Idąc na studia, chciała pracować, projektując oraz konstruując robotyczne systemy medyczne. Sprawy potoczyły się jednak inaczej i dołączyła do SKN UbiCOMP, zajmującego się badaniami w obszarze interakcji człowiek – komputer (HCI).
RUBIN – to nazwa Twojego projektu. Co się pod nią kryje?
Refleksja z wykorzystaniem użytkowej biżuterii interaktywnej. Jego celem jest zbadanie, czy (oraz w jaki sposób) można wbudowywać technologię w biżuterię, aby skłaniać do refleksji na temat swojego psycho-fizycznego stanu. Biżuteria od wieków jest formą niewerbalnej komunikacji (od sygnalizacji statusu, po auto-ekspresję czy informowanie o przynależności do konkretnej grupy społecznej, etnicznej, etc.). Jednocześnie, wiadomo, że odpowiednia, kontekstowa informacja o stanie naszego ciała zwiększa samoświadomość dotyczącą stylu życia. To w długim okresie istotnie wpływa na kreację nawyków i decyzje w zakresie szeroko pojętego wellbeing. Chcę zbadać, czy wbudowując w biżuterię szereg sensorów sygnałów bio-medycznych, może ona przyczynić się do zwiększenia świadomości na temat własnego ciała. Ponadto, zastosowanie form biżuteryjnych pozwala na bardziej artystyczną reprezentację danych biomedycznych, co też jest ciekawe w kontekście ich odbioru oraz interpretacji przez użytkowników.
Połączenie technologii i medycyny ma ogromny potencjał.
Mimo, że technologia obecna jest w prawie każdym obszarze naszego życia, a urządzenia nasobne (noszone na ciele) są częścią codziennego wizerunku dla wielu osób, wbudowywanie technologii w biżuterię wciąż nie jest popularną praktyką, a na rynku znajduje się bardzo niewiele takich urządzeń. W dalszej perspektywie, takie badania mogą zachęcić producentów do eksploracji form biżuteryjnych w urządzeniach nasobnych. Być może za kilka lat funkcje smart watchów nie będą ograniczały się do zegarków, a przybiorą formy bransoletek, naszyjników, czy pierścionków.
Zbierane przez te urządzenia dane bio-medyczne będą reprezentowane w bardziej artystyczny sposób, zamiast wykresów w aplikacjach, które dla wielu użytkowników są skomplikowane i żmudne w analizie. Ponadto, patrząc jeszcze dalej w przyszłość, poznanie wytycznych dotyczących projektowania może przyczynić się do redukcji stygmatyzacji związanej z noszeniem medycznych urządzeń. Przykładowo, najnowsze badania wskazują, że dostosowanie wyglądu aparatów słuchowych do własnych preferencji (ozdabianie ich symbolami, ulubionymi kolorami, czy nadawanie form wyrażających osobowość użytkowników) sprawia, że takie urządzenia noszone są chętniej.
Jaki postawiłaś sobie cel badawczy?
Chcę ułatwić projektowanie urządzeń nasobnych w formach biżuteryjnych w taki sposób, aby przyczyniały się do zwiększania refleksji na temat stanu psycho-fizycznego. Zbadanie preferencji użytkowników pozwoli na wybór modalności przekazywania takich informacji: czy to haptycznie - na przykład za pomocą wibracji, wizualnie -wyświetlając je za pomocą kompozycji świetlnych lub ruchu elementów biżuterii, a może nawet dźwiękowo. Wyniki badań pozwolą również określić preferowany wygląd takich urządzeń – czy użytkownicy chcą, aby taka biżuteria wyglądała jak zwykła i „chowała” swoje funkcjonalności? Czy może marzą o wykorzystaniu możliwości technologii i wbudowywanie elementów świecących, dynamicznych, ruchomych, podkreślających interaktywność takiej biżuterii. Czy jest jakiś konkretny styl biżuterii, który wyjątkowo dobrze łączy się z interaktywnymi funkcjonalnościami? Ponadto, być może w toku badań uda się zidentyfikować przyczyny, dla których biżuteria interaktywna nie spopularyzowała się na rynku konsumenckim i w dalszej perspektywie pozwoli to zmienić.
