotą (1986) i Srebrną (1981) Odznakę Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej, Złotą (1986) i Srebrną (1983) Odznakę Honorową Stowarzyszenia Włókienników Polskich, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

Jego pasją życiową było lotnictwo i łowiectwo. Miał znaczące osiągnięcia jako pilot szybowcowy.

W ostatnim okresie życia rozbudził w sobie zamiłowanie do lotniarstwa. Zginął tragicznie w dn. 05.08.1998 r., w wyniku wypadku, podczas lotu na lotni nad lotniskiem aeroklubu łódzkiego na Lublinku.
 

Image

Profesor Zygmunt Niedzielski
(1921-2003)

Prof. zw. dr hab. inż. Zygmunt Niedzielski urodził się w 1921 r. w Łodzi. Zmarł w marcu 2003 r.

W 1950 roku ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, a następnie pracował przez ponad 2 lata w Zakładach Chemicznych POLFA w Pabianicach pełniąc funkcję kierownika oddziału syntez. W 1953 roku rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną w Katedrze Cukrownictwa i Technologii Ogólnej Środków Spożywczych na Wydziale Chemii Spożywczej (obecnie Biotechnologii i Nauk o Żywności) koncentrując się na zagadnieniach związanych z krystalizacją sacharozy.

Tematyce tej poświęcił rozprawę doktorską (1963). Najważniejszym efektem dociekań naukowych i zarazem pionierskim osiągnięciem inżynierskim dr. inż. Zygmunta Niedzielskiego było wówczas skonstruowanie przetwornika piezoelektrycznego, umożliwiającego kontrolowane inicjowanie procesu krystalizacji sacharozy. W następnych latach zainteresowania badawcze dr. inż. Zygmunta Niedzielskiego koncentrowały się wokół różnych aspektów chłodniczego utrwalania żywności. Rozprawę habilitacyjną nt. „Zatężanie roztworów metodą kriokoncentracji” ukończył w 1968 roku, uzyskując stopień naukowy doktora habilitowanego. Ważnym osiągnięciem technologicznym i inżynierskim było skonstruowanie prototypu krystalizatora umożliwiającego ciągłe zatężanie soków owocowych metodą kriokoncentracji. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1979 roku, natomiast profesora zwyczajnego w 1990 roku.

W 1970 roku prof. zw. dr hab. Zygmunt Niedzielski zorganizował unikatową w kraju specjalizację: Technologia Chłodnictwa Żywności, która do chwili obecnej funkcjonuje w ramach Zakładu o takiej samej nazwie. Specjalizację tą ukończyło dotychczas około 400 magistrów inżynierów i inżynierów. Kierując Zakładem Technologii Chłodnictwa Żywności profesor Z Niedzielski prowadził badania nad schładzaniem, zamrażaniem, rozmrażaniem, liofilizacją oraz nad przechowywaniem produktów roślinnych w atmosferze kontrolowanej. Tematyce tej poświęcił ponad 100 prac naukowych, około 60 artykułów zamieszczonych w czasopismach krajowych i zagranicznych oraz ponad 50 referatów i komunikatów naukowych prezentowanych m.in. na sesjach naukowych Komitetu Chemii i Technologii Żywności PAN oraz na konferencjach i kongresach międzynarodowych. Wraz z kierowanym Zespołem aktywnie uczestniczył w realizacji prac badawczo-rozwojowych dla potrzeb przemysłu mięsnego i drobiarskiego. Wynikiem tych prac były m.in. trzy patenty. Jeden z nich dotyczył technologii rozmrażania mięsa (1972), drugi sposobu przechowywania produktów spożywczych (1982), trzeci zastosowania modyfikowanej atmosfery do przedłużenia okresu trwałości chłodzonego mięsa drobiowego (1992). Profesor Niedzielski był także współtwórcą projektu modernizacji komór chłodniczych w zakładach mięsnych w Łodzi w kierunku dostosowania ich do wdrożenia nowej wówczas (1977) technologii przechowywania mięsa w modyfikowanej atmosferze.

W zakresie kształcenia kadr naukowych był inicjatorem i promotorem 6 rozpraw doktorskich, w tym obywatela Syrii. Zajęcia dydaktyczne prowadził z wielkim zaangażowaniem.

Profesor Zygmunt Niedzielski pełnił wiele funkcji organizacyjnych i naukowych, między innymi był: Dyrektorem Instytutu Chemicznej Technologii Żywności Politechniki Łódzkiej, członkiem Sekcji Białka Komitetu Chemii i Technologii Żywności PAN, przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Laboratorium Chłodnictwa, przewodniczącym Komitetu Ekspertów do Oceny Jakości Mrożonych Produktów Spożywczych.

Za osiągnięcia w pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej profesor Zygmunt Niedzielski był wielokrotnie nagradzany i odznaczany przez JM Rektora Politechniki Łódzkiej. Otrzymał Honorową Odznakę Miasta Łodzi (1983). Uzyskał kilka odznaczeń państwowych, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983). Za współpracę naukową z wydawnictwami zagranicznymi otrzymał dwa medale z Francji (Commission International des Industries Alimentartaire).
 

Image

Dr Narcyz Nonas
(1908-1985)

Dr Narcyz Nonas ukończył studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1933 roku.

W 1962 roku uzyskał doktorat nauk wychowania fizycznego.

W Politechnice Łódzkiej pracował nieprzerwanie od 1951 roku, od kiedy powołano Studium Wychowania Fizycznego, do roku 1973, kiedy przeszedł na emeryturę. Zajmował nieprzerwanie stanowisko kierownika Studium.

Dr Narcyz Nonas, w ciągu wieloletniej pracy, wykazywał wielkie zdolności organizacyjne. Był twórcą Studium od podstaw i inicjatorem powołania bazy sportowo-rekreacyjnej w Uczelni.

Miał duży wkład w przygotowaniu kadry pedagogicznej Studium oraz w opracowaniu kierunków pracy dydaktyczno-wychowawczej Studium.
Zainicjowane przez dr Narcyza Nonasa plany pracy wybiegały już w przyszłość. Obok form obowiązkowych, zakładały rozwój fakultatywnych form zająć, zgodnych z zainteresowaniami młodzieży. Cechy rzetelnej pracy i głębokiego zaangażowania w pracy, które wnosił w codziennej pracy, starał się przekazać młodym nauczycielom.

Dr Narcyz Nonas był autorem kilkunastu publikacji w zakresie organizacji i metodyki zajęć sportowych.

Pełnił wiele funkcji społecznych, m.in. w Głównym Urzędzie Kultury Fizycznej, Zarządzie Głównym Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, Łódzkim Komitecie Kultury Fizycznej i Zarządzie Wojewódzkim Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej.

Dowodem uznania wielkiego wkładu pracy dr. N. Nonasa w dziele rozwoju kultury fizycznej było przyznanie Mu wielu odznaczeń państwowych i resortowych, w tym Medal Edukacji Narodowej i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Dr Narcyz Nonas zmarł dnia 22 grudnia 1985 roku.
 

Image

Docent dr hab. Anna Nowakowska-Waszczuk
(1923-1989)

Docent dr hab. Anna Nowakowska-Waszczuk urodziła się dnia 19 grudnia 1923 roku w Łodzi. W 1952 roku ukończyła Wydział Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Łódzkiego specjalizację mikrobiologii, uzyskując tytuł mgr. filozofii z zakresu nauk biologicznych.

W Politechnice Łódzkiej pracowała 36 lat (1952-1988) kolejno na stanowiskach: asystenta, st. asystenta, adiunkta oraz docenta początkowo w Katedrze Mikrobiologii Technicznej, następnie w Instytucie Technologii Fermentacji i Mikrobiologii.

W roku 1964 na Wydziale Chemii Spożywczej uzyskała stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1974 stopień dr. habilitowanego. Przez 36 lat prowadziła zajęcia laboratoryjne z mikrobiologii technicznej dla studentów Wydziału Chemii Spożywczej. W ramach specjalizacji z mikrobiologii technicznej prowadziła wykłady z Biochemii drobnoustrojów, z Mikrobiologii przemysłowej, z Mikrobiologii żywności. Na specjalizacji Technologia chłodnictwa prowadziła wykłady z Mikrobiologii chłodniczej i konsultowała prace magisterskie. W powiązaniu ze specjalizacją Technologii Owoców i Warzyw miała wykłady z zakresu mikrobiologii sanitarnej i higieny.

P    od kierunkiem doc. dr hab. A. Nowakowskiej-Waszczuk wykonanych zostało – 3 prace doktorskie oraz 40 prac dyplomowych, wszystkie oceniono wysoko pod względem naukowym. Opiniowała wiele prac naukowych i podręczników.

Była także członkiem Komisji Mikrobiologii Przemysłowej Komitetu Mikrobiologii PAN, sekcji Technologii Fermentacji Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, czynnie uczestnicząc w sesjach naukowych tych Komitetów.

Opublikowała ponad sto kilkadziesiąt prac naukowych w tym 3 cenne monografie. Była współtwórcą 3 patentów.

Odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką m. Łodzi, odznaczeniami branżowymi, nagrodą PAN za działalność naukową oraz nagrodami Rektora PŁ.

Dorobek naukowy stawia doc. dr hab. A. Nowakowską-Waszczuk w rzędzie czołowych przedstawicieli mikrobiologii technicznej w Polsce.

Przedwczesne odejście doc. dr hab. A. Nowakowskiej-Waszczuk w dniu 16.02.1988 roku to niepowetowana ogromna strata dla polskiej mikrobiologii.

Image

Dr Stanisław Peliński
(1893-1957)

Dr Stanisław Peliński urodził się dnia 31 października 1893 roku we Lwowie. Wyższe studia ukończył we Lwowie w roku 1916. W tym samym roku otrzymał także promocję doktora filozofii.

W latach 1916-1918 był asystentem bibliotecznym w Bibliotece im. Ossolińskich we Lwowie.

Po II wojnie światowej w roku 1946 został wykładowcą literatury i języka polskiego na kursie wstępnym Politechniki Łódzkiej.

W roku 1950 mianowano Go dyrektorem Biblioteki Głównej Politechniki Łódzkiej. Rok ten był przełomowym w istnieniu Biblioteki. Pod przewodnictwem dyrektora S. Pelińskiego zaczęto opracowywać już zgromadzone zbiory według najnowszych wymagań i przepisów bibliotecznych. Przebudowano katalog alfabetyczny, wpisując go na znormalizowane karty katalogowe.

Dyrektor Stanisław Peliński wykazując się biegłą znajomością 4 języków obcych opracował katalog rzeczowy wszystkich posiadanych przez Bibliotekę druków zwartych wg Uniwersalnej Klasyfikacji Dziesiętnej.

Podjął się także fachowej opieki nad bibliotekami zakładów i katedr PŁ, instruując asystentów zajmujących się opracowywaniem i udostępnianiem zbiorów. Niewątpliwą zasługą dyrektora S. Pelińskiego było zapoczątkowanie w Bibliotece Głównej PŁ prac naukowych z zakresu Bibliografii Włókiennictwa i Bibliografii dorobku piśmienniczego pracowników naukowych PŁ.

Dyrektor S. Peliński był również organizatorem i inicjatorem na terenie Biblioteki Głównej PŁ szkolenia zawodowego pracowników w zakresie bibliotekoznawstwa. W roku 1953 za osiągnięcia organizacyjne oraz udział w pracach nad opracowaniem planów badań naukowych Uczelni otrzymał nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego.

W ciągu całego swego życia zawodowego dyrektor Stanisław Peliński zgromadził dorobek naukowy, na który złożyło się 36 publikacji, głównie z dziedziny filozofii i psychologii, które zostały wydane w kraju i za granicą.

Dyrektor Stanisław Peliński był wybitnym organizatorem, otwartym i wnikliwym naukowcem, a przede wszystkim szlachetnym człowiekiem wrażliwym na sprawy innych ludzi.

Dr Stanisław Peliński zmarł w lutym 1957 roku.

Image

Profesor Władysław Pełczewski
(1917-2006)

Władysław Pełczewski urodził się 12 grudnia 1917 r. w Charkowie. Maturę uzyskał w 1936 r. w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie. Studia ukończył w 1946 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej.

Dnia 1 sierpnia 1945 r. rozpoczął – jeszcze będąc studentem – pracę w Politechnice Łódzkiej jako młodszy asystent w Katedrze Maszyn Elektrycznych. W roku 1951 uzyskał stopień doktora nauk technicznych nadany z odznaczeniem przez Radę Wydziału Elektrycznego PŁ. W roku 1952 dr W. Pełczewski został powołany na stanowisko zastępcy profesora i otrzymał zadanie zorganizowania, i prowadzenia Zakładu Napędów Elektrycznych. W roku 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Należał wtedy do najmłodszych profesorów uczelni technicznych w kraju. W roku 1964 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

W roku 1965 prof. W. Pełczewski został wybrany na członka korespondenta, a w roku 1980 na członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk. W roku 1985 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Paul Sabatier w Tuluzie, a w roku 1995 swojej macierzystej uczelni, Politechniki Łódzkiej. Profesor W. Pełczewski należał do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (członek honorowy od roku 1990) i do Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (członek honorowy od roku 1986).