Aktualnie pracuję nad kolejnym elementem biżuterii interaktywnej – bransoletką, która będzie miała możliwość wyświetlać subiektywne odczucia osoby noszącej. Wyniki tych badań pokażą, czy takie wyświetlanie odczuć użytkownika przyczynia się również do refleksji osób obserwujących, na przykład zwiększając empatię.
Twój mentor jest również opiekunem SKN UbiComp. Czy to był naturalny wybór?
Dr hab. inż. Krzysztof Grudzień ma doświadczenie w pracy ze studentami oraz w badaniach w dziedzinie interakcji człowiek – komputer, w szczególności w zagadnieniach związanych z technologiami nasobnymi. Odkąd dołączyłam do SKN UbiCOMP, Profesor Grudzień zawsze wspierał studentów w ich projektach i widział potencjał w nawet bardzo niespodziewanych pomysłach, jednocześnie szczerze wskazując wszelkie mankamenty proponowanych pomysłów i przewidywane trudności.
Co Cię inspiruje?
Praca naukowa ma wiele inspirujących aspektów: dostęp do najnowszych technologii, możliwość pracy w międzynarodowym środowisku oraz konieczność ciągłego rozwoju. Dla mnie jednak, najbardziej inspirujący jest fakt, że przez chwilę, analizując zebrane dane, jest się pierwszą (i jedyną) osobą, która ma świadomość zachodzenia danej zależności, czy zjawiska.
Dość szybko stałam się główną uczestniczką międzynarodowego projektu, w którym badaliśmy czułość ludzkiej szyi na bodźce wibracyjne pod kątem zastosowań w urządzeniach nasobnych. Działania wykonane w ramach projektu, opisaliśmy potem w formie artykułu naukowego, który został opublikowany i wygłoszony na międzynarodowej konferencji. Interakcja człowiek – komputer wzbudziła moją ciekawość ze względu na jej interdyscyplinarność – od zawsze interesowałam się wieloma dziedzinami nauki, a także sztuką. W wolnym czasie rysuję, szydełkuję lub konstruuję biżuterię. Uczestnicząc w życiu SKN UbiCOMP zdałam sobie sprawę, że ten obszar informatyki pozwoli mi łączyć moje pasje z nauką. W kole UbiCOMP rozwinęłam swoje umiejętności związane z informatyką, elektroniką oraz technologiami wytwarzania addytywnego (druk 3D) oraz substraktywnego (laser CO2, frezarka CNC). Ponadto, w kole poznałam osoby, które stały mi się bardzo bliskie. Aktualnie jestem przewodniczącą SKN UbiCOMP, autorką czterech publikacji na międzynarodowych konferencjach, a swoją przyszłość wiążę właśnie z dziedziną HCI i planuję kontynuować działalność naukową w tym obszarze, zostając na studiach doktoranckich na Politechnice Łódzkiej.
Dr hab. inż. Krzysztof Grudzień:
Współpraca w ramach programu E2TOP z Panią Anną Walczak układa się doskonale. W ramach projektu badawczego zajmuje się projektowaniem i implementowaniem urządzeń nasobnych w formie biżuterii w sposób, aby skłaniały użytkowników do przemyśleń nad własnym stanem psychofizycznym. Mimo, iż Pani Anna studiuje na kierunku technicznym, zdecydowanie przejawia w swoich działaniach zrozumienie konieczności uwzględniania potrzeb użytkowników przy opracowywaniu innowacyjnych rozwiązań technologicznych, co znacząco wpływa na jakość prowadzonych prac badawczych. Projekt rozpoczął swoją drogę od organizacji serii warsztatów partycypacyjnych z ekspertami w dziedzinach projektowania. Dalsze działania dotyczyły zaprojektowania prototypu interaktywnego naszyjnika i badań prowadzonych z użytkownikami. Zebrane i przeanalizowane wyniki badań eksperymentalnych stanowią krok w stronę opracowania interaktywnego rozwiązania formy biżuteryjnej, skłaniającej do świadomej refleksji, nie tylko użytkowników ją noszących, ale również osób postronnych, obserwatorów biżuterii.
Rozmawiała Agnieszka Garcarek-Sikorska