Zainteresowania naukowe profesora W. Pełczewskiego w początkowym okresie pracy w Politechnice Łódzkiej (do 1952 r.) dotyczyły problematyki maszyn elektrycznych, a w szczególności optymalizacji rozwiązań konstrukcyjnych oraz zjawisk związanych z nagrzewaniem się i chłodzeniem tych maszyn. W latach 1952-70 następuje koncentracja działalności badawczej Władysława Pełczewskiego na problemach obejmujących teorię, elementy i automatyzację układów napędu elektrycznego. W okresie tym ukazują się jego prace dotyczące podstaw teoretycznych i zastosowań wzmacniaczy elektromaszynowych i sprzęgieł elektromagnetycznych oraz dynamiki układów napędowych. Po roku 1970 badania profesora W. Pełczewskiego skupiają się na zagadnieniach teorii i zastosowań automatyki, ze szczególnym uwzględnieniem sterowania optymalnego i adaptacyjnego obiektów poddanych zakłóceniom zewnętrznym, zmianom parametrów i ograniczeniom.

Prof. W. Pełczewski był twórcą łódzkiej szkoły automatyki napędów elektrycznych, której osiągnięcia są szeroko znane i kontynuowane w kraju i za granicą. Duże uznanie i wysoki autorytet międzynarodowy przyniosły Profesorowi jego liczne publikacje oraz monografie naukowe wydane w Polsce, w Niemczech i we Francji. Jedną z oznak dużego uznania i autorytetu jest nadanie Mu tytułu doktora honoris causa przez uniwersytet w Tuluzie. Trudne do przecenienia są zasługi prof. W. Pełczewskiego w rozwoju i organizacji polskiej automatyki jako dyscypliny naukowej i dydaktycznej. Wypromował On liczną grupę doktorów, z których część pełni dziś czołowe funkcje w polskiej automatyce. Zorganizował i ukształtował łódzki ośrodek automatyki, pełnił liczne odpowiedzialne i kierownicze funkcje w różnego rodzaju ogólnopolskich organizacjach, radach i towarzystwach – przede wszystkim w Polskiej Akademii Nauk. Profesor Władysław Pełczewski był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli rozsławiających dobre imię Uczelni w kraju i za granicą. Wypromował 23 doktorów, z których czterech ma tytuł profesora.
Profesor W. Pełczewski jest autorem (lub współautorem) 10 pozycji książkowych (8 monografii i 2 podręczników akademickich) oraz 40 publikacji (artykułów w periodykach, referatów na konferencjach i prac studialnych). Wyniki swych prac przedstawiał prof. W. Pełczewski jako Visiting-Professor w uniwersytetach w Tuluzie, Rzymie, Bolonii i Siegen, a także w czasie krótszych wizyt m.in.: w Paryżu, Grenoble, Padwie, Darmstadt, Monachium, Zurychu, Mediolanie, Sztokholmie, Glasgow, Delft. Intensywną współpracę prowadził z Laboratoire d'Automatique et d'Analyse des Systèmes du CNRS w Tuluzie.

Działalność dydaktyczna profesora W. Pełczewskiego skupiała się głównie na organizacji od podstaw, a następnie prowadzeniu procesów nauczania w zakresie nowych dyscyplin (napęd elektryczny, automatyka) na Wydziale Elektrycznym PŁ. W latach 1956-59 był prodziekanem ds. nauki, a w latach 1959-60 dziekanem Wydziału Elektrycznego PŁ.

Poza pracą w uczelni brał profesor W. Pełczewski także czynny udział w działalności związanej z badaniami naukowymi, rozwojem kadr naukowych i problemami szkolnictwa wyższego. Przez wiele lat był członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN i Komitetu Automatyki i Robotyki PAN. W roku 1966 został wybrany do Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, której członkiem (w sekcji uczelni technicznych) był w czasie dwóch kolejnych kadencji. W latach 1973-92 profesor W. Pełczewski był członkiem Sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych, a w latach 1988-92 wiceprzewodniczącym tej komisji.

Profesor W. Pełczewski otrzymał pięciokrotnie nagrodę I stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Nagrodę Naukową Miasta Łodzi. Został również odznaczony: Komandorskim Orderem Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej, Honorową Odznaką m. Łodzi, Srebrną i Złotą Odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Honorową Odznaką NOT.

Dnia 1 października 1988 r. profesor Władysław Pełczewski przeszedł na emeryturę.

Zmarł 19 grudnia 2006 r.
 

Image

Profesor dr hab. inż. Zbigniew Piotrowski (1920-2003)

Zbigniew Piotrowski urodził się 21 września 1920 roku w Łęczycy. Ukończył tam Gimnazjum i Liceum im. G. Piramowicza w maju 1939 roku. Od października 1939 do końca okupacji był członkiem organizacji konspiracyjnej Komenda Obrońców Polski włączonej następnie do Armii Krajowej. W październiku 1945 r. rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej, które ukończył w kwietniu 1950 roku. W czasie studiów pracował jako nauczyciel w Liceum Przemysłowym. Po ukończeniu studiów pracował przez 3 lata jako Główny Energetyk w Zakładach MALTEX w Łodzi i jednocześnie jako asystent i starszy asystent w Politechnice Łódzkiej. W roku 1953 został adiunktem w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej. Od 1957 roku pod kierunkiem prof. W. Starczakowa rozpoczął pracę naukową w dziedzinie przekładników. Z dziedziny tej obronił pracę doktorską (1963 r.) oraz rozprawę habilitacyjną (l977 r.). W 1970 został mianowany docentem, a w 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1970-76 był zastępcą dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki. Pełnił liczne funkcje we władzach Wydziału i Uczelni: był prodziekanem ds. nauki (1972-76), prorektorem ds. studenckich (1984-87), a w latach 1987-90 prorektorem ds. nauki i I zastępcą rektora. Miał opinię bardzo dobrego organizatora. Jako prorektor zainicjował wprowadzenie zindywidualizowanego kształcenia problemowego, przywiązywał szczególną uwagę do komputeryzacji Uczelni i włączenia jej do systemu sieci informatycznych.

Profesor Zbigniew Piotrowski był autorem lub współautorem 46 publikacji oraz 69 prac niepublikowanych, autorem l skryptu i współautorem 12 skryptów, a także współautorem książki „Przekładniki Prądowe". Wypromował 6 doktorów. Zainteresowania naukowe prof. Z. Piotrowskiego związane były głównie z tematyką przekładnikową. W szczególności jego prace dotyczyły: przekładników prądowych domagnesowanych i metod obliczania ich błędów, badania nad właściwościami przekładników prądowych w warunkach przetężeń i innych nietypowych warunkach pracy, modernizacji i automatyzacji metod pomiaru błędów, miniaturyzacji przekładników prądowych niskiego napięcia, budowy przekładników specjalnych i wzorcowych.

Za swe osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Tytuł Honorowy Zasłużony Nauczyciel oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Za działalność konspiracyjną w czasie okupacji otrzymał Krzyż Armii Krajowej. Po przejściu na emeryturę (1990) pracował dalej w Uczelni w niepełnym wymiarze etatu. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej (1996-2003).

Profesor doktor habilitowany Zbigniew Piotrowski zmarł 9 września 2003 roku. Pracownicy Politechniki Łódzkiej, przyjaciele, koledzy, uczniowie i byli studenci będą wspominać prof. dr. hab. Zbigniewa Piotrowskiego jako człowieka oddanego Uczelni, życzliwego, spieszącego z pomocą, a przede wszystkim człowieka skromnego i koleżeńskiego.
 

Image

Prof. dr hab. Andrzej Płonka (1935-2001)

Andrzej Płonka urodził się 3 listopada 1936 roku w Łodzi. W roku 1959 ukończył studia na Wydziale Chemicznym PŁ, uzyskując dyplom magistra inżyniera ze specjalnością synteza organiczna i radiochemia. Po roku pracy na stanowisku asystenta w Katedrze Chemii Ogólnej PŁ, został zatrudniony w III Klinice Chorób Wewnętrznych Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi jako kierownik Laboratorium Izotopowego. W 1964 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Promotorem Jego pracy doktorskiej Zastosowanie izotopów promieniotwórczych do badania zjawiska wiązania jonów w roztworach polielektrolitów była prof. Alicja Dorabialska, która następnie powierzyła Mu stanowisko adiunkta w kierowanej przez nią Katedrze Chemii Fizycznej PŁ. Odkrył zjawisko załamania symetrii ruchu jonów w polu potencjału dyfuzyjnego i wprowadził do literatury światowej pojęcie unterfuzji na określenie ruchu wskaźnika przeciw gradientowi stężenia substancji oznaczanej. Tytuł doktora habilitowanego uzyskał w roku 1969. 

W roku 1970 już w Instytucie Techniki Radiacyjnej dr hab. Andrzej Płonka zorganizował Pracownię Elektronowego Rezonansu Paramagnetycznego i podjął prace w dziedzinie chemii radiacyjnej. Odbył staże naukowe w laboratoriach zagranicznych: Wayne State University, Detroit, Michigan, USA (1975-76, 6 miesięcy), Max-Planck-Institut für Strahlenchemie, Mulheim a.d. Ruhr, RFN (1980, 6 miesięcy), University of Houston, Houston, Texas, USA (1983-84, 12 miesięcy). Zajmował się głównie badaniami reaktywności produktów paramagnetycznych generowanych radiacyjnie i fotochemicznie w fazach skondensowanych. Sformułował oryginalną w skali światowej teorię kinetyki dyspersyjnej, uwzględniającą nieuporządkowanie faz skondensowanych na poziomie molekularnym. 

W roku 1983 uzyskał tytuł profesora. W roku 1992 tytuł profesora nadał Mu Nagoya Institute of Technology w Japonii, gdzie prowadził badania i wykłady przez okres 7 miesięcy.

Profesor Płonka wypromował pięciu doktorantów. Jego dorobek naukowy obejmuje 170 prac oryginalnych, 12 prac przeglądowych, 3 patenty i 6 monografii, a także 235 prezentacji na konferencjach naukowych (w tym około 40 referatów plenarnych) i 31 wykładów na zaproszenie prestiżowych ośrodków naukowych (w tym 29 za granicą). W ostatnich latach zorganizował cykliczne międzynarodowe warsztaty naukowe Structure of Oxygen Radicals in Irradiated Solids, SORIS 1996, 1998 i 2001, a także był przewodniczącym komitetu naukowego i organizacyjnego sympozjum polsko-izraelsko-niemieckiego Dynamical Processes un Condensed Molecular Systems, DPCMS` 99. Był członkiem zarządu International Association for Radiation Research (1983-87), przedstawicielem Polski w Commission on Radiochemistry and Nuclear Chemistry, Unternational Union of Pure and Applied Chemistry ( od 1991 ) i członkiem zarządu Miller Trust for Radiation Chemistry (od 1993). Został mianowany przewodniczącym kolejnej konferencji Millera (Miller Conference on Radiation Chemistry), która ma się odbyć w Polsce w roku 2003.
Ponadto, prof. Płonka działał aktywnie w krajowych organizacjach naukowych: był prezesem Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych (1986-92), Prezesem Sekcji Wolnych Rodników Polskiego Towarzystwa Biofizycznego (od 1993), członkiem założycielem i prezesem Polskiej Grupy International EPR Society (od 1993), członkiem założycielem i prezesem Polskiej Grupy Society for Free Radical Research (od 1993). Był również wieloletnim członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. 

Profesor Płonka jest laureatem ponad dwudziestu nagród i wyróżnień za działalność naukową i dydaktyczno-wychowawczą, otrzymał je m.in. od Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych, Ministra Edukacji, Państwowej Agencji Atomistyki, Politechniki Łódzkiej. W roku 1999 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w roku 2001 Polskie Towarzystwo Badań Radiacyjnych przyznało Mu prestiżowy medal Marii Skłodowskiej-Curie, którego niestety nie mógł już odebrać osobiście. Już po Jego śmierci ukazała się obszerna monografia Dispersive Kinetics wydana przez Kluwer Academic Publishers. 

Profesor Andrzej Płonka pozostanie w pamięci środowiska naukowego jako człowiek dużej wiedzy, odważnie stawiający nowe, często kontrowersyjne, tezy i konsekwentnie dowodzący swoich racji. Posiadał wyjątkową umiejętność kojarzenia pozornie odległych faktów i interdyscyplinarnego podejścia do badanych zagadnień. 

Prof. dr hab. Andrzej Płonka zmarł 5 września 2001 roku.
 

Image

Profesor Zdzisław Pomykalski
(1917-2000)

Urodził się w dniu 17 marca 1917 roku w Łodzi. Świadectwo dojrzałości otrzymał w roku 1936 w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Łodzi. W tymże roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, przerwane przez wojnę. W okresie okupacji przebywał w Pęczniewie, gdzie pracował w Urzędzie Gminnym. W roku 1945 wrócił do Łodzi i podjął w Politechnice Łódzkiej przerwane studia, które ukończył w roku 1948, uzyskując dyplom magistra inżyniera elektryka. W roku 1963 otrzymał stopień doktora nauk technicznych.

Od 1.09.1947 r. pracował jako nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PŁ, przechodząc kolejne szczeble awansu naukowego od młodszego asystenta do profesora nadzwyczajnego, który to tytuł otrzymał w roku 1977. Z dniem 1 października 1987 roku przeszedł na emeryturę.

Działalność naukowa prof. Z. Pomykalskiego koncentrowała się na dwóch dyscyplinach naukowych: elektrotechnice samochodowej i pomiarach wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. Był promotorem 15 prac doktorskich, recenzował 6 prac habilitacyjnych i 16 prac doktorskich.

Był autorem i współautorem 32 artykułów i referatów opublikowanych i wygłoszonych na różnych konferencjach naukowych. Był organizatorem 3 konferencji naukowych i w latach 1960-71 brał udział w pracach Rady Naukowej ds. Komunikacji przy Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi. Od roku 1978 był członkiem Rady Naukowej przy Wyższej Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen W. Waszkiewicza w Pile, a od 1980 roku – Rady Naukowej Instytutu Elektroenergetyki Politechniki Częstochowskiej.

W latach 1975-1980 był członkiem Sekcji Problemów Elektrotechniki i Elektroniki Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Motoryzacji w Warszawie, w latach 1957-1960 doradcą naukowym ds. Elektrotechniki Samochodowej w FSC Starachowicach. W latach 1970-72 był doradcą naukowym Zakładów Elektrotechnicznych „Warel" w Warszawie. Był ponadto kierownikiem kilkunastu prac naukowo-badawczych, których wyniki zostały wdrożone w przemyśle.

Prof. Z. Pomykalski przygotował i prowadził od roku 1949 na Wydziale Mechanicznym PŁ wykład z Elektrotechniki Samochodowej. Opracował i uruchomił również laboratorium z tego przedmiotu. W roku 1954 przygotował wykład z pomiarów wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. Te dwa wykłady i związane z nimi laboratoria były osiągnięciami w pełni innowacyjnymi na Wydziale.

W dorobku naukowym i publikacyjnym prof. Z. Pomykalskiego zwraca uwagę podręcznik akademicki „Elektrotechnika Samochodów" oraz skrypt „Elektrotechnika Samochodowa", jak również opracowany pod Jego kierunkiem skrypt „Laboratorium Elektrotechniki Samochodowej". Wszystkie te tytuły wypełniły dotkliwą lukę w piśmiennictwie technicznym w kraju.

Prof. Z. Pomykalski stworzył pewnego rodzaju szkołę naukową, skupiając wokół siebie wielu zdolnych i ambitnych młodych ludzi. Dla swoich współpracowników był nie tylko nauczycielem naukowcem, ale także przyjacielem. Zaszczepiał młodym umysłom bakcyla pracy naukowej, a także wdrażał kodeks postępowania moralnego. Często powtarzał, że „słowa uczą, ale czyny pociągają". Był świetnym humanistą, co wielokrotnie znajdowało wyraz w Jego działalności naukowej, technicznej, dydaktycznej i organizacyjnej.

Podczas kilkakrotnych staży w uczelniach zagranicznych w Politechnikach: w Leningradzie, Karl-Marx-Stadt, Ilmenau, Pradze, Bratysławie oraz Uniwersytetach Technicznych: Drezno, Budapeszt, prof. Z. Pomykalski wygłosił szereg prelekcji na temat macierzystej Uczelni.
Prof. Z. Pomykalski w ciągu 40-letniej działalności w Politechnice Łódzkiej piastował szereg odpowiedzialnych funkcji zarówno ogólnouczelnianych jak i wydziałowych. W latach 60. pełnił funkcję Prodziekana, a w latach 1969-1973 funkcję Dziekana Wydziału Elektrycznego. W czasie Jego kadencji nastąpiła reorganizacja Wydziału, na którym w miejsce Katedr powołano Instytuty i zostały opracowane nowe programy nauczania dostosowane do nowej struktury Wydziału. Osobistym osiągnięciem prof. Z. Pomykalskiego było opracowanie założeń technicznych i ekonomicznych rozbudowy Wydziału.

W latach 1970-1987 był zastępcą dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Za swoją działalność prof. Zdzisław Pomykalski otrzymał 5 indywidualnych i 1 zespołową nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz 35 nagród Rektora za działalność naukową, dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną. Z otrzymanych odznaczeń wyróżnić należy: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej i tytuł Honorowy Zasłużony Nauczyciel PRL.

24 listopada 2000 r. odszedł od nas Człowiek wielkiej pasji naukowej i technicznej, wybitny humanista, serdeczny przyjaciel.

Image

Doc. dr hab. inż. Mirosław Roszkowski (1918-1997)

Docent dr hab. inż. Mirosław Roszkowski urodził się 14 listopada 1918 w Saratowie. Maturę uzyskał w 1935 roku w Łodzi. Studia rozpoczął na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej w 1936 roku, przerwane następnie przez drugą wojnę światową.

W czasie okupacji uczestniczył w walce z okupantem w szeregach Narodowych Sił Zbrojnych. W latach 1944-1945 odbył kampanię frontową, przebywając wraz z Pierwszą Armią Ludowego Wojska Polskiego szlak od Warszawy do Kołobrzegu otrzymując cztery odznaczenia bojowe i wojskowe.

Po zakończeniu wojny podjął studia na Politechnice Łódzkiej na Wydziale Mechanicznym, który ukończył w 1949 roku uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika. Pracę naukową i dydaktyczno-wychowawczą rozpoczął na Politechnice Łódzkiej już w 1947 roku, początkowo w Katedrze Matematyki, a następnie w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn Wydziału Elektrycznego, gdzie pracował od 1954 roku na stanowisku adiunkta. Równocześnie był zatrudniony w Przemysłowym Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi, jako Kierownik Pracowni Turbin Gazowych. Brał udział między innymi w projektowaniu pierwszej polskiej turbiny gazowej. W roku 1959 przechodzi do Zakładu Teorii Mechanizmów Maszyn na Wydziale Mechanicznym.

W 1962 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Prace Jego rozszerzają hydrodynamiczną teorię łożysk ślizgowych, co pozwoliło na rozwiązanie szeregu problemów w dynamice maszyn wirnikowych.

W latach 1970-1980 pełnił funkcję zastępcy kierownika Zespołu Teorii Mechanizmów i Maszyn w Instytucie Mechaniki Stosowanej. Od roku 1981 aż do czasu przejścia na emeryturę pełnił funkcję kierownika Zespołu TMM.

Docent dr hab. inż. Mirosław Roszkowski zmarł 9 listopada 1997 roku w Łodzi.

Dorobek naukowy Doc. Mirosława Roszkowskiego obejmuje kilkadziesiąt artykułów naukowych i prac badawczych. Jest autorem i współautorem trzech książek z zakresu problemów sterowania automatycznego maszyn, przy czym jest współtwórcą tego kierunku badań w Politechnice Łódzkiej. Nie mniej bogaty był Jego dorobek dydaktyczno-wychowawczy. Już na stanowisku docenta był współtwórcą kierunków dydaktycznych, programów i metod dydaktycznych w zakresie Teorii Maszyn i Regulacji Automatycznej oraz Podstaw Automatyki. Szczególny dorobek w tej dziedzinie stanowią książki: ‘Podstawy Automatyki dla Mechaników” oraz „Teoria Sterowania Automatycznego”. Wypromował kilku doktorów nauk technicznych.

Był współtwórcą powołanego na Wydziale Mechanicznym Studium Doktoranckiego w zakresie dynamiki i automatyki maszyn. Za tę działalność został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Edukacji Narodowej. Nagrodzony został również w 1984 roku Nagrodą indywidualną Drugiego stopnia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.

Po przejściu na emeryturę Doc. Mirosław Roszkowski prowadził aktywną działalność publicystyczną. Jego artykuły i eseje zawierają głębokie myśli filozoficzne, moralne i chrześcijańskie pełne troski o kulturę, dobro i człowieczeństwo.

Doc. dr hab. inż. Mirosław Roszkowski pozostaje w naszej pamięci jako niezwykle szlachetny człowiek, dociekliwy i sumienny badacz, przyjaciel młodzieży i nieodżałowany kolega.
 

Image

Prof. dr inż. Mieczysław Serwiński (1918-1999)

Mieczysław Serwiński urodził się 28 kwietnia 1918 roku w Zakrzewie w województwie Płockim. Jest absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej. We wrześniu 1945 r. rozpoczął pracę w nowo utworzonej Politechnice Łódzkiej. Tutaj przeszedł wszystkie szczeble kariery nauczyciela akademickiego od starszego asystenta (1945 r.) do profesora zwyczajnego (1968 r.). Stopień naukowy doktora nauk technicznych nadała Mu Rada Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej po obronie pracy z zakresu chemii fizycznej promowanej przez profesor Alicję Dorabialską. 

W latach 1946-51 kierował Katedrą Maszynoznawstwa Chemicznego na Wydziale Chemicznym, a w latach 1951-69 organizował i kierował Katedrą Inżynierii i Aparatury Chemicznej na Wydziale Chemii Spożywczej. 

Był współtwórcą i dziekanem tego wydziału w latach 1952-56 oraz 1960-62. Przez wiele lat był we władzach Politechniki, najpierw jako prorektor (w latach 1962-68), a później (1968-75) jako rektor. Jednocześnie był przewodniczącym Kolegium Rektorów Łódzkich Uczelni. Przez siedemnaście lat był dyrektorem Instytutu Inżynierii Chemicznej, który współtworzył w 1970 r. 

Był także aktywnym społecznikiem, przez 8 lat jako Przewodniczący Rady Narodowej, a przez 14 lat jako poseł na Sejm. 

Pionierska działalność prof. Serwińskiego zaowocowała powstaniem w Łodzi w latach 40-tych od podstaw inżynierii chemicznej, początkowo w ramach Wydziałów: Chemicznego i Chemii Spożywczej, później Instytutu Inżynierii Chemicznej na prawach wydziału. Ukoronowaniem tej działalności było utworzenie w 1992 r. Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. 

Profesor wypromował 22 doktorów, z których wielu to dziś profesorowie o międzynarodowym autorytecie naukowym. Dorobek naukowy prof. Serwińskiego obejmuje kilkadziesiąt publikacji w czasopismach naukowych, a także kilkanaście książek i podręczników akademickich z zakresu inżynierii chemicznej i procesowej. 

Działalność naukowa i organizacyjna profesora Mieczysława Serwińskiego jako dziekana i rektora uhonorowana została nagrodą Sekretarza Naukowego Polskiej Akademii Nauk, czterema nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Nagrodą Naukową miasta Łodzi. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim OOP oraz innymi wysokimi odznaczeniami państwowymi. 

Ponad 50-letnia aktywność zawodowa wyróżniająca się bogatym dorobkiem naukowym, edytorskim oraz wychowawczym, szeroka działalność społeczna owocnie spożytkowana dla rozwoju Politechniki Łódzkiej stawia Mieczysława Serwińskiego wśród jej najbardziej zasłużonych profesorów. W uznaniu tych zasług otrzymał w 1995 r. tytuł Doktora Honoris Causa PŁ. Wcześniej, bo w 1977 r. godność tę nadał prof. Serwińskiemu Uniwersytet Strathclyde w Glasgow (Wielka Brytania).

Mimo formalnego przejścia na emeryturę w 1987 r. Prof. Serwiński nadal intensywnie pracował prowadząc wykłady i seminaria, był konsultantem przy realizacji tematów badawczych, zawsze chętnie służył swoim doświadczeniem i autorytetem przy podejmowaniu decyzji na Radach Wydziału i innych gremiach. 

Te skrótowo wymienione osiągnięcia Profesora są wynikiem wieloletniego, niestrudzonego poświęcenia jego czasu, serca i umysłu dla nauki, własnej uczelni, dla miasta i społeczeństwa. Profesora Mieczysława Serwińskiego cechowała wyjątkowa życzliwość dla ludzi, zrozumienie ich potrzeb i bolączek oraz gotowość niesienia pomocy. 

Profesor Serwiński zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 30 lipca 1999 r.
 

Profesor Hipolit Sobolewski
(1911-1997)

Profesor Hipolit Sobolewski urodził się w dniu 6 października 1911 r. w Janowie, powiat Sokółka, woj. białostockie, w rodzinie chłopskiej. Szkołę Powszechną ukończył w Janowie, a Gimnazjum w Białymstoku w 1931 r. W tymże 1931 r. wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w grudniu 1936 r.

Od stycznia 1937 r. do wybuchu wojny, z roczną przerwą na służbę wojskową, pracował jako konstruktor parowozów w Zakładach H. Cegielski w Poznaniu.

W październiku 1939 r. powrócił do Janowa i objął stanowisko nauczyciela matematyki i fizyki w polskiej szkole średniej w Janowie.
Od 1941 r. w okresie okupacji niemieckiej, pracował na roli oraz brał udział w tajnym nauczaniu w zakresie szkoły średniej.
Po wyzwoleniu, od sierpnia 1944 r. pracował jako Dyrektor Gimnazjum w Janowie, a następnie w Wojewódzkim Wydziale Przemysłowym w Białymstoku.

Od 1 czerwca 1945 r. pracował w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu. Od listopada 1946 r. dojeżdżając z Poznania, pracował jako starszy asystent w Katedrze Parowozów i Silników Parowych Politechniki Łódzkiej, a w roku akademickim 1947/48 prowadził wykład z przedmiotu „Dynamika pojazdów szynowych” Od 15 lutego 1948 r., po odejściu z Politechniki Łódzkiej prof. K. Zembrzuskiego, prof. H. Sobolewski w charakterze z-cy profesora został kierownikiem Katedry i Zakładu Parowozów i Silników Parowych. W 1950 r. uzyskuje nominacje na profesora nadzwyczajnego.

Po zlikwidowaniu w roku akademickim 1952/53 specjalności „Pojazdy szynowe” profesor H. Sobolewski przeniósł się do Warszawy na Wydział Komunikacji Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził wykłady z dziedziny pojazdów szynowych oraz zorganizował Katedrę Pojazdów Szynowych, którą kierował do czasu likwidacji Wydziału.

Profesor H. Sobolewski, dojeżdżając z Warszawy, prowadził w Politechnice Łódzkiej wykłady do 31 stycznia 1956 r., w tym do 1954 r. na pełnym etacie, a później na pół etatu.

Pracując w Politechnice Warszawskiej prof. H. Sobolewski nie zaprzestał współpracy z Centralnym Biurem Konstrukcyjnym Taboru Kolejowego w Poznaniu oraz z Centralnym Ośrodkiem Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie.

Po przejściu w 1976 r. w stan spoczynku nie zaprzestał działalności naukowej. Do istotnych osiągnięć profesora H. Sobolewskiego należy zaliczyć rozwinięcie, po raz pierwszy w Polsce, zagadnień dynamiki pojazdów szynowych. Z tego zakresu opublikował szereg artykułów oraz wydał dwa podręczniki. Jest także autorem obszernej monografii pt. „Konstrukcje i projektowanie parowozów”.

Profesor Hipolit Sobolewski zmarł 21 kwietnia 1997 roku.
 

Image

Profesor zwyczajny Bronisław Sochor
(1909-1989)

W dniu 26 sierpnia 1989 roku zmarł Profesor Bronisław Sochor, profesor zwyczajny Politechniki Łódzkiej, wybitny specjalista z dziedziny elektrotermii, twórca i pierwszy Kierownik Katedry Elektrotermii.

Profesor Bronisław Sochor urodził się dnia 15 marca 1909 roku w Stanisławowie k. Lwowa i po uzyskaniu matury podjął studia na Wydziale Elektryczno-Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Po uzyskaniu dyplomu pracował początkowo w Dyrekcji Okręgowej PKP w Warszawie, a następnie w firmie Zubko, kierując produkcją wybranych urządzeń elektrotermicznych. W pierwszych latach po zakończeniu wojny profesor Sochor uruchomił i przez kilka lat był dyrektorem Zakładów Wytwórczych Urządzeń Termotechnicznych „ELCAL” w Łodzi.

Od roku akademickiego 1947/1948 prowadził wykłady z elektrotermii w Politechnice Łódzkiej. Był organizatorem i od roku akademickiego 1951/52 kierownikiem Zakładu Grzejnictwa Elektrycznego. Następnie od roku akademickiego 1956/57 kierownikiem Katedry Grzejnictwa Elektrycznego, przemianowanej w 1963 r. na Katedrę Elektrotermii.

Prof. Bronisław Sochor profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1955 roku, a profesora zwyczajnego w 1968 roku.

Był autorem 77 publikacji naukowych, promotorem 9 prac doktorskich i wielu prac magisterskich, aktywnie udzielał się w pracy społecznej i organizacyjnej. Był Prorektorem Politechniki Łódzkiej, Prodziekanem i Dziekanem Wydziału Elektrycznego PŁ oraz przez wiele lat Przewodniczącym Polskiego Komitetu Elektrotermii. W latach 1972-1974 był Prezydentem Międzynarodowej Unii Elektrotermii z siedzibą w Paryżu.

Prof. B. Sochor do ostatnich dni swego życia udzielał się aktywnie w pracach Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, w którym do 1988 roku pełnił funkcję Przewodniczącego Komisji Przetwarzania Energii. Był także współorganizatorem Muzeum Politechniki Łódzkiej. Z Jego inicjatywy powstała Księga Pamięci Osób Zasłużonych dla PŁ.

Profesor Bronisław Socho był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Honorowym Międzynarodowej Unii Elektrotermii. Otrzymał również Nagrodę Naukową m. Łodzi.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Adam Sroczyński (1910-2008)

Profesor Adam Sroczyński urodził się 30 grudnia 1910 roku w Poznaniu. Dyplom magistra inżyniera chemika uzyskał na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej (1935). Bezpośrednio po studiach związał się zawodowo z przemysłem ziemniaczanym, pełniąc kolejno funkcje dyrektora Wytwórni Przemysłu Ziemniaczanego we Wronkach, Luboniu, Kątach Wrocławskich i Namysłowie. W okresie II wojny światowej pracował w polskim Zakładzie Cukierniczym w Jarosławiu oraz w Cukrowni Przeworsk. Po zniszczeniach wojennych, dzięki ogromnemu zaangażowaniu, odbudował dwa spośród wymienionych zakładów i uruchomił w nich produkcję.

Działalność dydaktyczną i naukową rozpoczął w 1948 roku, w Uniwersytecie Wrocławskim, którą następnie kontynuował w Politechnice Wrocławskiej i w Wyższej Szkole Rolniczej we Wrocławiu, gdzie w 1952 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W marcu 1954 roku dr inż. Adam Sroczyński rozpoczął 25-letnią owocną pracę naukową i dydaktyczną na Wydziale Chemii Spożywczej Politechniki Łódzkiej. Tutaj zorganizował Zakład Technologii Krochmalu i Syropu (obecnie Zakład Technologii Skrobi i Cukiernictwa), którym kierował aż do przejścia na emeryturę. W latach 1958-1960 oraz 1964-1970 był prodziekanem tego Wydziału oraz seniorem budowy nowego pawilonu. W 1971 roku Rada Państwa nadała Mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, zaś w 1983 roku profesora zwyczajnego. W dowód uznania wybitnych osiągnięć naukowych w zakresie chemii i technologii węglowodanów w 1995 roku Profesor otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Dorobek naukowy Profesora obejmuje łącznie 98 artykułów oryginalnych, 2 książki monograficzne oraz 15 patentów.

Prof. Adam Sroczyński jest twórcą szkoły naukowej chemii i technologii skrobi w Politechnice Łódzkiej, uznanym autorytetem w tej specjalności, także poza granicami Polski. Wypromował 12 doktorów nauk technicznych. Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne prof. dr inż. Adam Sroczyński był wielokrotnie odznaczany, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL oraz odznaczeniami resortowymi.

Profesor dr hab. inż. Adam Sroczyński był członkiem Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, jednocześnie przewodniczył przez kilkanaście lat Sekcji Technologii Węglowodanów. Był także współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności. Bardzo wysoko oceniana jest aktywność Profesora we współpracy naukowo-badawczej z przemysłem, a zwłaszcza z przemysłem ziemniaczanym i cukierniczym. W uznaniu zasług na tym polu w 1988 roku prof. dr hab. inż. Adam Sroczyński został wybrany honorowym przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Laboratorium Przemysłu Ziemniaczanego oraz Centralnego Laboratorium Przemysłu Koncentratów Spożywczych.

Pamiętamy Go jako doskonałego organizatora, niezwykle energicznego oraz dociekliwego inżyniera-badacza, zaangażowanego nauczyciela i wychowawcę młodzieży akademickiej oraz młodej kadry naukowej. Profesor Adam Sroczyński zmarł 17 października 2008 roku.

Image

Profesor Bogumił Staniszewski (1924-1995)

Bogumił Staniszewski urodził się 18 kwietnia 1924 r. w Warszawie. W 1939 r. ukończył 6 Państwowe Gimnazjum im. T. Rejtana. W czasie wojny, po ukończeniu w 1942 r. Państwowej Szkoły Techniczno-Mechanicznej, wstąpił do Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie na Wydział Mechaniczny. Wywieziony po Powstaniu Warszawskim na przymusowe roboty do Niemiec, po powrocie (lipiec 1945 r.) kontynuował studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, którą ukończył w 1947 r.

W październiku 1946 r. podjął pracę nauczyciela akademickiego, początkowo na Politechnice Łódzkiej (lata 1947-1949), a następnie na Politechnice Warszawskiej (lata 1949-1990). Pracując pod kierunkiem prof. Bohdana Stefanowskiego, uzyskał w 1957 r. stopień doktora nauk technicznych. W 1960 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1966 r. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a profesora zwyczajnego w 1971 r. Został członkiem Akademii Nauk: korespondentem w 1969 r., rzeczywistym w 1980 r. Pełnił szereg funkcji w Uczelni: kierownika Zakładu Termodynamiki (1961-1968), prorektora Politechniki Warszawskiej (1969-1973), dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej (1968-1990).

Działalność naukowa Profesora koncentrowała się głównie na szeroko rozumianej termodynamice, wymianie ciepła teoretycznej i doświadczalnej, chłodnictwie oraz energetyce przemysłowej i niekonwencjonalnej. Profesor Staniszewski był również ekspertem ONZ do spraw energetyki.

Łącznie opublikował około 200 oryginalnych prac naukowych. Był autorem licznych książek monograficznych oraz podręczników akademickich.
W trakcie wieloletniej działalności dydaktycznej prowadził różnorodne zajęcia i wykłady. Wypromował 20 doktorów.

Profesor Bogumił Staniszewski działał na wielu płaszczyznach. Był wieloletnim przewodniczącym Komitetu Termodynamiki i Spalania Polskiej Akademii Nauk, redaktorem naczelnym „Archiwum Termodynamiki” oraz członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Zasiadał w radach naukowych wielu instytucji. Był wieloletnim członkiem CKK, a następnie CK do stopni i Tytułów Naukowych. Był recenzentem dużej liczby prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków o tytuł profesora.

W uznaniu zasług otrzymał godność doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami. Był wielokrotnie nagradzany nagrodami Ministra Edukacji Narodowej i Sekretarza PAN.

Zmarł 23 maja 1995 r. na Florydzie.

Pozostał w naszej pamięci jako Człowiek o wielkiej otwartości, kulturze i pogodzie ducha.
 

Image

Profesor Walenty Starczakow
(1906-1999)

Urodził się w 1906 roku w Tbilisi w Gruzji. Po wybuchu rewolucji w Rosji carskiej przeniósł się do Warszawy, gdzie ukończył gimnazjum i podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1935 roku. Po studiach rozpoczął pracę w znanej warszawskiej fabryce aparatury elektrycznej K. Szpotańskiego i s-ka, gdzie przez szereg lat współpracował ze znanym naukowcem prof. Stanisławem Szporem. Razem stworzyli wiele konstrukcji przekładników na najwyższym światowym poziomie.

W październiku 1945 podjął pracę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. Początkowo pracował w Katedrze Podstaw Elektrotechniki Ogólnej. Dzięki prof. Walentemu Starczakowowi Katedra ta stała się znanym ośrodkiem naukowym z dziedziny przekładników. Jest autorem książki „Przekładniki”, wielu publikacji o tematyce przekładnikowej oraz autorem skryptów „Materiałoznawstwo elektryczne” i „Budowa przekładników”. W 1967 rok doc. Walenty Starczakow otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.

W czasie pracy w Uczelni pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektrycznego a od 1.10.1971 do 30.09.1975 r. był dyrektorem Instytutu Podstaw Elektrotechniki.

Profesor Walenty Starczakow uważany jest za twórcę polskiej szkoły przekładnikowej. Wypromował pięciu doktorów, z których czterech jest obecnie profesorami. Za swoją działalność naukową i dydaktyczną otrzymał wiele nagród Rektora i Ministra oraz odznaczeń państwowych, między innymi Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Tytuł Honorowy zasłużony Nauczyciel RP.

Zmarł 2 grudnia 1999 roku w Łodzi.
 

Image

Profesor zw. dr hab. dr h.c. Bohdan Stefanowski
Twórca i Pierwszy Rektor Politechniki Łódzkiej
(1883-1976)

Profesor Bohdan Stefanowski urodził się 17 czerwca 1883 roku w Lublinie. W 1904 roku otrzymuje dyplom z odznaczeniem na Politechnice Lwowskiej. Tam po studiach w Drezdnie i Charlottenburgu – doktoryzuje się, habilituje i po krótkiej docenturze otrzymuje w 1914 roku nominację na profesora nadzwyczajnego. We Lwowie powstaje Jego „Termodynamika Techniczna” – pierwszy o polskiej terminologii obszerny podręcznik akademicki z tej dziedziny.

W roku 1918 na zaproszenie Politechniki warszawskiej prof. B. Stefanowski obejmuje Katedrę Termodynamiki Technicznej i organizuje Laboratorium Maszyn Cieplnych na skalę światową. Pisze pierwsze polskie „Chłodnictwo”, „Gospodarność Cieplna Siłowni” oraz bardzo popularne „Podstawy Techniki Cieplnej”, rozwija na poziomie światowym prace badawcze, współpracę z przemysłem, kształci specjalistów i przyszłych naukowców – tworzy Warszawską Szkołę Naukową Termodynamiki, zostaje członkiem ANT w Warszawie i PAU w Krakowie.

W latach 1945-48 prof. B. Stefanowski mianowany pełnomocnikiem Ministerstwa Oświaty, tworzy od podstaw – jako Rektor – Politechnikę Łódzką i jej pierwsze cztery Wydziały: Mechaniczny, Elektryczny, Chemiczny i Włókienniczy – fundament dalszego akademickiego rozwoju Uczelni.

Powstanie w Łodzi Instytutu Techniki Cieplnej, Instytutu Papiernictwa i Instytutu Włókiennictwa to efekt działań Rektora Stefanowskiego równoczesnych z organizowaniem Politechniki.

Jesienią 1948 r. prof. B. Stefanowski wraca do Warszawy, odbudowuje Katedrę i przystępuje do realizacji swego życiowego zamierzenia – budowy Instytutu na miarę potrzeb czasu i stołecznej Politechniki. Powołany w 1952 r. na członka rzeczywistego PAN, zasiada w prezydium, organizuje Komitet Budowy Maszyn PAN i Zakład Termoenergetyki PAN, zakłada i redaguje Archiwum Budowy Maszyn – powstają też nowe opracowania monograficzne i liczne artykuły – buduje i wyposaża „swój” Instytut. Gmach przekazany do użytku w 1955 r. dzisiaj nosi nazwę: „Instytut Techniki Cieplnej Politechniki Warszawskiej im. B. Stefanowskiego”.

Obie Politechniki Łódzka i Warszawska wysoko oceniły zasługi i osiągnięcia prof. B. Stefanowskiego, nadając Mu godność i tytuł Doktora Honoris Causa.

Był laureatem nagrody państwowej i szeregu nagród Ministra, otrzymał wiele odznaczeń, w tym Order Sztandaru Pracy I kl. I Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Prof. B. Stefanowski zmarł w Warszawie 3 stycznia 1976 r. Pogrzeb przerodził się w wielką manifestację z licznym udziałem świata nauki, kolegów, współpracowników, wychowanków i uczniów.

Swemu Twórcy i Pierwszemu Rektorowi, Politechnika Łódzka w 100-lecie urodzin w r. 1983 wznosi granitowy pomnik usytuowany przy ulicy Jego imienia, jako wyraz wdzięczności i wiecznej pamięci.
 

Image

Stanisława Stolle
(1891-1979)

Stanisława Stollowa urodziła się dnia 14 stycznia 1891 r. w Brzozówce w województwie nowogródzkim. Zawierucha wojenna przywiodła Ją do Łodzi.

Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczęła w maju 1946 roku. Początkowo zaangażowana została w Bibliotece Głównej na stanowisku konserwatora. Od początku była duszą organizującej się Biblioteki PŁ. Znajomość kilku języków obcych umożliwiała Jej dokonywanie przeglądu i wyboru darów książkowych i czasopiśmienniczych nadchodzących w owym czasie do Uczelni z różnych stron kraju i świata.
Faktycznie sprawowała funkcję zastępcy kierownika Biblioteki Głównej PŁ (Biblioteką kierowała wówczas Senacka Komisja Biblioteczna pod przewodnictwem prof. B. Konorskiego).

Przyszedł czas i na skromne awanse. W 1952 r. została asystentem bibliotecznym a w 1956 r. za zgodą ówczesnego Ministra Szkolnictwa Wyższego została zwolniona od formalnych wymogów i awansowana na stanowisko bibliotekarza. 

Zasługą Pani Stanisławy Stollowej była organizacja Sekcji Czasopism, którą kierowała z powodzeniem przez kilka lat.

W latach 1958-1968 pracowała w Oddziale Opracowania Zbiorów, zajmując się głównie klasyfikowaniem zbiorów w językach słowiańskich. Za sumienną, pełną poświęcenia pracę była wielokrotnie wyróżniana nagrodami Rektora PŁ oraz Medalem Dziesięciolecia Polski Ludowej.

Pani Stollowa był uosobieniem skromności, pracowitości i szlachetności. Wzorem zdyscyplinowania i oddania swych sił i umiejętności placówce, w której pracowała.

Odeszła na zasłużoną emeryturę w styczniu 1968 r.

Stanisława Stollowa zmarła 14 stycznia 1979 r.

Image

Profesor Czesław Strumiłło
(1930-2018)

Prof. dr hab. inż. Czesław Strumiłło urodził się 17 lutego 1930 roku w Wilnie. Studia wyższe na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej ukończył w 1952 roku. W roku 1951, jeszcze jako student, przyjął propozycję profesora Mieczysława Serwińskiego objęcia funkcji zastępcy asystenta w Katedrze Inżynierii i Aparatury Chemicznej. Na Politechnice Łódzkiej przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej do rektora włącznie. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1960 roku, doktora habilitowanego w 1966 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1974 roku, a zwyczajnego w 1981 roku. W roku 1951 rozpoczął pracę naukową i dydaktyczną na Politechnice Łódzkiej w Katedrze Inżynierii i Aparatury Chemicznej. W latach 1961-1962 był stypendystą British Council, zaś w latach 1981-1982 British Royal Society.

Od końca lat sześćdziesiątych rozwijał wraz ze współpracownikami badania w zakresie teorii i techniki suszenia. Specjalnością naukową Profesora była inżynieria chemiczna i procesowa: transport ciepła i masy w procesach absorpcji, fluidyzacji i suszenia (teoria, wdrożenia); nowe mechanizmy procesu suszenia w układach dyspersyjnych (skala laboratoryjna i przemysłowa); kinetyka suszenia i degradacji biomateriałów. Pod Jego kierunkiem ukształtował się zespół naukowy o czołowej pozycji w dziedzinie suszenia w kraju i o uznanym autorytecie międzynarodowym, mający znaczący wkład w rozwój badań suszarniczych. Jako profesor wizytujący wygłaszał wykłady w ośrodkach naukowych w Wielkiej Brytanii, RFN, Brazylii, Australii, Nowej Zelandii, we Włoszech, Norwegii, Chinach, Egipcie, Czechosłowacji, Białorusi i Kanadzie.

Prof. Cz. Strumiłło będąc kierownikiem zawsze starał się otwierać drogę do awansów naukowych młodym członkom swego zespołu, wysyłając ich na staże do dobrych ośrodków naukowych w świecie. Był członkiem rad redakcyjnych wielu czasopism zagranicznych. Prowadził aktywną działalność organizacyjną w zakresie nauki i dydaktyki.

W latach 1984-1987 był prorektorem, a następnie w latach 1987-1990 rektorem Politechniki Łódzkiej, w latach 1993-1999 był dziekanem Wydziału Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska.

W latach 1990-1996 dwukrotnie był członkiem Komitetu Badań Naukowych, a w kadencji 1993-1996 przewodniczył Komisji Badań Stosowanych oraz był wiceprzewodniczącym KBN. Był ekspertem Ministra Edukacji Narodowej, wiceprezesem Łódzkiego Oddziału PAN, delegatem Polski do Drying Working Party oraz do Science Advisory Committee European Federation of Chemical Engineering. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN oraz członkiem wielu rad naukowych. Przewodniczył Polskim Misjom Naukowym w Japonii, RFN i Korei Płd. oraz uczestniczył w takiej misji w Wielkiej Brytanii w 1988 roku. W 1989 roku wybrany został na członka korespondenta, a w 2002 roku na członka rzeczywistego PAN.

W okresie kadencji Rektora Czesława Strumiłło pięciokrotnie zwiększano fundusze na zakup aparatury badawczej, co pozwoliło na zakup nowoczesnej aparatury badawczej. Przeprowadzono także poważne prace remontowe sieci elektrycznej, instalacji grzewczej oraz ogólnobudowlane w domach studenckich i pawilonach dydaktycznych.

Dorobek naukowy Profesora Strumiłło obejmuje autorstwo i współautorstwo 7 książek, ponad 250 publikacji w czasopismach i materiałach z konferencji naukowych, wiele wydawnictw monograficznych i rozdziałów w książkach. Był promotorem 15 przewodów doktorskich. Spośród wypromowanych doktorów pięciu uzyskało stopień doktora habilitowanego, a sześciu tytuł profesora.

W 1994 roku Profesor Czesław Strumiłło został laureatem międzynarodowej nagrody Award for Excellence in Drying Research, a w 1996 Nagrody Naukowej Miasta Łodzi. Odznaczony był m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Edukacji Narodowej. W 1989 roku otrzymał godność i tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Strathclyde w Glasgow, w 2000 roku Politechniki Łódzkiej, a w 2001 West Hungarian University.

Profesor Czesław Strumiłło zmarł w Łodzi w dniu 30 września 2018 roku.
 

Image

Profesor Marian Suchar
(1930-2012)

Prof. dr hab. Marian Suchar urodził się 31 października 1930 roku. Studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku Mechanika, w specjalności Zastosowania Techniczne Matematyki i w 1954 roku uzyskał dyplom magistra matematyki. Następnie podjął pracę w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN w pracowni Teorii Sprężystości. Stopień naukowy doktora nauk technicznych otrzymał w 1959 roku. Stopień doktora habilitowanego w zakresie mechaniki teoretycznej i stosowanej uzyskał w 1964 roku i w 1973 roku, w wieku 43 lat, uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych.

Badania naukowe prof. M. Suchara koncentrowały się na matematycznej teorii sprężystości i termosprężystości. Tematyka Jego prac naukowych obejmuje teorię sprężystości ciał anizotropowych, mikropolarną teorię sprężystości, teorię anizotropowych dźwigarów powierzchniowych, mechanikę ośrodków niejednorodnych (kompozytów) oraz termomechanikę. Jego dorobek stanowi kilkadziesiąt rozpraw, artykułów i komunikatów oraz opracowań naukowych, w tym 32 prace oryginalne. Był promotorem 5 zakończonych rozpraw doktorskich.
Od 1960 roku związany był z Politechniką Łódzką. Na Wydziale Budownictwa zorganizował Katedrę Mechaniki Teoretycznej i w latach 1966-1970 pełnił funkcję jej kierownika. Przez kolejne lata Katedra zmieniała swoją nazwę i formę organizacyjną aż do obecnej Katedry Mechaniki Materiałów, ale jej Kierownikiem nieprzerwanie do roku 2001 był profesor Marian Suchar. Był przełożonym sprawiedliwym, obiektywnym w ocenach, wymagającym dla siebie i innych.

Nie do przecenienia jest działalność organizacyjna Profesora w macierzystej uczelni. W kolejnych kadencjach, w latach 1970-1973, 1976-1979 i 1986-1989 Profesor był dyrektorem Instytutu Inżynierii Budowlanej na Wydziale Budownictwa Politechniki Łódzkiej. W kadencji 1965-1968 był prodziekanem ds. nauki, a w okresach 1968-1973 i 1987-1993 dziekanem obecnego Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska PŁ. W kadencji 1978-1981 sprawował funkcję prorektora ds. nauki Politechniki Łódzkiej.

Profesor Marian Suchar był członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej od 1958 roku. W okresie XIII kadencji był zastępcą członka Zarządu Głównego. W Oddziale Łódzkim pełnił funkcję wiceprzewodniczącego przez dwie kadencje (1967-1973), a następnie przez trzy kadencje przewodniczącego Oddziału (1973-1976 i 1988-1992). Za wkład w rozwój mechaniki i działalność na rzecz Towarzystwa XXXII Zjazd Delegatów PTMTS w 2007 roku nadał prof. Marianowi Sucharowi godność Członka Honorowego. Uroczystość wręczenia Profesorowi tego tytułu odbyła się 25 czerwca 2007 roku w Warszawie na posiedzeniu plenarnym Zarządu Głównego PTMTS.

Od 1980 roku był członkiem zwyczajnym Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Ponadto był członkiem Komitetu Mechaniki PAN, Komisji Nauk Technicznych przy Prezydium Oddziału Łódzkiego PAN oraz członkiem Rady Naukowej przy Prezydium w Łodzi.

Działalność naukowa, dydaktyczna i organizacyjna Profesora znalazła uznanie w postaci wielu nagród i odznaczeń. Odznaczony Krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Profesor Marian Suchar był człowiekiem wielkiego formatu o wielkiej skromności. Jego ogromny autorytet w środowisku akademickim zbudowany był na jego wiedzy, szlachetności, prawości i pracowitości.

Profesor Marian Suchar zmarł 20 sierpnia 2012 roku w Łodzi.
 

Image

Dr inż. Tadeusz Sulikowski
(1930-2006)

Dr inż. Tadeusz Sulikowski urodził się 15 września 1930 roku w Łodzi. Studia ukończył na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej w 1952 roku, otrzymując dyplom magistra inżyniera. W 1965 roku obronił na Wydziale Włókienniczym pracę doktorską z zakresu teorii mechanizmów, uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.

Całe swoje życie zawodowe dr inż. Tadeusz Sulikowski związał z Katedrą Mechaniki Technicznej Politechniki Łódzkiej. Pracę rozpoczął jeszcze jako student w 1951 roku na stanowisku zastępcy asystenta. W 1952 roku obejmuje stanowisko asystenta, zaś cztery lata później zostaje starszym asystentem. Po uzyskaniu doktoratu awansuje w 1965 roku na stanowisko adiunkta. Od 1970 roku pracuje w Instytucie Maszyn i Urządzeń Włókienniczych, w którego skład weszła nasza Katedra, przechodząc w 1981 roku na stanowisko starszego wykładowcy. Na tym stanowisku pracował do momentu przejścia na emeryturę w 1995 roku. Jednak przejście dr. inż. Sulikowskiego na emeryturę nie było równoznaczne z zerwaniem kontaktów z Politechniką Łódzką i macierzystą jednostką. W dalszym ciągu prowadził zajęcia dydaktyczne w Instytucie, zaś od 1999 roku do roku ubiegłego w reaktywowanej Katedrze Mechaniki Technicznej. Nawet, gdy w ubiegłym roku zdrowie nie pozwoliło Mu prowadzić dalej zajęć ze studentami, nie zerwał kontaktu z naszą Katedrą do ostatnich dni swojego życia.

Życie zawodowe dr. inż. Tadeusza Sulikowskiego to przede wszystkim działalność dydaktyczna na naszym Wydziale. Temu zajęciu, a więc pracy z młodzieżą, ze studentami wchodzącymi w dorosłe życie poświęcał się bez reszty, nie szczędząc ani czasu, ani wysiłku, ani własnego zdrowia. Namacalnym dowodem Jego zaangażowania i sukcesów w tym obszarze są liczne tytuły najlepszego wykładowcy i dydaktyka przyznawane Mu przez pokolenia społeczności studenckiej naszego Wydziału. Jakże często staje mi przed oczami następująca scena: po jednej stronie biurka siedzi nieco wystraszony student, po drugiej – zawsze cierpliwy i wyrozumiały dr Sulikowski, tłumaczący cierpliwie swojemu słuchaczowi, najczęściej z sukcesem, zawiłości lub oczywistości mechaniki. Mechaniki, którą wkładał do głów swoich studentów przez bez mała 55 lat swojej aktywności zawodowej.

Poza działalnością dydaktyczną dr inż. Tadeusz Sulikowski pełnił również szereg funkcji społecznych, głównie w Związku Nauczycielstwa Polskiego na Politechnice Łódzkiej.

W uznaniu swoich zasług został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP, Honorową Odznaką miasta Łodzi, Odznaką Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej oraz licznymi nagrodami Rektora PŁ za osiągnięcia dydaktyczne.

Odchodząc od nas w dniu 16 czerwca 2006 roku doktor Sulikowski zostawił swoich studentów, których zawsze traktował z pełną życzliwością i wyrozumiałością. Zostawił również swoich przyjaciół i kolegów z Katedry Mechaniki Technicznej, dla których miał zawsze czas na dyskusje, którym chętnie służył radą i pomocą. Będzie nam Go brakowało, ale świadomość, że patrzy na nas z góry i dalej stara nam się pomagać będzie dla nas podporą na tym nie najłatwiejszym ze światów.
 

Image

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski
(1924-2000)

Zbigniew Szałkowski urodził się w 1924 roku w Grudziądzu. Studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego rozpoczął w 1945 roku, uzyskując w 1949 roku dyplom magistra inżyniera rolnictwa. W 1951 roku uzyskał stopień naukowy doktora rolnictwa, nadany przez Radę Wydziału Rolniczo-Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego. Pracę w Politechnice Łódzkiej na Wydziale Włókienniczym rozpoczął w 1955 roku, organizując Zakład Roszarnictwa przy Katedrze Przędzalnictwa Włókien Łykowych. W latach 1964-1969 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyki na Wydziale Włókienniczym. W roku 1961 zdobył stopień naukowy doktora habilitowanego, nadany mu przez Radę Wydziału Włókienniczego Politechniki Łódzkiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych uzyskał w 1969 roku a profesora zwyczajnego w 1984 roku. Od września 1970 roku przez 10 lat był dyrektorem Instytutu Metrologii, Włóknin i Odzieżownictwa Politechniki Łódzkiej, który powstał w ramach ogólnopolskiej reorganizacji szkolnictwa wyższego poprzez połączenie trzech Katedr Wydziału Włókienniczego. Jako dyrektor Instytutu kierował Zespołem Włóknin, który skupiał się na badaniach struktury włóknin klejonych i igłowanych. W tym zakresie tematycznym wykonano 7 prac doktorskich i jedną pracę habilitacyjną. W 1980 roku został dyrektorem Instytutu Krajowych Włókien Naturalnych w Poznaniu.

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski był wybitnym włókiennikiem z zakresu technologii naturalnych surowców włókienniczych i technologii włóknin. Na Jego dorobek naukowy składa się ponad 140 publikacji. Jest także twórcą względnie współtwórcą 14 patentów i wzorów użytkowych. Jako znawca tematyki włókienniczej odegrał znaczącą rolę w rozwoju nowych technologii, które w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju przemysłu włókienniczego w Łodzi. Będąc cenionym wykładowcą rozbudził zamiłowanie do pracy naukowej wśród wielu swoich studentów, dziś cenionych pracowników naukowych w kraju i za granicą.

Prof. dr hab. inż. Zbigniew Szałkowski był członkiem, a także przewodniczącym szeregu rad naukowych, jednostek naukowo-badawczych przemysłu włókienniczego. W latach 1982-1990 pełnił funkcję przewodniczącego oddziału SWP w Poznaniu. W uznaniu zasług odznaczony został licznymi odznaczeniami wojennymi, państwowymi i branżowymi.

Profesor Zbigniew Szałkowski zmarł w roku 2000 przeżywszy 76 lat.
 

Image

Profesor Janusz Szosland
(1925-2015)

Prof. dr hab. inż. Janusz Szosland ur. 16.01.1925, zm. 01.01.2015, studia: na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Łódzkiego (1945/46), od 1945 na Wydziale Mechanicznym i z kolei na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej – mgr inż. włókiennik z wyróżnieniem (1952); stopnie naukowe: dr nt. (1962) i dr hab. (1966); tytuły naukowe: prof. nadzw. (1973), prof. zw. (1986). Praca w Politechnice Łódzkiej (01.1950-10.2000) na Wydziale Włókienniczym: kierownik Katedry Tkactwa (1967-70), dyrektor Instytutu Mechanicznej Technologii Włókna (1970-95), trzykrotnie dziekan Wydziału Włókienniczego (1969-75), przez 45 lat kierownik specjalizacji Tkactwo (1080 absolwentów); praca poza Politechniką Łódzką: asystent, st. asystent, doradca naukowy w Głównym Instytucie Włókiennictwa w Łodzi (1950-51 i 1958-59), prac. naukowo-dydaktyczny na Wydziale Włókienniczym w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Łodzi (1952-55), adiunkt, wykładowca na Wydziale Włókienniczym Szkoły Inżynierskiej w Częstochowie (1952-55), wykładowca PWSSP w Łodzi (1957-60); autor: podręcznika Podstawy Budowy i Technologii Tkanin (5 wydań), 7 monografii książkowych, 2 przekłady, współautor: Podstaw Mechanicznej Technologii Tekstyliów (1987), 5 skryptów, Poradnika Inżyniera - Włókiennictwo i innych; wykreował specjalność Architektura Tekstyliów. Autor 11 monografii, 165 artykułów, ponad 120 referatów. Obszary działalności naukowej: mechanika i metrologia techniczna procesów oraz tekstyliów; budowa krosien, aparatury badawczej, struktura tkanin. Organizator ponad 35 konferencji nauk. i naukowo-technicznych; kierownik i współwykonawca fundamentalnych dla włókiennictwa tematów badawczych: w ramach projektów CPBR, KBN, MEN, COPERNICUS, INCOCOPERNICUS. Ważniejsze osiągnięcia: optymalizacja kinetyki tkania, mechanika nitek, dynamiczna kwalitologia tekstyliów, wirtualne modelowanie tekstyliów, wieloprzesmykowe rotacyjne formowanie struktur tkanych; wdrożenia: reostaty tkane, siatkobetony, odzież pneumatyczna, przekształcenie krosien klasycznych w pneumatyczne. Promotor 23 prac doktorskich., z których 7 osób zostało profesorami oraz 2 dr hc PŁ.

Członkostwo w gremiach pozawydziałowych: Akademia Inżynierska w Polsce – członek założyciel 1992, członek honorowy 2004, PAN – członek Rady Oddziału OŁ PAN (1993), przew. Komisji Naukowej ds. Włókiennictwa (1933–2006), kreator Centrum Naukowego Włókiennictwa (1996-2005), kreator i redaktor naczelny Biblioteki Monografii Naukowych – Włókiennictwo (1998-2005), Łódzkie Towarzystwo Naukowe: członek (1978), członek honorowy (2004), KBM PAN – członek (1987-2001), członek: CK ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów (1987-1999), sekcji KBN (1993-1998), Prezydium Rady Społ.-Gosp. przy Sejmie PRL, Rady Konsultacyjnej przy Przew. Rady Państwa (1986-1989). Inicjator, współorganizator, przewodniczący przez wiele lat większości rad naukowych placówek badawczych włókienniczych; inicjator i współorganizator: konferencji IMTEX – PŁ, kreator Wystawy Włókiennictwa w USA, 2 Zjazdów Polonijnych, Polskiej Izby Przemysłu Tekstylnego oraz innych. SWP -v-prezes (1960-1974), prezes SWP (1974-1999), honorowy prezes; współorganizator: Kongresów SWP, dwóch Zjazdów Polonijnych, Polskiej Izby Przemysłu Tekstylnego; przewodniczący Rady Głównej NOT (1982-90), imprezy TEXTILCROSS.

Odznaczony Krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim, Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą (2000) Polonia Restituta, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Honorowym im. G. Narutowicza (2004) i innymi.

Doktoraty honoris causa: Moskiewskiej Państwowej Akademii Tekstylnej (1979), Politechniki Łódzkiej (1996), Nagroda Naukowa m. Łodzi (1978), Zasłużony Nauczyciel PRL, Złota Gwiazda z Brylantem Interpromu (1996), Złote Medale z wyróżnieniem (Bruksela 1996, 2005), Łódzka Eureka (2004), Odznaki Honorowe w tym: m. Łodzi, Zasłużony dla PŁ, 7 Nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego.
 

Image

Starszy Wykładowca mgr Władysław Terlikowski
(1900-1985)

Mgr Władysław Terlikowski urodził się dnia 2 grudnia 1900 roku w Ignatkowie na Podolu Rosyjskim. W 1920 roku w Płoskirowie ukończył polskie gimnazjum im. H. Sienkiewicza. 25 IV 1925 roku ukończył Państwowy Instytut Nauczycielski w Warszawie. W marcu 1936 roku otrzymał na Uniwersytecie Poznańskim dyplom magistra filozofii w zakresie matematyki.

W latach 1925-1938 pracował jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim i w Państwowym Gimnazjum w Słupcy.
Od 1 IX 1938 roku rozpoczął pracę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Łodzi.

W grudniu 1939 roku został aresztowany i wraz z rodziną wywieziony do Dąbicy. Stamtąd uciekł do Warszawy, gdzie przebywał do czerwca 1944 roku.

Od 1939 roku do 1944 roku był nauczycielem matematyki i fizyki na tajnych kompletach w Warszawie, a od lutego 1945 roku w Zalesiu pod Warszawą.

W lutym 1945 roku powrócił do Łodzi do Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika. Od października 1945 roku rozpoczął pracę jako starszy wykładowca na Politechnice Łódzkiej, w której pracował aż do przejścia na emeryturę, tj. do roku 1971.

Był współautorem opracowania „Tematy egzaminów wstępnych na Politechnikę”, które w wielu wydaniach ukazywały się ponad 30 lat. Oprócz tego był współautorem bibliografii polskiej literatury naukowej w dziedzinie statystyki matematycznej wydanej drukiem w Berlinie w 1965 roku.

Otrzymał liczne nagrody rektorskie oraz wysokie odznaczenia państwowe jak np. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, odznakę „Zasłużony Nauczyciel PRL” i wiele innych.

Mgr Władysław Terlikowski zmarł z Łodzi dnia 3 października 1985 roku.
 

Image

Profesor zwyczajny inż. Bolesław Tołłoczko
(1882-1954)

Profesor zwyczajny kotłów i encyklopedii kotłów parowych Politechniki Warszawskiej, organizator i pierwszy dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej.

Prof. zw. Bolesław Tołłoczko urodził się 13 stycznia 1882 r. w Świadościach na Litwie. Egzamin maturalny złożył we Lwowie w 1900 r. Ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej w 1904 r. ze stopniem inżyniera mechanika, następnie studiował przez rok w Politechnice Wiedeńskiej. Po powrocie z Wiednia był przez 3 lata asystentem w Politechnice Lwowskiej w Katedrze Części Maszyn  i Kotłów Parowych na Wydziale Mechanicznym.

W latach 1916-1918 był nauczycielem geometrii wykreślnej i dyrektorem gimnazjum w Sosnowcu. Od 1918 r. był wykładowcą w Politechnice Warszawskiej. W 1919 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym maszynoznawstwa, kotłów i kreślenia technicznego, a w 1936 r. profesorem zwyczajnym. Był trzykrotnie dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej. W latach 1940-41 wykładał Części Maszyn w Szkole Odlewniczej a Kotły parowe w Szkole im. Wawelberga w Warszawie.

W czasie okupacji tj. od powstania był kierownikiem Wydziału Mechanicznego Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie.

Do Politechniki Łódzkiej został oddelegowany z Politechniki Warszawskiej 26.06.1945 r. Z dniem 1.09.1946 prof. B. Tołłoczko powraca na dawne stanowisko prof. zwyczajnego w Politechnice Warszawskiej.

Przez okres pracy w Politechnice Łódzkiej był organizatorem i kierownikiem Katedry i Zakładu Kotłów Parowych na Wydziale Mechanicznym. Prowadził na Wydziałach Mechanicznym i Elektrycznym zajęcia i wykłady z przedmiotów Kreślenia techniczne, Kotły parowe oraz Encyklopedia kotłów parowych.

Prof. B. Tołłoczko był autorem książki pt. „Kotły wysokoprężne” wydanej drukiem oraz opracowania pt. „Kotły parowe” wydanie litograficzne.
Prof. zwyczajny Bolesław Tołłoczko zmarł w 1954 r.
 

Image

Profesor zwyczajny Edmund Trepka
(1880-1964)

Profesor zwyczajny dr Edmund Trepka urodził się 18 grudnia 1880 roku w wielkiej Wsi pow. Łask. Ukończył Wyższą Rzemieślniczą Szkołę w Łodzi w roku 1897, następnie kształcił si1) w Politechnice w Dreźnie, uzyskując w 1900 roku dyplom inżyniera chemii.
W okresie od stycznia 1901 r. do czerwca 1903 r. pracował jako inżynier w Zakładach Bawełnianych Scheiblera w Łodzi, następnie w Manufakturze Braci Leontiew w Petersburgu.

W 1919 roku podejmuje pracę w Politechnice Warszawskiej. W czasie okupacji pracuje w Powszechnym Banku Związkowym w Warszawie. Pracę w Politechnice Łódzkiej rozpoczyna we wrześniu 1945 roku w Katedrze Technologii Włókna i Farbiarstwa jako profesor zwyczajny. Jako dziekan (1954) Wydziału, a później prorektor (1957) wykazał dużą energię i przyczynił się do wzrostu autorytetu Uczelni i jej rozwoju. Niezależnie od tych funkcji był głównym redaktorem zeszytów naukowych PŁ. Był również ekspertem w Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego w zakresie farbiarstwa.

Był człowiekiem bardzo pracowitym, sumiennym i odznaczającym się dużą energią i inicjatywą mimo podeszłego wieku. Posiadał za sobą bardzo poważny dorobek naukowy w dziedzinie farbiarstwa. Nadzwyczaj ceniony jak o naukowiec i wychowawca młodego pokolenia pracowników nauki całkowicie był oddany sprawom Uczelni.

1.10.1958 prof. E. Trepka przenosi się do Politechnik Warszawskiej, nie rezygnując jednocześnie z pracy w Politechnice Łódzkiej. Prowadzi w dalszym ciągu ożywioną działalność w Uczelni, ciesząc się dużym poważaniem pracowników nauki i studentów.

Prof. E. Trepka był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1956 roku i Medalem X Lecia PRL.
 

Image

Profesor Janusz Turowski
(1927-2020)

Prof. dr hab. inż. Janusz Turowski urodził się w 1927 roku w Kowlu. W latach 1940-1946 był deportowany przez NKWD z całą rodziną do północnego Kazachstanu (południowo-zachodnia Syberia), gdzie pracował przymusowo jako robotnik rolny, leśny i flisak na rzece Irtysz. W latach 1945-1946 był ostatnim Szefem Polskiej Tajnej Organizacji ZWZ/AK „Świt” w Pawłodarze na Syberii, a następnie członkiem Szarych Szeregów–Łódź.

Po nauce w wieczorowej szkole rosyjskiej w roku 1946 uzyskał maturę w Lublinie oraz rozpoczął studia na Politechnice Łódzkiej, które ukończył w 1951 roku.

W roku 1957 obronił pracę doktorską z zakresu maszyn elektrycznych i transformatorów. W roku 1963 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, w roku 1964 docenta, w 1971 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, natomiast w 1978 roku profesora zwyczajnego. Przez całe swoje zawodowe życie był związany z Politechnika Łódzką. W latach 1964-1969 był prodziekanem Wydziału Elektrycznego, w latach 1973-1974 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Maszyn Elektrycznych i Transformatorów, a w latach 1974-1992 był dyrektorem tego Instytutu. Przez dwie kadencje był Prorektorem ds. Współpracy z Zagranicą Politechniki Łódzkiej (1990-1996).
Profesor Janusz Turowski był wysokiej klasy specjalistą w dziedzinie maszyn elektrycznych, transformatorów oraz głównym twórcą polskiej i światowej szkoły „Elektrodynamiki Technicznej”. Jako ekspert i konsultant w dziedzinie wielkich transformatorów mocy w roku 1956 pracował w Zakładzie „Energopomiar” Gliwice. W latach 1955-1984 współpracował z Zakładami CBKME i KOMEL–Katowice, ELTA–ABB–Łódź, EMIT–Żychlin, SKODA–Pilzno, Energoserwis–Lubliniec i ZREW–Janów. Opracowane przez niego programy RNM-3D wdrożono w ponad 46 czołowych fabrykach transformatorów na całym świecie. Ponadto był konsultantem Fabryk Transformatorów w Polsce, USA, Kanadzie, Indiach, Chinach, Japonii, Australii, Włoszech, Hiszpanii, UK, Rosji oraz Ukrainie. Był członkiem wielu stowarzyszeń, m.in. członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych, członkiem CIGRE (1964-2004), SEFI, Senior Member IEEE. W latach 1976-1982 był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (1990-1996), wiceprezesem (1999-2003) Komitetu Elektrotechniki PAN, wieloletnim prezesem a następnie honorowym prezesem konferencji ISEF, Polskiego Stowarzyszenia UNESCO-UNISPAR, honorowym dyrektorem ”ARWtr 2004-2010” International Workshop Hiszpania. Był również prekursorem utworzenia nowego kierunku badań – Mechatroniki. Był autorem i współautorem ok. 300 publikacji, w tym 12 książek i 4 skryptów. Uczestniczył w pracach rad redakcyjnych czasopism naukowych PAN oraz czasopism w Australii i Szwajcarii. Był również promotorem 18 pozytywnie obronionych przewodów doktorskich.
Profesor Janusz Turowski był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 1998 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Pavii - Włochy i WSHE. Profesor przeszedł na emeryturę w 1998 roku, ale pracował w Politechnice Łódzkiej do 2003 roku służąc swoją wiedzą i doświadczeniem.

Profesor Janusz Turowski zmarł 18 listopada 2020 roku.
 

Inż. Walenty Wende
(1905-1977)

Inż. Walenty Wende urodził się dnia 7.02.1905 r. w Pawłowie.

Pracę zawodową podjął w 1920 r., najpierw jako monter, kreślarz, praktykant. W 1925-26 r. pracował jako majster – deseniarz w Fabryce dywanów A. Millera w Koronowie k/Bydgoszczy. Ukończył kursy wieczorowe tkactwa w 1925 r. Kształcił się dalej we Francji. W 1927 r. ukończył Szkołę Włókienniczą w Elbenf. W 1929 r. pracował jako tkacz, potem był bezrobotny. W 1937 r. objął stanowisko mistrza a potem kierownika tkalni w firmie E. Becker S.A. w Białymstoku.

W czasie okupacji był mistrzem i utrzymywał kontakty z partyzantką. W 1944 r. uruchamiał fabryki i organizował Zjednoczenie Przemysłu Włókienniczego w Białymstoku.

W 1945 r. wrócił do Łodzi i został dyrektorem technicznym Centr. Zarządu Przemysłu Włókienniczego, a po roku dyrektorem generalnym, finansował szereg inwestycji o charakterze gospodarczym i socjalnym, adaptował budynki dla Politechniki Łódzkiej, wyposażał Politechnikę w pomoce naukowe, działał na rzecz powołania na PŁ Wydziału Włókienniczego oraz utworzenia Instytutu Włókiennictwa.

Od 1949 r. do 1952 r. był dyrektorem Instytutu Włókiennictwa w Łodzi.

W latach 1952-1955 był głównym technologiem w ZPB im. J. Marchlewskiego, w latach 1955-1960 był dyrektorem Centralnego Biura Technicznego Maszyn Włókienniczych, w 1960-1967 najpierw z-cą a od 1964 r. dyrektorem Centralnego Ośrodka Doskonalenia Kadr Kierowniczych w Warszawie.

W latach 1967-1969 był dyrektorem Departamentu Organizacji i Normowania w Komitecie Pracy i Płacy. W 1969 r. przeszedł na emeryturę i wrócił do Łodzi.

Inż. Walenty Wende zmarł dnia 16 stycznia 1977 r.
 

Image

Profesor zw. dr inż. Zofia Wendorff
(1906-1991)

Kierownik Katedry Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej, dyrektor ds. naukowych Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali, organizator i opiekun kierunku Inżynierii Materiałowej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej.

Prof. zw. dr inż. Zofia Wendorff urodził się w roku 1906 w Łodzi. W 1932 r. ukończyła Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, specjalność metalurgii i metaloznawstwa.

W latach 1932-1933 pracowała w Polskich Zakładach „Skoda” na Okęciu. W latach 1933-1939 pracowała w Katedrze Metalurgii i Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej pełniąc funkcję starszego asystenta. W latach okupacji 1940-1944 pracowała jako asystent w Państwowej Szkole Metaloznawczo-Odlewniczej II stopnia w Warszawie.

Od roku 1945 pracowała na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej. Od roku 1945 jako adiunkt i wykładowca metaloznawstwa, od 1952 jako kierownik Zakładu Metaloznawstwa w Katedrze Metalurgii, od 1954 jako zastępca profesora, od 1955 jako kierownik Katedry Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej i jako dyrektor ds. naukowych Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali. W roku 1951 po obronie pracy doktorskiej Rada Wydziału Metalurgicznego AGH nadała Jej tytuł doktora nauk technicznych, w 1958 r. CKK dla Pracowników Nauki przyznała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1967 profesora zwyczajnego.

Pani prof. Z. Wendorff prowadziła wykłady z dziedziny metaloznawstwa na Wydziale Mechanicznym, Włókienniczym i Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej, a również z innych dyscyplin (Tworzywa metalowe, fizyka metali, korozja) na specjalności Metaloznawstwo i Obróbka Cieplna i na kierunku Inżynieria Materiałowa Wydziału Mechanicznego.

Pani prof. Z. Wendorff na podstawie swoich wykładów opracowała skrypt „Metaloznawstwo z obróbką cieplną” a następnie książkę „Materiałoznawstwo”, która osiągnęła wiele wydań ogólnopolskich i za którą przyznano nagrodę I stopnia Ministra Edukacji Narodowej. Pani prof. Z. Wendorff była również autorem skryptu „Korozja metali”. Na skryptach i książkach p. prof. Z. Wendorff wychowało się wiele pokoleń polskich metaloznawców. Na Politechnice Łódzkiej stworzyła wokół swojej osoby szkołę metaloznawców, w której wielu pracowników uzyskało tytuły doktorskie (pod Jej kierunkiem),  trzech tytuły doktora habilitowanego i trzech profesora.

Pani prof. Zofia Wendorff posiadała również poważne osiągnięcia w rozwiązywaniu problemów naukowo-badawczych o istotnym znaczeniu dla rozwoju nauki i gospodarki.
 

Image

Prof. zw. mgr inż. Jan Werner
(1904-1966)

Prof. zw. Jan Werner urodził się dnia 10 stycznia 1904 roku w Warszawie, tak też uczęszczał do szkoły. W 1922 r. kończy szkołę średnią i rozpoczyna studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, dyplom otrzymuje w 1928 r.

W tymże roku rozpoczyna pracę w Fabryce Perkun, gdzie konstruuje serię silników wysokoprężnych, a ponadto granatnik kal.46 i rakietnicę.
W 1934 r. prof. Jan Werner przenosi się do Biura Konstrukcyjnego Państwowych Zakładów Inżynierii. Ogólnie do wybuchu wojny ma na koncie 17 konstrukcji w tym 11 silników i dwie konstrukcje opracowane w zespole z inż. Dowkonttem i inż. Cywińskim.
Podczas wojny jest oficerem AK pseudonim Karol Irwing.

W latach 1939-44 pracuje znowu w Perkunie. Ponadto konspiracyjnie konstruuje z inż. Cywińskim rodzinę silników, które mogłyby po wojnie stanowić nowoczesne rozwiązanie dla odbudowującego się przemysłu.

Po wojnie osiedla się w Łodzi.

W latach 1945-1946 konstruuje dwa silniki dla Wytwórni Społem. We wrześniu 1945 r. zostaje profesorem Politechniki Łódzkiej i kierownikiem Zakładu Silników Spalinowych (potem Katedry Cieplnych Maszyn Tłokowych), którą to placówkę prowadzi do końca życia.
Wiosną 1946 r. prof. Jan Werner rozpoczyna organizację Centralnego Biura Badań i Konstrukcji. Biuro to mieszczące się w Łodzi konstruuje polski samochód ciężarowy Star 20. Głównym konstruktorem silnika jest prof. Jan Werner. W latach czterdziestych prof. J. Werner konstruuje jeszcze rodzinę silników S-60-64 oraz rodzinę hamulców wodnych do badania silników.

Są to ostatnie projekty prof. Jana Wernera, które znalazły się w produkcji.

Następne:

• silnik przyczepny do roweru (1952)
• silnik wysokoprężny do samochodu Warszawa (1956)

zostały wykonane, przebadane ale do produkcji nie wchodzą. Następne konstrukcje Profesora pozostają już tylko na papierze. Ogólnie dorobek konstrukcyjny prof. Jana Wernera zawiera 43 pozycje.

W Politechnice Łódzkiej zajmuje się bardzo intensywnie pracą dydaktyczną. Jest wychowawcą licznej kadry naukowej i inżynierskiej. Na tematy dydaktyczne pisze szereg artykułów.

Pełni funkcję Dziekana i Prodziekana. Jest członkiem Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.

Na temat silników spalinowych pisze szereg artykułów naukowych i popularyzatorskich oraz książkę „Silniki Spalinowe Małej i Średniej Mocy”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Prof. zw. Jan Werner zmarł 7 kwietnia 1966 r.
 

Image

Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka
(1924 – 2020)

Prof. dr hab. inż. Jadwiga Wilska-Jeszka urodziła się 10 grudnia 1924 roku w Rogowie. Była jedną z pierwszych studentek Politechniki Łódzkiej. W 1950 roku ukończyła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. W latach 1948-1956 pracowała jako asystent w Katedrze Technologii Nieorganicznej Wydziału Chemicznego. W 1956 roku przeniosła się na Wydział Chemii Spożywczej do Katedry Technologii Odżywek i Koncentratów Witaminowych, która w 1970 roku weszła w skład Instytutu Biochemii Technicznej.

W 1962 roku uzyskała stopień doktora nauk technicznych za pracę na temat: „Charakterystyka związków flawonowych występujących w owocach Sorbus aucuparia L.”, natomiast w 1972 roku stopień doktora habilitowanego za pracę na temat: „Badania nad odpornością radiacyjną barwników antocyjanowych i kwasu askorbinowego”. W 1986 roku otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 roku profesora zwyczajnego. 
Głównym obszarem zainteresowań naukowych profesor Jadwigi Wilskiej-Jeszki były naturalne substancje biologiczne pochodzenia roślinnego, a szczególnie właściwości witamin i związków fenolowych, a także ich przemiany w czasie przetwarzania i składowania żywności. Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była jedną z nielicznych w kraju pionierek badań naturalnych związków polifenolowych.

Profesor Jadwiga Wilska-Jeszka jest autorką kilkudziesięciu publikacji naukowych, kilku patentów oraz współautorką trzech podręczników z zakresu chemii żywności: dwóch wydanych przez Państwowe Wydawnictwo Naukowo-Techniczne w 1994 roku i 1999 roku oraz jednego w języku angielskim wydanego przez TECHNOMIC w 1997 roku. Była promotorem 5 prac doktorskich oraz recenzentem 3 wniosków o nadanie tytułu profesora, 4 rozpraw habilitacyjnych i 5 prac doktorskich.

Od 1978 roku profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była członkiem międzynarodowego towarzystwa naukowego Groupe Polyphenols, a w latach 1984-1990 członkiem jego zarządu. Pełniła też funkcję prezesa Łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności w latach 1995-2000.
W latach 1981-1984 profesor Jadwiga Wilska-Jeszka była prodziekanem Wydziału Chemii Spożywczej, a w latach 1975-1992 zastępcą dyrektora Instytutu Biochemii Technicznej. Przez wiele lat kierowała pracami Zespołu Technologii Warzyw i Owoców, który obecnie działa prężnie jako Zespół Bioaktywnych Fitozwiązków i Nutrigenomiki w Instytucie Biotechnologii Molekularnej i Przemysłowej Politechniki Łódzkiej.

Prof. dr hab. inż. Jadwiga Wilska-Jeszka zmarła 8 listopada 2020 roku.
 

Image

Profesor Józef Wojsznis
(1923-1998)

Prof. dr hab. Józef Wojsznis urodził się w 1923 roku w Kletkiennikach k. Nowogródka. Dyplom magistra ekonomii uzyskał w 1953 r. po ukończeniu studiów w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Łodzi. W 1961 r. rozpoczął pracę w Katedrze Ekonomiki Przemysłu Politechniki Łódzkiej. Specjalizował się w zakresie organizacji i zarządzania przemysłu chemicznego. Był wybitnym specjalistą z dziedziny rachunku ekonomicznego efektywności substytucji czynników produkcji. Jest autorem 6 monografii, 5 skryptów akademickich oraz licznych artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach krajowych i zeszytach naukowych.

Prof. Józef Wojsznis pełnił w Instytucie Organizacji i Zarządzania funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Nauki oraz Kierownika Zespołu Dydaktycznego Organizacji i Zarządzania Przemysłu Chemicznego. Był także kierownikiem Studium Podyplomowego z zakresu zarządzania przedsiębiorstwem włókienniczym oraz Podyplomowego Studium Menedżerskiego dla chemicznych kierunków studiów. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianej Komisji Bibliotecznej.

Posiada liczne odznaczenia, w tym Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę „Zasłużony dla Politechniki Łódzkiej", Krzyż Partyzancki i inne odznaczenia wojskowe za działalność w jednostkach bojowych Armii Krajowej na Wileńszczyźnie.

W 1993 roku odszedł na emeryturę.

Zmarł w 1998 roku.
 

Image

Profesor Stanisław Zagrodzki
(1906-1980)

Prof. zw. dr n. t. Stanisław Zagrodzki urodził się dnia 21 marca 1906 r. Studia chemiczne ukończył na Politechnice Warszawskiej w 1928 r. i podjął pracę w Cukrowni Chełmża, szybko awansując na stanowisko wicedyrektora.

W 1939 r, brał udział w obronie Warszawy, gdzie też przetrwał okupację, biorąc udział w tajnym nauczaniu. W styczniu 1945 r. jako pełnomocnik Rady Ministrów, organizował przemysł cukrowniczy w okręgu toruńskim i został wybrany przez załogę, a następnie mianowany na stanowisko dyrektora Cukrowni Chełmża. Położył wielkie zasługi w rozbudowę fabryki w kombinat.

Według Jego projektu została wybudowana i uruchomiona w 1947 r. Wytwórnia Alkoholu Bezwodnego, a następnie Rafineria Soli Potasowych, za co otrzymał w 1951 r. Nagrodę Państwową w dziedzinie postępu technicznego III stopnia (indywidualną).

W 1950 r. został mianowany profesorem Politechniki Łódzkiej. Był organizatorem i pierwszym dziekanem Wydziału Chemii Spożywczej. Przez 26 lat był kierownikiem Katedry Cukrownictwa i Technologii Środków Spożywczych (od 1970 r. Instytutu Chemicznej Technologii Żywności).

Nominację na profesora zwyczajnego otrzymał w 1962 r., w 1976 r. przeszedł na emeryturę.

Działalność naukowa Profesora obejmuje wszystkie działy cukrownictwa: surowiec, technologię, aparaturę, automatykę i analitykę. Jego prace – 220 publikacji i 40 patentów – dotyczyły również innych dziedzin technologii żywności. Publikacje na temat oszczędnej gospodarki cieplnej zapewniły Profesorowi światowy autorytet w tym zakresie i były wykorzystywane w cukrowniach budowanych przez CEKOP na kilku kontynentach.

Do wychowanków Profesora zalicza się 460 magistrów i inżynierów, 50 absolwentów studiów podyplomowych i 21 doktorów n. t. Spośród Jego uczniów 5 osób mianowano docentami i profesorami.

Profesor S. Zagrodzki był członkiem wielu organizacji naukowych krajowych i zagranicznych, i otrzymał wiele wyróżnień – najwyższe to Order Sztandaru Pracy II klasy.

Prof. zw. dr inż. Stanisław Zagrodzki zmarł w Warszawie dnia 18 września 1980 r.
 

Image

Doc. dr hab. Henryk Zając
(1923-1988)

Docent dr hab. Henryk Zając urodził się dnia 27 grudnia 1923 roku w Częstochowie. Egzamin dojrzałości zdawał jako ekstern przed Tajną Komisją Egzaminacyjną Gimnazjum im. J. Słowackiego w Częstochowie w roku 1943.

Studia chemiczne rozpoczął na tajnych kursach akademickich, a od 1945 roku kontynuował je na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej do 1950 roku. W roku 1948 został młodszym asystentem w Katedrze Chemii Organicznej rozpoczynając 40-letnią działalność nauczyciela akademickiego: do roku 1950 jako asystent, w latach 1951-1953 starszy asystent, w okresie 1953-1961 jako adiunkt (doktorat obronił w 1960 roku) i wreszcie po obronie pracy habilitacyjnej w 1966 roku jako docent.

Doc. dr. hab. Henryka Zająca cechował wybitny talent dydaktyczny. Prowadził wykłady z Chemii Organicznej dla studentów Wydziału Chemii Spożywczej w latach 1953-1972, a następnie w latach 1978-1988 dla studentów Wydziału Włókienniczego. Był autorem przewodnika metodycznego do podręcznika „Chemia Organiczna” A. Hollemana i F. Richtera oraz jednym z tłumaczy podręczników: „Chemia Organiczna” M. i L. Fieserów oraz „Fizyczna Chemia Organiczna” J. Hine’a.

Badania naukowe rozpoczął pod kierunkiem prof. O. Achmatowicza, następnie pracował z prof. J. Michalskim w dziedzinie chemii pochodnych pirydyny, a od połowy lat 60. wraz z kierowanym przez siebie zespołem rozwinął tematykę chemii steroidów. Prace naukowe doc. Henryka Zająca wyróżniały się wysokim poziomem teoretycznym, zawierające jednocześnie wnioski przydatne technologicznie.

Wyrazem tego obok prac publikowanych było przyznanie ponad 20 patentów, wdrożenie do produkcji leku „Ibuprofen”, a także ponad 20-letnia działalność doc. H. Zająca jako doradcy naukowego w ZPF „Polfa” w Pabianicach.

Znaczący udział w dorobku i zasługach doc. Henryka Zająca miała działalność organizatorska i społeczna. W latach 1966-1968 pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktycznych Wydziału Chemii Spożywczej, a od 1968 roku do czasu ciężkiej choroby (dwukrotny zawał serca) w roku 1970 funkcję prorektora Politechniki Łódzkiej. Był również aktywnym działaczem społecznym.

W uznaniu dla Jego wartości i zasług doc. dr hab. Henryk Zając obok dwukrotnego wyróżnienia nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, wielokrotnych nagród Rektora PŁ, odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.

Docent dr hab. Henryk Zając zmarł dnia 23 czerwca 1988 roku w wieku lat 64.